Του Βασίλη Σκουντή
Hρθε κι έδεσε που λέμε, ούτε παραγγελιά να το είχα κάνει…
Πάνω λοιπόν που άρχισα να μαζεύω στοιχεία για το θέμα που είχα κατά νου να γράψω, τσουπ να και η ιστορική τεκμηρίωση του εδώ.
Τις προάλλες ο… μουστακαλής Γιώργος Πρίντεζης και οι αδελφοί Αγγελόπουλου χάραξαν άλλον έναν όρκο αγάπης πάνω στον κορμό του κόκκινου δένδρου και ούτως ειπείν ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να δρέπει τους καρπούς από τα πεταχτάρια του λεγάμενου!
Τα πεταχτάρια έχουν τη δική τους ιστορία και αυτή δεν αποτυπώνεται μονάχα στο καλάθι με το οποίο οι Πειραιώτες στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στις 13 Μαΐου του 2012 στο «Sinan Erdem Dome» της Πόλης…
Τα πεταχτάρια, όπως τα λάνσαρε, τα καθιέρωσε και τα ονόμασε ο ίδιος ο Συριανός φόργουορντ είναι κάτι πολύ παραπάνω από τον συνηθισμένο και δημοφιλή τρόπο εκδήλωσης των επιθέσεων του…
Προϊόντος του χρόνου κατέστησαν το δικό του «signature move», όπως λένε και οι γραμματιζούμενοι αγγλιστί: μια κίνηση που φέρει την υπογραφή του και-εάν δεν έχει αντίρρηση ο Γιόνας Καζλάουσκας-θα μπορούσαν να του χαρίσουν και ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας!
Βάζω από την αρχή στην κουβέντα τον Λιθουανό προπονητή, διότι πριν από 15 χρόνια έβλεπε τον Πρίντεζη να κάνει αυτά τα περίεργα και ασυνήθιστα σουτ και έβγαζε…σπυράκια!
Για το τι (δεν) έκανε τη σεζόν 2004-05 ο Πρίντεζης δεν χρειάζεται να μιλήσω εγώ: έχει ήδη μιλήσει το θυμικό του ίδιου στο διαφημιστικό φιλμάκι της head & shoulders…
Eίσαι εκτός αποστολής!
Όντως. Ως επί το πλείστον ήταν εκτός αποστολής και ξεροστάλιαζε στα πέριξ του παρκέ, αλλά και του πάγκου με τους Κατράνες, τους Μισιακούς και τους Παπανικολόπουλους!
Ένα ματς αξιώθηκε να παίξει κι αυτό στις 11 Μαΐου του 2005, στην τελευταία αγωνιστικής της κανονικής περιόδου, στην Πάτρα όπου πάτησε στο παρκέ επί οκτώ λεπτά και 22 δευτερόλεπτα και έβαλε έξι πόντους…
Ένα και πολύ του ήταν!
Δεν του άρεσε βεβαίως αυτό το έργο που έβλεπε να παίζεται, ερήμην του και πείσμωσε. Τσατίστηκε και πείσμωσε. Τσατίστηκε, πείσμωσε και έστρωσε κάτω τον κ@@@ο του για να γίνει αυτός που επέπρωτο να γίνει…
Εκείνη την εποχή στο πλευρό του Καζλάουσκας βρισκόταν, στα εν Πειραιεί πρωτόλεια του και ο Χρήστος Μαρμαρινός, που τον χρεώθηκε με 108!
«Ο Γιώργος έχει πολύ μαλακά και εύπλαστα δάκτυλα κι αυτό το αντιλαμβάνονται όσοι κάνουν χειραψία μαζί του. Αυτό το στοιχείο του επιτρέπει να τελειώνει με αριστοτεχνικό τρόπο τις φάσεις κοντά στο καλάθι, αλλά τον δυσκολεύει στο να σουτάρει με αποφασιστικότητα από μακριά. Του λείπουν η σκληράδα και η δυνατότητα του… μαστιγώματος, όπως λέμε, σε ένα περιφερειακό τζαμπ σουτ».
Εδώ ήρθαμε, λοιπόν. Στον λόγο για τον οποίο ο Πρίντεζης επινόησε το πεταχτάρι μέσα στη σκοτεινή ατμόσφαιρα του κρυφού σχολειού του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας!
Σοβαρολογώ διότι επειδή ο Καζλάουσκας γέλαγε και δυστροπούσε με αυτά τα σουτ, χώρια η έκπληξη των συμπαικτών του εκείνη την εποχή, ο Γιώργος και ο Μαρμαρινός συνωμότησαν!
Σε κοινή θέα ο Πρίντεζης σούταρε κανονικά, αλλά στις ατομικές προπονήσεις που έκαναν οι δυο τους, του ‘δινε να καταλάβει…
Το σκεπτικό ήταν απλό και λογικό: «Να βρούμε έναν τρόπο να καμουφλάρουμε το μειονέκτημα και να αναδείξουμε το πλεονέκτημα» Τα μαλακά δάχτυλα του έδιναν το προνόμιο να γητεύει την μπάλα και να έχει επαφή με το καλάθι, οπότε τα πεταχτάρια ήρθαν να επιτελέσουν τον ρόλο τους, ώστε να συμβεί αυτό που πάντοτε έλεγε ο Παναγιώτης Γιαννάκης…
Τα μακρινά από κοντά!
