Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Θαυμάζω από ετών, τον καθοδηγητή Σέρζιο Κονσεϊσάο. Στην pre-game συνέντευξη ενόψει Ολυμπιακού, ο προπονητής της Πόρτο είπε μία σπάνια κουβέντα. “Η μοναδική στιγμή στον αγώνα που επιτρέπεται να βηματίσεις προς τα πίσω, είναι όταν έχεις βάλει γκολ”. Και επιστρέφεις, εννοεί, για να κάνουν οι άλλοι σέντρα. Δεν είχα ακούσει ποτέ, κάτι παρόμοιο.
Από καλή τύχη ήμουν στην Κωνσταντινούπολη πρόπερσι, στην ίδια ημερομηνία, σε ολόιδια συγκυρία. Γαλατάσαραϊ-Πόρτο, τελευταίο ματς ομίλου, η Πόρτο είχε ήδη προκριθεί, η Γαλατάσαραϊ έπαιζε για την τρίτη θέση στη βαθμολογία του γκρουπ. Νίκησε η Πόρτο, σε γήπεδο γεμάτο. Νίκησαν, με αγωνιστική συμπεριφορά σαν να κρεμόταν η πρόκρισή τους απ’ αυτό το ματς. Παρένθεση. Εκείνο το βράδι, πρωτοείδα τον Σέρζιο Ολιβέιρα. Ενα μήνα μετά, καθ’ οδόν προς το νταμπλ, τον δανείστηκε ο ΠΑΟΚ. Κλείνει η παρένθεση. Αυτή τη φορά στον Πειραιά, ένιωθα περισσότερο από βέβαιος ότι η Πόρτο θα παίξει “ένα από το ίδιο”.
Δεν έχει σημασία, η ενδεκάδα. Ο Σέρζιο Κονσεϊσάο ήξερε, τότε όπως και τώρα, πως εάν υπάρχει μία περίπτωση ορισμένοι ποδοσφαιριστές να προσέλθουν στον αγώνα με ένα κάποιο υφάκι, αυτοί είναι οι βασικοί. Εάν υπάρχει περίπτωση ορισμένοι ποδοσφαιριστές να προσέλθουν στον αγώνα (και να παίξουν) σαν να εξαρτάται ολόκληρη η καριέρα τους από αυτόν και μόνον, είναι όσοι πεινάνε και “σκοτώνουν τη μάνα τους” για να εμφανιστούν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εναντίον του Ολυμπιακού, τέσσερις στους έντεκα έκαναν το ντεμπούτο τους στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τέσσερις στους έντεκα ήταν νικητές του Γιουθ Λιγκ, του Τσάμπιονς Λιγκ των Νέων δηλαδή, το 2019. Δύο ενενηνταεννιάρηδες, ο Ντιόγκο Λέιτε και ο Ντιόγκο Κόστα. Δύο διχίλιαροι, ο Ρομάριο Μπαρό και ο Ζοάο Μάριο. Γιατί, τι νόημα έχει να κατακτάς το Γιουθ Λιγκ εάν, μετά, δεν ανεβάζεις τους ποδοσφαιριστές στο Τσάμπιονς Λιγκ;
Φυσικά, ο Σέρζιο Κονσεϊσάο ήξερε ότι αυτή δεν ήταν μια ενδεκάδα για 90 λεπτά. Και, εννοείται, είχε το σχέδιό του. Μόλις διαισθάνθηκε πως (ο αντίπαλος πρέσαρε με ανεβασμένη ένταση και) ο έλεγχος πήγαινε για να χαθεί, αμέσως το χειρίστηκε όπως το είχε χειριστεί και στο Ντραγκάο. Με, έτοιμες μες στο κεφάλι του, αλλαγές. Εφερε μέσα, δύο βασικούς στην Εθνική Κολομβίας. Λίγο αργότερα, και ένα βασικό Μεξικανό. Ακριβώς όπως και στο Ντραγκάο, εκεί που μύρισε 1-1 το αντιγύρισε και το έκανε 2-0. Μιλώντας για τους δύο Κολομβιανούς, ο ένας του έδωσε το δεύτερο γκολ. Ο άλλος, έδωσε την ασίστ (μετά την ενέργεια οξυδέρκειας του γκολκίπερ να ανοίξει το transition από το “Γ” της μικρής περιοχής του) και κέρδισε την αποβολή του Ρούμπεν Σεμέντο.
