Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Μου βάζεις μπροστά, δύο τηλεοράσεις. Η μία, παίζει Παναθηναϊκό. Η άλλη, ΑΕΚ. Ζητάς να διαλέξω. Παίρνω, εκείνη που παίζει ΑΕΚ. Οι πιθανότητες να μου αρέσει αυτό που θα δω, είναι πιο πολλές. Φυσικά, μια υποκειμενική ποδοσφαιρική προτίμηση. Στην οποία αρχίζει και τελειώνει, όλος ο διαχωρισμός που θα μπορούσα να κάνω για δύο ομάδες στις οποίες οφείλουμε, και τις ευχαριστούμε γι’ αυτό, ότι καταλήγουν απόψε να μας δίνουν ό,τι προσμέναμε. Ενας σχεδόν τελικός, που η βασική διαφορά από ένα αληθινό τελικό είναι ότι δεν έχει παράταση και πέναλτι.
Δεν είναι μόνο, ότι το ματς αρχίζει σε κατάσταση ισοπαλίας. Είναι και ότι έχει, πολλή ισοπαλία μέσα του. Στη ροή του. Αν με υποχρεώσεις να το εκφράσω αριθμητικά, μες στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή τα 50/100 είναι η ισοπαλία. Τα υπόλοιπα 50, όχι, δεν θα τα στρογγυλέψω, γέρνω προς το να τα δώσω, τα 30 στη νίκη της ΑΕΚ, τα 20 στη νίκη του Παναθηναϊκού. Ιδανικά, θα ευχόμουν ο αγώνας να έχει νικητή. Για να μη αναδειχθεί πρωταθλήτρια εν τέλει, όταν όλα τα άλλα κριτήρια θα έχουν εξαντληθεί, μια ομάδα μόνο και μόνο επειδή στην κανονική περίοδο τερμάτισε πάνω από την άλλη.
Νικητής, εννοείται, δεν σημαίνει τρόπαιο. Σημαίνει δικαίωμα στο (τουλάχιστον ένα) λάθος, μετά. Ενώ ισοπαλία, σημαίνει δικαίωμα…στο κανένα λάθος. Είναι ανείπωτη κι αφάνταστη η πίεση των τελευταίων τριών παιγνιδιών, για να ανακηρύξουμε πρωταθλητή από σήμερα. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, μηδένα προ του τέλους καταδίκαζε. Ενόψει αυτής της πίεσης, δεν υπάρχει και κανένα ουσιαστικό νόημα στο να ψάξουμε, ποιας ομάδας τα μετέπειτα ματς είναι τα πιο δύσκολα. Ούτως ή άλλως, το εύκολο και το δύσκολο είναι τόσο σχετικά. Για παράδειγμα, στην τρέχουσα συγκυρία τι είναι πιο δύσκολο; Να πας στον Πειραιά, να παίξεις με τον Ολυμπιακό; ‘Η να πας στη Θεσσαλονίκη, να παίξεις με τον Αρη;
Στις δύο επισκέψεις στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο Παναθηναϊκός ξεκάθαρα σχεδίασε να “κατεβάσει” τη δράση σε ολίγες φάσεις και ευελπιστούσε να του βγει αυτό το συνειδητό, δομημένο πλάνο. Πλέον, δεν ευελπιστεί. Ξέρει. Οτι μπορεί να το κάνει. Ευελπιστώ από ξέρω, έχει κεφαλαιώδη διαφορά. Στο μεταξύ, ξέρει και η ΑΕΚ. Οτι, σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό ή με τον ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός έχει υψηλότερη ικανότητα να τη συμπαρασύρει στο δικό του. Σε ένα κοντρόλ μοτίβο. Η ΑΕΚ θα ρισκάρει, διότι δεν τη συμφέρει να μη ρισκάρει. Ρισκάρεις, μπορεί να χάσεις. Δεν ρισκάρεις, σίγουρα θα χάσεις.
