Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η ΑΕΚ αποδείχθηκε ο έξυπνος δρομέας αντοχής, και είχε τα πιο γερά νεύρα, σε μια κούρσα αναμονής και αυτοκυριαρχίας. Κρατήθηκε συνειδητά, ένα βήμα πίσω. Μπροστά άφησε εκείνους που αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους σαν σούπερ φαβορί, να ροκανίζονται (ώσπου εξοντώθηκαν) απ’ τις ψυχώσεις τους. Η ΑΕΚ περίμενε, δεν εκβίαζε. Σαν να ήξερε. Είναι σοφία ζωής να περιμένεις, αντί να εκβιάζεις, τη στιγμή σου. Να βάζεις τον χρόνο, να δουλέψει για σένα.
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε ένα σενάριο, Ατλέτικο-Μπαρσελόνα και Ατλέτικο-Ρεάλ μέσα σε δεκαπέντε μέρες την άνοιξη. Να διακυβεύεται, εκεί και τότε, ο τίτλος της χρονιάς. Και να κατακυρωθούν και τα δύο ματς, για όποιους λόγους θέλετε, 0-3 «στα χαρτιά». Ο,τι θα λέγαμε μακρόθεν άμα συνέβαινε εκεί, το ίδιο λέμε εκ του σύνεγγυς επειδή συνέβη εδώ. Η πρωταθλήτρια είναι μια χαρά σοβαρή ομάδα, το πρωτάθλημα είναι ασόβαρο.
Δύο ματς, είτε δεν έγινε (το ένα) είτε έγινε (το άλλο), η μία και η αυτή κατάληξη, 0-3 «στα χαρτιά». Δεν υπάρχει κάτι, για να κατηγορείται η ΑΕΚ. Δεν υπάρχει κάτι, για να απολογείται η ΑΕΚ. Και δεν υπάρχει και κάτι, για να της το αφαιρέσει κανείς από τη χαρά του τίτλου που έρχεται. Στο τέλος της ημέρας, ποιος ήταν εφέτος στο ποδόσφαιρο, μέσα στις τέσσερις γραμμές, ο καλύτερος απ’ την ΑΕΚ; Ποιας ομάδας οι εμφανίσεις, τραβούσαν πιο πολύ τον ουδέτερο;
Υπάρχουν πολλά, απεναντίας, για να τα αφαιρεί κανείς, όχι απ’ την πρωταθλήτρια, απ’ το πρωτάθλημα. Πρωτάθλημα που κρίνεται με 0-3 και 0-3, δεν το παίρνεις στα σοβαρά. Δεν το αγοράζεις. Ποιος θα πλήρωνε δικαιώματα Πριμέρα, στο σενάριο πιο πάνω; Για ένα αγώνα, που δεν έγινε. Και για ένα που διεκόπη, σε πλήρη σύγχυση ακόμη και για το ποιο είναι το σκορ όταν διεκόπη.
Την κρίσιμη ώρα, το όλο εγχώριο σύστημα του entertainment αποδείχθηκε ανάξιο γι’ αυτό που εξελισσόταν σαν το πιο ενδιαφέρον ελληνικό πρωτάθλημα των πολλών τελευταίων ετών. Με μια κουβέντα, το είχαμε αλλά δεν το αντέξαμε. Οποιος δεν αντέχει, πάντοτε υπάρχει μία θέση γι’ αυτόν. Η θέση είναι προς την έξοδο. Exit.
Ο Μελισσανίδης, κάπου εδώ, κλείνει μία πενταετία (2013-2018) που είναι το αριστούργημά του. Στην ηλικία των 67 ετών, έκανε μια καλή χάρη στην υστεροφημία του. Γκρέμισε τον Μαρινάκη, όμως όχι όπως κάποτε ο Πατέρας τον Κόκκαλη. Για μία, και μοναδική, χρήση. Ο Μελισσανίδης κατεδάφισε τον Μαρινάκη δίχως να ρισκάρει, στο παραμικρό, το οικονομικό μέλλον της ΑΕΚ. Στην πραγματικότητα ξόδεψε τα λιγότερα απ’ όλους, του big-4. Θορύβησε λιγότερο απ’ όλους, στο big-4. Εκανε τις λιγότερες ανοησίες απ’ όλους, του big-4. Κράτησε την ψυχραιμία περισσότερο απ’ όλους, στο big-4.
Κι εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δεν τρελαθήκαμε, που λένε. Τους φίλους δεν τους καίμε…
Πηγή: Sport DNA
