Της Βάσως Πρεβεζιάνου
Ήταν 28 Μαρτίου 2019. Η ανακοίνωση έγινε πρώτο θέμα σε όλα τα μέσα της Αργεντινής εκείνο το βράδυ. Μια απόσυρση για έναν σπουδαίο Αργεντινό που προσέφερε στην πατρίδα του και «σημάδεψε» με την παρουσία του το άθλημά του.
Δεν είναι και λίγο όταν αποφασίζεις να αποχωρήσεις, ένα ολόκληρο έθνος, αλλά όχι μόνο αυτό, να συγκινείται και να αναπολεί τις μοναδικές στιγμές που του χάρισες. Να γνωρίζεις καθολική αποδοχή…
Πρώτο θέμα στην Αργεντινή και όχι μόνο, λοιπόν. Στο ημίχρονο του αγώνα με τους Κάβαλιερς οι Σπερς απέσυραν τη φανέλα του θρύλου Μανού Τζινόμπιλι, ο οποίος αποφάσισε να σταματήσει την καριέρα του…
Ε, εκείνη την ίδια ώρα αποφάσισε ο Ιγκουαΐν να κάνει γνωστή την απόφασή του να μην αγωνιστεί ξανά με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της πατρίδας του! Και έτσι δεν πολυασχολήθηκαν τότε στην Αργεντινή με την ανακοίνωση του επιθετικού, που αγωνιζόταν εκείνη την εποχή στην Τσέλσι, αν και βέβαια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπήρξε ένα συγκρατημένο, θα έλεγε κανείς, κύμα χαράς και ανακούφισης που ο παίκτης δεν θα φορούσε ξανά τη φανέλα της «μπιανκοσελέστε».
Αφού σχολίασαν οι Αργεντινοί ότι η εθνική ομάδα τους θα είναι μια χαρά και χωρίς τον Ιγκουαΐν ασχολήθηκαν με τον αληθινό πρωταγωνιστή της βραδιάς εκείνης, τον Τζινόμπιλι.
«Ο κύκλος μου τελειώνει εδώ, νομίζω ότι τώρα πολλοί θα είναι ευτυχείς. Η απόφαση αυτή πιστεύω πως θα μου κάνει καλό. Είμαι πραγματικά ήρεμος και νιώθω σίγουρος για την απόφαση που πήρα. Μας αποκαλούσαν αποτυχημένους (σ.σ. τους παίκτες της εθνικής) επειδή πήγαμε σε τρεις συνεχόμενους τελικούς και δεν κερδίσαμε κανέναν, με έναν εξ’ αυτών να είναι σε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Για μένα η λέξη αποτυχία σημαίνει κάτι άλλο, αλλά τώρα θα τους αφήσω να ασχοληθούν με τους νέους παίκτες, μιας και πολύς κόσμος απολαμβάνει περισσότερο να κριτικάρει αρνητικά παρά να υποστηρίζει την ομάδα» είχε γράψει ο Ιγκουαϊν στην γεμάτη πικρία ανακοίνωση της αποχώρησής του από την εθνική ομάδα.
Μια (προσωπική) πικρία που σε μεγάλο βαθμό πήγαζε από όλες τις επικρίσεις, άλλοτε δίκαιες, αλλά και πολλές φορές άδικες, που είχε ακούσει και ο ίδιος, τις κατηγορίες ότι είναι λούζερ, ακόμα και… άμπαλος. Επικρίσεις που δεν αφορούσαν μόνο το παιχνίδι, αλλά και την εξωτερική εμφάνισή του με αποτέλεσμα να κάνει δηλώσεις του τύπου «Στη Γιουβέντους ρουφούσα την κοιλιά μου στις φωτογραφίες αλλά έβαζα 30 γκολ»!
