Τελευταία φορά που η Ρεάλ Μαδρίτης ηττήθηκε σε τελικό Πρωταθλητριών…πήγαινα Γ’ Λυκείου. Do the maths, 2024 μείον 1981. Στον ενήλικο βίο μου έκτοτε, εννέα τελικοί εννέα τρόπαια. Α, έχασε και ένα τελικό Κυπελλούχων το 1983 στο Γκέτεμποργκ. Με την Αμπερντίν, ενός Αλεκ Φέργκιουσον πολύ πριν γίνει ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Ω, ναι, παιδιά μου, μη σοκάρεστε, είναι αληθές. Υπήρξαν στην ιστορία των Κυπέλλων Ευρώπης, και τέτοιες εποχές. Μπορούσε μία Ρεάλ, να χάσει τελικό από την Αμπερντίν!
Συνεπώς η μοναδική “λύση” είναι κάποιος να τους πετύχει κάπως, και να τους αποκλείσει, προτού φτάσουν. Κοιτάζοντας πίσω σε βάθος πενταετίας, μία Μάντσεστερ Σίτι. Μία Τσέλσι. Ο τελευταίος σπουδαίος Αγιαξ, με το 4-1 στο Μπερναμπέου το 2019. Μη φτάσουν, λοιπόν. Εάν φτάσουν, εννέα στα εννέα. Ανετα, δύσκολα, οριακά, ακραία οριακά, θα το κάνουν. Δύο φορές με τη Γιουβέντους, δύο φορές με τη Λίβερπουλ, δύο φορές με την Ατλέτικο. Με τη Βαλένθια. Με τη Λέβερκουζεν. Με τη Μπορούσια. Στα 90 λεπτά, στις καθυστερήσεις, στην παράταση, στα πέναλτι. Οσο, όπως, ό,τι χρειαστεί. Με fine arts ή με dark arts. Τα ξέρουν, και τα κατέχουν, όλα.
Η Μπούντεσλιγκα εφέτος, μία φανταστική σεζόν για τα γερμανικά κλαμπ στην Ευρώπη, τους ζόρισε τρελά. Η Μπορούσια, το Σάββατο. Η Μπάγερν, στους ημιτελικούς. Νωρίτερα, η Λειψία. Ακόμη και στον όμιλο, η Ουνιόν. Στη Μαδρίτη, νίκησαν την Ουνιόν με γκολ στο 90′. Στο Βερολίνο, με γκολ στο 89′. Διέφυγαν. Και διέφυγαν. Και διέφυγαν. Και διέφυγαν. Οχι πάντοτε, και όχι απαραιτήτως, με τους αναμενόμενους. Στο Βερολίνο, το νικητήριο γκολ το έβαλε ο Ντάνι Θεμπάγιος. Με τη Λειψία το κρίσιμο γκολ, το έβαλε ο Μπραχίμ Ντίαθ. Με τη Μπάγερν, ήρωας στο φινάλε έγινε ο Χοσέλου. Στον τελικό, το διέπραξαν με κεντρική “επιθετική αναφορά” τον…Καρβαχάλ. Την επόμενη φορά που πάλι θα το τερματίσουν, ας είμαστε προετοιμασμένοι μη τυχόν δούμε να βάζει νικητήριο γκολ κάνας Κουρτουά. Ο οποίος Κουρτουά, ολοχρονίς, τους έλειπε. Και εμφάνισαν τον Λούνιν!
Η παράσταση της Μπορούσια, της ομάδας νούμερο-πέντε στην κατάταξη του πρωταθλήματός της, ήταν ολοκληρωτική. Πνευματικά, ποδοσφαιρικά. Πνευματικά, ήταν ολοφάνερο, δεν πήγαν στο Λονδίνο να παίξουν, πήγαν να κερδίσουν. Ποδοσφαιρικά εύρισκαν την “πλάτη” της Ρεάλ στην κόψη του offside, και έβγαιναν στις φάσεις-γκολ, με όλους τους τρόπους. Με μακρινές πάσες από αέρος, απίθανες σε ακρίβεια και σε timing, των δύο σέντερ-μπακ. Με κοντές πάσες στο χορτάρι, όχι μόνον από τον Μπραντ που το(ν) περιμένεις στα μεσοδιαστήματα να το καταφέρει, αλλ’ ακόμη και με τον αριστερό μπακ που ερχόταν στη φάση επίθεσης και γινόταν κάτι σαν αριστερό οκτάρι.
Το σχέδιο του προπονητή, με τους δύο εσωτερικούς μέσους πολύ ψηλά και τους δύο πλάγιους επιθετικούς να χαμηλώνουν, ήταν λαμπρό. Πρακτικά, έκαναν ό,τι ήθελαν. Καθ’ οδόν, η Ρεάλ δεν τους έκοβε “ούτε με βαλέ”. Ο Τζαν διηύθυνε τον μηχανισμό, με άνεση. Ανευ αντιπάλου, πολύ περισσότερο αντιπάλων, κατ’ ουσίαν. Ο σέντερ-φορ “κρατούσε” τους δύο στόπερ εκεί που ήθελε. Εγινε αδύνατον, στη Ρεάλ, να παίξει “ανάμεσα στις γραμμές”. Ο Μπέλινγκαμ, αφανίστηκε. Εμεναν, κάτι μάταια 1-v-1 του Βινίσιους Ζούνιορ. Ολη η Ρεάλ του πρώτου ημιχρόνου, κατέληξε να είναι δύο σκοτωμένα σουτ απέξω…στις μπεκάτσες.
Η παράσταση της Μπορούσια, ένα πράγμα δεν είχε. Εκείνο το κάτι super special που άλλη μία φορά αποδείχθηκε ότι χρειαζόταν, δεν αρκούσε το απλώς πολύ καλό, ώστε να υπερνικηθεί και το τελευταίο εμπόδιο. Ο κορυφαίος γκολκίπερ στον κόσμο. Οταν έληξε το ημίχρονο, τρομερή Μπορούσια μηδέν νεκρή Ρεάλ μηδέν, μέσα μας…όλοι ξέραμε τι θα γίνει στο τέλος. Ενα μαδριλένικο reset, στην ανάπαυλα. Ενα πιο καθαρό 4-3-3, από 4-2-2-2. Τα στημένα του Κρόος. Ο…Καρβαχάλ. Ο κλονισμός της ισορροπίας, των άλλων. Ορμησαν για αίμα, το μυρίστηκαν, το ήπιαν ως την ύστατη σταγόνα.
Εγινε με την αναπόφευκτη νομοτέλεια, αυτό που ήταν (στο δεύτερο ημίχρονο) για να γίνει. Πρώτος των “όλων που ξέραμε τι θα γίνει στο τέλος”, αναμφίβολα ο Κλοπ (αυτή τη φορά, θεατής) στην εξέδρα. Το deja vu. Παρίσι 2022.
Πηγή: Sdna
