Του Μαρίνου Βασιλάκη
Το κρητικό μπάσκετ «χρωστάει» πολλά στους ανθρώπους που μόχθησαν για να το αναπτύξουν τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, όταν ζούσε στη «σκιά» του ποδοσφαίρου. Οι λάτρεις της πορτοκαλί μπάλας αφιέρωσαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του για να το βγάλουν από την ανυποληψία και να το εντάξουν στην τοπική κοινωνία. Και τα κατάφεραν…
Στις πρώτες θέσεις αυτής της ιδιαίτερης λίστας μπασκετανθρώπων του νησιού, ανήκει χωρίς αμφιβολία ο Μιχάλης Δασκαλάκης.
Τι κι αν μέχρι τα 25 του χρόνια δεν είχε πατήσει τα πόδια του στην Κρήτη… Τα επόμενα σχεδόν 50 της ζωής του, τα πέρασε κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στα κρητικά γήπεδα, μεγαλώνοντας γενιές και γενιές αθλητών και αθλητριών.
Γνώρισε μεγάλες στιγμές, βίωσε φυσικά και αποτυχίες αλλά πάνω απ’ όλα κέρδισε την εκτίμηση και την αναγνώριση όλων όσων συμπορεύθηκαν μαζί του εντός ή εκτός παρκέ…
Ο άνθρωπος που έχει κοουτσάρει πάνω από 2.000 αγώνες χωρίς να δεχτεί τεχνική ποινή, ο πρώτος προπονητής από την Κρήτη που έγινε βοηθός ομοσπονδιακού τεχνικού σε εθνική ομάδα (2001 Νέων γυναικών) και ο προπονητής που διατηρεί το ρεκόρ των 11 συνεχόμενων σεζόν γυναικείας ομάδας από την Κρήτη (ΓΕΗ) σε εθνική κατηγορία.
Επιτεύγματα ικανά ασφαλώς για να τον συμπεριλάβουν στο «Hall of Fame» των κρητικών προπονητών που πρόσφατα τιμήθηκαν από τη FIBA στα 90α της γενέθλια στο Ηράκλειο.
«Αυτό που μένει μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα, είναι η αγάπη και η αναγνώριση της προσφοράς μου. Είμαι ευτυχισμένος, γιατί την εισπράττω καθημερινά από τους παλιούς αθλητές και αθλήτριες μου και γενικά από τον κόσμο που γνώρισα μέσω του μπάσκετ. Είχα την ευκαιρία και τη χαρά να υπηρετήσω το άθλημα σαν παίκτης, διαιτητής, προπονητής και παράγοντας. Ποτέ, όμως, από το περιθώριο ή από το παρασκήνιο.
Πάντα έλεγα και το έκανα πράξη, ότι ζω για το μπάσκετ και όχι από το μπάσκετ. Τα χιλιόμετρα που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια για το μπάσκετ, αν τα είχα σε χρήματα, θα ήμουν τώρα εκατομμυριούχος.
Στερήθηκα πολλά είναι η αλήθεια για να υπηρετήσω το άθλημα. Προσωπική ζωή, ευκαιρίες για επαγγελματική ανέλιξη. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Το μοναδικό πράγμα που έχω σαν βάρος και νιώθω τύψεις, είναι ότι δεν αφιέρωσα όσο χρόνο όφειλα ως πατέρας στα παιδιά μου. Πρόσεχα τα παιδιά των άλλων στους αγωνιστικούς χώρους και όχι όσο θα έπρεπε τα δικά μου. Ευτυχώς όμως είχα καλή γυναίκα…».
Στον εναρκτήριο αγώνα του 1ου πρωταθλήματος Κρήτης το 1969, Εργοτέλης-ΟΦΗ, ο Μιχάλης Δασκαλάκης σκοράρει ως παίκτης του Εργοτέλη (που πήρε τα 3 πρώτα πρωταθλήματα Κρήτης).
