Του Γιώργου Καραμάνου
Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους. Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).
Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε… συμφωνείστε και πάνω απ’ όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.
Ξεκινήσαμε με τους τερματοφύλακες και συνεχίζουμε με τους πλάγιους μπακ (αριστερά, δεξιά)...
ΕΠΙΛΑΧΟΝΤΑΣ: Αλαν Κένεντι (1972-’94)
Ουσιαστικά υπήρξε ο διάδοχος του Εμλιν Χιουζ στα αριστερά και συνεχιστής του στην μυθική εποχή της Λίβερπουλ. Αν και δεν ήταν τόσο καλός ποιοτικά, έγραψε ιστορία επειδή σκόραρε τα νικητήρια γκολ στους τελικούς του Πρωταθλητριών (1981, 1984). Αυτούς κατέκτησε με τους Κόκκινους, με τους οποίους πήρε επίσης 5 πρωταθλήματα (1979, 1980, 1982, 1983, 1984), 4 Λιγκ Καπ και 3 Σούπερ Καπ. Με την Εθνική όμως έπαιξε ελάχιστα (2 ματς), καθώς βρέθηκε στη σκιά αρχικά του Χιουζ και μετέπειτα του Κένι Σάνσομ.
Σημαντικοί και οι… Τζορτζ Κοέν, Λι Ντίξον, Εντι Χάπγκουντ, Τζίμι Αρμφιλντ, Μπομπ Κρόμπτον, Ρέι Γουίλσον!
10. Φρανκ Γκρέι (1972-’92)
Αριστερός μπακ, ο καλύτερος Σκωτσέζος της εποχής του. Με την τεράστια Λιντς του Ντον Ρέβι πήρε πρωτάθλημα, αλλά γνώρισε σημαντικές ήττες σε τελικούς, με σημαντικότερους του Πρωταθλητριών (1975) και του Κυπελλούχων (1973). Το πρώτο όμως έμελλε να το κατακτήσει το 1980 με τον Μπράιν Κλαφ και την μυθική Νότιγχαμ Φόρεστ του, όπως και το Σούπερ Καπ Ευρώπης έναν χρόνο νωρίτερα. Με τη Σκωτία μέτρησε 32 συμμετοχές (2 γκολ).
9. Ντένις Εργουιν (1983-’04)
Το βασικό εργαλείο του Αλεξ Φέργκιουσον στα αριστερά σε όλα τα 90s. Εργατικός, σταθερός, εξαιρετικός τακτικά κατέκτησε τα πάντα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1990-’02). Σημαντικότερο όλων φυσικά το τρεμπλ του 1999, όπου ήταν βασικός, όπως και σε όλη τη 10ετία (33 γκολ + 38 ασίστ). Συνολικά πανηγύρισε επτά πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, δύο League Cup και τέσσερα Σούπερ Καπ, αλλά και από ένα Champions League (1999), Κυπελλούχων (1991), Σούπερ Καπ Ευρώπης, Διηπειρωτικό. Με την Εθνική Ιρλανδίας μέτρησε 56 παρουσίες (4 γκολ).
8. Βιβ Αντερσον (1974-’95)
Εξυπνος και πολύ δυνατός, με σούπερ τρεξίματα υπήρξε προϊόν της Νότιγχαμ Φόρεστ, με την οποία έγινε βασικός, όταν την ανέλαβε ο Μπράιαν Κλαφ. Με τον Αντερσον να καλπάζει στα δεξιά εκείνη η ομάδα έμεινε στην ιστορία. Αφού κατέκτησε το πρωτάθλημα ως νεοφώτιστη (1978), αλλά και το Λιγκ Καπ και το Σούπερ Καπ την ίδια χρονιά, ακολούθησε το ΕΠΟΣ των δύο σερί Πρωταθλητριών (1979, 1980) και το Σούπερ Καπ Ευρώπης (1979). Μόνο που ο Βιβ δεν έμεινε εκεί. Μετακόμισε σε Αρσεναλ (1 Λιγκ Καπ) και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με την οποία πήρε Κύπελλο, Σούπερ Καπ και το Κυπελλούχων του 1991. Εγραψε ιστορία και με την Εθνική (30/ 2), καθώς το 1978 έγινε ο πρώτος μαύρος παίκτης που φόρεσε τη φανέλα της.
