Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Απόψε στο ιστορικό γήπεδο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπορούσια Ντόρντμουντ θα διεκδικήσουν το Τσάμπιονς λιγκ. Ο τελικός μοιάζει με αναμέτρηση ανάμεσα στον Δαβίδ και τον Γολιάθ, με την Ρεάλ στο ρόλο του σούπερ φαβορί: έχει οκτώ κερδισμενους τελικούς στη σειρά κι έχε να χάσει τελικό από τον καιρό που ο Φεργκιουσον δούλευε στην Αμπερντίν και δεν ήταν ακόμα Σερ. Όλα αυτά είναι σωστά. Θυμίζω όμως ότι η αναμέτρηση του Δαβίδ με τον Γολιάθ πέρασε στην ιστορία γιατί κέρδισε ο Δαβίδ. Δηλαδή το αουτσάιντερ.
Ο Κάρλο Αντσελότι και η δουλειά
Η Ρεάλ έχει έναν από τους μεγαλύτερους προπονητές που κυκλοφορούν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ο βετεράνος και πάνσοφος Κάρλο Αντσελότι είναι ένας γεννημένος νικητής του που γνωρίζει κάθε μυστικό του τελικού. Το ρόστερ της Βασίλισσας είναι γεμάτο από παίκτες που έχουν κατακτήσει την διοργάνωση – μερικοί μάλιστα και πολλές φορές. Μπορείς να δεις στην εντεκάδα της έμπειρους αξιωματικούς που κουβαλάνε παράσημα για τις μάχες που έχουν δώσει (όπως ο Τόνι Κρος, ή o Μόντριτς, ή ο τερματοφύλακας Κουρτουά ο MVP της Ρεάλ στον προ διετίας τελικό στο Παρίσι απέναντι στην Λίβερπουλ), αλλά και μερικούς χαρισματικότατους πιτσιρικάδες (Μπέλιγχαμ, Βινίσιους, Ροντρίγκο κτλ) που είναι βέβαιο ότι θα μας απασχολήσουν και τα επόμενα χρόνια. Όμως αυτά τα γνωρίζαμε πριν καν αρχίσει η διοργάνωση.
Όταν η διοργάνωση ξεκίνησε είδα με την Ρεάλ να πορεύεται μεν προς τον τελικό, πλην όμως να το κάνει δείχνοντας περισσότερο τον κυνισμό της παρά την ποιότητα της. Ειδικά στα νοκ άουτ ματς που ακολούθησαν την φάση των ομίλων η ομάδα του Αντσελότι έμοιαζε να προσέχει τόσο πολύ, ώστε απέφευγε και να πατήσει το γκάζι. Τρέχοντας σταθερά πολύ κάτω από τα όρια ταχύτητας, πέρασε δύσκολα το εμπόδιο της Λειψίας, οδήγησε στα πέναλτι την διπλή αναμέτρηση με την Μάντσεστερ Σίτι, χρειάστηκε να βρει στο πρόσωπο του παγκίτη Χοσέλου κάποιον να παίξει απροσδόκητα τον ρόλο του ήρωα της μιας βραδιάς στην αναμέτρηση με την Μπάγερ Μονάχου στη Μαδρίτη – ο Χοσέλου καθάρισε στο φινάλε ενώ η Βασίλισσα έμοιαζε στο καναβάτσο.
Χωρίς τον τρόπο της
Το να βλέπεις την Ρεάλ να προκρίνεται με όπλο την αντοχή της, ποντάροντας κατά βάση στην αμυντική της οργάνωση σαφώς και έχει ενδιαφέρον. Πλην όμως αυτός ο τρόπος δεν είναι ο τρόπος της Ρεάλ. Γιατί συνέβη αυτό; Η δική μου εξήγηση είναι ότι ο Αντσελότι, έχοντας χάσει πέρυσι τη λα λιγκα από την Μπαρτσελόνα σχεδόν ανεξήγητα, έριξε φέτος λίγο περισσότερο βάρος στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ισπανίας. Το κέρδισε χωρίς μεγάλα καρδιοχτύπια. Το Τσάμπιονς λιγκ, πιστεύει πλέον έπειτα από τόσους θριάμβους σε αυτό, ότι είναι ευκολότερο: η ομάδα του μπορεί να κάνει μια μεγάλη πορεία χωρίς να ξοδεύει περισσότερη ενέργεια από την αναγκαία. Ο Αντσελότι ξέρει ότι δεν μπορείς να κρατάς δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να μεταφέρεις και δύο καρπούζια: απλά πας πρώτα το ένα και μετά το άλλο. Ένα ακόμα κύπελλο πρωταθλητή μεταφέρθηκε στην αίθουσα τροπαίων που σε λίγο θα είναι μικρή. Κι απόψε υπάρχει μια δεύτερη μεταφορά στο πρόγραμμα.
