Του Γιώργου Καραμάνου
Υπάρχει μία περίεργη, μα εύλογη αλήθεια για τους ανθρώπους. Οτι περισσότερο εξοργίζονται όταν τους αδικούν, παρά όταν ασκείται βία επάνω τους. Το ίδιο βρίσκει την τέλεια εφαρμογή του και στο παιχνίδι. Ωστόσο, το εάν αδικήθηκε η Γιουβέντους, επειδή το πέναλτι δόθηκε στο 93′, είναι το πιο άκυρο επιχείρημα. Το λεπτό δεν έχει σημασία. Ο τύπος με τη σφυρίχτρα οφείλει να έχει την ίδια κρίση από 1′ έως την τελευταία φορά που τη βάζει στο στόμα του.
Σκέψου όμως πόσο σπάνιο είναι μία απόφαση του διαιτητή να συμπλέει με την επιθυμία του οπαδού, με τη δική σου. Οι χαμένοι σχεδόν πάντοτε θα χάνουν εξαιτίας του και οι νικητές θα πανηγυρίζουν χάρη σε εκείνον. Αλλοθι όλων των λαθών, εξήγηση για κάθε δυστυχία. Το φοβερό ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ελάχιστοι καταράστηκαν τον Μαρκ Ολιβερ. Ολο το βρισίδι έπεσε πάνω στους τσίτα σφιγμένους κοιλιακούς και στην από πάντα διαπιστωμένη εγωπάθεια του Κριστιάνο.
Γιατί να πανηγυρίσει έτσι; Πώς τόλμησε να δείξει ασέβεια στον Μπουφόν; Ασέβεια σε ποιον όμως; Τι φταίει ο κάθε Κριστιάνο, εάν ο αντίπαλος τερματοφύλακας επιτίθεται στον διαιτητή και αποβάλλεται; Τι σημασία έχει για έναν αντίπαλο που θα εκτελέσει από την άσπρη βούλα; Δεν ήταν μία ποινή φαντασίας ή κλεψιάς, αλλά μία αμφισβητούμενη υπόδειξη. Το πόσο ακουμπάει ο Μπενάτια τον Λούκας Βάθκεθ, το εάν τον σπρώχνει με τόσα newton ή με λιγότερα, δεν μπορείς να το ξέρεις από την τηλεόραση. Και έπειτα, το πόδι του αμυντικού της Γιούβε δεν βρίσκει την μπάλα. Για τους Γιουβεντίνους είναι απάτη και για τους Μαδριλένους είναι πέναλτι.
Ο Ρονάλντο ανήκει στους δεύτερους. Είναι η δική του εκτέλεση και μετά η πρόκριση. Ο ίδιος το πιστεύει 1.000% ότι είναι πέναλτι και ζει τη στιγμή στο έπακρο, γνωρίζοντας τι θα σημαίνει η ευστοχία του, όπως το περιέγραψε άλλωστε και μόνος του: «Τα λεπτά μέχρι να σουτάρω μου φάνηκαν μία αιωνιότητα. Η καρδιά μου χτυπούσε στο κόκκινο. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να εκτελέσω σωστά».
Ο Πορτογάλος μπορεί να μην έχει βγάλει τον καλύτερο χαρακτήρα, να επιδεικνύει τρελή αλαζονεία, να έχει τους περισσότερους haters στην ιστορία όλων των αθλημάτων, αλλά δεν γίνεται να λέμε εμείς από τον καναπέ ότι δεν έπρεπε να πανηγυρίσει έτσι τρελά. Ακόμα και subuteo να έχεις παίξει, καταλαβαίνεις τι σου βγαίνει εκείνη τη στιγμή. Πρόκριση με δικό σου γκολ στις καθυστερήσεις. Ο CR7 βρίσκεται ακόμα πιο κοντά στην κατάκτηση του τροπαίου και έπειτα στην «Χρυσή Μπάλα». Και δεν θα το ζήσει στο έπακρο;
Αυτός είναι που δείχνει κοιλιακούς, όταν σκοράρει το 6ο γκολ κόντρα στη Χερέθ και τη Λας Πάλμας σε αδιάφορο παιχνίδι ή όταν βάζει με πέναλτι στο 4ο στον τελικό που έχει κριθεί κόντρα στην Ατλέτικο. Και δεν θα το κάνει εδώ; Ο τύπος ότι ζει, το βιώνει στην απόλυτη ένταση. Το πάθος του αγγίζει τη μονομανία και γι’ αυτό είναι στην τελική αυτός που είναι. Τούτο είναι που τον ωθεί στις υπερβάσεις του. Είναι ο ποδοσφαιρικός χαρακτήρας που εξυψώνεται από τέτοιου είδους… αμαρτίες και αυτό με κάνει να τον θαυμάζω και να μην τον συμπαθώ καθόλου.
Εννοείται λοιπόν ότι μία χαρά τα έκανε όλα. Ασχέτως εάν δεν τον γουστάρεις γενικά, πάντα έτσι λειτουργεί. Το ίδιο θα έκανες κι εσύ όμως εάν έβαζες γκολ πρόκρισης στο σπίτι της Γιουβέντους, της Ιντερ, της Αρσεναλ ή όπως εκείνος, στο «Μπερναμπέου». Σίγουρα είναι η πιο πικρή αίσθηση λοιπόν το να βλέπεις να κρίνεται διαιτητικά όλο αυτό το υπέροχο έργο που παίχτηκε το βράδυ της Τετάρτης στη Μαδρίτη, αλλά δεν συνιστά αδικία ή λάθος.
Και για τους οπαδούς της Γιουβέντους που τον βρίζουν, το σίγουρο είναι ότι πανηγύριζαν σαν τρελοί το πέναλτι φάντασμα του Πλατινί στον τελικό του «Χέιζελ». Οπως ακριβώς έκανε κι ο Γάλλος δηλαδή με έξαλλα αλματάκια, δίχως να τον απασχολήσει τι μπορεί να αισθάνονταν οι αντίπαλοι που έχαναν την κούπα από αυτή τη λάθος απόφαση ή ο Γκρόμπελαρ που είχε απέναντί του. Ετσι είναι όμως το παιχνίδι. Οπως και στη ζωή, πρέπει να ξέρει κανείς να υπομένει τις όποιες «αδικίες» (σ.σ.: εάν εδώ υπήρξε τέτοια), μέχρι να είναι σε θέση να τις διαπράττει ο ίδιος…
Follow me: @jorgekaraman
Πηγή: Gazzetta – Four Four Two