7. Γκάρι Νέβιλ (1992-’11)
Δεν θα ήταν υπερβολή ακόμα και να πούμε ότι ήταν ίσως και λιγότερο ταλαντούχος σε αυτή τη λίστα και ο χειρότερος επιθετικά. Κατάφερε όμως να αφήσει εποχή ως ο σπουδαιότερος πλάγιος μπακ στην ιστορία της Γιουνάιτεντ, υπηρετώντας την για 19 χρόνια. Και αυτό συνέβη επειδή δούλεψε σαν τρελός μαζί με τον Αλεξ Φέργκιουσον, σουλούπωσε τις εμφανείς τεχνικές αδυναμίες του και με απίστευτα, ασταμάτητα ανεβοκατεβάσματα, έγινε αναντικατάστατος. Ο Νέβιλ ήταν μάλλον ο κορυφαίος Βρετανός στην θέση του από τακτική άποψη. Ευτύχησε βέβαια να βρεθεί στην καλύτερη περίοδο ever για τους Κόκκινους Διαβόλους και έτσι πανηγύρισε 8 πρωταθλήματα (1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2007, 2009), 3 Κύπελλα, 2 Λιγκ Καπ, 3 Σούπερ Καπ, ενώ πήρε 2 Champions League (1999, 2008) και έχασε σε άλλους δύο τελικούς (2009, 2011). Επίσης πήρε 2 Διηπειρωτικά. Στα χρόνια που έπαιξε, βρέθηκε 10 φορές στην 11άδα της Premier League. Με την Εθνική (85 ματς) είναι ο μόνος που έχει εμφανιστεί σε τρία EURO.
6. Τέρι Κούπερ (1962-’84)
Οσοι τον είχαν δει, υποστηρίζουν ότι ήταν ο πιο σπουδαίος στην θέση που έχει βγάλει ποτέ το Νησί. Στα αριστερά ως full-back έκανε τρομερά πράγματα με την εκπληκτική Λιντς του Ντον Ρέβι. Μάλιστα οι ιστορικοί του αθλήματος ισχυρίζονται ότι εάν δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά στα ντουζένια του, θα βρισκόταν αυτή τη στιγμή στο Νο1 της λίστας. Με την φανταστική εκείνη ομάδα που είχαν τα Παγώνια, πήρε ένα πρωτάθλημα (1969), ενώ τερμάτισε 4 ακόμα φορές στην 2η θέση. Στην τροπαιοθήκη του βρέθηκαν από ένα Λιγκ Καπ, Σουπερ Καπ, ενώ ξεχώρισε και στην Ευρώπη. Πήρε το Κυπελλούχων το 1970 και το έχασε στον τελικό δύο χρόνια αργότερα, ενώ πήρε και δύο Εκθέσεων-UEFA (1968, 1971), για να ηττηθεί στον τελικό του 1967. Εκείνος ο τραυματισμός του το ’72 δεν του επέτρεψε να κάνει όσα μπορούσε ούτε στην Εθνική (20 συμμ.).
5. Στιούαρτ Πιρς (1978-’02)
Δυναμικός, μυαλωμένος, με πολλά τρεξίματα, υπήρξε ο κορυφαίος πλάγιος μπακ στο Νησί στα 90ς. Παραδόξως όμως δεν έχει τίτλους παρά μονάχα τα δύο Λιγκ Καπ που πήρε με την αγαπημένη του Νότιγχαμ Φόρεστ. Ουδέποτε πήγε σε μεγάλη ομάδα (Κόβεντρι, Νιούκαστλ, Γουέστ Χαμ, Μαν. Σίτι), αρνούμενος δύο φορές την πρόταση του Αλεξ Φέργκιουσον για να μετακομίσει στη Γιουνάιτεντ. Τα πιο σπουδαία του ο Πιρς τα έκανε με την Εθνική (78/ 5). Με αυτήν έφτασε στα ημιτελικά του Μουντιάλ το 1990 και του EURO 1996. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις ηττήθηκε από τους Γερμανούς από την άσπρη βούλα και στο Μουντιάλ έχασε πέναλτι.
4. Κένι Σάνσομ (1975-’94)
Εξαιρετικά δυνατός και αρκετά ταχύς αριστερός μπακ, είχε πετύχει το φοβερό: να κληθεί στην Εθνική Αγγλίας ως παίκτης της Κρίσταλ Πάλας που έπαιζε στην Β’ Κατηγορία. Αμέσως η Αρσεναλ πλήρωσε το τεράστιο για την εποχή ένα εκατ. λίρες και εκεί έκανε καριέρα για οκτώ χρόνια. Μόνο που έπεσε στα δύσκολα χρόνια των Κανονιέρηδων και έτσι πήρε μόνο ένα Λιγκ Καπ. Γενικότερα όμως ήταν πολύ καλός και μέχρι να τον ξεπεράσει ο Ασλεϊ Κόουλ, είχε τις περισσότερες συμμετοχές με το εθνόσημο (86/ 1) για πλάγιο μπακ.
