Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στον τελικό του Euro2024 η διοργάνωση έχει ήδη ένα μεγάλο θριαμβευτή: ο κόσμος παραμιλάει για τον Λαμίν Γιαμάλ, το γκολ του και την εμφάνισή του στον ημιτελικό της Ισπανίας με τους Γάλλους. Ο κανονικός ποδοσφαιρόφιος αγαπάει τα πιτσιρίκια: του επιτρέπουν να πιστεύει πως στο μέλλον θα κάνουν τρομερά πράγματα και πως ο ίδιος θα είναι τυχερός που θα τα παρακολουθήσει. Ο Γιαμάλ γιορτάζει τα γενέθλια του έχοντας καλεσμένη στο πάρτι του ολόκληρη την ποδοσφαιρική οικουμένη που πλέον θα τον παρακολουθεί με προσοχή.
Από την αρχή του τουρνουά όλοι περίμεναν το γκολ του Γιαμάλ για λόγους ποδοσφαιρικής τάξης: αν έπρεπε να υπάρχει κάποιος που να κουβαλάει τον άτυπο τίτλο του νεότερου σε ηλικία σκόρερ σε ένα ματς του Euro ήταν αυτός. Διότι ο Γιαμάλ βρέθηκε στην ισπανική αποστολή, όχι ως ένα είδος ατραξιόν, αλλά γιατί ήταν πέρυσι ένας από τους καλύτερους στη θέση του στο ισπανικό πρωτάθλημα. Ο κόουτς Ντε λα Φουέντε τον πήρε μαζί του γιατί τον προόριζε για βασικό (το είχε δείξει από τα φιλικά..,) κι όχι για να υπάρχει κι ένας μικρός στην αποστολή και να θυμάται ο κόσμος ότι η ανάδειξη των πιτσιρικάδων είναι ένα από τα μυστικά του ισπανικού ποδοσφαίρου. Ο Γιαμάλ βρέθηκε στην Γερμανία για να παίξει. Κι αν έπαιζε όπως ξέρει, όλοι ήξεραν πως θα έβαζε και γκολ. Κι αυτό έκανε: το ότι το πέτυχε το πρώτο του γκολ στον σημαντικότερο (μέχρι τώρα…) αγώνα που έδωσε με την Εθνική του ομάδα, το ότι το έκανε σε μια στιγμή που η ομάδα του έχανε (και υπέφερε τις γαλλικές αντεπιθέσεις) και ότι αυτό το καταπληκτικό γκολ άλλαξε και τον ημιτελικό είναι προεκτάσεις της ιστορίας που μαρτυρούν τι σπάνια περίπτωση είναι ο μικρός. Αλλά η ιστορία ήταν μια εξ αρχής: ότι ο Γιαμάλ θα ζούσε το Euro ως πρωταγωνιστής σε ηλικία 16 χρόνων. Οδηγώντας την Ισπανία στην διάκριση και σκοράροντας.
Που ήταν οι άλλοι
Το «16 χρονών βασικός» είναι που κάνει την ιστορία του πραγματικά απίθανη. Σε αυτή την ηλικία οι βραζιλιάνικοι μύθοι και θρύλοι λένε ότι ο Πελέ ήταν ήδη πρώτος σκόρερ στο Καμπιονάτο καριόκα, αλλά κανείς δεν ξέρει κόντρα σε τι ομάδες και με ποιους αντιπάλους σκόραρε: ήταν βέβαια παρόν στο μουντιάλ της Σουηδίας και σκόρερ στην διοργάνωση και το κατόρθωμά του μνημονεύεται ακόμα. Αλλά εκείνο το ασπρόμαυρο ποδόσφαιρο ήταν διαφορετικό από το τωρινό κι ίσως υπήρχαν κι άλλοι σαν αυτόν – εννοώ δεκαεξάχρονοι που έπαιζαν μπάλα όχι που είχαν τα προσόντα του.
