Ο Τυφώνας της Cantabria

Του Ιωάννη Πέππα

Ο Ισπανός αριστερός ακραίος επιθετικός, Φρανσίσκο Χέντο (Francisco “Paco” Gento López), γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1933, στο Γκουαρνίσο, ένα χωριό κοντά στο Ελ Αστιλέρο, το Ναυπηγείο δηλαδή στην Καντάμπρια, στην βόρεια Ισπανία, δίπλα στη Χώρα των Βάσκων. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Σανταντέρ το 1952 και μεταγράφηκε στην Ρεάλ Μαδρίτης την επόμενη σεζόν. Κατέχει ένα απαράμιλλο ρεκόρ καθώς είναι ο μοναδικός που έχει παίξει σε οκτώ (αρ.: 8) Τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης, κατακτώντας, πάλι ρεκόρ, τους 6 από αυτούς! Έχει επίσης αγωνιστεί και σε Τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων, ενώ παράλληλα κατέκτησε 12 ισπανικούς τίτλους πρωταθλητή, όλα τα παραπάνω με την Ρεάλ Μαδρίτης! Σε μια 14-ετή διεθνή καριέρα, κέρδισε 43 συμμετοχές με την εθνική Ισπανίας και έπαιξε στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1962 και του 1966. Αποτελεί μια από τις πλέον εμβληματικές φιγούρες στην ιστορία της «Βασίλισσας». Όλη η μπροστινή αριστερή πλευρά του γηπέδου ήταν δική του! Εξαιρετικός σπρίντερ (11’’ δευτερόλεπτα τα 100 μ.!), διέθετε απαράμιλλη τεχνική, ενώ ήταν το ίδιο γρήγορος με τη μπάλα στα πόδια! Είχε το παρατσούκλι «La Galema del Coutabrico» (Ο Τυφώνας της Καντάμπρια), αναφορά στη τρομερή του ταχύτητα και τον τόπο καταγωγής του!

Ο πατέρας του είχε φορτηγό, αλλά παράλληλα διατηρούσε κι ένα κτήμα με αγελάδες στο οποίο δούλευαν τα έξι παιδιά του. Οι ομάδες της περιοχής που γεννήθηκε και πρωτόπαιξε ποδόσφαιρο, η Νουέβα Μοντάνα, η Αστιλέρο και η Ράγιο Κανταμπρία, η δεύτερη ομάδα της Σανταντέρ, θα έμεναν για πάντα άσημες εάν ο πιτσιρικάς Χέντο δεν είχε αγωνιστεί με τη φανέλα τους. Έκανε το ντεμπούτο του στην Πριμέρα Ντιβιζιόν ως αριστερό εξτρέμ, με την Ρασίγκ του Σανταντέρ τη περίοδο 1952/53, σκοράροντας 2 γκολ σε 10 παιχνίδια. Την επόμενη σεζόν, υπέγραψε στη Ρεάλ Μαδρίτης και έγινε ένας θρυλικός παίκτης για τη «Βασίλισσα», φορώντας τη φανέλα με το № 11!

Έμελλε να παίξει για όλη την υπόλοιπη καριέρα του στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, υπηρετώντας τους «μερένγκες» από το 1953 έως το 1971, όταν και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Πρωταθλητής Ισπανίας στην πρώτη του σεζόν, η Ρεάλ διατήρησε τον τίτλο της και την επόμενη και κατέκτησε το Λατινικό Κύπελλο το 1955. Την επόμενη περίοδο, η «Βασίλισσα» κέρδισε την πρώτη έκδοση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, εναντίον της Ρέιμς, ξεκινώντας μια 5-ετή κυριαρχία! Το 1960, οι «μερένγκες» είχαν προκριθεί για την πρώτη έκδοση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, παίζοντας εναντίον της Πενιαρόλ από την Ουρουγουάη. Μετά την ισοπαλία στη Νότια Αμερική, μια νίκη με 5-1 στη Μαδρίτη, έδωσε τον τίτλο στη Ρεάλ, με τον Χέντο να σκοράρει το 5^ο γκολ.

