Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Σε πέντε ματς με τον Ολυμπιακό, τρία στο πρωτάθλημα δύο στο κύπελλο, η ΑΕΚ έβαλε (4+4) οκτώ γκολ. Σε τέσσερα ματς με τον ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ έβαλε επτά γκολ. Σε τρία ματς με τον Αρη, η ΑΕΚ έβαλε οκτώ γκολ. Σε τέσσερα ματς με τον Παναθηναϊκό, η ΑΕΚ έβαλε δύο γκολ.
Οκτώ, επτά, οκτώ, δύο. Οι αριθμοί περιγράφουν επαρκώς, πώς ο Παναθηναϊκός κρατιέται γαντζωμένος στην πρώτη θέση. Επίσης, εξηγούν γιατί Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Αρης ξέμειναν “καθ’ οδόν” πίσω ή τόσο πίσω. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Αρης περισσότερο αντιδρούν, παρά δρουν. Θα ξαναγίνουν ό,τι υπήρξαν στις προηγούμενες χρονιές, όταν επανέλθουν περισσότερο στο να δρουν και λιγότερο στο να αντιδρούν.
Είναι εντελώς απίθανο να βρει κανείς σε πρωτάθλημα, πρωτοπόρο που παίζει παρτίδα τίτλου εντός έδρας και η στατιστική απεικονίζει μια τέτοια, πρακτικά ανύπαρκτη, δημιουργία ποδοσφαίρου. Θα μπορούσε να είναι, αρνητικό ρεκόρ Γκίνες. Αν δε, από Πρωτομαγιά, κάνουμε το άλμα να το “προεκτείνουμε” στο ευρωπαϊκό καλοκαίρι που έρχεται, τότε καταλαβαίνουμε από αυτό το projection πως, ανεξαρτήτως ποιος θα τερματίσει εφέτος πρώτος στη Σούπερ Λιγκ και ποιος δεύτερος, η ΑΕΚ είναι καλύτερα “πλασαρισμένη” από τον Παναθηναϊκό απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό.
Αλλ’ αυτό, ας πούμε ότι ακόμη είναι σχετικά μακρινό. Ας περιοριστούμε για την ώρα, σ’ ένα projection ως και την ερχόμενη Κυριακή. Τι συνειδητοποιήσαμε, με το που τελείωσε η παρτίδα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας; Οτι μπροστά, είναι ένα επταήμερο (όχι πίεσης, πίεση είναι understatement) της πιο τρομακτικής δοκιμασίας και για τον Παναθηναϊκό και για την ΑΕΚ. Δοκιμασίας, όχι με τους αντίπαλους. Δοκιμασίας, πρωτίστως με τον εαυτό τους. Με τα ακραία όρια του εαυτού τους. Ορια, φυσικά. Ορια, πνευματικά. Ορια, του ρόστερ. Και όλο αυτό, με δικαίωμα…στο κανένα λάθος. Το επταήμερο του Δάντη!
Και η πιο ανθεκτική (στο να υποφέρει) ομάδα της Σούπερ Λιγκ, ο Παναθηναϊκός, πάλι σε κάνει να αμφιβάλλεις πώς θα τα βγάλει πέρα ως το φινάλε. Και η πιο ορμητική (στο να επιτίθεται) ομάδα της Σούπερ Λιγκ, η ΑΕΚ, κι αυτή σε κάνει να αμφιβάλλεις αν θα κρατήσουν το κεφάλι καθαρό για να βγάλουν στο χορτάρι αυτό που θα εξαργυρώσει την ορμή και θα την κάνει να μετρήσει. Δηλαδή, την ψυχρή ποιότητα στην τελική απόφαση. Γιατί το 0-0 της Κυριακής ήταν το δεύτερο 0-0 της σεζόν σε εκτός έδρας ντέρμπι, θυμηθείτε το Καραϊσκάκη τον Νοέμβριο, που η ΑΕΚ “θα έπρεπε” να το έχει κερδίσει.
Αν δοκιμάσουμε ένα κάθετο σπλιτ στην οθόνη μας, αριστερά η επίσκεψη της ΑΕΚ στην έδρα του Παναθηναϊκού τον Σεπτέμβριο, δεξιά η επίσκεψη της ΑΕΚ στην έδρα του Παναθηναϊκού τώρα, η οθόνη θα μας διηγηθεί ένα ολόκληρο ταξίδι εξέλιξης. Τότε, ένας βενζινάς είχε πει στον Αλμέιδα “είσαι ημίτρελος” ή κάτι τέτοιο. Σήμερα, αβίαστα μπορεί κανείς να δει την εξέλιξη και του ίδιου του Αλμέιδα μες από την εξέλιξη του project. Απείραχτη η βασική ιδέα, απείρως διαφορετική η διαχείριση. Η διαχείριση παικτών, η διαχείριση καταστάσεων, η διαχείριση ειδικών συνθηκών, η διαχείριση της έννοιας του ρίσκου.