«Χρεώθηκαν» σε αυτόν τρεις χαμένοι τελικοί για τη «μπιανκοσελέστε»…
Απίστευτες χαμένες ευκαιρίες στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στη Γερμανία το 2014 (τότε που στο 20ο λεπτό βγήκε τετ α τετ με τον Νόιερ και έχασε ανεπανάληπτη ευκαιρία για να γίνει ο ήρωας ενός έθνους) και σε αυτούς του Κόπα Αμέρικα κόντρα στη Χιλή δύο φορές το 2015 ( με χαμένη ευκαιρία στο 92’ όταν το σκορ ήταν 0-0 και με πέναλτι στα… πουλιά) και το 2016 (όπου ήταν απελπιστικά άστοχος και με κάκιστη απόδοση).
Οι… κατάρες έδιναν και έπαιρναν για τον Ιγουαΐν, στον οποίο έχει κολλήσει η ταμπέλα του λούζερ. Κάποιοι έλεγαν ότι απλά ήταν ανίκανος χασογκόλης, αυτοί που τον υποστήριζαν, το έριχναν στην… ψυχολογία.
Υπήρξαν, προφανώς, περίοδοι κατά τις οποίες ο Αργεντινός έδειχνε να έχει ψυχολογικό πρόβλημα. Ήταν έλλειψη αυτοπεποίθησης; Υπήρχε μια περίοδος στη Νάπολι που είχε αστοχήσει τρεις συνεχόμενες φορές σε πέναλτι. Παρά το γεγονός αυτό, ο Ράφα Μπενίτεθ συνέχισε να τον εμπιστεύεται για την εκτέλεση των πέναλτι, καθώς είχε συνειδητοποιήσει ότι το αντίθετο θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τον παίκτη.
Με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης έχασε τρεις ημιτελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, σε 24 νοκ άουτ παιχνίδια της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης είχε σημειώσει μόνο δύο γκολ, κανένα εκ των οποίων εκτός έδρας. Σαν να μην μπορούσε… Καταραμένος; Ματιασμένος; Ανίκανος; Λίγος;
Στα τρία χρόνια που έμεινε στη Νάπολι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Το καλοκαίρι του 2013 όταν αποφασίστηκε από τη διοίκηση της Ρεάλ Μαδρίτης η αποχώρησή του, ο Ιγουαΐν είχε στα χέρια του αρκετές προτάσεις, τον ήθελε πολύ η Άρσεναλ. Προτίμησε τη Νάπολι, ίσως διότι πείστηκε ότι στο «Σάν Πάολο» θα γινόταν ηγέτης.
Και έγινε. Παρά τα προβλήματα, σεζόν με τη σεζόν έχτιζε κάτι στη Νάπολη, οι οπαδοί της ομάδας είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι με αυτόν θα έφταναν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, του τίτλου που στο παρελθόν τους είχε χαρίσει ένας άλλος Αργεντινός, ένας θρύλος, ο Ντιέγο Μαραντόνα.
Ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν προσπάθησε. Με τη φανέλα των «παρτενοπέι» ο Ιγκουαΐν έσπασε ρεκόρ του Μαραντόνα και όχι μόνο, αλλά το πρωτάθλημα παρέμεινε όνειρο.
Εντάξει και στη Γιουβέντους δεν τα πήγε άσχημα. Έβαλε καμιά εξηνταριά γκολ, πήρε δύο σερί πρωταθλήματα και πήγε και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (και τον έχασε, κλασικά).
Αν και αυτό δεν ήταν αρκετό. Κλωτσησε ευκαιρίες για να εξιλεωθεί, για να αποτινάξει την ταμπέλα του λούζερ, για να εξιλεωθεί… Ήταν ο παίκτης που οι περισσότεροι λάτρευαν να μισούν.
Και ο ίδιος βίωνε αυτή τη στοχοποίηση με πολύ άσχημο τρόπο. Δεν ήταν εύκολο να διαχειριστεί όχι απλά τις κριτικές, αλλά το μίσος εναντίον του…
«Κρυβόμουν, δεν ήθελα να κυκλοφορώ στο δρόμο από φόβο για όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν. Λυπάμαι που το έκανα αυτό. Υπάρχει κόσμος που θέλει να σου κάνει τόσο κακό χωρίς να ντρέπεται. Λες και σκοτώσαμε κάποιον. Συνηθίζουν να μας κρίνουν από το αν πετυχαίνουμε γκολ, αλλά αυτό μου φαίνεται υπερβολή. Δεν σκέφτονται πως κι εμείς είμαστε άνθρωποι.
