Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Είναι η πιο σπουδαία ευρωπαϊκή παρτίδα του Ολυμπιακού, στα τελευταία 20+ χρόνια. Υπό την έννοια της δυνατότητας, να ξαναπαίξει ένα προημιτελικό μετά τη Γιουβέντους το 1999. Υπό την αντίστοιχη έννοια, επίσης είναι η πιο σπουδαία ευρωπαϊκή παρτίδα της Γουλβς στα τελευταία 50, ή κάπου τόσα, χρόνια. Να ξαναπαίξει, ένα προημιτελικό. Και τα δύο κλαμπ, πεινασμένα εξίσου, για σκηνή αυτής της σπουδαίας παρτίδας άξιζαν κάτι καλύτερο από τη ντεκαφεϊνέ ατμόσφαιρα του άδειου γηπέδου.
Εάν ποτέ γίνει ρεβάνς στο Γούλβερχαμπτον, διότι η UEFA θυμίζει την ορχήστρα του Τιτανικού που εννοούσε να συνεχίζει να παίζει ενόσω δεν υπήρχε πια κανένα νόημα στο να παίζει, ο Ολυμπιακός (έχει κατακτήσει τη βεβαιότητα του διεθνούς περίγυρου ότι) θα την παλέψει “σαν τρελός”. Σε σχέση με παλαιότερες παρτίδες ιδίου διακυβεύματος, Μεταλίστ-2012, Μπεσίκτας-2017, σήμερα δείχνει πολύ πιο αξιόπιστος. Ανταγωνιστικός. Ανθεκτικός, απέναντι σε ο,τιδήποτε ανάποδο έρχεται καταπάνω του.
Στο Καραϊσκάκη, δεν χωρεί συζήτηση ποια ομάδα ήταν η πιο έτοιμη στο πνεύμα. Η πιο δυνατή. Ο Ολυμπιακός διαχειρίστηκε την πολλαπλή ιδιαιτερότητα της έκτακτης κατάστασης, με χαμηλό προφίλ. Η ρητορική του Νούνο απεναντίας, του προπονητή, δεν ήταν ωφέλιμη υπηρεσία για το γκρουπ της Γουλβς. Εστίασε, στο γιατί παίζουμε. Και “είναι αχρείαστο ρίσκο”, και “είναι παραλογισμός”, δεν-ξέρω-τι-άλλο. Ο Ολυμπιακός είχε αποφασιστικότητα, απ’ την κορφή ως τα νύχια, να κερδίσει το ματς. Η Γουλβς εμφανίστηκε σαν να προσπαθούσε απεγνωσμένα, να μη γίνει το ματς.
Εχει διαφορά. Φάνηκε η διαφορά ευθύς εξαρχής, στην εικόνα. Ο Ολυμπιακός πήρε τη μπάλα, ανέβηκε ψηλά, κυριάρχησε. Εβγαλε την, όχι συναρπαστική αλλ’ απαραίτητη, υπομονή ν’ αλλάζει εκείνες τις αμέτρητες κοντές μεταβιβάσεις για να βρει την τρύπα ανάμεσα στους 5+4 που έκαναν, σε δύο παράλληλες ευθείες, άμυνα. Κάποια στιγμή, οι πάσες έφτασαν να είναι “τρεις προς μία”. Δεν ήταν αυτό, το πλάνο του Νούνο. Αυτό ήταν κάτι που έκανε τον Νούνο, εμφανώς νευρικό.
Μισό ημίχρονο όλο Ολυμπιακός, το πάτσι της Γουλβς ήταν μία φάση. Η μοναδική. Η μοναδική στην οποίαν η μπάλα πέρασε απ’ τα πόδια και των τριών επιθετικών. Ο Τραορέ την προστάτευσε, από το φάουλ που ορθώς έκανε ο Μπα για να μη ξετυλιχτεί το transition. Ο Χιμένες, παίρνοντας το πλεονέκτημα που ορθώς έπαιξε ο διαιτητής, βρήκε το πέρασμα-κίλερ στο ανοιχτό γήπεδο. Ο Ντιόγκο Ζότα έβγαλε τον Ρούμπεν Σεμέντο, στο ένας-εναντίον-ενός, νοκ-άουτ.
