Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ξέρω, ξέρω, σας έλειψε το ΝΒΑ. Εμένα, πάλι, καθόλου. Το μπάσκετ που τείνει να κυριαρχήσει στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού μου προκαλεί αλλεργία και σπυριά μεγαλύτερα από αυτά της πορτοκαλί μπάλας. Θα αυτοχαρακτηριζόμουν υστερικός και γεροπαράξενος για το παραπάνω παραλήρημα, αλλά επικαλούμαι τη σύμφωνη γνώμη θεών της προπονητικής όπως ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Ο οποίος είναι λιγουλάκι γεροπαράξενος, αλλά υστερικός δεν μπορεί να θεωρηθεί, σε καμία των περιπτώσεων.
Ποιος θα μου δώσει πίσω τους τέσσερις τίτλους που ετοιμαζόμουν να διεκδικήσω στο Fantasy NBA, μου λέτε; Αυτό ναι, να με στενοχωρήσει. Ξενυχτούσα για να μετρήσω μία μία τις ασίστ του Ντόντσιτς και τα ριμπάουντ του Ζάιον Ουίλιαμσον, αλλά για λόγους ωφελιμιστικούς. Ακόμα και όταν οι αγώνες μεταδίδονταν από την τηλεόραση, με συλλάμβανα πολλές φορές να παρακολουθώ την εξέλιξή τους από το διαδίκτυο και να προσεύχομαι στους θεούς του μπάσκετ, για την υγεία των παικτών.
Των δικών μου, φυσικά. Για εκείνη των αντιπάλων, δυσκολεύομαι να ορκιστώ ότι απέφυγα τα αϊτινά βουντού. Πεθύμησα, ωστόσο, τον Γιάννη. Εξυπακούεται ότι έχει περίοπτη θέση στη dynasty ομάδα μου (όπου τον απέκτησα πανηγυρίζοντας προ τριετίας, με στρέιτ ανταλλαγή με τον Ντουράντ), αλλά στη δική του περίπτωση μου έλειψε η σάρκα και τα οστά του. Και εκείνο το χαμόγελο, που φωτίζει δύο χώρες.
Όχι οι στατιστικές του, αλλά η αληθινή εικόνα του. Η εικόνα ενός MVP και μελλοντικού πρωταθλητή του ΝΒΑ. Εάν υπήρχε τρόπος να μείνουν οι τραυματισμοί έξω από την εξίσωση, θα ήμουν πρόθυμος να στοιχηματίσω υπέρ των Μπακς. Μπορεί να είμαι αλλεργικός (και) στο στοίχημα, αλλά αυτό το ποντάρισμα αξίζει τον κόπο.
Η επιχειρηματολογία δεν έχει να κάνει με πικ εντ ρολ, με προπονητικές αλχημείες και με βάθος του πάγκου. Πιστεύω ότι αυτή η παράξενη σεζόν θα κριθεί από τα άυλα στοιχεία, που σε τέτοιες περιπτώσεις κάνουν τη διαφορά. Από τη δίψα. Από τη δύναμη του μυαλού. Από τις πνευματικές αντοχές. Εάν πίστευα ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα στον αθλητισμό, θα έγραφα και «από την ψυχή».
Ο Γιάννης –πιστεύω ότι- διαθέτει τα απαιτούμενα από την περίσταση προσόντα σε βαθμό μεγαλύτερο από τους ανταγωνιστές του. Αυτό το πρωτάθλημα θα το κατακτήσει ο last man standing. Ο τελευταίος που θα μείνει όρθιος. Μία ζωή ολόκληρη, ο Γιάννης ειδικεύεται σε αυτό. Από μπόμπιρες στους αφιλόξενους δρόμους της Αθήνα, οι Αντετοκούνμπο έμαθαν να μένουν όρθιοι όταν όλα γύρω τους κατέρρεαν.