Ενόψει του κολασμένου επταήμερου, ενόψει των εύλογων αμφιβολιών και ανασφαλειών που δεν μπορεί παρά να διεισδύουν στον νου και στην ψυχή, τουλάχιστον μπορούν και οι δύο να σκεφτούν ότι, ως το τέλος, ούτε ο Παναθηναϊκός θα συναντήσει άλλη ΑΕΚ ούτε η ΑΕΚ θα συναντήσει άλλον Παναθηναϊκό. Εν πάση περιπτώσει, είναι που είναι δράμα, ας μη το κάνουμε λύσσα, όπως και να ‘χει τη νύχτα της μεθεπόμενης Κυριακής ένας θα μείνει άυπνος από χαρά ως το ξημέρωμα της Δευτέρας, ένας από λύπη. Αντανακλαστικά αν θέλετε, ήδη το δικό μου μυαλό ταξιδεύει στον λυπημένο.
Είναι ένα είδος λύπης που αν έπρεπε να το βαφτίσω, αυθαιρέτως εδώ και τώρα θα το βάφτιζα “σύνδρομο Αρσεναλ”. Μια ομάδα, τον Αύγουστο ευτυχισμένη αν της έλεγες πως εφέτος θα (ξανα)μπεί στο top-4 της Πρέμιερ Λιγκ και θα επιστρέψει, ύστερα κι εγώ δεν θυμάμαι από πόσα χρόνια, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μια ομάδα, τον Μάιο μαγκωμένη στην προοπτική ότι θα βγει δεύτερη. Ευτυχισμένη τέταρτη, μαγκωμένη δεύτερη. Στη χώρα της Αρσεναλ λέγεται, be a victim of your own success. Γίνεσαι θύμα, της ίδιας της επιτυχίας σου. Το τελικό συναίσθημα, πέφτει θύμα της ίδιας της επιτυχίας σου.
Το σύνδρομο Αρσεναλ λοιπόν, στη Σούπερ Λιγκ αφορά την ομάδα που δεν θα πάρει τον τίτλο. Δεν λέω καν, την ομάδα “που θα χάσει” τον τίτλο. Γιατί για να χάσεις κάτι, προϋποτίθεται πως αυτό ήταν δικό σου. Ο κάτοχος του τίτλου στη Σούπερ Λιγκ όμως, δεν είναι ο Παναθηναϊκός, δεν είναι η ΑΕΚ, είναι ο Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός είναι ο μόνος που “χάνει” τον τίτλο. Ο Παναθηναϊκός ή η ΑΕΚ, είτε “θα πάρει” τον τίτλο είτε “δεν θα πάρει” τον τίτλο. Πέρυσι τον Αύγουστο, η μεν ΑΕΚ δεν έπαιζε πουθενά, ο δε Παναθηναϊκός σκόνταψε στο πρώτο εμπόδιο του Κόνφερενς Λιγκ. Ας αναλογιστούμε την απόσταση, συνεπώς. Πώς θα ένιωθαν εάν εκεί και τότε τους έλεγες ότι στο πρωτάθλημα θα βγουν δεύτεροι και θα επιστρέψουν στον δρόμο του Τσάμπιονς Λιγκ, πώς θα νιώσουν τώρα εάν βγουν δεύτεροι στο πρωτάθλημα.
Λες και ήταν βαλτός ως προς το timing σε σχέση με όσα αραδιάζουμε εδώ πέρα, την προηγούμενη εβδομάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Γιάννης έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα τι είναι επιτυχία και τι είναι αποτυχία στον υψηλό (πρωτ)αθλητισμό. Συντάχθηκαν με το μάθημα, σαν να έπεσε μάννα από τον ουρανό στη γη επάνω, πρωταγωνιστές του υψηλού (πρωτ)αθλητισμού από διαφορετικά σπορ. Είπαν ένα “γεια στο στόμα σου” ο Στιβ Κερ, η Μαρία Σάκκαρη, ο Κάρλο Αντσελότι. Πιθανότατα, και πολυάριθμοι άλλοι που δεν προλαβαίνουμε να το(υς) πληροφορούμαστε. Οταν μιλάει ο Γιάννης, ακούει η υφήλιος. Οταν μιλάμε εδώ, ακουγόμαστε μεταξύ μας.
Πηγή: Sport DNA
