Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η χρονιά στην Ελλάδα τελείωσε με ένα ματς άγριας ομορφιάς, που έγινε χθες στην Ριζούπολη και στο οποίο η ΑΕΚ και ο Βόλος μοιράστηκαν τους βαθμούς. Η βραδιά πρέπει να είχε κάτι το περίεργο γιατί χαρακτήρα θρίλερ είχε και το ματς του ΠΑΣ με τον Αστέρα Τρίπολη, που ολοκληρώθηκε με το ίδιο σκορ και στο οποίο είχαμε επίσης θεαματικές ανατροπές. Αλλά το ματς της Ριζούπολης ήταν πραγματικά απίστευτο: μπορεί να είδαμε του κόσμου τα λάθη κι από τις δυο άμυνες, αλλά οι εναλλαγές φάσεων ήταν ασταμάτητες και η διάθεση των δυο ομάδων να κερδίσουν μοναδική. Η ΑΕΚ πάλεψε με νύχια και με δόντια να φτάσει στην ανατροπή και ήταν μάλιστα καλύτερη, όταν έμεινε με δέκα παίκτες. Αλλά κι ο Βόλος κυνήγησε τη νίκη χωρίς να φοβάται να επιτεθεί: στο 95΄ο Μπαρτόλο είδε τον Τσιντώτα να τον σταματά στερώντας του το τρίτο και καθοριστικό γκολ.
Κι όμως λίγοι από όσους είδαν αυτό το καταπληκτικό ματς το χάρηκαν όσο έπρεπε: οι πιο πολλοί βασάνιζαν το δηλητηριασμένο μυαλό τους για να καταλάβουν αν το ματς ήταν στημένο. Το τι θα ακούγαμε αν η ΑΕΚ έφτανε στην ανατροπή, την οποία φυσικά και κυνήγησε ως γηπεδούχος και την πλησίασε ως πιο δυνατή ομάδα, πιστεύω δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς. Τόνοι από δηλητήριο θα πλημύριζαν το διαδίκτυο και όχι μόνο: συμβαίνει δυστυχώς ολοένα και πιο συχνά.
Η τελική μαχαιριά
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο το δηλητήριο κυκλοφορούσε σε δοσολογίες, που είναι να απορείς πως δεν έχουν σκοτώσει το ενδιαφέρον και την αγάπη του δύστυχου που λέγεται Ελληνας ποδοσφαιρόφιλος. Παλιά, πολύ παλιά, τα ματς «στηνόντουσαν» για να κατακτηθούν πρωταθλήματα, για να βγουν οι ομάδες που κέρδιζαν στην Ευρώπη ή για να σωθούν από υποβιβασμό. Η ψιθυρολογία, οι αιχμές στις εφημερίδες, οι υπερβολές των παραγόντων, έκαναν στο ποδόσφαιρό μας ζημιά – και μάλιστα μεγάλη – αλλά σε σύγκριση με ό,τι ακολούθησε, όλα αυτά πλέον μοιάζουν γραφικές ασημαντότητες. Μετά ακριβώς, εκεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, περάσαμε σε μια εποχή που οι «σύλλογοι – δορυφόροι» καθόριζαν τα πρωταθλήματα, αντάλλασσαν νίκες, δεν πείραζαν ποτέ το «μεγάλο», που θα φυλάκιζε κούπες κτλ και φρόντιζαν να παίζουν ωραία τον κομπάρσο στο βασίλειό του. Ακολούθησαν τα χρόνια της «παράγκας», η αναπαραγωγή του αξιώματος ότι όποιος ελέγχει την ομοσπονδία κερδίζει, οι τηλεοπτικές εκπομπές που πουλούσαν στοχευμένες υποκλοπές, η ανημποριά του Κράτους να κάνει μια σοβαρή έρευνα για να καθαρίσει το χώρο. Και τέλος ήρθε να δώσει την τελική μαχαιριά το «στοίχημα» που γιγάντωσε την έτσι κι αλλιώς απόλυτη βεβαιότητα του Ελληνα ότι όλα στήνονται απλά για να χάσει αυτός (και μόνο…) τα 5 ευρώ που έπαιξε σε ένα άσσο που πληρώνει 1.30. Και είναι αυτή η βεβαιότητα κυρίως που σκοτώνει το ποδόσφαιρο μας γιατί καταργεί το πιο βασικό, δηλαδή την απόλαυσή του.
Εχουμε δει τα πάντα
Είναι αδικαιολόγητες οι ασταμάτητες και γιγάντιες υποψίες που δεν αφήνουν την μεγάλη πλειοψηφία των ποδοσφαιρόφιλων να χαρεί ένα ματς χωρίς να αισθάνεται ότι αυτό που βλέπει είναι θεατρική παράσταση; Φυσικά και όχι. Εχουν γίνει σε όλη τη διαδρομή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, (και σε κάθε φάση του…) απίστευτες αθλιότητες. Εχουμε δει ματς που ξέραμε το αποτέλεσμά τους πριν αρχίσουν, έχουμε δει διαιτητές να κάνουν «εγκλήματα» συχνά ανεξήγητα, έχουμε δει οσφιοκάμπτες, παράγοντες που στάθηκε αδύνατο να διοικήσουν το ποδόσφαιρο, έχουμε δει προεδράρες να μιλούν για «ομορφιές του ποδοσφαίρου» γελώντας. Εχουμε δει επίσης ανατροπές για τις οποίες έχει κάνει έρευνες ακόμα και η UEFA, έχουμε δει καταλόγους από ύποπτα ματς να έρχονται από τη Sportradar. Εχουμε δει και κάποιες καταδίκες κι έχουμε και πολλούς που έτρεχαν στους ανακριτές – οι πιο πολλοί άνευ λόγου. Φυσικά όλα αυτά τα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου έχουμε δει και την ανικανότητα του Κράτους να παρέμβει, να εποπτεύσει, να ερευνήσει και να τιμωρήσει – ας μην το ξεχνάμε. Οι παρεμβάσεις του σχεδόν πάντα ήταν ύποπτα στοχευμένες και είχαν να κάνουν με επιχειρηματικές διαφορές και όχι με το ποδόσφαιρο. Σπανίως είχαν να κάνουν με αυτό και οι δήθεν δημοσιογραφικές έρευνες, οι τάχα μου αποκαλύψεις, οι λογιών λογιών θεωρίες που πάντα παρουσιάζονται με θεατρικό ύφος – γραπτό και προφορικό. Αλλά οι υποψίες από τη μια και η ένεση δηλητηρίου από την άλλη, μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα: να παρακολουθούμε παιγνίδια, στα οποία η υποψία είναι μεγαλύτερη από την απόλαυση.
