Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Διαβάζω δυο μέρες τώρα αυτά που γράφονται για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό και πραγματικά αναρωτιέμαι αν όσοι τα γράφουν ζουν σε ένα κανονικό κόσμο ή σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο άρχισε αυτή η τρομερή γκρίνια μετά τις δυο ήττες του Παναθηναϊκού στην Ισπανία. Με την Βαλένθια ο Παναθηναϊκός είχε χάσει και πέρυσι – ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (94-87). Με την Μπασκόνια πέρυσι εκτός έδρας δεν αγωνίστηκε, γιατί η διοργάνωση είχε διακοπεί, αλλά στη χώρα των Βάσκων συνήθως χάνει: μια νίκη του πριν τρία χρόνια είναι μάλλον εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι την τελευταία δεκαετία ο ΠΑΟ συνήθως και στο ΟΑΚΑ με την Μπασκόνια δυσκολεύεται. Αν από αυτές τις ομάδες ο ΠΑΟ έχανε όταν κατέβαζε στην Ευρωλίγκα ομάδες που σκοπό είχαν το Final 4, πώς να μην χάσει φέτος;
Δεν βλέπω το λόγο
Αποφεύγω να γράψω το οτιδήποτε για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό από σεβασμό στην ιστορία, στους ανθρώπους που τον διοικούν και στα προβλήματα του. Αλλά τα βήματα προς τα πίσω τα έχει πάρει καιρό τώρα: φέτος απλά φαίνονται όλα πιο πολύ γιατί βρέθηκε στην πρωτόγνωρη ανάγκη να φτιάξει μια ομάδα με πολύ λιγότερα χρήματα. Η πραγματικότητα λέει πως είναι χρόνια που ο ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα δεν κατορθώνει να φτάσει τον στόχο του, που συνήθως ήταν να μπει στο Final 4. Αν δεν το πετύχαινε, ο βασικός λόγος ήταν πάντα οι αδυναμίες του εκτός έδρας με αντιπάλους όπως η Βαλένθια, η Μπασκόνια, αλλά και Μακάμπι, η Αρμάνι, η Φενέρ, η Εφές, ο Ολυμπιακός κτλ. Φέτος συμβαίνει να χάνει εντός έδρας κι από ομάδες που κάποτε εύκολα ή δύσκολα κέρδιζε, όπως ο Ολυμπιακός ή η Εφές. Αλλά όταν έχεις μια ομάδα καινούργια και λιγότερο ποιοτική από τα προηγούμενα χρόνια (που πάλι δεν κατόρθωνες να φτάσεις στο σκοπό σου αλλάζοντας συνεχώς προπονητές…) τίποτα από αυτά δεν είναι παράξενο ή λόγος να γίνεται χαμός.
Η συνέπεια της άρνησης
Ο Παναθηναϊκός υποχρεώθηκε από τις συνθήκες φέτος να φτιάξει μια ομάδα αρκετά φθηνότερη από τις προηγούμενες χρονιές. Ο βασικός λόγος είναι η άρνηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (για τους όποιους δικούς του λόγους…) να συντηρήσει μια ακριβή ομάδα. Η συνέπεια αυτής της άρνησης είναι η ομάδα που βλέπουμε.
Πολλοί συγκρίνουν τον ΠΑΟ με τη Μπάγερν Μονάχου ή την Ζαλγκίρις ή ακόμα και με τον Ερυθρό Αστέρα που έχουν μπάτζετ ανάλογο και παρουσιάζουν για την ώρα κάπως καλύτερη εικόνα. Η γνώμη μου είναι ότι στο τέλος του δρόμου (αν η Ευρωλίγκα δεν διακοπεί χτυπημένη από τον Covid 19 όπως και πέρυσι) και οι ομάδες αυτές δύσκολα θα βρεθούν στην οκτάδα παρά το καλό τους ξεκίνημα. Ωστόσο ανάμεσα σε αυτές και τον εφετινό ΠΑΟ υπάρχει μια διαφορά: η γνώση της δυσκολίας. Είναι άλλο πράγμα να έχεις κάθε χρόνο 2 εκατομμύρια για να φτιάξεις μια ομάδα κι άλλο να πρέπει ξαφνικά να φτιάξεις μια ομάδα με 2 εκατομμύρια, ενώ κάθε χρόνο έφτιαχνες ομάδες με 10 εκατομμύρια. Στην πρώτη περίπτωση προσαρμόζεσαι και μαθαίνεις: η Ζαλγκίρις π.χ επενδύει στα δικά της παιδιά κι όλο και κάποιο Γκριγκόνις βρίσκει, ενώ η Μπάγερν έχει την ικανότητα και καλούς Αμερικάνους να βρίσκει και τον κατάλληλο προπονητή να προσλαμβάνει. Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε πέρυσι το καλοκαίρι μπροστά σε μια ανάγκη που προέκυψε εκτάκτως και κόντρα στις συνήθειές του. Για να την αντιμετωπίσει μάλιστα πήρε τον πιο δύσκολο δρόμο.