Τα απολύτως απαραίτητα
Η Ρεάλ το πρωτάθλημα το κέρδισε σχετικά εύκολα χάρη στην σταθερότητα της και την καλή της επίθεσης: η προσθήκη του Μπέλιγχαμ στο σύνθετο ρόλο που λέγεται «9,5» (και φορ και δεκάρι) έκανε την επιθετική της γραμμή ακόμα περισσότερο απρόβλεπτη αλλά και ακόμα πιο ικανή να στοχεύει αδυναμίες των αντιπάλων. Στο Τσάμπιονς λιγκ η Ρεάλ πορεύτηκε δείχνοντας σεβασμό στους αντιπάλους μεν, πλην όμως κάνοντας τα απολύτως απαραίτητα. Μια τέτοια ομάδα μπορεί να είναι αξιοθαύμαστη για το πώς χειρίστηκε τις δυσκολίες, όμως δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα κάποια ομάδα κάνοντας απλά τα απαραίτητα να έχει κερδίσει και το Τσάμπιονς λιγκ. Για να καταφέρεις να κερδίσεις το μεγάλο τρόπαιο κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνεις κάτι παραπάνω. Αφού η Ρεάλ αυτό το κάτι παραπάνω δεν μας το έδειξε στα παιχνίδια που προηγήθηκαν θα πρέπει να μας το δείξει τώρα στον τελικό. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι εφικτό να αλλάξει ταχύτητα και να πατήσει το γκάζι στο φινάλε, όταν αυτό δεν θέλησε ποτέ να το κάνει στην διοργάνωση σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της χρονιάς.
Πορεία αξιοθαύμαστη
Η εντύπωση που υπάρχει, πριν αρχίσει ο τελικός, είναι ότι απέναντι στην Μπορούσια Ντόρντμουντ ίσως γκάζι να μην χρειάζεται: δεν συμφωνώ. Η γερμανική ομάδα, αντίθετα από την Ρεάλ, έκανε στην πορεία της για το Λονδίνο αρκετές υπερβάσεις. Πέρασε πρώτη από ένα όμιλο στον οποίο υπήρχαν η Παρί, η Μίλαν και η Νιουκάσλ. Δεν ήταν φαβορί απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Στο ματς που έδωσε με την ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε στην Ισπανία υπέφερε φλερτάροντας με την καταστροφή. Εχανε με 2-0 και γλύτωσε σε πολλές περιπτώσεις ένα τρίτο καταδικαστικό γκολ πριν βρει στις καθυστερήσεις του αγώνα το γκολ της μεγάλης ελπίδας. Πολλοί θεωρούσαν ότι θα ήταν δύσκολο να την αποκλείσει την Ατλέτικο στη ρεβάνς, έστω κι αν η περιπετειώδης ήττα με 2-1 της έδινε μεγάλες ελπίδες. Η Μπορούσια μπορούσε να τα καταφέρει μόνο παλεύοντας. Και παλεύοντας ακόμα πιο σκληρά πήρε την πρόκριση και από την Παρί Σεν Ζερμέν του ΕμΠαπέ που φαινόταν να έχει κλείσει ραντεβού με την Ρεάλ Μαδρίτης δηλαδή την επόμενη ομάδα του στο Λονδίνο. Για να αποκλείσει την μόνιμη πρωταθλήτρια Γαλλίας η Μπορούσια χρειάστηκε και κάμποση τύχη. Οι Γάλλοι είχαν επτά δοκάρια σε δύο παιχνίδια. Όμως η τύχη στην προκειμένη περίπτωση απέδωσε δικαιοσύνη: οι παίκτες της γερμανικής ομάδας ήταν και στα δύο παιχνίδια περισσότερο ψυχωμένοι και ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Πράγμα που στα σπορ πρέπει με κάποιο τρόπο να ανταμείβεται.
Μέταλλο και προσωπικότητα
Σε πολλούς ο τελικός του Γουέμπλεϊ θυμίζει ένα αντίστοιχο παιχνίδι που έγινε στο Χάμπτεν Παρκ της Γλασκώβης το μακρινό 2002. Και τότε στον τελικό ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης και τότε απέναντι της είχε μια γερμανική ομάδα, την Μπάγερ Λεβερκούζεν, που κανείς δεν περίμενε να φτάσει να διεκδικήσει το τρόπαιο. Όλοι περίμεναν ένα περίπατο των Γκαλάκτικος της Μαδρίτης αλλά οι Γερμανοί αποδείχτηκαν πολύ σκληρό καρύδι κι ας τους κατηγορούσαν τότε οι συμπατριώτες τους ότι δεν είχαν μέταλλο νικητή. Η Ρεάλ χρειάστηκε ένα καταπληκτικό γκολ του Ζιντάν, το ωραιότερο που έχει βάλει στην πλούσια καριέρα του. Και χρειάστηκε και τις εξαιρετικές επεμβάσεις του τερματοφύλακα της Θέσαρ για να κρατήσει το 2-1 απέναντι στη Μπάγερ Λεβερκούζεν που έκανε περισσότερα από αυτά που περίμεναν ακόμα και οι πιο φανατικοί από τους οπαδούς της.
Αναζητείται Ζιζού
Δεν ξέρω τι θα κάνει Μπορούσια Ντόρτμουντ στο Λονδίνο. Η παρουσία της στον τελικό, μετά την μυθιστορηματική απώλεια του τίτλου στην Μπουντεσλίγκα πέρσι στο τελευταίο λεπτό της χρονιάς, αποτελεί από μόνη της μια καταπληκτική ιστορία, που μένει να δούμε τι τέλος θα έχει. Δεν ξέρω επίσης αν η Ρεάλ είναι τόσο μεγάλη ώστε να πάρει το ματς με μια ακόμα «επαγγελματική εμφάνιση»: επαγγελματική κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ δεν θυμάμαι. Αυτό ωστόσο που γνωρίζω καλά είναι ότι Ρεάλ μολονότι έχει αρκετούς σπουδαίους παίκτες δεν έχει σήμερα ένα Ζινεντίν Ζιντάν. Σίγουρα δεν υπάρχει κάποιος ικανός να φορέσει τα παπούτσια του. Φεύγοντας τα πήρε μαζί του.
Πηγή: Karpetshow