Τερματίζοντας πίσω από την Μπαρτσελόνα το 1959 και το 1960, η Ρεάλ κέρδισε τους 8 από τους 9 τίτλους πρωταθλήματος μεταξύ 1961 και 1969! Έγινε ο αρχηγός της, τερματίζοντας μόνο μια φορά στη 2^η θέση πίσω από την Ατλέτικο Μαδρίτης το 1966, αλλά εκείνη τη σεζόν κατέκτησε το 6^ο του τίτλο στο Κύπελλο Πρωταθλητριών μετά από τους 2 αποτυχημένους τελικούς το 1962 και το 1964. Κατά τη στιγμή της αποχώρησή του, είχε σημειώσει 253 γκολ σε 761 επίσημους αγώνες με τη Ρεάλ, εκ των οποίων τα 128 γκολ σε 438 παιχνίδια για το ισπανικό πρωτάθλημα. Στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις, σημείωσε 30 γκολ σε 89 αγώνες.

Κατέχει ένα ρεκόρ που πολύ δύσκολα θα καταρριφθεί στο μέλλον. Συμμετείχε σε 8 τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης και ευτύχησε να κατακτήσει τους 6 από αυτούς, από 1956 έως το 1960 και στη συνέχεια ως αρχηγός το 1966, πάντα για τη Ρεάλ Μαδρίτης! Έχει συμμετάσχει σε αυτή τη διοργάνωση για 15 συνεχόμενες φορές, 2^ος πίσω μόνο από τον Ράιαν Γκιγκς (Ryan Giggs) με 18, χωρίς φυσικά να υπάρχει καμία σχέση μιας και τότε συμμετείχαν ΜΟΝΟ οι πρωταθλητές! Έχει και μια 9^η εμφάνιση σε τελικό, όταν σε σχετικά προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία, στα 38 του χρόνια, στις 21 Μαρτίου του 1971, αγωνίστηκε και στην Ελλάδα, στο «Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης», στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων της περιόδου 1970/71, όταν η Ρεάλ ηττήθηκε με 1-2 από την Τσέλσι, το οποίο ήταν και το τελευταίο του παιχνίδι με την «Βασίλισσα»! Κατέχει αυτό το ρεκόρ των 8 συμμετοχών (6 νίκες-2 ήττες), από κοινού με τον Πάολο Μαλντίνι (Paolo Cesare Maldini) της Μίλαν, ο οποίος όμως υστερεί κατά μία στις κατακτήσεις (5-3). Ο συμπαίκτης του Χέντο στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο(Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé), με 7 συμμετοχές και παλμαρέ 5-2 έρχεται 3^ος. Παράλληλα, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, κατέκτησε επίσης 12 πρωταθλήματα (κι αυτό ρεκόρ, ισπανικό!) και 2 Κύπελλα Ισπανίας καθώς και 1 Διηπειρωτικό! Είναι μέχρι τώρα ο παίκτης που έχει περισσότερους τίτλους στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης!

Καθόλου άσχημα για τον Χέντο, ο οποίος αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής θα μπορούσε κάλλιστα να έχει σαρώσει τα χρυσά στον στίβο καθώς είχε χρονομετρηθεί να τρέχει τα 100 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα. Μια επίδοση που μπορεί σήμερα να μην εντυπωσιάζει, αλλά για ποδοσφαιριστή της δεκαετίας του 1950 ήταν απαράμιλλη! Ήταν ένας ποδοσφαιριστής με εξαιρετικό στιλ και πολύ γρήγορος με τη μπάλα στα πόδια. Έπαιζε στην αριστερή πλευρά του γηπέδου, που ήταν σχεδόν όλη δική του και ήξερε δύο πράγματα να κάνει, που τον έκαναν βασικό κι αναντικατάστατο στην ομάδα. Να αξιοποιεί με τις κατάλληλες σέντρες τους Αλφρέδο Ντι Στέφανο και Φέρεντς Πούσκας (Ferenc Puskás) -και αργότερα τον Αμάρο Αμάνθιο (Amaro Amancio)- και να σκοράρει όταν βρισκόταν σε θέση βολής. Το κλασσικό του στιλ ήταν να φύγει μπροστά με τη μπάλα στα πόδια. Εκεί κανείς δεν μπορούσε να τον πιάσει. Είπαμε, ήταν σπρίντερ. Κι όχι άδικα οι οπαδοί της ομάδας του κόλλησαν το «La Galema del Coutabrico» (Ο Τυφώνας της Καντάμπρια)!