Η έλευση στην Κρήτη και το δέσιμο με τη ΓΕΗ
Ο Μιχάλης Δασκαλάκης κατέβηκε από την Αθήνα στην Κρήτη τον Απρίλιο του 1968, λίγες μέρες μετά τον θρίαμβο της αγαπημένης του ΑΕΚ στο Καλλιμάρμαρο και την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Ένα ματς που τον σημάδεψε από πολλές απόψεις…
Τα πρώτα βήματα ένταξης στο μπασκετικό γίγνεσθαι του Ηρακλείου ήταν δύσκολα, μέχρι που έγινε μέλος του Εργοτέλη (βοήθησαν ασφαλώς και τα κιτρινόμαυρα χρώματα του συλλόγου). Οι επιτυχίες δεν άργησαν (πρωταθλητής Κρήτης από το 1969 μέχρι και το 1971) και την επόμενη σεζόν ξεκίνησε και η προπονητική του καριέρα στους μικρούς του Εργοτέλη.
Με την ομάδα της ΓΕΗ που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Α1 το 1988.
Το 1976 μετακινήθηκε στο νεοσύστατο τμήμα μπάσκετ της Γυμναστικής Ένωσης Ηρακλείου (ΓΕΗ) , όπου και ολοκλήρωσε την καριέρα του ως παίκτης (1978). Ένα χρόνο μετά, με την ίδρυση του γυναικείου τμήματος της ΓΕΗ, ξεκίνησε ουσιαστικά ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της αθλητικής του πορείας. Επί 22 συναπτά έτη (μέχρι το 2001 δηλαδή), ήταν ο προπονητής της ομάδας, την οποία οδήγησε στην καταξίωση. Έντεκα συνεχόμενα χρόνια σε Εθνικές κατηγορίες (1988-1999) για μία επαρχιακή ομάδα, δεν είναι μικρό κατόρθωμα…
Σε αγώνα της ΓΕΗ στην Πάτρα το 1992 κόντρα στην Ολυμπιάδα για τη Β’ Εθνική.
Επί της ουσίας αυτή η πολύ μεγάλη περίοδος της καριέρας του, των τοποθέτησε στο πάνθεον των κορυφαίων προπονητών στο χώρο του γυναικείου μπάσκετ σε Πανελλήνιο επίπεδο.
Αλήθεια όμως, τι είναι πιο δύσκολο να κοουτσάρεις, γυναίκες ή άνδρες;
«Τα κορίτσια μαθαίνουν πιο γρήγορα από τα αγόρια, αυτό είναι βέβαιο. Υπάρχει όμως μία βασική διαφορά, την οποία κάποτε διατύπωσε ο Κώστας Μίσσας. Οι άνδρες, είπε, παίζουν μπάσκετ για να είναι μετά ευχαριστημένοι ενώ οι γυναίκες πρέπει να είναι ευχαριστημένες για να παίξουν μπάσκετ και να αποδώσουν. Είναι φυσιολογικό γιατί οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες και επηρεάζονται ευκολότερα από εξωγενείς παράγοντες».
Με τη Μικτή Κρήτης που πήρε τη 2η θέση το 1997 στο Πανελλήνιο Αναπτυξιακό.
Ο Μιχάλης Δασκαλάκης έχει συνδέσει το όνομά του με τη ΓΕΗ. Την υπηρέτησε από πολλά πόστα (έκανε ακόμα και τον οδηγό του mini bus στα ταξίδια της) και μαζί με τον Νίκο Τούλη (προπονητής της ανδρικής ομάδας), συνέθεσε ένα απόλυτα επιτυχημένο τεχνικό δίδυμο τη δεκαετία του ’80, διάστημα στο οποίο ο ηρακλειώτικος σύλλογος γνώρισε τις μεγαλύτερες δόξες του στο χώρο του μπάσκετ.
Με τη Δάφνη Σταυρακάκη και την Εφη Ζερβάκη, δύο από τις κορυφαίες Ηρακλειώτισσες παίκτριες που πέρασαν από τα χέρια του.
