Πόσο σπάνια; Να σας πω. Στον (κοντά) ένα αιώνα που υπάρχει ΠΑΟΚ, τέτοιο ματς η ποδοσφαιρική ομάδα του ΠΑΟΚ δεν έχει παίξει, στα χρονικά της, ποτέ. Ενα ματς τίτλου, στο νήμα επάνω.
Το πιο παραπλήσιο (και, πάλι, καθόλου ίδιο) ήταν το 1976. Το ένα-μηδέν με την ΑΕΚ, το γκολ του Γκουερίνο Νέτο στο 89′. Στην Τούμπα, όμως. Τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε, όχι στο φινάλε. Και με αντίπαλο, όχι κάποιον “αδιάφορο ρυθμιστή” αλλά την άμεση ανταγωνίστρια για το τρόπαιο εκείνης της περιόδου. Από το 1985, έμεινε το γκολ του Πάπριτσα στο Στάδιο εναντίον του Παναθηναϊκού. Ηταν μόλις, τελευταία αγωνιστική πρώτου γύρου. Το 2019, κατ’ ουσίαν όλα είχαν τελειώσει δέκα αγωνιστικές πριν τον τερματισμό.
Τι θα γίνει, λοιπόν; Οποιο από τα δύο και να γίνει, παίρνει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα ή κόβει ο Αρης το πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ, το αποτύπωμα στην ιστορία θα είναι αδρό. Ανεξίτηλο, υλικό για καινούργιες διηγήσεις, στις δεκαετίες που έρχονται. Σαν αυτές που ακόμη κρατάνε, 50+ χρόνια μετά, από τον τελικό κυπέλλου του 1970 στο Καυτανζόγλειο. Το γκολ του Κεραμιδά, το χαμένο πέναλτι του Κούδα με τα πετραδάκια που πετούσε ο Σπυρίδων στη μπάλα, η νύχτα των κεριών τέλη Ιουνίου στην πόλη. Ενα Αρειανό Wembley.
Ο Ακης Μάντζιος δεν ήξερε τα αποτελέσματα, Ολυμπιακός-ΑΕΚ και ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός, όταν στη Λαμία είπε (τουλάχιστον τρεις φορές) πως “δεν είναι ό,τι καλύτερο” ένα Αρης-ΠΑΟΚ έξι 24ωρα πριν τον τελικό Παναθηναϊκός-Αρης. Προφανώς, θα προτιμούσε ένα άνευ σημασίας Αρης-ΠΑΟΚ πριν τον τελικό Παναθηναϊκός-Αρης. Ο προπονητής εννοείται, πάντοτε δικαιούται τον πρώτο λόγο σε αυτά. Ξέρει τι έχει κατά νου στα κομμάτια της διαχείρισης, και λοιπά. Ο δικός μας λόγος εδώ, έρχεται από δεύτερος και κάτω.
Ο δικός μας δευτεροτριτοτέταρτος λόγος, είναι ότι ο Αρης δεν έχει κάτι να λογαριάσει με τον ΠΑΟΚ επειδή ακολουθεί Παναθηναϊκός. Εξι ημέρες, είναι επαρκέστατο διάστημα αποκατάστασης εν συνεχεία της όποιας καταπόνησης. Φόβος τραυματισμού δε, πιο πολύ υπάρχει όταν πηγαίνεις χαλαρός…για να μη τραυματιστείς. Οταν είσαι τσίτα-μπόμπα, δεν τραυματίζεσαι ποτέ.
Εν τέλει, είναι και ό,τι δίδαξε ο Μεντιλίμπαρ πριν παίξουν Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Δεν γίνεται να παίζεις άσχημα, κι έπειτα να περιμένεις πως στον αγώνα-ορόσημο της σεζόν αίφνης θα παίξεις καλά. Το αντίθετο. Ο ασφαλέστερος τρόπος να παίξεις καλά στον αγώνα-ορόσημο, είναι να παίζεις καλά και πριν τον αγώνα-ορόσημο. Ενα μόνο, συνεπώς, έχει να προσέξει ο Αρης. Την περίπτωση, κόκκινης κάρτας. Επειδή σημαίνει “αυτόματη αποβολή” από τον τελικό.
