Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι Σλοβένοι κάποτε, μας την είχαν ξανακάνει την κασκαρίκα, κι ακόμη χειρότερη! Φέραμε 2-2 στην Αθήνα, τους κερδίσαμε 3-0 στο Μάριμπορ…και προκρίθηκαν αυτοί, όχι εμείς, στο EURO (2000). Τότε η Εθνική είχε Μαχλά και Φρατζέσκο, Νικολαίδη και Τσιάρτα, Λυμπερόπουλο και Γεωργάτο, Ζαγοράκη και Ζήκο, Νταμπίζα και Καλιτζάκη, Αντζα, Κασάπη, ό,τι θέλετε. Η Σλοβενία, μόνο Ζάχοβιτς! Οπως τώρα, μόνον Ιλιτσιτς. Ηταν (η Ελλάδα) η ομάδα που, ένα τουρνουά πριν, έπεσε επάνω στον Σμάικελ (όπως τώρα, Ομπλακ) και δεν πήγε στο Μουντιάλ. Μια καλή ομάδα που, απλώς, δεν είχε μεγαλώσει. Δεν είχε ωριμάσει. Ηξερε να παίζει, τα ματς. Δεν ήξερε να κερδίζει, τους τελικούς.
Η σημερινή ομάδα είναι μία κλασική, τέτοια περίπτωση. Τελείωσε τον όμιλο στο Nations League αήττητη, από το 3-0-3 σε νίκες/ισοπαλίες/ήττες στην προηγούμενη διοργάνωση πήγε στο 3-3-0 σε αυτήν, στα έξι παιγνίδια δέχθηκε μόλις ένα (ανώδυνο, στην Πριστίνα) γκολ…και βγήκε δεύτερη! Με 89 φάσεις για γκολ. Η Σλοβενία βγήκε πρώτη, με 62 φάσεις για γκολ. Τις λιγότερες, από κάθε άλλη ομάδα που προβιβάστηκε (από την τρίτη) στη δεύτερη κατηγορία. Ακόμη και τα ελληνικά τελειώματα για τα οποία γίνεται η εύλογη κουβέντα, δεν ήταν τόσο κακά. Δύο στα τρία κατά μέσον όρο, πήγαν στον στόχο. Δεν ήταν όσο καλά έπρεπε, τις στιγμές που έπρεπε.
Η βραδυά στη Ριζούπολη, πράγματι ήταν κόμβος στο ταξίδι της ομάδας. Οχι πως θα φωταγωγούσαμε τη χώρα εάν έβγαιναν πρώτοι, θα ήταν “κάτι” όμως. Κάτι, να χαρούν για τον ειλικρινή κόπο τους. Να πατήσουν, προτού πάνε στην επόμενη πίστα, στη mission impossible του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Θα ήταν το καλύτερο κάτι στη ζωή της Εθνικής, στα 6+ χρόνια μετά τη Βραζιλία. Αντ’ αυτού, υποχρεώνονται να ζήσουν με την ιδέα ότι ανέβηκαν κατηγορία (πέραν της Σλοβενίας) η Αλβανία, το Μαυροβούνιο, η Αρμενία. Οσο να πεις, πονάει. Ας πονέσει, δεν πειράζει! No pain, no gain. Τίποτα δεν πρόκειται να κερδίσουν, δίχως πόνο.
Αυτά τα 6+ χρόνια μετά τη Βραζιλία περιέχουν δύο αποκλεισμούς σε EURO, ένα αποκλεισμό σε Μουντιάλ, δύο αποτυχίες στη Λίγκα των Εθνών. Κατά πάσα πιθανότητα, του χρόνου τέτοιον καιρό η συζήτηση θα είναι πως τα 7+ χρόνια μετά τη Βραζιλία περιέχουν δύο αποκλεισμούς σε EURO, δύο αποκλεισμούς σε Μουντιάλ, δύο αποτυχίες στη Λίγκα των Εθνών. Οι μόνοι στο γκρουπ που πρόλαβαν να “μυρίσουν” (άλλος περισσότερο, άλλος πιο λίγο) Φερνάντο Σάντος είναι ο Τζαβέλλας, ο Φορτούνης, ο Μαυρίας, ο Σταφυλίδης. Ολοι οι υπόλοιποι, από τον Μάνταλο και μετά, μονάχα ξέρουν τα…πέτρινα.
Κι ο Ζαγοράκης που μπήκε στην ομάδα αμέσως μετά το Μουντιάλ ’94, και εκείνος στα δέκα χρόνια ως το 2004 μόνο πέτρινα ήξερε. Κατραπακιά στην κατραπακιά. Χώμα στη μούρη, πάλι και πάλι. Γι’ αυτό σημείωσα την προηγούμενη φορά εδώ, ότι η βλέψη του σημερινού γκρουπ δεν μπορεί παρά να είναι το EURO 2024. Οχι μόνον επειδή το εγχείρημα θα είναι τότε, σε σχέση με το Παγκόσμιο Κύπελλο νωρίτερα, προσβάσιμο. Αλλά διότι τότε, το 2024, θα έχει επέλθει η ωρίμανση. Θα ευρίσκονται οι ποδοσφαιριστές, στη μεστή φάση τους. Θα έχουν φάει ψωμί κι αλάτι, όλοι αυτοί μαζί.
Στον Φορτούνη, στον Μπακασέτα, στον Κουρμπέλη, στον Μάνταλο θα έχουμε τους Καραγκούνηδες και τους Κατσουράνηδες. Ο Τσιμίκας θα είναι 28 ετών, ο Γιαννούλης 29, ο Χατζηδιάκος και ο Γαλανόπουλος 27, ο Λημνιός 26, ο Μασούρας κι ο Βλαχοδήμος 30, ο Μιχαηλίδης 24, ο Τζόλης 22. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε με την Εθνική εδώ και σήμερα, είναι να την αφήσουμε να μεγαλώσει. Οσοι παίκτες του γκρουπ βγήκαν μπροστά μετά το 0-0 με τη Σλοβενία, με τον όποιον τρόπο ο καθένας μπόρεσε να το εκφράσει, κατ’ ουσίαν όλοι στο ίδιο πράγμα συνέκλιναν. Στην ίδια, αγωνιώδη έκκληση. Αφήστε μας να μεγαλώσουμε. Μη μας γυρίσετε ξανά πίσω, στο μηδέν.
Το τρέχον αποτέλεσμα, όντως, δεν φέρνει την αμάχητη επιβεβαίωση. Αλλ’ η σφραγίδα του προπονητή είναι εκεί, για να τη δει οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται πέντε βασικά πράγματα. Το ότι οι Ελληνες διεθνείς θέλουν (και επιδιώκουν σαν τρελοί να έχουν) τη μπάλα στα πόδια για να παίξουν, ήδη είναι ένα οριστικό άλμα αγωνιστικής συμπεριφοράς και νοοτροπίας. Το βάθος του χρόνου, φυσιολογικά θα λειτουργήσει υπέρ. Κάθε κακή συζήτηση για τον Φαν ‘τ Σχιπ σε τούτη την καμπή, μοιάζει με το να είχε αποπεμφθεί ο Πέντρο Μαρτίνς στο τέλος της πρώτης χρονιάς του στον Ολυμπιακό.
Πηγή: Sport DNA