Αν αφήσουμε αυτές τις εποχές και τρέξουμε λίγα χρόνια μπροστά οι αληθινά μεγάλοι στην ηλικία του Γιαμάλ έβλεπαν τους μεγάλους της εποχής στην τηλεόραση. Ο Μέσι ήταν άριστος μαθητής στην Μασία. Ο Ρονάλντο έτρεχε στα στενά της Λισαβόνας με το σκουτεράκι του πατέρα του. Ο Πλατινί απορρίφθηκε στα δοκιμαστικά της Ναντ. Ο Φαν Μπάστεν παρακολουθούσε μαθήματα πιάνου. Ο Ρονάλντο, το Φαινόμενο, είχε αρχίσει να χτίζει το μύθο του, αλλά όχι φτάνοντας στη Εθνική Βραζιλίας. Ο Ροναλντίνιο, που σίγουρα θα έκανε με την μπάλα τα μαγικά του, δεν ήταν ακόμα ο Ροναλντίνιο: στα 16 τον έλεγαν κι αυτόν Ρονάλντο. Και ο Μαραντόνα; Τον θαύμαζαν να κάνει μαγικά με την μπάλα στα πόδια στα γηπεδάκια της Μπόκα και νόμιζαν πως είναι νάνος! Τον έβλεπαν να κλαίει γιατί δεν τον έπαιζαν οι μεγάλοι σε σημείο να του λένε οι προπονητές των Αργεντίνος Τζούνιορς «μην του ακούς και παίξε όπως ξέρεις». Ευτυχώς ακολούθησε κατά γράμμα τη συμβουλή. Και μετά τα 17 άρχισε να χτίζει το μύθο του.
Τους ανέφερα ειδικά αυτούς γιατί στα 19 τους ήταν παιδιά θαύματα, όπως και ο Κλάιβερτ, ο ΝτελΠιέρο, ο Ραούλ, ο Αντριάνο, ο Ρουμενίγκε, ο Κρόιφ κι άλλοι. Αλλά κανείς στα 16 του. Ούτε καν ο ΕμΠαπέ που στα 18 του έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής.
Στην Μπαρτσελόνα C
Γίνονται πολλές συγκρίσεις του Γιαμάλ με τον Μέσι αφού τους συνδέει ότι έφτασαν και οι δυο στην Μπαρτσελόνα για να βρουν την ποδοσφαιρική τους Εδέμ χωρίς να έχουν Καταλανούς γονείς. Βοηθά για αυτές και η απίθανη ιστορία της φωτογραφίας που βγάλανε πριον 16 χρόνια όταν ο Λίο κρατά τον πιτσιρικά στην αγκαλιά του σε μια φωτογράφιση για το αλμπουμ της UNISEF. Ο Μέσι στα 16 έκανε το ντεμπούτο του με την τρίτη ομάδα των Μπλαουγκράνα: ήταν Νοέμβριος του 2003. Δεν άργησε φυσικά να εντυπωσιάσει τους πάντες. Ενα χατ-τρικ τον Ιανουάριο του 2004 κόντρα στην Γκραμέντ B’ έγινε λόγος για να αρχίσουν να τον συζητάνε. Ένα ακόμα, μετά από τρία ματς, με θύματα τους αμυντικούς της Παραφρουγκέλ ήταν η απόδειξη ότι το αδύνατο παιδί από την Αργεντινή που αποκτήθηκε από τη Μπάρτσα τη μέρα που ο Φίγκο πήγε στην Ρεάλ, μπορεί πολλά.
Στις Φεβρουαρίου του 2004 η καριέρα του Λίο άλλαξε. Εδινε ένα ματς στη Μπανταλόνα. Οι προπονητές του στην Μπάρτσα C του ανακοίνωσαν πως αν σκοράρει ξανά σήμερα, δεν έχει νόημα να συνεχίσει στην τέταρτη κατηγορία και ότι η εισήγησή τους θα είναι να προωθηθεί. Ο Μέσι το ακούει και αναλαμβάνει δράση: το ματς τελειώνει 1-1, το όνομά του είναι στον πίνακα των σκόρερς. Τον επόμενο μήνα ο Λίο μετακόμισε στην Μπαρτσελόνα Β, πλησιάζοντας την πρώτη ομάδα των Μπλαουγκράνα. Γιόρτασε τα 17α γενέθλιά του στα τέλη του Ιουνίου 2004 με ευχάριστα νέα που έρχονται από τη διοίκηση: έφτασε η ώρα να πάρει μέρος την προετοιμασία της ομάδας και αν τα καταφέρει να αγωνιστεί αμέσως στη La Liga, – ο Ράικαρντ και ο Τεν Κάτε τον περίμεναν. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Αλλά αυτή του Γιαμάλ είναι σαφώς θεαματικότερη. Αυτός γενέθλια θα κάνει στα τελικά του Euro με όλη την ανθρωπότητα να τον περιμένει στον τελικό: για την Γκραμέντ και την Παραφρουγκέλ δεν έχει ακούσει ποτέ.
Σε λίγους μήνες
Αν ο Γιαμάλ ήταν άλλου τύπου παιδί στην επόμενη συνέντευξη θα έλεγε «τι να μας πει και ο Μέσι;». Αλλά είναι σεμνός και ταπεινός. Κι ας ξέρει πως σε λίγους μήνες θα είναι ο πρώτος δεκαπεπτάχρονος υποψήφιος για την Χρυσή Μπάλα…
Πηγή: Karpetshow