Και φυσικά είναι εντελώς θεμιτό, πέρα ως πέρα αποδεκτό στα ήθη και στα έθιμα του ποδοσφαίρου παγκοσμίως, ο Αρης να μη θέλει πρωταθλητή τον ΠΑΟΚ. Θα συνέβαινε αναμφίβολα, εάν η Λίβερπουλ πήγαινε να πάρει το πρωτάθλημα μέσα στο Γκούντισον Παρκ. Εάν η Μάντσεστερ Σίτι πήγαινε να πάρει το πρωτάθλημα μέσα στο Ολντ Τράφορντ. Εάν η Ρεάλ Μαδρίτης πήγαινε να πάρει το πρωτάθλημα μέσα στο Μετροπολιτάνο. Εάν ο Ολυμπιακός πήγαινε να πάρει το πρωτάθλημα μέσα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Το πιο κατάλληλο σεμινάριο για το γκρουπ-ΠΑΟΚ αυτές τις ημέρες, είναι να βάλουν στο βίντεο και να δουν τι βρήκε μπροστά της η ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη. Ο,τι βρήκε η ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη, τίποτα λιγότερο, θα το βρουν και αυτοί στου Χαριλάου. Τι; Ενα μάτσο ξέγνοιαστους καβαλάρηδες, έτοιμους να παίξουν με το άγχος των άλλων. Με τη συνολική εικόνα Ολυμπιακός-ΑΕΚ, θα νόμιζε κανείς ότι διεκδικητής του πρωταθλήματος (περισσότερο απ’ όσο η ΑΕΚ) είναι…ο Ολυμπιακός που πρέσαρε την ΑΕΚ σαν να ήταν η Αστον Βίλα.
Το πρώτο γκολ στου Χαριλάου (που, το ποιος θα προλάβει να το βάλει, άνετα μπορεί να γίνει μια υπόθεση-λοταρία) θα είναι, α λα Καραϊσκάκη, κάτι μεγαλύτερο από το ήμισυ του παντός. Δεν το έβαλε ο Ελίασον που πέθαινε για να το κάνει, στη δυνητικά φονική αντεπίθεση του πρώτου ημιχρόνου. Το έβαλε ο άνετος και ωραίος Αντρέ Ορτα, όταν ο Πινέδα τσιγκουνεύτηκε ένα πλάγιο στη σέντρα και παρέδωσε στον Ολυμπιακό τη μοιραία κατοχή. Για την ακρίβεια, ο “άνετος και ωραίος” έβαλε γκολ…κι όταν δεν το εννοούσε!
Δεν είναι σήμερα, η ημέρα για εξαντλητική ανάλυση (καν)ενός μεμονωμένου ενενηντάλεπτου. Το ευρύτερο οπτικό πεδίο, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, θεωρώ πως έχει υψηλότερη σημασία. Στο ευρύτερο οπτικό πεδίο, εκτός έδρας στα πλέι-οφ εναντίον των άλλων δελφίνων η άτρωτη ΑΕΚ των ντέρμπι έγραψε ήττα (ενώ προηγήθηκε) στον Παναθηναϊκό, ήττα (ενώ προηγήθηκε) στον ΠΑΟΚ, ήττα (ενώ καν δεν πρόκανε να προηγηθεί) στον Ολυμπιακό. Μηδέν στα τρία. Δεν μένει χώρος ή κάτι, για να παραπονείται. Αυτή είναι, σήμερα, η…ανάλυση. Οπότε, φταίει ο Αλμέιδα;
