Του Γιάννη Φιλέρη
Δεν έχει πάρει ακόμα τον τίτλο ο Ολυμπιακός, αλλά το 2-0 που γράφει πλέον το σκορ των τελικών του δίνει το σαφές προβάδισμα για να τα καταφέρει.
Μεταξύ μας, έχει πείσει κιόλας ότι δίκαια βρίσκεται μια ανάσα πριν το τρίτο του σερί πρωτάθλημα, κάτι που έχει να ζήσει από την εποχή της μεγάλης ομάδας των Ιωαννίδη-Ίβκοβιτς. Στο πρώτο ματς ήταν σε όλα καλύτερος. Στο επόμενο χρειάστηκε ένα εξαιρετικό δεύτερο ημίχρονο για να ρίξει τον ΠΑΟ στο καναβάτσο, την ώρα που οι “πράσινοι” είχαν δείξει στο πρώτο μέρος αποφασισμένοι να απαντήσουν με το ίδιο νόμισμα.
Μόνο, που ο Παναθηναϊκός AKTOR έμεινε στη μέση. Και καθώς στο δικό του εξαιρετικό ημίχρονο, όπου ήταν πιο εύστοχος είχε περισσότερους πόντους από δεύτερες ευκαιρίες και στον αιφνιδιασμό, προηγήθηκε μόλις με ένα πόντο, ο Ολυμπιακός παραμόνευε σαν άγριο αρπακτικό. Είχε μείνει όρθιος, ακολουθούσε κατά πόδας και έψαχνε να βρει το δικό του καλό διάστημα.
Και σε αυτό το καλό διάστημα οι “ερυθρόλευκοι” δεν ήταν απλά καλύτεροι. Κυριάρχησαν, πάτησαν το γκάζι τους, πέρασαν ακόμα και με 14 πόντους, ελέγχοντας πλέον το ματς, που είχε πάει στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Όσο κι αν ο Παναθηναϊκός AKTOR προσπαθούσε να επιστρέψει, ο Ολυμπιακός ήξερε πως να παραμένει μπροστά στο σκορ και στο τέλος να πανηγυρίσει τη δεύτερη σερί του νίκη.
Με μια ακόμη στέφεται πρωταθλητής. Ο Μπαρτζώκας ξέρει ότι έχει μπροστά του τρία ματς-μπολ, αλλά όπως είπε δεν πρόκειται να διαφοροποιήσει την τακτική του περιμένοντας και τον τρίτο τελικό όπως τους δυο προηγούμενους…
Ο Κάναν σε οίστρο…
Ο Ολυμπιακός απέφυγε τα χειρότερα στο πρώτο ημίχρονο, όταν ο ΠΑΟ με την πρώτη “περίεργη” πεντάδα (Μπαλτσερόφσκι, Ερνανγκόμεθ και Παπαπέτρου παρόντες) είχε φροντίσει να κάνει αυτός την πρώτη κίνηση στην σκακιέρα. Ο Αταμάν έψαχνε δυο ζητούμενα. Πρώτα να προφυλάξει και να φρεσκάρει τον μετέπειτα καταπληκτικό Λεσόρ (έκανε ίσως το καλύτερο του παιχνίδι με τα “πράσινα”) κι ύστερα να πιέσει τον Πίτερς (με τον Χουάντσο) και να βρει μις-ματς ή ελεύθερα τρίποντα με τον Ιωάννη.
Το σχέδιο βγήκε, όχι απόλυτα καθώς ο Ναν πιέστηκε ξανά, εκνευρίστηκε και άρχισε να … πυροβολεί ασύστολα, ενώ Γκριγκόνις και Μήτογλου δεν μπόρεσαν να συντονιστούν σε υψηλούς ρυθμούς.
Ωστόσο ο Παναθηναϊκός έλεγχε το ματς στις δυο πρώτες περιόδους, χωρίς όμως να μπορέσει να ξεφύγει. Όταν ο Ολυμπιακός της τρίτης περιόδου έκανε ακόμα πιο επιθετική την άμυνα του (με Γουόκαπ και Παπανικολάου να δίνουν το σύνθημα) τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Χρειαζόταν να βρεθεί, βέβαια, και ο παίκτης που θα πατούσε το κουμπί για να εκραγεί η “ερυθρόλευκη” μηχανή.
Κι ο κλήρος έπεσε στον Κάναν. Ο ταπεινός ένας πόντος από μια βολή στην τεχνική ποινή του Ναν έδειχναν έναν σχεδόν απογοητευμένο Αμερικανό, για τον οποίο τα σενάρια λένε ότι την επόμενη χρονιά θα φοράει εκ νέου “ερυθρόλευκα”, αλλά του Ερυθρού Αστέρα.