Τι κάνει μια ομάδα όταν έχει λιγότερα χρήματα; Για μένα πρώτα πρώτα παίρνει έναν έμπειρο προπονητή που ξέρει να φτιάχνει ομάδες με μικρά μπάτζετ. Δεν έχουν όλοι στην Ευρωλίγκα τα χρήματα της ΤΣΣΚΑ, της Φενέρ (κάποτε), της Μπαρτσελόνα, της Μακάμπι – και πάλι καλά. Τι κάνουν συνήθως οι προπονητές όταν έχουν ομάδες λιγότερο ποιοτικές, δηλαδή με λιγότερους ακριβούς παίκτες; Ποντάρουν στην αθλητικότητα και στην σκληράδα. Τι από τα δυο έκανε ο ΠΑΟ; Νομίζω τίποτα. Ο Γιώργος Βόβορας έπαιζε στα βαθιά έχοντας απλά εμπειρία βοηθού. Η δε ομάδα του ΠΑΟ δυσκολεύεται να παίξει άμυνα της προκοπής για ένα απλό λόγο: δεν έχει παίκτες να το κάνουν.
Ο Παπαπέτρου έφυγε από τον Ολυμπιακό «για να έχει περισσότερο πρωταγωνιστικό ρόλο» – στ’ αυτιά μου ακούγεται ότι πήγε σε μια ομάδα για να παίρνει περισσότερες επιθετικές προσπάθειες. Ο βελτιωμένος Παπαγιάννης στην άμυνα είναι η χαρά των αθλητικών ψηλών. Ο Νέντοβιτς δεν ξέρει τι είναι η άμυνα. Κανείς δεν θυμάμαι να χαρακτήρισε ποτέ σπουδαίο αμυντικό τον Οκγαστ, τον Μακ, τον Μποχωρίδη, τον Γουάιτ. Ο Σαντ Ρος, ο μόνος πραγματικός ογκόλιθος, παίζει πλέι μέικερ. Ακόμα κι ο Μήτογλου, που είναι χρήσιμος παίκτης, έχει και στο κομμάτι της άμυνας να μάθει πολλά.
Κόντρα στα χαρακτηριστικά
Δεν γίνονται ομάδες κόντρα στα χαρακτηριστικά των παικτών, πόσο μάλλον από προπονητές με ιδέες, αλλά χωρίς πείρα. Φυσικά θα υπάρξουν και ματς που όλοι αυτοί θα έχουν και καλές αμυντικές επιδόσεις, ειδικά αν βρουν αντιπάλους προβλέψιμους στην επίθεση. Αλλά αν θες να φτιάξεις μια στιβαρή αμυντική ομάδα δεν νομίζω πως από όλους αυτούς τους παίκτες θα επέλεγες περισσότερους από τρεις. Και το σπουδαιότερο; Δεν υπάρχει στιβαρή αμυντική ομάδα χωρίς πλέι μέικερ που να την βοηθά ελέγχοντας τον ρυθμό με μαεστρία μοναδική. Δείτε τα τραβάει ο Σφαιρόπουλος στη Μακάμπι: παρακολουθεί run end gun παιγνίδια νοσταλγώντας τις εποχές που ο Σπανούλης έπαιρνε την τελευταία επίθεση κι ο Ολυμπιακός του δεχόταν 65 πόντους.
Τίποτα από ό,τι συμβαίνει στον ΠΑΟ δεν είναι παράλογο. Η ομάδα αυτή για να μπει στην οκτάδα πρέπει να κάνει θαύματα, αλλά τα θαύματα αποκαλούνται έτσι ακριβώς επειδή είναι ανέλπιστα: δεν γίνονται κατά παραγγελία. Αν τα καταφέρει θα του πούμε μπράβο, αλλά δεν γίνεται να τον στήνουμε στον τοίχο γιατί θα θέλαμε να κάνει άλλα πράγματα ή να χει άλλα αποτελέσματα: τα παιδιά τόσο μπορούν.
Του αρέσει αυτό που βλέπει;
Ο εφετινός ΠΑΟ δεν στερείται μαχητικότητας: προσπαθεί. Αλλά αυτό που βλέπουμε έχει πολύ χαμηλό ταβάνι. Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι ζουν παγιδευμένοι στη νοσταλγία των παλιών μεγαλείων – και δεν αναφέρομαι σε οπαδούς κτλ. Δεν κατάλαβα πχ τι νόημα είχε το άδειασμα των συμπαικτών του από τον Παπαπέτρου. Μετά από μια τέτοια ήττα μιλάς έτσι μόνο αν εσύ διαπρέπεις και νιώθεις ότι κάποιοι άλλοι δεν σέβονται τον ιδρώτα σου και σου στερούν νίκες και θριάμβους. Δεν προκύπτει.
Φυσικά δεν έχει και κανένα νόημα τίποτα από όλα τα άλλα: η επίθεση στη Nova π.χ είναι μια κουταμάρα. Δεν κατάλαβα γιατί θύμωσε μαζί τους ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Αυτό που είπαν είναι ότι θα ερωτηθεί για το τι θα γίνει με την ομάδα. Μεγαλομέτοχος είναι και δεν βλέπω τίποτα το παράξενο σε αυτό: αν δεν θέλει να χρεώνεται όσα φέτος συμβαίνουν, πρέπει να βρει κάποιον να αποκτήσει τις μετοχές της ομάδας. Το αν και τι θα τον ρωτήσουν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Εγώ απλά θα τον ρωτούσα αν ως οπαδό του ΠΑΟ του αρέσει αυτό που βλέπει. Διότι όταν είσαι μεγαλομέτοχος και η μη συμμετοχή, ευθύνη είναι. Τεράστια, αν όχι και αποκλειστική.
Πηγή: Κάρπετ Show