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο! Στο ποδόσφαιρο ο ίδιος προπονητής, το ίδιο επιτελείο, η ίδια μέθοδος δεν είναι κάποιου τύπου διαρκής εγγύηση ότι ετησίως το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ο Κλοπ στη Λίβερπουλ, ο ίδιος Κλοπ, με το ίδιο επιτελείο και την ίδια μέθοδο, υπήρξε χρονιά που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ και επίσης υπήρξε χρονιά που δεν κατάφερε ούτε να κερδίσει τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ. Υπήρξε η χρονιά της πρώτης θέσης στην Πρέμιερ Λιγκ, υπήρξε και η χρονιά της πέμπτης θέσης στην Πρέμιερ Λιγκ. Πότε ήταν καλός και πότε ήταν κακός;
Η αξιολόγηση δεν στέκει, να αλλάζει ανάλογα με το αποτέλεσμα της εκάστοτε χρονιάς. Σαν εκείνο…το τραγικό, που διαβάσαμε προ ημερών. Παίρνει κύπελλο ο Αρης, μένει ο Μάντζιος. Δεν παίρνει κύπελλο ο Αρης, φεύγει ο Μάντζιος. Η εύστοχη αξιολόγηση γίνεται, με όσα δεν αλλάζουν. Τις αρχές, τους κανόνες, τις αξίες, την ιδέα ποδοσφαίρου, τη βάση ποδοσφαίρου. Δείτε τους Βάσκους εφέτος, εδώ κι εκεί. Ανεξαρτήτως, τροπαίων ή μη τροπαίων. Σάμπι Αλόνσο, Αρτέτα, Εμερι, Ιραόλα, Μεντιλίμπαρ, ο Βαλβέρδε που δεν είναι Βάσκος αλλά πλέον λογίζεται Βάσκος. Ωμοί, απέριττοι, ταπεινοί. Δεν είναι αυτό, συναστρία μιας χρονιάς. Είναι αρχές, κανόνες, αξίες, ιδέα, βάση μιας ζωής.
Είναι η αξιολόγηση, η διαδικασία στην οποία αστόχησε παταγωδώς ο Παναθηναϊκός διότι, απλώς, επικράτησαν και χρησιμοποιήθηκαν κριτήρια ταβέρνας (ψηλό ταβάνι, χαμηλό ταβάνι, πάνω ράφι, κάτω ράφι, όλα αυτά τα απολύτως α-ποδοσφαιρικά). Αποτυχία, δεν είναι μία ευρωπαϊκή μη-έξοδος. Αποτυχία είναι το γκρέμισμα σε έξι μήνες, όσων προϋπήρχαν επί δυόμισι χρόνια. Η βάση ποδοσφαίρου, που λέγαμε. Κατάληξη είναι, μια ομάδα που δεν ξέρει τι κάνει, τι παίζει, τι θέλει, ποια είναι η ιδέα του παιγνιδιού της. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φίλος του Παναθηναϊκού για να “κλαίει” με ό,τι βλέπει.
Ο ΠΑΟΚ έφτασε στην τελική ευθεία, ακμαίος όσο ποτέ και όσο κανείς. Ο Λουτσέσκου παραδίδει από το άλφα ως το ωμέγα, σε ένα peak επαγγελματικής ωρίμανσης, το αριστούργημα της διαδρομής του στο ποδόσφαιρο. Αυτό εντάσσεται σε όσα “δεν αλλάζουν” ό,τι και να συμβεί στου Χαριλάου. Το ματς την Κυριακή είναι σταθμός ιστορίας. Κι όμως, ο σταθμός δεν είναι το άπαν. Μοιάζει ένα σημείο, στο “ευρύτερο οπτικό πεδίο”. Που είναι η δυνατότητα της Θεσσαλονίκης, να ευρίσκεται στο 1+1 ματς από το νταμπλ των τροπαίων. Εδώ κι αν μιλάμε για σπανιότητα συγκυρίας!
Από καταβολής ποδοσφαίρου στη χώρα, νταμπλ στα τρόπαια η Θεσσαλονίκη έκανε μία και μοναδική φορά. Το ’76, με το πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ και το κύπελλο του Ηρακλή. Αυτό πράγματι, μπορεί να είναι συναστρία.
Πηγή: Sdna