Ο πρώτην ΝΒΑερ παραμένει πάντα ένα σουτέρ ρυθμού. Όταν βάλει το πρώτο σουτ δεν σταματάει. Στα δυο πρώτα δεκάλεπτα είχε βρει μόνο σίδερο. Στο τρίτο ξεκίνησε ευστοχώντας από την κορυφή και αφού ο Γουόκαπ είχε πάρει ένα κρίσιμο επιθετικό ριμπάουντ.
Από τον ένα πόντο, ξαφνικά ο Κάναν έφτασε στους 11 με το σκορ στο 50-43 και όλα πλέον να αλλάζουν. Αυτή τη φορά ο Μπαρτζώκας δεν τον … πάρκαρε στον πάγκο. Τον έβγαλε λίγο όταν χρεώθηκε με το τρίτο του φάουλ και τον ξανάριξε αμέσως μετά για να πάρει ένα ακόμα σπουδαίο τρίποντο, δυο λεπτά πριν από το τέλος, όταν με προσωπική ενέργεια πήγε τη διαφορά στο +8.
Ο Ολυμπιακός χάρη στον σπουδαίο σκόρερ που γεννήθηκε στην πόλη των καζίνο (Μπιλόκσι του Μισισιπή) έπαιζε συνέχεια με την μπίλια στο κόκκινο. Στον πρώτο τελικό τον ρόλο αυτό τον είχε ο Γουόκαπ. Χθες (7/6) ήταν η σειρά του Ησαΐα. Προφανώς δεν έπαιζε μόνος του ο Κάναν. Ο Ολυμπιακός έκλεισε την άμυνα και κυρίως σάρωσε στα ριμπάουντ, ειδικά στα επιθετικά, από τα οποία στο δεύτερο ημίχρονο πήρε 16 πόντους.
Ο Πίτερς έκανε σπουδαία δουλειά, ο Παπανικολάου το ίδιο (όπως και στον πρώτο τελικό είχε απόλυτη ισορροπία στα δυο κομμάτια του παιχνιδιού), ο Γουόκαπ βουτούσε με αυτοθυσία να κλέψει χαμένες μπάλες και ο Πετρούσεβ έδινε πολλές βοήθειες στο “5”.
Οι δυο κολώνες για τον τίτλο
Αν πάντως ο Ολυμπιακός πάρει τον τίτλο θα το χρωστάει στις δυο κολώνες του μέσα στο παρκέ. Ο ένας είναι, βέβαια, ο Νίκολα Μιλουτίνοβ που παρά την απουσία του Φαλ, όχι μόνο αντέχει αλλά προκαλεί και μόνιμο πρόβλημα στον Αταμάν για το μαρκάρισμα του. Στους δυο αγώνες που έχουν γίνει, μέχρι τώρα, ο “Μιλου” έχει μέσο όρο 14.5π, έχοντας 9/13δ, 11/14 βολές κι ακόμα 22 ριμπάουντ (μ.ο 11) κιαι 5 ασίστ (μ.ο 2.5).
Κι ο άλλος ο Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος. Ο Αμερικανός είναι ο κορυφαίος σκόρερ του Ολυμπιακού και μάλλον ο καλύτερος του παίκτης και στους δυο τελικούς. Έχει μ.ο 17.5π με 8/14δ, 3/5τρ και 10/10 βολές (κι ακόμη 4 ρ και 8 ασίστ) σε δυο εντυπωσιακές εμφανίσεις του που συνεχίζουν και την παράδοση που λέει ότι εναντίον των “πρασίνων” παίζει πάντα (πολύ) καλά.
Ο Παναθηναϊκός θα κάνει μεγάλο λάθος αν επικεντρώσει τα παράπονα του ξανά στη διαιτησία. Θα χρειαστεί να διαβάσει ξανά πως έχασε το ματς, γιατί ο Ναν σουτάρει με 31.5% στους δυο τελικούς (12/38 σουτ) και να ξαναβρει σταθερές όπως ο Μήτογλου, ή ο Γκριγκόνις που δεν έχουν ακόμα φανεί στη σειρά.
Αυτό που δεν χρειαζόταν καν ήταν τα γαλλικά του Κάναν, η απάντηση του Σλούκα και το πρωτοφανές κομφούζιο στο τέλος με την αποβολή του Αταμάν. Εντάξει τα νεύρα όλων είναι τεντωμένα, η αδρεναλίνη μετά από ένα τόσο σκληρό ματς στο ζενίθ, αλλά χρειάζεται και η λογική, που όσα χρόνια κι αν περάσουν λείπει από τα συγκεκριμένα παιχνίδια.
Πηγή: Sport24
