Του Γιάννη Σερέτη
Μια από τις βασικές διαφορές του επαγγέλματος «ποδοσφαιριστής» συγκριτικά με την πλειονότητα των υπόλοιπων είναι η απήχησή του. Ο αντίκτυπος. Ειδικά σε ομάδες που «κουβαλούν» χιλιάδες οπαδούς. Ειδικότερα στα νότια της Ευρώπης, όπου το… αίμα βράζει.
Μη νομίζετε ότι είναι εύκολη η διαχείριση της δημοσιότητας. Καλής και «κακής». Είναι, ακόμα και στην εποχή του Instagram, πολύ μικρό το ποσοστό εκείνων των παικτών (στην Ελλάδα) που την επιδιώκουν. Που την καλλιεργούν. Που συστηματικά και μεθοδικά χτίζουν το προφίλ τους και την απευθείας τους σχέση με τους φιλάθλους. Οι περισσότεροι είναι… απλοί χρήστες των social media. Όχι… «επαγγελματίες» χρήστες. Και ταυτόχρονα επαγγελματίες ποδοσφαιριστές οι οποίοι – εν αντιθέσει με ό,τι συνέβαινε στις δεκαετίες 1960-1990, ακούν, διαβάζουν και εισπράττουν παντοιοτρόπως πολύ πιο συχνά αρνητικά σχόλια και κριτικές παρά θετικά σχόλια και… αποθέωση, όπως συνέβαινε στα παλαιότερα χρόνια, όταν το ποδόσφαιρο κατείχε άλλου είδους κομμάτι στην καθημερινότητα και στο σαββατοκύριακο του Ελληνα.
ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ-ΜΗΝΑ
Είναι ένα από τα ελάχιστα επαγγέλματα όπου ο εργαζόμενος κρίνεται: α) δημοσίως β) με συχνότητα 3 ή 7 ημερών γ) από εκατοντάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν γνώμη για το αντικείμενο ακόμα κι αν δεν έχουν γνώση επ΄αυτού. Ναι, «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες», ισχύει. Ναι, χρήματα πολλά από πολύ μικρή ηλικία στις «μεγάλες» ομάδες, κι αυτό ισχύει. Και χρήματα και φήμη και δόξα ορισμένες φορές. Για τους λίγους, για τη μειονότητα, για το μικρό ποσοστό των ποδοσφαιριστών των ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό και έχουν υψηλούς στόχους. Δηλαδή, κατά τεκμήριο για τους καλύτερους. Οι καλύτεροι, στη σημερινή εποχή, πρέπει να βάλουν κι αυτό το στοιχείο στην εξίσωση της επαγγελματικής ζωής τους: το βάρος της τεράστιας απήχησης του επαγγέλματος, το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο συγκριτικά με παλαιότερες εποχές.
Ο παίκτης του Παναθηναϊκού πέρασε ένα μήνα… μούρλια. Με καθημερινή κριτική και αρκετά υπερβολικά σχόλια στα media, με τρομερό «ξύλο» στα social media. Με «επισκέψεις» οπαδών σε αεροδρόμια (Ηράκλειο, «Ελευθέριος Βενιζέλος») και… ταβέρνες (Φθιώτιδα). Με απογοήτευση, με θυμό, με στενοχώρια, με αμφισβήτηση των εαυτών τους, με αλλαγές προπονητών και τεχνικού διευθυντή. Χθες μπήκε μια άνω τελεία στη Λαμία. Και ανεξάρτητα από τι γράφει και λέει ο καθένας από εμάς, ήταν η πρώτη φορά εφέτος που το ευχαριστήθηκαν! Όχι μόνο επειδή νίκησαν. Αλλά επειδή το έζησαν και στην… ολότητά του πριν από την τελική θετική έκβαση. Με πανηγυρισμούς, με απόκρουση πέναλτι, με πολύ τρέξιμο (όσο… άντεχε ο καθένας), με αρκετές ευκαιρίες, με δημιουργικότητα, με μάχες, τελικά με καθαρή νίκη. Και ίσως το πιο σημαντικό εκτός από όλα τα αμιγώς ποδοσφαιρικά και διαχειριστικά στην καθημερινότητα της ομάδας ζητήματα, να είναι αυτό. Η αίσθηση του «παίρνουμε αυτό που δικαιούμαστε βάσει απόδοσης». Η αίσθηση του «δίνουμε το καλύτερο που μπορούμε». Η αίσθηση της ευχαρίστησης και για τη νίκη και για την προσπάθεια.
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΠΗΓΑΝ ΟΛΑ ΚΑΛΑ
Δεν θα συμβεί τις περισσότερες φορές. Είναι κι αυτό μια ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος! Εξαρτάσαι σε τεράστιο βαθμό από τον συμπαίκτη σου. Θετικά και αρνητικά. Εξαρτάσαι από δεκάδες παράγοντες που δεν μπορείς να τους καθορίσεις. Από ένα σφάλμα αμυντικού ενώ παίζεις μονότερμα τον αντίπαλο ή μια γκολάρα επιθετικού ενώ παίζεις «ταμπούρι». Από ένα δοκάρι και έξω, από ένα αυτογκόλ. Από ένα διαιτητικό σφύριγμα, από έναν τραυματισμό. Από μια αποβολή, από μια θαυμάσια έμπνευση ή μια ατυχέστατη προπονητική επιλογή. Μπορεί να είσαι ο καλύτερος παίκτης και να ηττηθείς. Μπορεί να είσαι ο χειρότερος και να πανηγυρίζεις στο τέλος: Σε ποιο άλλο επάγγελμα συμβαίνουν αυτά μαζεμένα; Σκεφτείτε το λίγο. Σε κανένα.
