Του Βασίλη ΣαμπράκουΣυνεχίζω από εκεί που σταμάτησα χθες, συζητώντας περί “δίψας”. Μου έτυχε στην διάρκεια των εβδομάδων μετά από την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος να κάνω την ίδια ερώτηση σε ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ, την “πότε πίστεψες ότι θα το πάρετε;” ερώτηση. Και πήρα μια απάντηση – σλόγκαν. “Μετά την γκέλα στην Λαμία”.
Ποια είναι η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτή την απάντηση; Μετά την επιστροφή από την Λαμία, οι ποδοσφαιριστές συγκεντρώθηκαν στα αποδυτήρια. Το νόημα της συζήτησής τους ήταν σχετικό με τις επιλογές τους: ή θα “σκοτωθούμε” να πάρουμε όλα τα ματς και να πάρουμε το πρωτάθλημα, ή να τα παρατήσουμε από τώρα, να μην σκοτωθούμε για ένα ματς και μετά τα διαλύσουμε όλα στο επόμενο. Αυτή η αίσθηση ότι θα έπαιζαν στο εξής με την πλάτη στον τοίχο, δηλαδή δίχως να έχουν περιθώριο απώλειας βαθμών δεν τους στρέσαρε αρνητικά. Η ιστορία δείχνει ότι συνέβη το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή ότι τους κινητοποίησε και τους έβαλε σε μια εγρήγορση που αποδείχθηκε αρκετή για να τους φέρει το τρόπαιο στα χέρια με το κινηματογραφικό “4 στα 4” στα ντέρμπι.
Γιατί πίστεψαν οι ποδοσφαιριστές εκείνη τη δεδομένη στιγμή ότι μπορούν να τα καταφέρουν; Επειδή η ιστορία της σεζόν μέχρι εκεί τους έδειχνε ότι κάθε φορά που έπαιζαν με την πλάτη στον τοίχο, με πίεση, τα κατάφερναν. Δηλαδή είχαν να θυμούνται την αντίδραση που έβγαζαν μετά από γκέλες. Και είχαν να θυμούνται ότι αυτό συνέβαινε από την αρχή της σεζόν – δηλαδή από τον Ιούλιο που ξεκίνησαν να δίνουν ευρωπαϊκά προκριματικά με την συνείδηση ότι δεν υπάρχει περιθώριο “δεύτερης ευκαιρίας” και ότι μια αποτυχία θα τους έβγαζε εκτός Ευρώπης.
Διψούσαν για να μπουν στους ομίλους του Conference League, έπαιζαν σερί με την πλάτη στον τοίχο και τα κατάφεραν. Διψούσαν να κατακτήσουν τον τίτλο και το κατάφεραν παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο. Διψούσαν να ανατρέψουν την κατάσταση για να προχωρήσουν στο κύπελλο και περίπου το κατάφεραν, δεδομένου ότι ανέτρεψαν το σκορ του πρώτου αγώνα στην ημιτελική φάση απέναντι στον Παναθηναϊκό και τελικώς αποκλείστηκαν επειδή δέχθηκαν γκολ στο τέλος της παράτασης και δεν επικράτησαν στα πέναλτι. Στην μόνη περίπτωση που δεν κατάφεραν, λέει η ιστορία, να ανατρέψουν την κατάσταση ήταν στην ρεβάνς με την Μπριζ, στην φάση των 8 του Conference League. Εκεί όμως δεν ένιωθαν πίεση, διότι η υπέρβαση είχε επιτευχθεί – είχαν ξεκινήσει από τον Ιούλιο και είχαν φτάσει μέχρι την 8αδα. Δεν ένιωθαν ότι παίζουν με την πλάτη στον τοίχο. Και εκτός των άλλων “έπεσαν” πάνω σε μια ομάδα που αποδείχθηκε καλύτερη.
Με την πλάτη στον τοίχο. Όταν κάποιος βρίσκεται “με την πλάτη στον τοίχο,” είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίσει μια πρόκληση ή ένα πρόβλημα χωρίς να μπορεί να απομακρυνθεί ή να αποφύγει την κατάσταση. Η έκφραση αυτή υποδηλώνει αίσθηση πίεσης και ανάγκης για άμεση δράση, καθώς δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ή επιλογές διαφυγής. Κάποιος είναι “στριμωγμένος” και πρέπει να παλέψει ή να βρει μια λύση στην πρόκληση που αντιμετωπίζει.
Αυτό ήταν το αποφασιστικό χάρισμα της ομάδας που έφτιαξε ο Ραζβάν Λουτσέσκου: η ικανότητά της να βγάζει με την απόδοσή της τον εαυτό της από μια δύσκολη θέση. Η αντίδραση του ΠΑΟΚ κάθε φορά που βρέθηκε σε δύσκολη θέση είναι βγαλμένη από τα οράματα ενός προπονητή που πάντοτε θέλει να βλέπει την ομάδα του να μη λυγίζει υπό την πίεση των απαιτήσεων ή και των προσδοκιών.
Το πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ, σε ότι τον αφορά, το πήρε μετά τη λήξη του ματς με τη Λαμία, δηλαδή όταν άρχισε να αντιδρά. Και αυτή η αντίδραση πήγαζε από την επιθυμία ολόκληρης της κοινωνίας του ΠΑΟΚ να δει την ομάδα του να κατακτά τον τίτλο. Πήγαζε από την δίψα. Μια δίψα που δεν είχε, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό, η ΑΕΚ.
Πηγή: Gazzetta