Διδάχθηκαν, παράλληλα, από τους γονείς τους, να εκτιμούν τα λιγοστά και να κρατούν ακέραιο το χαμόγελό τους, όταν ο κόσμος προσπαθούσε να τους το σβήσει. Να, όπως τώρα. Και θα πτοηθούν από τρεις μήνες εγκλεισμού; Όπως θα έλεγαν στο Μιλγουόκι: please. Όποιος πιστεύει ότι οι μπασκετμπολίστες στο Ορλάντο αισθάνονται σαν να πήγαν σχολική εκδρομή δεν έχει παρά να περιμένει λίγες μέρες, για να μυρίσει τον πικρό καφέ.
Η φούσκα της Disneyworld δεν είναι αρωματική τσιχλόφουσκα της Μίνι Μάους, αλλά φυλακή για καταναγκαστικά έργα. Σύμφωνοι, τα ντερέκια του ΝΒΑ θα αποζημιωθούν σε χρυσάφι για τις πέτρες που θα σπάσουν. Αλλά ο εγκλεισμός δεν πληρώνεται με δολάρια και με σέντσια. Η πνευματική υγεία των αθλητών θα δοκιμαστεί άγρια, ιδίως εκείνων που θα προχωρήσουν βαθιά στα playoffs.
Φοβάμαι ότι οι πιο ευάλωτοι θα αντιμετωπίσουν συμπτώματα κατάθλιψης ή θα εκβιάσουν την πρόωρη αποχώρησή τους, με τραυματισμούς-φαντάσματα ή άλλες δικαιολογίες. Επισημαίνω, εδώ, ότι δεν μιλάμε για τρύπια στεγανά. Το lockdown του ΝΒΑ θυμίζει περισσότερο τη Σπορτίλια του Ιωαννίδη (αλλά με social media και με ανέσεις για να περνάει η ώρα), παρά την κωμωδία που ζήσαμε στην Ελλάδα και αλλού.
Η φούσκα του Ορλάντο δεν είναι σαν το στρατόπεδο της Τρίπολης, όπου οι νεοσύλλεκτοι μπάζουν λαθραία σουβλάκια από τα κάγκελα και το σκάνε με την ευλογία των σκοπών για ντόλτσε βίτα στην πόλη. Ο κανονισμός αποκλείει ακόμα και τις επισκέψεις για σεξ, τις περίφημες conjugal visits που ανήκουν στα απαραβίαστα δικαιώματα ακόμα και των ποινικών κρατουμένων. Προς το παρόν, τουλάχιστον.
Εάν παρακολουθήσετε τη «μπασκετοκουβέντα» που συνοδεύει αυτό το αφιέρωμα, θα με ακούσετε να πιθανολογώ ότι ο τίτλος θα κριθεί από το πουλί του ΛεΜπρόν Τζέιμς. Τρόπος του λέγειν, αλλά …όχι εντελώς. Και δεν το εννοώ μεταφορικά. Οι επί πολλές εβδομάδες συσσωρευμένες ορμόνες μπορούν να τρελάνουν έναν νέο 20-25 ετών, μαθημένο να τις διοχετεύει στο κρεβάτι και όπου αλλού βρει. Έχω δει με τα μάτια μου δισκοβόλο να κάνει σεξ με αυτόματο πωλητή κόκα-κόλας, στο Ολυμπιακό Χωριό της Ατλάντα.
Ο Γιάννης δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να αντέξει στις κακουχίες, να βάλει το μυαλό του σε καλούπι και να προσηλωθεί στον στόχο καλύτερα από κάθε άλλον. Δεν είναι από εκείνους τους φύσει εξωστρεφείς, που χρειάζονται οπωσδήποτε πάρτι, εξορμήσεις, κραιπάλες και εκτροχιασμούς. Ακόμα και στις προ πανδημίας ημέρες, η ρουτίνα του Γιάννη κυμαινόταν ανάμεσα στο μέτρο και στην εγκράτεια.