Αγωνίστηκε με τα χρώματα της εθνικής ομάδας της Ισπανίας από το 1955 έως το 1969, καταγράφοντας 43 διεθνείς συμμετοχές, στις οποίες σκόραρε 5 τέρματα, με απολογισμό 23 νίκες, 8 ισοπαλίες και 12 ήττες, χωρίς να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο. Το πρώτο του παιχνίδι το έπαιξε στις 18 Μαΐου του 1955, στη Μαδρίτη, σε μια φιλική ισοπαλία 1-1 με την Αγγλία. Συμμετείχε στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1962 και του 1966, συμμετέχοντας αντίστοιχα σε 3 και 2 αγώνες των διοργανώσεων. Ήταν επίσης μέλος της ισπανικής ομάδας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου το 1964, αλλά δεν πήρε μετάλλιο μιας και δεν συμμετείχε στη Τελική Φάση! Το τελευταίο ματς για τους «φούριας ρόχας» ήταν στις 15 Οκτωβρίου του 1969, στο Κάντιθ, στη νίκη με 6-0 επί Φιλανδίας, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970. Συμμετείχε επίσης και στη Μικτή Κόσμου που αντιμετώπισε στο 1963 την Αγγλία για τον εορτασμό της 100ετηρίδας της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αγγλίας.

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, στράφηκε στην προπονητική. Κάθισε στον πάγκο της Καστίγια, της δεύτερης ομάδας της Ρεάλ, της Καστεγιόν, της Παλέντσια, και της Γρανάδα. Πλέον εργάζεται στον αγαπημένο του σύλλογο αφού η Ρεάλ τον κάλεσε και πάλι κοντά της. Τον έχρισε πρεσβευτή της στην Ευρώπη! Θεωρείται ο 30^ος Καλύτερος Παίκτης του 20^ου Αιώνα, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου και είναι επίσης ο μόνος γεννημένος Ισπανός που περιλαμβάνεται σε αυτόν τον κατάλογο των 50 παικτών.

PALMARES

Εφηβική καριέρα

S.D. Nueva Montaña
Union Club Astillero
Real Racing Club de Santander B

Επαγγελματική καριέρα

1952/53: Real Racing Club de Santander, 10 (2)
1953–1971: Real Madrid Club de Fútbol, 428 (128)

Σύνολα καριέρας: 438 (130)

Διεθνής

1955–1969: Ισπανία, 43 (5)

Προπονητική καριέρα

Real Madrid Castilla Club de Fútbol
1974: Club Deportivo Castellón
1977–1980: Palencia Club de Fútbol
1980/81: Granada Club de Fútbol

Τίτλοι

Με την Real Madrid

Πρωτάθλημα Ισπανίας: 12 (1953/54, 1954/55, 1956/57, 1957/58, 1960/61, 1961/62, 1962/63, 1963/64, 1964/65, 1966/67, 1967/68, 1968/69)
Κύπελλο Ισπανίας: 2 (1961/62, 1969/70)
Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 6 (1955/56, 1956/57, 1957/58, 1958/59, 1959/60, 1965/66) και φιναλίστ: 2 ( )
Διηπειρωτικό Συλλόγων: 1960
Λατινικό Κύπελλο: 2 (1955, 1957)

Προσωπικές Διακρίσεις