Ημουν έτοιμος να σταματήσω το ποδόσφαιρο, όμως η μητέρα μου μού είπε να συνεχίσω. Αν ήταν στο χέρι μου, θα είχα σταματήσει. Είναι κάτι που αγαπώ, όμως αγαπώ τη μητέρα μου περισσότερο. Είπε ότι δεν θα με άφηνε να το κάνω και για αυτό την ευχαριστώ».
Υπέφερα. Αν δεν μπαίνεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όλα είναι καλά. Έπαιξα στα μεγαλύτερα πρωταθλήματα, στις καλύτερες ομάδες, σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα και ένα Κόπα Αμέρικα. Όταν ήμουν πέντε χρόνων φανταζόμουν το 10% όσων έχω καταφέρει. Για ποιο λόγο να με νοιάζει τι λένε για μένα;».
Αυτά έλεγε το 2019. Σήμερα είναι πια πολύ συνειδητοποιημένος για όσα έχει αρνητικά έχει ακούσει και διαβάσει… Και έχει μετανιώσει που κάποτε έσκυψε το κεφάλι και άφησε τον εαυτό του να επηρεαστεί από κρίσεις ανθρώπων που δεν τον γνωρίζουν και ίσως δεν ήταν σε θέση να τον κρίνουν…
«Μου φαίνεται πολύ άδικο να έχω ζήσει 15 χρόνια στην ελίτ και να μην μπορώ να αντιδράσω σε στιγμές που έπρεπε να σκύψω το κεφάλι μπροστά στις προσβολές και την ασέβεια. Αυτή τη στιγμή στη ζωή μου δεν μπορώ να ανεχτώ είναι πια.
Δεν ανέχομαι πλέον την αδιαφορία, την ασέβεια ή την επιθετικότητα. Δεν τα βίωνα ποτέ από κοντά, ήταν μόνο επιθέσεις ανώνυμων ατόμων στα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτό θα τελειώσει όταν θα έπρεπε να δείξουν το πρόσωπό τους. Σήμερα τα αστεία γίνονται με κάθε είδους πράγμα, αλλά πρέπει να έχουμε επίγνωση του τι δημιουργείται, γιατί με πέντε δευτερόλεπτα μπροστά σε έναν υπολογιστή μπορείς να καταστρέψεις τη ζωή ενός ανθρώπου.
Είμαι ήδη σε ένα σημείο της ζωής μου που ούτε ο έπαινος με κάνει να νιώθω καλύτερα, ούτε η κριτική με κάνει να νιώθω χειρότερα. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι η ισορροπία. Είμαι ήρεμος γιατί έδωσα τη ζωή μου και περισσότερο για την εθνική Αργεντινής. Είμαι περήφανος για όσα έδωσα για την εθνική ομάδα και δεν μετανιώνω για τίποτα».
Έπαιξε στη Ρίβερ Πλέιτ, στη Ρεάλ Μαδρίτης, στη Νάπολι, στη Γιουβέντους, στη Μίλαν, στην Τσέλσι. Κατέκτησε τρία πρωταθλήματα και ένα κύπελλο Ισπανίας, τρία πρωταθλήματα, τρία κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας, το Γιουρόπα Λιγκ. Κατάφερε να γίνει ο μοναδικός στην καριέρα του Κριστιάνο Ρονάλντο που έβαλε περισσότερα γκολ από τον Πορτογάλο σε μια σεζόν.
Πολλοί θα ζήλευαν την τόσο γεμάτη καριέρα του. Μα το ερώτημα παραμένει ακόμα και τώρα. Ο Γκονζάλο Ιγκουαΐν ήταν ένας επιτυχημένος ή ένας αποτυχημένος ποδοσφαιριστής;
Πηγή: Sport DNA
