Του Βαγγέλη Αρναούτογλου
Μία από τις τόσες και τόσες παθογένειες της ΑΕΚ, αυτές που όχι απλώς δεν διορθώνονται με την ανακύκλωση του ίδιου προπονητή για 4η φορά ή την έλευση ενός ανθρώπου που θα επιχειρήσει να μάθει το ρόλο του τεχνικού διευθυντή στη μεγαλύτερη (αμιγώς ποδοσφαιρική) κρίση που βιώνει η ομάδα τα τελευταία 8 χρόνια, είναι η ενίσχυση του κλίματος αδικίας και άνισης μεταχείρισης εντός των αποδυτηρίων της. Όχι για όλους, σίγουρα όμως για κάποιους.
Το κάκιστο παράδειγμα του 2018, όταν εν μία νυκτί ”καρατομήθηκαν” τρεις ποδοσφαιριστές που είχαν αρνηθεί να υπογράψουν συμβόλαια με τις αδιαπραγμάτευτες αποδοχές που τους είχαν προταθεί, επαναλαμβάνεται στις μέρες μας με τρόπο αντίστροφο. Τότε οι Μπακασέτας, Σιμόες και Λαμπρόπουλος, χαρακτήρες με ειλικρινή αγάπη και αφοσίωση στην ομάδα, έμειναν εκτός πλάνων μέχρι να… βάλουν μυαλό και μαζί την υπογραφή τους. Οι δύο πρώτοι βασικά, καθώς ο τρίτος δεν ‘λύγισε’ μπροστά στην επιλογή ζωής να ψάξει για ένα καλύτερο συμβόλαιο. Και το βρήκε!
Σήμερα, η ΑΕΚ περιμένει καρτερικά την ημέρα που ο Μάρκο Λιβάγια και ο Νέλσον Ολιβέιρα θα της δώσουν επιτέλους την απάντηση στις προτάσεις που τους έχουν κατατεθεί εδώ και 3 μήνες! Δίχως κανένα βέτο, χωρίς την παραμικρή πίεση όλο αυτό το διάστημα για να δώσουν έστω κλίμα του τι σκέφτονται και μία τραγική από μέρους τους στάση στο αγωνιστικό κομμάτι, καθώς αμφότεροι δεν βλέπονται. Τη λύση προσπαθεί να δώσει τώρα ο ”μαθητευόμενος” στο ρόλο του τεχνικού διευθυντή Παναγιώτης Κονέ. Αμέσως στα βαθιά και χωρίς δάσκαλο!
Αλήθεια, τι δημιουργεί όλο αυτό μέσα στα αποδυτήρια μιας ομάδας; Μήπως την αίσθηση ότι κάποιοι μπορεί πολύ εύκολα να βρεθούν στο απόσπασμα ή εκτός ποδοσφαιρικής κανονικότητας ενώ άλλοι έχουν μόνιμα το ακαταλόγιστο; Μήπως την ύπαρξη δύο μέτρων και δύο σταθμών; Μήπως το ότι υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια ανάλογα με τη χρηματιστηριακή αξία ή το προσωπικό γούστο του ιδιοκτήτη; Η απάντηση είναι… ‘ναι’ σε όλα! Κόντρα λοιπόν σε μια τακτική που θα έπρεπε να είναι παγιωμένη εφόσον ακολουθήθηκε το 2018, η ΑΕΚ ενισχύει την ατέρμονη εσωστρέφειά της μέσα από αδικίες. Οι οποίες δεν γιγαντώνονται λόγω των οικονομικών αποστάσεων στις απολαβές, αλλά του αισθήματος ότι ο νόμος δεν είναι ο ίδιος για όλους.
Δυστυχώς για εκείνη, αντί να προοδεύσει μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2018, η ‘Ενωση’ έκανε ότι μπορούσε στον ίδιο τον οργανισμό της για να τον βλάψει. Δημιούργησε κακά κύτταρα εντός της ομάδας, όχι μόνο στα αποδυτήριά της αλλά και σε επίπεδο στελέχωσης. Φεύγουν άνθρωποι που αληθινά τη βοηθούν και μένουν άλλοι που είτε δεν γνωρίζουν από ποδόσφαιρο, είτε λειτουργούν ως αερόσακοι σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει με 200 για να πέσει σε τοίχο. Αποβάλλει καλούς οργανισμούς όπως ο Ίβιτς που παρέλαβε καμμένη γη και διόρθωσε πάρα πολλά για να επιβραβεύσει το παράλογο εντός των τειχών της. Είναι η ίδια υπεύθυνη για όσα της συμβαίνουν. Και ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο άνθρωπος που έχει επιτρέψει να ευδοκιμούν όλα αυτά στο εσωτερικό της.
Το έργο του γηπέδου, είναι τεράστιο. Η΄OPAP Arena’ είναι το παρόν και το μέλλον. Ο άνθρωπος αυτός θα μνημονεύεται πάντοτε ως εκείνος που την οδήγησε στην πιο σταθερή πορεία της ιστορίας της, καθαρή, νοικοκυρεμένη, πλούσια και όχι πια τσιγγάνα. Είναι ο σωτήρας της, αυτός που της εξασφαλίζει ένα σοβαρό και δυνατό μέλλον ως ΠΑΕ. Ποιος μπορεί να του τα αρνηθεί όλα αυτά; Από (το σύγχρονο) ποδόσφαιρο όμως είναι πίσω, πολύ πίσω πια. Κι όταν επιλέγει ανθρώπους που ξέρουν καλύτερα από εκείνον, πρόσωπα που έχουν το ‘know how’ της τωρινής κατάστασης στο άθλημα, δεν δέχεται να παραμερίσει. Αντιθέτως, πετάει εκείνους έξω για να βγει πάλι εκείνος μπροστά. Λάθος…
Πηγή: Contra