«Η ΓΕΗ ιδρύθηκε για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αθλητών της και κανενός άλλου. Οσο λειτουργούσε αυτό, το σωματείο είχε να επιδείξει επιτυχίες. Μετά το 1987 και την είσοδο του επαγγελματισμού, άρχισαν να δημιουργούνται θέματα. Σε ότι αφορά το γυναικείο τμήμα που ιδρύθηκε το 1979, μπορώ να πω ότι ξεκινήσαμε από το μηδέν. Με κορίτσια από το 4ο Λύκειο, σε μια περίοδο που δεν υπήρχαν αγώνες στο νησί γιατί δεν υπήρχαν άλλες ομάδες. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια αλλά υπήρχε μεράκι. Κάναμε μόνο προπονήσεις στο Στάδιο Ελευθερίας. Τον Ιούνιο του 1982 έγινε στα Χανιά το πρώτο Παγκρήτιο πρωτάθλημα γυναικών, με τρεις ομάδες όλες κι όλες. ΓΕΗ, ΟΑΧ και Κύδωνας. Το πήραμε και πήγαμε στην Αθήνα, όπου παίξαμε με το Παλαιό Φάληρο, το οποίο στη συνέχεια κατέκτησε το Πανελλήνιο».
Στον πάγκο της Εθνικής Νέων Γυναικών, ως συνεργάτης του Παναγιώτη Βαφειάδη, σε αγώνα του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 2001.
Η άνοδος του Ηροδότου ενίσχυσε τον ανταγωνισμό σε τοπικό επίπεδο στις γυναίκες, με την ομάδα της Αλικαρνασσού να καθιερώνεται στην Α’ Εθνική, τα χρόνια που και η ΓΕΗ στεκόταν αξιοπρεπώς στα εθνικά πρωταθλήματα.
«Πράγματι ο Ηρόδοτος μεγάλωσε και το οφείλει κατά πολύ στην Αλεξία Τριαλώνη. Για μένα ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα το αυθεντικότερο ταλέντο που έχει αναδείξει η Κρήτη σε γυναίκες και άνδρες. Δεν είχα την τύχη να την κοουτσάρω ποτέ σε επίσημο παιχνίδι, αλλά πραγματικά ήταν ανεπανάληπτη. Εκείνα τα χρόνια δίναμε ωραίες μάχες. Είχα πρωτοστατήσει στην ίδρυση της Β’ Εθνικής και συνέπεσε την πρώτη της χρονιά, να συναντηθούμε με τον Ηρόδοτο. Προσπαθήσαμε με τη ΓΕΗ, είχαμε φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα αλλά θεωρώ ότι προσφέραμε σημαντική ώθηση στο γυναικείο μπάσκετ της Κρήτης».
Ως πρόεδρος της ΕΚΑΣΚ το 2010, απονέμει το Κύπελλο στην πρωταθλήτρια ομάδα του «Ηράκλειο» που την προηγούμενη χρονιά με τον ίδιο προπονητή, είχε κερδίσει την άνοδο στην Α2.
Από το 1995 μέχρι το 2009, ο Μιχάλης Δασκαλάκης ήταν ο υπεύθυνος του αναπτυξιακού προγράμματος κοριτσιών της Ομοσπονδίας στην Κρήτη. Από τα χέρια του πέρασαν πολλά ταλέντα, στα οποία ο ίδιος εκτός από τα μυστικά του μπάσκετ, δίδαξε και ήθος.
«Στο κλιμάκιο Κρήτης έμεινα 14 χρόνια αλλά και παλιότερα πριν οργανωθεί, έψαχνα μόνος μου ταλέντα σε όλο το νησί και τους έδινα ευκαιρίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Έφη Ζερβάκη. Σε ηλικία 14 ετών έπαιξε πλέι μέικερ στην Α1 με τη ΓΕΗ, έχει το σχετικό ρεκόρ. Η Δάφνη Σταυρακάκη, απίστευτο ταλέντο. Είχα προσπαθήσει να πείσω την Ελβετίδα μάνα της να έρθει να παίξει μπάσκετ στη ΓΕΗ αλλά τελικά αυτό που δεν έκανε εκείνη, το έκανε η κόρη της με μεγάλη επιτυχία. Η Βάσω Γιαλούση που την πήρα από την Ιεράπετρα και έγινε σημαία της ομάδας, πραγματική αρχηγός. Και άλλα πολλά κορίτσια ακόμα έκαναν σημαντική πορεία.