3. Εμλιν Χιουζ (1964-’84)
Δυνατός, γρήγορος, με εξαιρετικές επαφές με τη μπάλα και πάνω απ’ όλα ηγέτης, υπήρξε για χρόνια ο αρχηγός της Λίβερπουλ και της Εθνικής Αγγλίας. «Τρελό άλογο» τον αποκαλούσαν για τους καλπασμούς του και μπορούσε με την ίδια άνεση να αγωνιστεί ως πλάγιος αμυντικός, σέντερ μπακ ή αμυντικός μέσος. Γενικότερα είχε ιδιαίτερη σχέση με το γκολ, σημειώνοντας 43 μόνο στο πρωτάθλημα. Με τους Κόκκινους για 12 χρόνια άφησε εποχή, πρωτοστατώντας στη δημιουργία της ομαδάρας των 70ς. Τα τέσσερα πρωταθλήματα (1973, 1976, 1977, 1979), 1 Κύπελλο, 3 Σούπερ Καπ, μα κυρίως οι πέντε ευρωπαϊκοί τίτλο: Πρωταθλητριών (1977, 1978), UEFA (1973, 1976), Σούπερ Καπ (1977) τον κατέστησαν μύθο στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Μάλιστα πήρε Λιγκ Καπ και με τη Γουλβς (1980), ενώ το 1977 ψηφίστηκε κορυφαίος Αγγλος γενικά. Υπηρέτησε τα Λιοντάρια με το περιβραχιόνιο για 62 αγώνες (1 γκολ).
2. Φιλ Νιλ (1968-’89)
Ο κορυφαίος δεξιός μπακ που έπαιξε ποτέ στο Νησί ήταν τόσο καλός τεχνικά που οι συμπαίκτες του τον αποκαλούσαν Ζίκο για τα εκπληκτικά χτυπήματα του. Υπήρξε όμως και τεράστιος ηγέτης, αλλά και σκόρερ με 41 γκολ πρωταθλήματος. Στα 11 χρόνια που έπαιξε στη Λίβερπουλ κατάφερε να γίνει από τους παίκτες με τα περισσότερα τρόπαια όλων των εποχών. Εζησε στο έπακρο την μυθική εποχή των Κόκκινων, κατακτώντας 8 πρωταθλήματα (1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983, 1984, 1986), 4 Λιγκ Καπ, 5 Σούπερ Καπ, μα εκεί που έκανε το απίθανο ήταν τα 4 Πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981, 1984), ενώ ηττήθηκε στον τελικό του 1985. Πήρε όμως και ένα UEFA (1976) και ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης. Σκόραρε στον τελικό του 1977 και στα πέναλτι το 1984, ενώ με την Εθνική (50/ 5) δεν πέτυχε κάτι σπουδαίο.
1. Ασλεϊ Κόουλ (1998-’19)
Κοντρολαρισμένος, με ισορροπημένη αμυντική και επιθετική συμπεριφορά, αστείρευτος σε δυνάμεις, πραγματικό μηχανάκι ανεβοκατέβαινε για έξι χρόνια στα αριστερά της Αρσεναλ, για να κάνει το ίδιο στην μισητή Τσέλσι. Και στις δύο όμως κατάφερε να λατρευτεί και να γίνει ο κορυφαίος στην θέση αυτή στην ιστορία τους. Με τους Κανονιέρηδες έστησαν την ομαδάρα των «Αήττητων» του 2004, ενώ είχε ακόμα ένα πρωτάθλημα (2002), 3 Κύπελλα και 2 Σούπερ Καπ. Με τους Μπλε όμως απογειώθηκε και γέμισε την τροπαιοθήκη του. Πρωτάθλημα (2010), 4 Κύπελλα, 1 Λιγκ Καπ, 1 Σούπερ Καπ και φυσικά το Champions League του 2012 (έχασε στον τελικό το 2008) και το Europa League του 2013. Με την Εθνική έκανε σπουδαία πορεία (107 συμμ.) και ήταν στην all star 11άδα του EURO 2004, ενώ το 2010 ψηφίστηκε κορυφαίος Αγγλος γενικά.
πηγή: gazzetta.gr