Ο Ντιόγκο Ζότα, συσσώρευσε στον Ολυμπιακό όλη τη ζημιά. Αυτός κέρδισε την αποβολή, αυτός αργότερα κέρδισε (από τον Μπουχαλάκη) και το φάουλ του 1-1. Τούτη τη φορά ο Ρούμπεν Σεμέντο δεν μπορεί να πει πως “δεν ήξερε”, όπως με την Αρσεναλ, ότι χάνει το δεύτερο παιγνίδι. Αλλά πάλι, μία κίτρινη κάρτα που θα έβγαζε εκτός τον Ελ Αραμπί ή οποιονδήποτε από τους τρεις χαφ, θα ήταν πολύ πιο επώδυνη από την κόκκινη του Ρούμπεν Σεμέντο.
Οπως και να ‘χει, εδώ η κόκκινη ήταν η πέρα ως πέρα game-changer καμπή. Μονομιάς οι επιτιθέμενοι έγιναν αμυνόμενοι. Και οι αμυνόμενοι, επιτιθέμενοι. Το 4-3-3 ο Πέντρο Μαρτίνς το έκανε 4-4-1, και μορφή στην από κει και πέρα μάχη αναδείχθηκε by far ο Καμαρά. Αριστερός μέσος (μπροστά απ’ τον Τσιμίκα) στη φάση άμυνας, για να κάνουν καλά τον Τραορέ. Περίπου δεύτερος κυνηγός στη φάση επίθεσης, για να σπάζει τη μοναξιά του Ελ Αραμπί. Αρίστευσε, και στο ένα και στο άλλο.
Αρκεί να θυμηθούμε μονάχα, όταν ο Βαλμπουένα τον ξαμόλησε στην αντεπίθεση του 1-0, μία αντεπίθεση που μόλις δύο (Ελ Αραμπί και Γκιλιέρμε) την ακολούθησαν, πώς ο Καμαρά οδήγησε τη μπάλα και έδωσε στους δύο όσον χρόνο χρειάζονταν για να καταφτάσουν και να το πάρουν επάνω τους. Γκιλιέρμε μπούκα και ασίστ, Ελ Αραμπί γκολ. Δεν χρειάζονταν, περισσότεροι. Αρκούν, ας είναι οι αμυνόμενοι πιο πολλοί, εάν οι λίγοι κάνουν τη δουλειά τους σωστά.
Μία άλλη νύχτα, σε παιγνίδι κυριαρχίας, μετά την κόκκινη θα μπορούσε να παίξει δεύτερος σέντερ-μπακ ο Γκιλιέρμε και να εξοικονομηθεί η αλλαγή. Ο Πέντρο Μαρτίνς όμως, αμέσως διέβλεψε ότι η κατοχή “αλλάζει χέρια”. Η ομάδα είχε ανάγκη πλέον, την οχύρωση με τον Σισέ. Είναι και τα κόρνερ των αντιπάλων που, έτσι όπως αμύνεται στη ζώνη με τα ψηλά κορμιά, ο Ολυμπιακός λίγο-πολύ τα αχρηστεύει.
Το σίγουρο είναι ότι στο γκολ είδαμε, τι θα έχανε ο Ολυμπιακός εάν ο Γκιλιέρμε έμενε πίσω. Ο Γκιλιέρμε είδε τον διαθέσιμο χώρο, και τον έκανε φίλο του. Τον χρησιμοποίησε, πετώντας τη μπάλα όσο έπρεπε μπροστά για ν’ αδειάσει τους υπεράριθμους αμυνόμενους. Ηταν καιρός, ο Ολυμπιακός ν’ ανταποδώσει στη Γουλβς το νόμισμα. Οσο ο Ολυμπιακός δυσκολεύτηκε εναντίον των 5+4 της Γουλβς πίσω από τη μπάλα, τόσο κι άλλο τόσο κι άλλο τόσο δυσκολεύτηκε η Γουλβς εναντίον των 4+4 του Ολυμπιακού.
Ο Ολυμπιακός, με δέκα ποδοσφαιριστές από το 28′, έβγαλε ευρωπαϊκό αγώνα με επτά φάουλ στο παθητικό του. Περιττεύουν οι μεθερμηνείες. Δεν τους επέτρεψε, ούτε τη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας ούτε τα πολλά σουτ απέξω που πάντοτε είναι μία λύση σε τέτοιες συνθήκες. Η μόνη φάση που στ’ αλήθεια δημιούργησαν πέρασμα, ήταν εκεί που ο Χιμένες κόντεψε ν’ αποκεφαλίσει τον Ζοζέ Σα με το σουτ από το πλάι.
Το γκολ δεν μετράει για πέρασμα. Ηταν μία σπόντα, σε φάουλ που ο τερματοφύλακας το έβγαζε άνετα. Μία σπόντα, στις παρυφές του αυτογκόλ.
Πηγή: Sport DNA