Εκείνα τα χρόνια είναι γνωστό ότι η Κρήτη, ήταν η δεύτερη Ένωση -μετά την Αθήνα φυσικά- που τροφοδοτούσε με αθλήτριες τα μικρά Εθνικά συγκροτήματα.
Δυστυχώς με τα χρόνια έπεσε η παραγωγή ταλέντων και ειδικά στο Ηράκλειο η κρίση ήταν και παραμένει μεγάλη. Την ευθύνη έχουν τα σωματεία και οι παράγοντες που δεν πρόσεξαν όπως θα έπρεπε τα γυναικεία τμήματα. Κάτι πάει να κάνει τελευταία ο Ανδρογέας που μου θυμίζει κάπως τη ΓΕΗ στο ξεκίνημά της».
Αναμνηστική φωτογραφία με τις αθλήτριες της ΓΕΗ στο φιλικό-έκπληξη προς τιμή του Μιχάλη Δασκαλάκη το 2016.
Εκτός από τη ΓΕΗ, ο Μιχάλης Δασκαλάκης πανηγύρισε ανόδους σε Εθνικές κατηγορίες (Α2) με τις γυναίκες του Ηροδότου (2004) και του «Ηράκλειο» ΟΑΑ (2009). Δούλεψε επίσης στον ΟΑΧ (δύο θητείες) και στους άνδρες της Λυγιάς Ιεράπετρας, του Σητειακού, του Ηροδότου και του Δειλινού.
Τον Φεβρουάριο του 2010 αποχαιρέτησε τους πάγκους, τερματίζοντας μία πολύχρονη και ένδοξη καριέρα και την ίδια χρονιά ανέλαβε την προεδρία της Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Κρήτης, θέση στην οποία έμεινε μέχρι το 2012.
Με τον Νίκο Τούλη και άλλους καλούς φίλους που ήταν οι «συνεργοί» στην έκπληξη που του ετοίμασαν οι παλιές του παίκτριες.
«Ο coach της καρδιάς μας»
Πριν από 6 χρόνια (26 Ιουνίου 2016), ο Μιχάλης Δασκαλάκης βίωσε την πιο συγκινητική στιγμή της τεράστιας καριέρας του. Δεν ήταν κάποια νίκη που έφερε τίτλο ή άνοδο. Ηταν το reunion-έκπληξη που του έκαναν τα κορίτσια της ΓΕΗ -γυναίκες πια- στο κλειστό του Λίντο.
«Αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο παράσημο. Η φανέλα που μου χάρισαν με το όνομά μου και το «ο coach της καρδιάς μας», είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση και ευτυχία που μπορεί να νιώσει ένας προπονητής από τα παιδιά του.
To χειροκρότημα από τις αθλήτριες της ΓΕΗ προς τον μέντορά του.
Η φανέλα αυτή, που αντιπροσωπεύει μια περίοδο 22 συνεχόμενων χρόνων, γεμάτη συναισθήματα αγάπης, φιλίας και αλληλοσεβασμού, αξίζει περισσότερα από πρωταθλήματα, κύπελλα και ανόδους. Το παράσημο αυτό είναι το τελευταίο, το μεγαλύτερο και πιο αγαπημένο στη ζωή μου και δεν ανταλλάσσεται, γιατί είναι ευλογία από τα παιδιά μου. Κοπέλες που από άλλα μέρη ήρθαν να παίξουν στο Ηράκλειο και το έκαναν δεύτερη πατρίδα τους. Έμειναν ενωμένες και στα εύκολα και στα δύσκολα, ανεξαρτήτως κατηγορίας που έπαιζαν, φίλες και αγαπημένες ακόμα και σήμερα που έγιναν μαμάδες και η μία γιαγιά! Ευλογημένο το σωματείο που έβγαλε τέτοιους αθλητές! Και τυχερός ο προπονητής τους που πέρασε τόσα χρόνια κοντά τους», θυμάται με συγκίνηση ακόμα και σήμερα ο Μιχάλης Δασκαλάκης για το πιο γλυκό κομμάτι της αθλητικής του σταδιοδρομίας, τη ΓΕΗ.
