Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Και το όνομα αυτού… Πέδρο Μαρτίνς! Ο όγδοος προπονητής – με τον Τάκη Λεμονή, μάλιστα, να έχει… διπλοβάρδια – που θα καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού την τελευταία διετία.
Ό,τι πληροφορίες συγκεντρώνω τις τελευταίες μέρες για τον 48χρονο τεχνικό προέρχονται από έρευνα στο διαδίκτυο, από ρεπορτάζ, από παρουσιάσεις του. Θα είμαι απόλυτα… κυνικός (όπως το συνηθίζω, άλλωστε) στην εκτίμησή μου. Θεωρώ τη συγκεκριμένη επιλογή ως υψηλού ρίσκου για τους «ερυθρόλευκους» και θα εξηγήσω γιατί.
Πρώτον, ο Πέδρο Μαρτίνς είναι ο μοναδικός Πορτογάλος τεχνικός που ετοιμάζεται να πιάσει δουλειά στον Ολυμπιακό, χωρίς να έχει δουλέψει έστω για ένα χρόνο σε μια από τις τέσσερις μεγάλες ομάδες της πατρίδας του (Μπενφίκα, Πόρτο, Σπόρτινγκ, Μπράγκα). Και από τους τέσσερις προηγούμενους συμπατριώτες του (Ζαρντίμ, Περέιρα, Σίλβα, Μπέντο) οι τρεις εκδιώχθηκαν κακήν κακώς μέσα σε λίγους μήνες (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) από τον πάγκο των πρωταθλητών. Και μάλιστα σε πιο εύκολες συνθήκες για τους «ερυθρόλευκους» από αυτή που βρίσκεται τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Ολυμπιακός.
Εξ ορισμού, λοιπόν, η πρόσληψη οποιουδήποτε προπονητή ανεξαρτήτως εθνικότητας που δεν διαθέτει την παραμικρή εμπειρία σε ομάδες μαθημένες στην πίεση του πρωταθλητισμού, ισοδυναμεί με πολύ μεγάλο ρίσκο για τους Πειραιώτες.
Πόσο μάλλον όταν ο συγκεκριμένος προπονητής προέρχεται από μία χώρα με ποδοσφαιρική κουλτούρα που δεν δείχνει να κουμπώνει με το dna του Ολυμπιακού! Πάμε παρακάτω…
Απ’ ότι φαίνεται ο Ολυμπιακός έχει επιλέξει να προχωρήσει (απόλυτα σωστά για μένα, λόγω και της καταπληκτικής δουλειάς που γίνεται εδώ και χρόνια στις ακαδημίες του) σε σχέδιο ελληνοποίησης του ρόστερ της ομάδας. Το συγκεκριμένο δεδομένο, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη πραγματικότητα που αντιμετωπίζει πλέον κάθε εργαζόμενος στον μαγικό και… μοναδικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθιστά εξαιρετικά ριψοκίνδυνη οποιαδήποτε επιλογή προπονητή που δεν γνωρίζει τα… χούγια του Έλληνα ποδοσφαιριστή και τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν προσθέσουμε, μάλιστα, σε αυτά τα δεδομένα και τα, πάντα δύσκολα στη διαχείρισή τους, αποδυτήρια του Ολυμπιακού, ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πως μπορεί να τα φέρει βόλτα ένας προπονητής που θα εργαστεί για πρώτη φορά μακριά από την πατρίδα του και θα καθίσει για πρώτη φορά στον πάγκο μιας ομάδας με το ειδικό βάρος του μόνιμου, μέχρι πρότινος, πρωταθλητή Ελλάδος.
Δεν ξέρω, ειλικρινά, αν ο Μαρτίνς είναι καλός, μέτριος ή κακός προπονητής. Ο άνθρωπος στις ομάδες που έχει δουλέψει στην Πορτογαλία, μια χαρά τα έχει πάει για τα δεδομένα πάντα των στόχων που θέτουν σύλλογοι όπως η Μαρίτιμο, η Ρίο Άβε και η Γκιμαράες. Απλά δε νομίζω ότι διαθέτει το βιογραφικό και τα στοιχεία του προπονητή που χρειάζεται τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Ολυμπιακός. Δεν αρκεί, δηλαδή, να είσαι δουλευταράς για να επιβιώσεις σε έναν Ολυμπιακό που βρίσκεται σε ένα από τα πλέον κομβικά σημεία της σύγχρονης ιστορίας του.
Στα δικά μου μάτια ο επόμενος προπονητής του Ολυμπιακού, έπρεπε να διαθέτει τα ακόλουθα στοιχεία:
- Άριστη γνώση του ελληνικού πρωταθλήματος και των ιδιαιτεροτήτων του.
- Άριστη γνώση των ιδιαιτεροτήτων, των προτερημάτων και των μειονεκτημάτων του Έλληνα ποδοσφαιριστή.
- Εμπειρία και ικανότητα στη συνεργασία με νέους σε ηλικία ποδοσφαιριστές και σημαντική προϋπηρεσία στην ανάδειξη νέων ταλέντων.
