Του Βασίλη Σκουντή
Υποτεθείσθω όπως λέγαμε παλιά, ότι ήμουν πρόεδρος μιας οποιασδήποτε (ποδοσφαιρικής) ομάδας. Σε μια τέτοια περίπτωση , δεν ξέρω εάν θα έπαιρνα για προπονητή τον Πάμπλο Γκαρσία. Εάν όμως ήμουν στρατηγός, ούτε συζήτηση: θα τον έπαιρνα μαζί μου, έστω και άοπλο, για να πάμε σε οποιονδήποτε πόλεμο, χωρίς να με σκιάζει φοβέρα καμιά.
Μου βγάζουν αυτή την αίσθηση το ποιόν και το modus vivendi του ανδρός. ο πολεμοχαρής χαρακτήρας του, η γενναιότητα του μέσα στο γήπεδο, η αφοβία που τον διέπει ώστε να μην ορρωδεί προ ουδενός…
Είναι ένας παλικαράς, όπως αποκαλούσε και ο Παντελής Ζερβός τον Νίκο Κούρκουλο στη “Λόλα”!
Για το εάν εκτός από παλικαράς είναι και καλός προπονητής, αυτό θα φανεί εν καιρώ τω δέοντι: έδειξε ότι είναι, καθήμενος στον πάγκο της ομάδας K-19 του ΠΑΟΚ την οποία οδήγησε στο θρόνο επί τρεις απανωτές σεζόν και την κατέστησε κυρίαρχη και σχεδόν ακαταμάχητη.
Βεβαίως έτερον εκάτερον: άλλο πράγμα μια ομάδα 19χρονων και άλλο οι άνδρες επαγγελματίες, που αναγκάζουν κιόλας τον Γκαρσία να μάθει την τέχνη του κουρέα στου κασίδη το κεφάλι!
Υπάρχει και το κακό (και μάλιστα νωπό) προηγούμενο με τον Ντάνι Πογιάτος που έφυγε νύχτα από τον Παναθηναϊκό και τούτου δοθέντος ο Γκαρσία κουβαλάει μια μεγάλη πρόκληση, και μοιάζει καταδικασμένος να κερδίσει ένα στοίχημα: όχι ως υπηρεσιακός, αλλά ως κανονικός προπονητής.
Ο Γκαρσία είναι Ουρουγουανός.
Με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ, φρονώ -και το διαδηλώνω χρόνια- ότι Ουρουγουανός, Ρουμάνος και Πορτορικάνος δεν είναι εθνικότητες… Είναι επαγγέλματα. Απλώς ο Γκαρσία δεν επαγγέλλεται μονάχα αυτό που είναι. Είναι και αυτό που επαγγέλλεται…
Πιο Ουρουγουανός δεν γίνεται, αδερφέ. Πιο Ουρουγουανός πεθαίνεις! Ο Γκαρσία μοιάζει βγαλμένος από ένα καλούπι που δεν υπάρχει πια. Από ένα εργοστάσιο που έκλεισε, αλλά ξέμειναν κάποια παράγωγα και τα αποτυπώματα του… Το Σάββατο ο Γιώργος Σαββίδης αποχαιρέτησε τον Αμπέλ Φερέιρα γράφοντας ότι “ήρθες άντρας και φεύγεις άντρας”.
Καλωσορίζοντας τον Γκαρσία θα μπορούσε να προσθέσει άλλο ένα σκέλος σε αυτή την αναφορά στο αντριλίκι. “Ήρθες άντρας, έφυγες άντρας και ξαναγυρίζεις άντρας”.
Βεβαίως ο Γκαρσία δεν έφυγε ποτέ από τον ΠΑΟΚ στον οποίο ενσωματώθηκε το 2008 και πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει αυτό(ς) που έλεγε από παλιά ένας φίλος μου ο οποίος είναι οπαδός του…
Περσόνα τύπου ΠΑΟΚ!
Αυτό ήταν εξ ορισμού και παραμένει ο Γκαρσία: μια φιγούρα που εάν δεν γεννήθηκε ΠΑΟΚτσής, έγινε τέτοιος. Εάν δεν γινόταν τέτοιος, προφανώς δεν θα τον λάτρευαν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Δεν θα τον αποθέωναν με το σύνθημα “ΠΑΟΚ, θρησκεία, τρομοκρατία, τιμή και δόξα στον Πάμπλο τον Γκαρσία”.
Δεν θα τον θεωρούσαν εκ των ων ουκ άνευ ώστε να συμπεραίνουν “No Garcia, no party”. Δεν θα ονομάτιζαν στην Αρναία, μια οδό Πάμπλο Γκαρσία.
Αλλά κι ελόγου του δεν υπήρξε αχάριστος, δεσμευόμενος ότι κοντά στα υπόλοιπα τατουάζ θα χαράξει κι ένα με τον Δικέφαλο Αετό, κάτι που δεν έχει κάνει για καμιά από τις προηγούμενες ομάδες στις οποίες έπαιξε, συμπεριλαμβανομένων της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μίλαν.
Από τότε που έσκασε μύτη για πρώτη φορά στην Τούμπα πέρασαν κιόλας δώδεκα χρόνια στα οποία με ελάχιστα κενά, φυλάει σκοπιά στο ίδιο μετερίζι: έκανε ένα μικρό διάλειμμα το 2014 στην Ξάνθη και ξαναγύρισε πρώτα ως προπονητής στις ακαδημίες και από χθες ως αφεντικό της πρώτης ομάδας…
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά ενώ ο προκάτοχος του έφυγε από την μπροστινή πόρτα, ελόγου του εισέβαλε από την πισινή!