Το μεγαλύτερο κέρδος για τον Παναθηναϊκό από το χθεσινό ματς στη Λαμία είναι αυτή η αίσθηση. Της χαράς του παιχνιδιού και της επαγγελματικής ικανοποίησης. Μετά τις ευκαιρίες που έχασαν εναντίον του Αστέρα, του ΟΦΗ, του Αρη, μετά τη φοβική αντιμετώπιση και την ισοφάριση – «τιμωρία» στους αγώνες με ΑΕΛ και Βόλο, για μια και μοναδική εφέτος φορά τους πήγαν όλα καλά! Πρώτη φάση στο ματς γκολ – απόκρουση πέναλτι – πρώτη φάση στο β΄ημίχρονο πάλι γκολ – τέλος. Στο… τέλος θα μπορούσε να γίνει και 0-4 αν ο κίπερ Θεοδωρόπουλος δεν ήταν σε απόλυτη ετοιμότητα ή αν ο πολυσυζητημένος Βιγιαφάνιες δεν απείχε επτά μήνες από τους αγωνιστικούς χώρους. Αλλά αυτό, το εύρος του σκορ, μικρή σημασία έχει αυτή τη στιγμή για τον Παναθηναϊκό.
ΟΙ “ΠΟΝΤΟΙ” ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΜΠΟΛΟΝΙ
Πόντοι πολλοί μαζεμένοι για τον 67χρονο Λάζλο Μπόλονι που ρίχνει “πατρικές” σφαλιάρες α λα Γιώργος Βαρδινογιάννης και ψέγει σωστά τον Καρλίτος διότι έχασε τρεις ευκαιρίες για χατ τρικ: η «απελευθέρωση» του Ισπανού, η εμφανέστατη βελτίωση της δεξιάς πτέρυγας με ανεβασμένους Σάντσες- Χατζηγιοβάνη, το ρίσκο που του βγαίνει εν μέρει με τον Μαουρίσιο να παίζει 90λεπτα, η ώριμη διαχείριση του Βιγιαφάνιες με «ενέσεις αυτοπεποίθησης» και «πρέπει να παίξεις έστω για λίγο». Όμως ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και το πρόβλημα εμφανές ακόμα και μετά την πρώτη νίκη: τι θα κάνει στον κεντρικό άξονα. Εκεί, όπου δεν φαίνεται να εμπιστεύεται τους πιτσιρικάδες. Εκεί όπου δεν είναι δυνατόν να παίζουν 90 λεπτά σε όλα τα ματς Κουρμπέλης – Μαουρίσιο. Εκεί όπου λείπουν αρκετά στοιχεία για να υποστηριχθεί η ταυτόχρονη παρουσία Μακέντα – Καρλίτος όταν ο Παναθηναϊκός δεν έχει τη μπάλα.
Εναντίον υποδεέστερων ή και «ισοϋψών» ομάδων το 4-4-2 δεν είναι αδόκιμο αν δουλευτεί σωστά και στις προπονήσεις (χρειάζεται μεγάλη βοήθεια και τακτική συνέπεια από τους ακραίους μπακ και εξτρέμ). Όμως δεν είναι ο απόλυτος μπούσουλας αυτή η διάταξη, ειδικά όταν πεντακάθαρα λείπουν κατά διαστήματα τα τρεξίματα και η ένταση για την ανάκτηση της μπάλας στη μεσαία γραμμή. Ισως η λύση να είναι ο «Βίγια» σε 4-2-3-1, παίζοντας πίσω από τον (έναν) σέντερ φορ. Αν πάρει χρόνο συμμετοχής χωρίς να αντιμετωπίσει προβλήματα εναντίον του Απόλλωνα και του Ατρόμητου, στο «διάλειμμα» που ακολουθεί για 15 ημέρες θα έχει το χρόνο για να βοηθήσει την ομάδα του πιο ουσιαστικά στην τελική ευθεία του πρώτου γύρου, με δύο επισκέψεις σε Φάληρο – Τούμπα και τρία ματς στο άδειο ΟΑΚΑ με ΑΕΚ, ΠΑΣ Γιάννινα και Παναιτωλικό.
Μέχρι τότε, όμως, ο Παναθηναϊκός καλείται να συνεχίσει την πάλη με τους δαίμονές του. Με την ανασφάλεια, το φόβο, το bullying από μερίδα οπαδών, την πίεση από τα media. Ναι, είναι όλα αυτά «μέρος» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, χωρίς να είναι ποδόσφαιρο. Αν νικήσει πρώτα αυτούς τους «αντιπάλους» που δεν είναι καθόλου αμελητέοι συγκριτικά με τους εντός αγωνιστικού χώρου παίκτες, θα αυξήσει θεαματικά τις πιθανότητές του για περισσότερες επιτυχίες και εντός γηπέδου. Hδη, έχω την εντύπωση πως οι δυο τελευταίοι μήνες έκαναν αρκετούς παίκτες να ωριμάσουν και να ξανασκεφτούν πολλά. Θα φανεί στο μέλλον της καριέρας τους. Διότι πρόκειται για ένα δίμηνο που δεν θα ξεχάσουν ποτέ.
Πηγή: Gazzetta