Βεβαίως, θα του λείψει (πολύ) ο νεογέννητος Λίαμ και η σύντροφός του. Ωστόσο, έχει ένα πλεονέκτημα που μπορεί να γίνει χάντικαπ για τους ανταγωνιστές του: τα αδέλφια του. Ο Θανάσης και ο Κώστας συμπεριλαμβάνονται στα 5-6 πιο αγαπημένα πρόσωπα του Γιάννη και ασφαλώς θα αλληλοβοηθηθούν, ώστε να μείνει το μυαλό στη θέση του.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, τα τρία αδελφάκια θα συνυπάρξουν στο Ορλάντο τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του Σεπτέμβρη: η ίδια ψυχή χωρισμένη σε τρία κορμιά, με την ευλογία του μακαρίτη πατέρα και της χήρας μάνας. Το βίντεο που έδειχνε τους τρεις Αντετοκούνμπο να παίζουν UNO με τη δημοσιογράφο του ESPN Ρέιτσελ Νίκολς, σαν να βρίσκονται σε ξένοιαστες διακοπές, ήταν αρκετό για να ζεστάνει την καρδιά. Όσων έχουν τέτοια.
Σε κάθε περίπτωση, οι Μπακς έχουν φτιάξει ομαδάρα ολκής, σαφώς ανώτερη από την περυσινή που σκόνταψε στο προτελευταίο εμπόδιο. Μπορεί ο Covid-19 να τους στέρησε το πλεονέκτημα έδρας, για το οποίο πάσχιζαν μήνες, αλλά ο δείκτης της αυτοπεποίθησης ανέβηκε φανερά, με τις κινήσεις που έγιναν το καλοκαίρι.
Ο εν τέλει αναλώσιμος Μάλκολμ Μπράγκντον θυσιάστηκε μαζί με κάποια φαντάσματα τύπου Μίροτιτς και Γκασόλ, αλλά η δωδεκάδα γέμισε με ποιοτικές λύσεις. Έτσι, το βάρος που έπεφτε στους ώμους των 3-4 αναντικατάστατων ελαττώθηκε αισθητά. Παίκτες ρόλων όπως οι Ντι Βιντσέντζο, Ρ.Λόπεζ, Μάθιους, Ουίλιαμς, Χιλ κράτησαν τον Γιάννη και τους άλλους βασικούς ξεκούραστους όλη τη χρονιά, δίχως να χαμηλώνει αισθητά ο πήχης.
Εφ’ όσον τα παθήματα προηγούμενων ετών μετουσιωθούν σε μαθήματα, οι Μπακς θα αποτελέσουν σημείο αναφοράς και team to beat, για όλους τους επίδοξους μνηστήρες. Είναι ομολογουμένως παράξενο και κάπως ανορθόγραφο για τα playoffs το 4-out μπάσκετ που παίζουν, αλλά δεν γίνεται άλλωστε αλλιώς όταν μία ομάδα χτίζεται γύρω από τον «μονόκερo» Γιάννη.
Όταν η μηχανή λειτουργεί σωστά, ο ρυθμός των Μπακς με αφετηρία την άμυνα μοιάζει με τσουνάμι. Και φαίνεται ότι υπάρχει άφθονο λάδι στα χέρια του «Μπαντ». Ελπίζω, πάνω απ’ όλα, να έχουν την υγεία τους, οι Μπακς. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στον κορονοϊό. Υποψιάζομαι ότι οι πρωτόγνωρες επιβαρύνσεις της σεζόν εγκυμονούν μυικούς τραυματισμούς, που μπορεί να αλλοιώσουν τα δεδομένα και να γελοιοποιήσουν τις προβλέψεις του Ιούλη.
Το μόνο προγνωστικό που σίγουρα θα δικαιωθεί, είναι ότι ο πρωταθλητής Γιάννης θα αφιερώσει τον τίτλο στην Ελλάδα, που του προσφέρει πια μόνο πίκρα. Άλλος στη θέση του θα έσκιζε επιδεικτικά το διαβατήριο και θα έριχνε πίσω του μαύρη πέτρα, σημαδεύοντας τα κούφια κεφάλια των Καλέμηδων και των καλαμοκαβαλάρηδων.
Ευτυχώς για όλους και ειδικά για τον ίδιο και για τον κόσμο του, ο Γιάννης ανήκει στους ανθρώπους που μέσα τους χτυπάει ζεστή καρδιά.
Πηγή: Gazzetta