Το εννοώ αυτό, διότι ο Αμπέλ Φερέιρα είπε πως “ο καλύτερος τρόπος να φεύγεις είναι από την μπροστινή πόρτα”, αλλά ο διάδοχος του δεν χρειάστηκε να χτυπήσει κουδούνι και να συστηθεί: μπούκαρε παραβιάζοντας ανοικτές θύρες. Στην καριέρα του ο Γκαρσία έπεσε πολλές φορές, αλλά ανασηκώθηκε ακόμη περισσότερες: το γράφει κιόλας αυτό στο τατουάζ που έχει κτυπήσει στο στέρνο του…
“Caer está permitido, levantarse es obligatorio”, όπερ μεθερμηνευόμενον, το να πέσεις επιτρέπεται, το να σηκωθείς επιβάλλεται! Εάν δεν ήξερα πως αυτό το τσιτάτο είναι παλιό, θα νόμιζα πως είτε το επινόησε ο ίδιος, είτε λανσαρίστηκε για πάρτη του…
Τι τύπος παίκτη ήταν ο Γκαρσία; Παλιό, γνήσιο, καλό εξάρι. Εξάρι και μάλιστα εξάρι κάτσε καλά!
Σε όλο τον βίο του και όχι μονάχα τον ποδοσφαιρικό, ο νέος προπονητής του ΠΑΟΚ είναι ένας sui generis τύπος και αυτό δεν έχει να κάνει μονάχα με το πού γεννήθηκε και ποια πατρίδα εκπροσωπεί…
Έχει να κάνει και με την ανατροφή, την ψυχοσύνθεση, την ιδιοσυγκρασία, τις παραστάσεις του και πάει λέγοντας… Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ούτε έχω κάνει παρέα μαζί του για να ξέρω εάν όντως είναι αυτός που δείχνει ή απλώς δείχνει κάποιος που θα ήθελε να είναι… Εκτιμώ ότι ισχύει το πρώτο: είναι και μάγκας και καραμπουζουκλής που λέμε!
Σε μια συνέντευξη του, στις 19 Μαΐου του 2010 στο TV Μακεδονία είχε δηλώσει πως δεν θεωρεί τον εαυτό του “ιδιοκτήτη της αλήθειας”!
Μεγάλη κουβέντα, άλλωστε δεν τον κόβω για… κονιόρδο που κοκορεύεται ότι τάχα όλες οι πρακτικές του είναι πολιτικώς ορθές: συχνά άλλωστε δεν είναι, όπως τότε, στον αγώνα Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο Νέο Φάληρο, όπου είχε ρίξει το μπουνίδι στον Ντιόγο! Ή στους καυγάδες του με τον Νάτσο Γκαρθία, τον Μίτσελ Σαλγκάδο και κάμποσους άλλους που του χάλαγαν τη μανέστρα!
Αμ το άλλο; Σε μια συνέντευξη του δήλωσε φόρα παρτίδα ότι “ευτυχώς που δεν σκόραρα εναντίον του Ολυμπιακού, διότι θα άφηνα την ομάδα μου με δέκα παίκτες. Κάποια μ@@@α θα έκανα πάνω στους πανηγυρισμούς και θα μου έβγαζε κόκκινη η κάρτα ο διαιτητής”. Τέτοια δήλωση σηκώνει μέχρι και Νόμπελ αυτογνωσίας!
Όταν άλλοι παίκτες πήγαιναν για διακοπές στην…. αμαρτωλή Μύκονο, ο Γκαρσία φόραγε την κυνηγετική περιβολή του και ανέβαινε στα βουνά, παρέα με τον Τζο Μπιζέρα, επικαλούμενος γι’ αυτήν την επιλογή του το ιδεολογικό υπόβαθρο του.
“Η Μύκονος είναι ένα κοσμοπολίτικο νησί και δεν ταιριάζει σε αριστερούς. Τι δουλειά έχω εγώ εκεί;”.
Αλλού έχει δουλειά, εκεί όπου ορίζουν η ιδεολογία του και η στάση ζωής του: να ρουφάει από το παγούρι του το αγαπημένο του (εθνικό ποτό) μάτε ή να τέρπει τον ουρανίσκο του με το καλιμούτσο, να οργανώνει μπάρμπεκιου στο σπίτι του στον Τρίλοφο, να κυνηγάει με τόξο, να παίρνει έμπνευση από τον “πατέρα του ουρουγουανικού έθνους” Χοσέ Αρτίγκας (που τον κουβαλάει σε τατουάζ στο χέρι του) και από τη διάζευξη “ελευθερία ή θάνατος” και δεν συμμαζεύεται…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ΠΑΟΚ βρήκε τον επόμενο προπονητή του: περισσότερο από έναν προπονητή (θαρρώ πως) βρήκε τον άνθρωπο που του ταιριάζει και θα σηκώσει το λάβαρο μιας εσωτερικής επανάστασης…
Βρήκε κάποιον που φύσει και θέσει καλείται και μπορεί να υποδυθεί τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα!
Πηγή: Sport 24