Λανθασμένες και γελοίες
Υπήρξαν στημένα ματς, ίσως υπάρχουν και τώρα και πιθανότατα θα υπάρξουν και στο μέλλον. Θα υπάρχουν όσο δεν υπάρχουν διωκτικές αρχές που να ασχολούνται σοβαρά με το χώρο, όσο η έλλειψη εσόδων βάζει τους παράγοντες σε πειρασμούς κι όσο οι επιχειρηματικές συνεργασίες είναι σημαντικότερες από την όποια αγάπη για μια ομάδα. Αλλά, προς Θεού, τα περίφημα στημένα ματς είναι λίγα – ελάχιστα. Και φυσικά δεν είναι όλα τα ματς στημένα: αν αυτό το βγάζαμε για μια στιγμή από το κεφάλι μας, θα χαιρόμασταν πραγματικά καταπληκτικά ματς όπως το ΑΕΚ – Βόλος όποιο κι αν ήταν το τελικό τους αποτέλεσμα. Και δεν θα περιμέναμε το αποτέλεσμα για να το χρησιμοποιήσουμε ως απόδειξη των υποψιών μας, που στην προκειμένη περίπτωση εκ των πραγμάτων αποδείχτηκαν λανθασμένες. Και γελοίες.
Ομάδες χωρίς άμυνες
Ανεξάρτητα από το τι θα γινόταν τελικά το ΑΕΚ – Βόλος ήταν ένα ωραίο ματς στην διάρκειά του, γιατί και οι δυο ομάδες έδειξαν σε ενενήντα λεπτά αδυναμίες και δυνατότητες, που έχουμε δει μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα. Οι ανατροπές ήρθαν ως αποτέλεσμα αρετών και προβλημάτων – κι αυτά δεν προέκυψαν ξαφνικά, ώστε να προκαλούν υποψίες. Η ΑΕΚ έχει μερικούς από τους καλύτερους τεχνίτες που κυκλοφορούν στην Ελλάδα: χθες είδαμε τον Τάνκοβιτς να σκοράρει με απευθείας εκτέλεση κόρνερ, όπως έκανε κι ο Λιβάι Γκαρσία πριν λίγες μέρες. Ο τερματοφύλακας του Βόλου, ο Κλέιμαν, δεν είναι από τους καλύτερους στις εξόδους – το κόρνερ τον αιφνιδίασε. Αλλά ο Βόλος έχει στην επίθεση μερικούς «διαβόλους» που είναι ικανοί για πολλά: δεν υπάρχει μόνο ο Ουάντρα που ξέρουμε τι σπάνιας ράτσας τρελός είναι, αλλά και ο Μπαρτόλο κι ο αναγεννημένος Δουβίκας. Από τη στιγμή που αυτοί επιτέθηκαν στην ΑΕΚ ήταν δεδομένο ότι η άμυνά της θα είχε προβλήματα: το σύνολο των αμυντικών της ΑΕΚ θα μπορούσαν να έπαιζαν στον Αστέρα Τρίπολης χωρίς το γεγονός να προκαλεί εντύπωση – εκεί θα έμοιαζαν μάλλον καλύτεροι, γιατί οι μέσοι θα τους προστάτευαν πιο πολύ. Από την άλλη η ΑΕΚ μπορεί να πάρει γκολ από παίκτες του πάγκου, όπως ο Ανσαριφάρντ π.χ που τιμώρησε τα παιδικά λάθη της άμυνας του Βόλου που δεν είναι αψεγάδιαστη: στο πρωτάθλημα πριν από αυτό το ματς ο Βόλος είχε δεχτεί 17 γκολ σε 12 ματς.
Χαμένοι όλοι
Το τελικό 2-2 αδικεί και τους δυο διότι και οι δυο θα μπορούσαν να κερδίσουν. Αλλά οι πραγματικοί χαμένοι είμαστε εμείς που δεν μπορούμε να χαρούμε ένα αγώνα ποδοσφαίρου, χωρίς να ρωτάμε για αποδόσεις στο live, χωρίς να αναρωτιόμαστε γιατί δεν παίξαμε την ανατροπή, χωρίς να κάνουμε τους έξυπνους την ώρα του ματς προαναγγέλλοντας τι θα συμβεί «αφού όλα είναι στημένα».
Δεν είναι. Κι ομολογώ ότι πολύ γελάω με όποιους φόρτωσαν τον άσσο σίγουροι ότι είναι πανέξυπνοι και πιάνουν κορόιδα τις στοιχηματικές. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο το γέλιο είναι το μόνο καταπραϋντικό για το δηλητήριο…
Πηγή: Κάρπετ Show