«Αυτό ακριβώς συνέβη» υπερθεματίζει ο Μαρμαρινός. «Επειδή ο Καζλάουσκας θύμωνε όταν τον έβλεπε να ρίχνει αυτά τα σουτ, κάναμε προπόνηση στα κρυφά και όσο περνούσε ο καιρός, ο Γιώργος έγινε εξπέρ στο είδος».
Το εννοώ αυτό που έγραψα παραπάνω, ότι δηλαδή ο Πρίντεζης μπορεί να διεκδικήσει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας γι αυτή την πατέντα του, που δεν είχε προηγούμενο: είχε βεβαίως επόμενο, διότι στα χνάρια του βάδισε λίγο αργότερα ο Ισραηλινός, συνομήλικος, ισοϋψής και ομόλογός του, Λιόρ Ελιγιάου ή Ελιάχου, όπως τον λέμε συνήθως…
Και συνεχίζει ο Μαρμαρινός: «Εκείνη την εποχή που ο Πρίντεζης δεν ήταν καν είκοσι χρονών, γινόταν κουβέντα για το εάν θα μπορούσε να παίξει τριάρι (ΣΣ: όπως μάλιστα τον χρησιμοποίησε μερικές φορές ο Καζλάουσκας στην Εθνική ομάδα). Σε κάθε περίπτωση από τη στιγμή που αποφάσισε να λανσάρει αυτή την τεχνοτροπία στο σουτ την υποστήριξε με μεγάλη επιμέλεια και με θρησκευτική ευλάβεια».
Το καλοκαίρι του 2006 που έφυγε ο Καζλάουσκας, ήρθε σεινάμενος κουνάμενος ο Πίνι Γκέρσον, ο οποίος δεν φάνηκε να λογαριάζει και πολύ τον Πρίντεζη, εξ ου και η απόφαση του να παραχωρηθεί δανεικός στην Oλύμπια Λάρισας, στον πάγκο της οποίας βρισκόταν o Γιώργος Μπαρτζώκας.
Η πλάκα έμελλε να γίνει μερικούς μήνες αργότερα…
Στις 10 Μαρτίου του 2007 ο Ολυμπιακός υποδεχόταν στο ΣΕΦ την Ολύμπια που τον στρίμωξε για τα καλά στα σχοινιά μέχρι να τη ρίξει στο κανναβάτσο (74-60). Ο Πρίντεζης έπαιξε καταπληκτικά σε εκείνο το ματς και ήταν πρώτος σκόρερ των Λαρισινών με 14 πόντους.
Ο αστικός μύθος λέει ότι στο τέλος του αγώνα ο Πίνι εντυπωσιασμένος ρώτησε «ποιος είναι αυτός;». Του απάντησαν ότι «είναι ο δικός μας, ο Πρίντεζης που εσύ εισηγήθηκες να τον δώσουμε δανεικό».!
Στο επόμενο κλικ ο Πρίντεζης ξαναφορούσε τη φανέλα του Ολυμπιακού μέχρι το 2009, όταν ξενιτεύτηκε στη Μάλαγα…
Προηγουμένως, προτού μετακομίσει στην Ανδαλουσία, είχε αρχίσει να δείχνει το ποιόν του στον Ολυμπιακό και στην Εθνική ομάδα, τυγχάνοντας της εμπιστοσύνης του Παναγιώτη Γιαννάκη…
Τι ακριβώς είναι το πεταχτάρι; Κάτι σαν σουτ, όπως εκείνο που έκανε παλαιότερα ο Γουόλτερ Μπέρι πετώντας την μπάλα προς το καλάθι!
Πιθανότατα ο «Τhe Truth» μπορεί να λογίζεται ως ο πρώτος διδάξας, απλώς τα δικά του σουτ εξακοντίζονταν από πιο κοντινή απόσταση…
Το πεταχτάρι του Πρίντεζη δεν είναι ούτε floater, ούτε runner…
Είναι απλώς πεταχτάρι, τελεία και παύλα!
Το floater το κάνουν οι κοντοί, όταν διεισδύουν στη ρακέτα και πετούν την μπάλα…
Το runner είναι το τελείωμα πάνω στη γρήγορη κίνηση, αλλά κι εδώ ο Πρίντεζης διαφέρει, διότι συνήθως εκτελεί ευρισκόμενος εν στάσει…
Στην πραγματικότητα όταν βαράει τα πεταχτάρια του ο 35χρονος φόργουορντ μοιάζει με αθλητή των ρίψεων, καθότι σουτάρει με το δεξί χέρι, ενώ προτάσσει το αριστερό πόδι.
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα, ο Πρίντεζης λογίζεται ως αμφιδέξιος, αλλά στην πραγματικότητα είναι αριστερόχειρ: με το ζερβό, που λένε, γράφει και τρώει, αλλά όταν το είχε σπάσει εκπαιδεύθηκε να παίζει με το δεξί και γι αυτό μπορεί να χρησιμοποιεί με επιτυχία και τα δυο…
Από εκεί και πέρα όλα είναι ιστορία, η οποία κορυφώθηκε εκείνο το βράδυ στην Πόλη: τότε που ενώ ρούφαγε το νέκταρ του θριάμβου, αναρωτήθηκε «και με ανατροπή και στη λήξη και με το δεξί και με πεταχτάρι, ρε φίλε;»
Τότε γύρισε ο Μαρμαρινός και του είπε: «Φίλε, άμα το θέλει ο Θεός, όλα γίνονται»…
Πηγή: Gazzetta