Τα χέρια του βέβαια, τα χέρια του Σέρζιο Κονσεϊσάο, ήταν λυμένα για να προγραμματίσει τη διαχείριση και να πραγματοποιήσει τους ελιγμούς του. Τα χέρια του Πέντρο Μαρτίνς απεναντίας, σε άλλο ένα ματς Τσάμπιονς Λιγκ, δεν ήταν ολότελα δεμένα μεν, ήταν…σχεδόν δεμένα δε. Οι τρεις χαφ της Πόρτο κυριάρχησαν, με τη συνήθη σκληρή δουλειά τους. Επέβαλαν ό,τι ήθελαν. Η πάσα του Μπουχαλάκη στη φάση του Μασούρα, έμοιαζε σαν μια σταγόνα στον ωκεανό. Πρακτικά η μοναδική εναλλακτική λύση του Πέντρο Μαρτίνς ήταν, έλα Φορτούνη!
Η πάσα του Φορτούνη στη φάση του Ελ Αραμπί, μία πάσα ενός εναντίον έξι, λίαν μετριοπαθώς φανταστική, ήταν η δεύτερη σταγόνα. Δύσκολο να κερδίσεις έτσι, με σκόρπιες ψιχάλες, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Γίνεται ακόμη πιο δύσκολο όταν μεγάλα αγόρια, ο Ραφίνια στη Μασσαλία, ο Χολέβας εδώ, βάζουν τα χέρια τους όπου/όπως να ‘ναι. Κατά τα μεσάνυχτα πια, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι οι παίκτες που σε τούτη τη βραδυά δούλεψαν για τον Ολυμπιακό καλύτερα από κάθε άλλον, ήταν εκείνοι που φορούσαν τη φανέλα της Μάντσεστερ Σίτι.
Οι πόντοι στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι φιστίκια. Δεν γράφεις εύκολα, πόντους στο Τσάμπιονς Λιγκ. Γράφεις πόντους, με αίμα. Ο Ολυμπιακός ενέγραψε τρεις πόντους, εφέτος. Το αξιοπρόσεκτο; Ο Ολυμπιακός είναι, στη διοργάνωση, μία από οκτώ ομάδες που έγραψαν τρεις πόντους ή δύο ή ένα. Αν είναι κακό για τον Ολυμπιακό, οπωσδήποτε είναι χειρότερο για τη διοργάνωση. Το ένα τέταρτο των ομάδων στους ομίλους, οι οκτώ στις 32, δεν ξεπέρασαν τους τρεις (σε 18 διαθέσιμους) πόντους.
Η ετήσια επανάληψη της παντοκρατορίας των τεσσάρων μεγάλων πρωταθλημάτων, είναι κατά τι πιο βαρετή από την εκάστοτε αμέσως προηγούμενη. Πέρυσι, από τις 16 ομάδες του big-4, πέρασαν οι 14. Τώρα, από τις 16 ομάδες του big-4, πέρασαν οι 14. Πέρυσι, οι απώλειες του big-4 ήταν η Μπάγερ Λέβερκουζεν και η Ιντερ. Εφέτος, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και (μαντέψτε!) ξανά η Ιντερ. Πέρυσι, τις δύο θέσεις που έχασε το big-4, τις πήραν η Ολεμπίκ Λιόν και η Παρί Σεν-Ζερμέν. Εφέτος, η Πόρτο και (ναι!) η Παρί Σεν-Ζερμέν.
Πόσο…ν’ αντέξει ο άνθρωπος το ίδιο προβλέψιμο έργο, πάλι και πάλι; Αν είναι να γίνονται κάθε χρόνο στους ομίλους 96 ματς μόνο και μόνο για να βγαίνει νοκ-άουτ η Ιντερ, το πιο σίγουρο συμπέρασμα είναι ότι ο θεσμός χρειάζεται επειγόντως αναζωογόνηση. Για να μη βυθιστεί (κι άλλο) στην ανία.
Πηγή: Sport DNA