- Εμπειρία – μικρή ή μεγάλη – στη διαχείριση αποδυτηρίων ομάδων με ειδικό βάρος φανέλας και στην πίεση πρωταθλητισμού.
- Ικανότητα να χτίζει καλές ομάδες εκ του μηδενός, γιατί αυτή θα είναι πρωταρχική αποστολή του στον Ολυμπιακό.
Πιο σημαντική από το όνομα του προπονητή, η φιλοσοφία του νέου Ολυμπιακού
Ανεξαρτήτως, όμως, αν ο κάθε Σόμογλου θεωρεί ρίσκο την επιλογή Μάρτινς, ή αν άλλοι δημοσιογράφοι κρίνουν ότι ο Πορτογάλος αποτελεί ιδανική λύση για τους Πειραιώτες, για την επόμενη μέρα του Ολυμπιακού μετράει περισσότερο η φιλοσοφία που θα διέπει τον «ερυθρόλευκο» ποδοσφαιρικό οργανισμό και πολύ λιγότερο το βιογραφικό του νέου τους προπονητή (όποιος κι αν ήταν αυτός), ή όποια άποψη εκφράζεται για τον διάδοχο του Όσκαρ Γκαρθία.
Ο Ολυμπιακός υποφέρει τα τελευταία χρόνια από τη… θεωρία της γλάστρας. Υποφέρει από την ολοκληρωτική απαξίωση του ρόλου του προπονητή στα μάτια των «χαϊδεμένων» ποδοσφαιριστών του, κάτι που – εμμέσως πλην σαφώς – παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης στην πρόσφατη «εκρηκτική» επίσκεψή του στις εγκαταστάσεις του Ρέντη. Άρα και ο… Κλοπ να ερχόταν αντί του Μαρτίνς, για να εκτιμήσουμε καλύτερες τις πιθανότητες επιτυχίας ή αποτυχίας του, θα έπρεπε να έχουμε απάντηση στα ακόλουθα ερωτήματα:
- Η αξιοποίηση ταλέντων που παράγει η ακαδημία σου και η ανάδειξη νέων παικτών, πρέπει να συνοδεύεται από υπομονή. Διαθέτει ο οργανισμός που λέγεται Ολυμπιακός (από τον τελευταίο οπαδό, μέχρι τον Βαγγέλη Μαρινάκη) την απαραίτητη υπομονή που απαιτείται για να φέρει αποτελέσματα η συγκεκριμένη επιλογή;
- Έχει αποφασίσει ο ίδιος ο Ολυμπιακός να στηρίξει, επιτέλους, ένα μακροπρόθεσμο πλάνο προκειμένου να δημιουργηθεί μια ομάδα που θα γεμίζει ποδοσφαιρικά τον κόσμο της; Είναι διατεθειμένοι στον Πειραιά να πιστέψουν σε έναν προπονητή και να τον στηρίξουν ακόμη και στην περίπτωση που τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά τουλάχιστον στον πρώτο χρόνο της παρουσίας του στο λιμάνι;
- Έχει καταλάβει ο οργανισμός που λέγεται Ολυμπιακός πόσο καταστροφικές συνέπειες μπορεί να έχει η απαξίωση του ρόλου του προπονητή σε οποιαδήποτε ομάδα;
- Θα σταματήσει ο Ολυμπιακός να αγοράζει ξένους παίκτες με… λογική σούπερ μάρκετ, αδειάζοντας και γεμίζοντας κάθε χρόνο τα ράφια του με διαφορετικά προϊόντα; Μπορεί ο Ολυμπιακός να θωρακίσει τον ελληνικό του κορμό με λίγους και καλούς ξένους που θα κάνουν τη διαφορά;
Η λίστα με τα ερωτήματα είναι ατελείωτη, απλά δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο. Η ουσία είναι μία: Για να έχει πιθανότητες επιτυχίας ο Μαρτίνς και να μην κριθεί κι αυτός με… βαθμολογία τριμήνου, όπως οι περισσότεροι προκάτοχοί του, θα πρέπει οι «ερυθρόλευκοι» να αποκτήσουν ξανά τις δομές που χαρακτηρίζουν έναν υγιή ποδοσφαιρικά οργανισμό. Και κυρίως να βρουν ξανά τα δύο στοιχεία που είναι απαραίτητα για να σε οδηγήσουν στην επιτυχία: Υπομονή και καθαρό μυαλό!
Υ.Γ. Χρόνια Πολλά σε όλους. Να είσαστε όλοι καλά και να απολαμβάνετε κάθε λεπτό με τις οικογένειές σας. Να θυμάστε, το ποδόσφαιρο είναι το… δεύτερο σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μας. Και είναι ένα κομμάτι που πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα! Με την καζούρα μας, με την τρέλα για την ομάδα μας, με το πάθος μας! Μακάρι κάποια στιγμή και το ελληνικό να ζήσει τη δική του Ανάσταση. Για να μπορούμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σ’ αυτό από οποιοδήποτε πόστο να αισθανθούμε όμορφα που αποτελούμε ένα μικρό κομμάτι του!
Πηγή: Sport DNA
