Του Ραφαήλ Αλαγά
Ο Μιχάλης Πελεκάνος είναι, θα έλεγε κανείς, από τους αθλητές που παραμένουν πάντοτε ερωτευμένοι με την τέχνη τους. Πώς να χαρακτηρίσεις διαφορετικά, άλλωστε, κάποιον που έχει καταφέρει να διακριθεί στην καριέρα του, όντας μέλος της Εθνικής Ανδρών, κερδίζοντας τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης (2012) και αγωνιζόμενος με φανέλες, που όλοι ονειρεύονται να φορέσουν από μικρά παιδιά (Ολυμπιακός, Ρεάλ, ΑΕΚ, Αρης, Πανιώνιος, Περιστέρι κ.α.), αλλά συνεχίζει να βρίσκει τη γοητεία στην «πορτοκαλί θεά», η οποία τον έχει φέρει πια μέχρι τις ακτές της Μεσσηνίας;
Η εξήγηση του άλλοτε διεθνούς φόργουορντ είναι, ότι «τα τελευταία χρόνια έχει τύχει να αγωνίζομαι σε ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών. Θέλω να βοηθήσω, επιπλέον, τα νέα παιδιά να ξεκινήσουν τη δική τους διαδρομή στο μπάσκετ, ενώ θεωρώ σημαντικό αυτό να γίνει ιδιαίτερα στην επαρχία, της οποίας οι δυνατές ομάδες έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια. Η φλόγα μου, σίγουρα, δεν έχει σβήσει. Κάθε φορά στο παρκέ, είναι σαν να είμαι 18-19 ετών, όπως τότε που ξεκινούσα στο Περιστέρι».
Ο Πελεκάνος θα συμπληρώσει το 43ο έτος της ηλικίας του στις 25 Μαΐου, αγωνιζόμενος στην Α1 ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ με τη φανέλα του αήττητου, έως τώρα, Δίωνα Κυπαρισσίας.
Εκεί βρέθηκε στα μέσα της προηγούμενης σεζόν και δείχνει να έχει δημιουργήσει ιδιαίτερους δεσμούς με το σύλλογο, στον οποίο εκτός από φυσικός ηγέτης στο παρκέ, αποτελεί και προπονητή του εφηβικού και του παιδικού τμήματος, με συμβολή επομένως και στην ανάδειξη της επόμενης ημέρας στο μπάσκετ της περιοχής.
Για το πώς έγινε ο «γάμος», θυμάται πως «τα πράγματα δεν είχαν τελειώσει πολύ καλά στον Αλμυρό και, επειδή ήθελα να συνεχίσω να παίζω, δέχθηκα την πρόταση του Δίωνα. Βρήκα μια πολύ όμορφη πόλη και μια εξαιρετική ποιότητα ζωής. Οι άνθρωποι της ομάδας κάνουν μεγάλη προσπάθεια τα τελευταία χρόνια κι έχουν δημιουργηθεί ισχυρές φιλίες, εκτός από πολύ καλές επαγγελματικές σχέσεις».
Τι τον τράβηξε τόσο πολύ, όμως, στη μεσσηνιακή πόλη, ώστε να παραμείνει για ακόμη μια σεζόν; «Εκτός του ότι θέλω να βοηθήσω να βρεθεί ξανά η ομάδα στις εθνικές κατηγορίες, η Κυπαρισσία είναι μια πόλη, όπου με έχουν σεβαστεί ιδιαίτερα. Στη ζωή έχω μάθει να ανταποδίδω αυτό, που εισπράττω. Στην Κυπαρισσία έχω βρει ηρεμία, δεν είναι στους ρυθμούς των μεγάλων πόλεων και μπορείς να κάνεις όσα θέλεις, χωρίς να καταναλώνεις πολύτιμο χρόνο. Ο κόσμος, επιπλέον, είναι ζεστός και αυτό είναι κάτι που με έχει κερδίσει», αναφέρει αρχικά ο Μιχάλης Πελεκάνος, ενώ μας μιλά και για το πώς είναι η καθημερινότητα ενός αθλητή του δικού του βεληνεκούς σε μια πόλη 5.000 κατοίκων και κάτι περισσότερο, ευελπιστώντας να δουν ξανά την ομάδα τους να εκπροσωπεί την περιοχή στις εθνικές κατηγορίες.
«Είναι πολύ ιδιαίτερο. Δεν είναι μόνο το πόσο θερμοί είναι οι άνθρωποι μαζί μου, αλλά και το με τι προσμονή περιμένουν τα παιδιά, που προπονώ και όχι μόνο, να μάθουν τις εμπειρίες μου από ομάδες Ευρωλίγκα, να ακούσουν ιστορίες και το τι βίωσα όλα αυτά τα χρόνια, όπως και το πώς είναι οργανωμένοι όλοι αυτοί οι σύλλογοι».
Ο ίδιος δεν κρύβει, ότι βλέπει τον εαυτό του και ως παιδαγωγό. Χαρακτηριστικά επισημαίνει, ότι «στα παιδιά πρέπει να τους δείχνεις το σωστό παράδειγμα, δεν μπορείς να είσαι ένας αθλητής ή προπονητής, που περιμένουν να αντλήσουν παράδειγμα, και να μην τηρείς αυτά που τους λες. Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός σε όσα τους συμβουλεύεις να ακολουθούν, στο μπάσκετ ή στη ζωή, κάνοντάς τα εσύ πρώτος πράξη».
Το δικό του όνειρο, μετά από όσα έχει πετύχει, εξελίσσεται σε αποστολή για τον εαυτό του, έχοντας σκοπό, όταν αποφασίσει να κρεμάσει τα παπούτσια του, να φορέσει την φόρμα του προπονητή. «Έχω 2-3 χρόνια ακόμη μπροστά μου», λέει γελώντας και συμπληρώνει πως «θα ήθελα να βοηθήσω τα παιδιά να αγαπήσουν τον αθλητισμό και να μπουν όσο το δυνατόν περισσότερα στο μπάσκετ, εξελίσσοντας το ταλέντο τους. Χαίρομαι, που στην Κυπαρισσία βρήκα την ευκαιρία να συνδυάσω τις ιδιότητες του αθλητή και του προπονητή, κάτι που θα έκανα οπουδήποτε μου δινόταν η ευκαιρία».
Πώς θα ήθελε, όμως, να θυμούνται τον Μιχάλη Πελεκάνο; Εκείνος έχει την απάντηση. «Θέλω να θυμούνται σαν έναν άνθρωπο, που στο γήπεδο πάλευε κάθε στιγμή, ενώ εκτός αυτού δεν έχει δημιουργήσει πρόβλημα σε κανέναν, όντας ένας προσιτός άνθρωπος. Ένας αθλητής, εν γένει, που προσπαθούσε πάντα για το καλύτερο».
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