Είναι δεκατρία χρόνια, από το τελευταίο πράσινο πρωτάθλημα. Τότε, με ένα πακτωλό πεταμένα λεφτά. Τώρα, με τη λογική και τη σύνεση. Τότε, εύλογα ακολούθησαν τα μνημόνια. Τώρα, είτε κατακτηθεί το τρόπαιο εφέτος είτε δεν κατακτηθεί, ο Παναθηναϊκός (το ακριβώς ίδιο ισχύει και για την ΑΕΚ) θα διεκδικήσει συστηματικά τα επόμενα τρόπαια. Ακουσα μες στη σεζόν πολυάριθμους φίλους του Παναθηναϊκού με ένα κάποιο πεσιμισμό, μάλλον απόρροια των δεκατριών ετών, να αναρωτιούνται “αν δεν το πάρουμε εφέτος, πότε θα το πάρουμε;” Δεν στέκει. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι η ΑΕΛ του 1988 που πράγματι, εάν δεν έπαιρνε το πρωτάθλημα σε εκείνη τη μοναδική συναστρία, πότε θα το έπαιρνε;
Στο μεταξύ, σημαντικό κομμάτι του “καλύτερου πρωταθλήματος” στη ζώσα μνήμη είναι και τα κολασμένα πλέι-άουτ. Οπου, πρώτον, όλοι οι πόντοι είναι οι πόντοι στο γήπεδο (να θυμίσω ότι το 2020 ο Πανιώνιος είχε ξεκινήσει με -6 βαθμούς, στη δε Ξάνθη “καθ’ οδόν” αφαιρέθηκαν 12 βαθμοί) και, δεύτερον, καθοριστικό στοιχείο διαφοράς είναι ο απευθείας υποβιβασμός δύο ομάδων (να θυμίσω ότι, ειδάλλως, το 2021 θα έπεφτε και ο Παναιτωλικός μαζί με την ΑΕΛ, το δε 2022 θα έπεφτε και η Λαμία μαζί με τον Απόλλωνα). Τα πλέι-άουτ εξάλλου, αναδεικνύουν τον Γιοβάνοβιτς και τον Αλμέιδα των φτωχών. Τον κύριο Νταμπράουσκας και τον κύριο Στάικο.
Από την προηγούμενη φορά που μου δόθηκε ευκαιρία να εκφράσω εκτίμηση αποτελέσματος, ένας ο Λεβαδειακός και ένας ο ηττημένος Ιωνικός-Λαμία τελευταία αγωνιστική, δεν βλέπω να προέκυψε ουσιαστικός λόγος για να επικαιροποιηθεί η εκτίμηση. Τούτο, μολονότι ο Λεβαδειακός κάνει ωραία προσπάθεια. Προηγήθηκε στο Ηράκλειο, ισοφαρίστηκε. Προηγήθηκε με τον Ατρόμητο, ισοφαρίστηκε. Προηγήθηκε με τον Ιωνικό, ισοφαρίστηκε. Προηγήθηκε στο Αγρίνιο, ισοφαρίστηκε. Σαν να του λείπει, εκείνο το ένα ελάχιστο “κάτι” που χωρίζει την επιβίωση από την επιστροφή στη Β’ Εθνική. Μόνο στην Τρίπολη προηγήθηκε, και δεν ισοφαρίστηκε. Ο Λεβαδειακός και ο ΟΦΗ, στις δύο άκρες του πίνακα, είναι οι δύο αήττητες ομάδες των πλέι-άουτ.
Ύστερα από εμπειρία τεσσάρων ετών με πλέι-άουτ, το εποικοδομητικό που θα μπορούσε να προστεθεί στο φορμάτ (ώστε το “καλύτερο” να γινόταν ακόμη καλύτερο) είναι το κίνητρο, κάποιου είδους ανταμοιβή πέρα από την εύφημη μνεία, για την έβδομη θέση. Παράδειγμα, εφέτος. Να έπαιζε ο έβδομος, ένα ματς στην έδρα του έκτου. Και ο νικητής ύστερα, ένα ματς στην έδρα του πέμπτου για το τελευταίο ευρωπαϊκό εισιτήριο. Του χρόνου βέβαια, τα ευρωπαϊκά εισιτήρια δεν είναι πέντε, είναι τέσσερα. Πάλι όμως, λύση υπάρχει. Να παίξουν ένα ματς, ο τέταρτος με τον έβδομο και ο πέμπτος με τον έκτο. Και οι νικητές εν συνεχεία, ένα ματς για το τελευταίο ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Πηγή: Sport DNA
