Του Γιάννη Σερέτη
Οδεύοντας προς το τέλος του 2020 που τόσο πολύ βασάνισε την υφήλιο (και επηρέασε όλα τα σπορ, όλους τους αθλητές, όλες τις ομάδες…) ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ξεκάθαρα σε μεταβατικό στάδιο. Εχοντας απολύσει δύο τεχνικούς διευθυντές και δύο προπονητές μέσα σε έξι μήνες, έχοντας κάνει δέκα μεταγραφές το προηγούμενο καλοκαίρι όταν μετά από δύο χρόνια άλλαξε ο μισός «κορμός» της ομάδας, αυτός ο Δεκέμβριος βρίσκει τους Πράσινους πιο «ήρεμους» συγκριτικά με την ταραχώδη εκκίνηση της σεζόν, αλλά ταυτόχρονα και μακριά από τους αγωνιστικούς στόχους τους.
Ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε πέρυσι να απολύσει γρήγορα τον Νίκο Νταμπίζα, 17 μήνες μετά από την πρόσληψή του για να «σώσει» οικονομικά και αγωνιστικά μια ομάδα η οποία είχε αποκλειστεί λόγω χρεών από την Ευρώπη, είχε γλυτώσει τον υποβιβασμό λόγω αλλαγής του σχετικού κανονισμού από τη Superleague 1, είχε τιμωρηθεί με μερική απαγόρευση μεταγραφών. Λίγους μήνες μετά και ενώ είχε ήδη αρχίσει να αυξάνει το μπάτζετ του αγωνιστικού τμήματος, απέλυσε και τον Γιώργο Δώνη, βάζοντας οριστικό τέλος στο πρότζεκτ της προηγούμενης διετίας.
Και ενώ ποδοσφαιρικά το πλάνο μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα είναι θολό, το πλάνο της «Διπλής Ανάπλασης» στον Βοτανικό είναι μια φλόγα που άναψε για τα… καλά και κρατά ζωντανό το όνειρο για καλύτερες ημέρες σε χιλιάδες φίλους της ομάδας, ενώ ταυτόχρονα η ΠΑΕ οδεύει ολοταχώς με διαδοχικές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου στο δρόμο της ολοκληρωτικής εξυγίανσης, οκτώ χρόνια μετά την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών από τον Γιάννη Αλαφούζο.
Αν θα θέλαμε να συνοψίσουμε τους τρεις βασικούς στόχους του Τριφυλλιού για τη χρονιά που θα… ξημερώσει σε λίγες μέρες θα αναφέραμε τα εξής…
1. Η έξοδος στην Ευρώπη και το Κύπελλο
Είτε μέσω Κυπέλλου, είτε μέσω πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός καλείται να επιστρέψει μετά από τέσσερα χρόνια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εστω κι αν η μοναδική διοργάνωση στην οποία μπορεί να πάρει μέρος την επόμενη σεζόν είναι το υποτιμημένο ήδη από πολλούς Conference League! Για να τα καταφέρει οι δρόμοι είναι δύο, αλλά ουδείς είναι εύκολος. Ο πρώτος είναι από το πρωτάθλημα, όπου το χαμένο έδαφος μέχρι και τα μέσα του πρώτου γύρου σε συνδυασμό με την καταπληκτική πορεία του Αρη έχουν θέσει πολύ μεγάλα εμπόδια στο Τριφύλλι. Η διαφορά 11 βαθμών (ο Αρης έχει και ένα ματς λιγότερο…) δύσκολα καλύπτεται και ίσως είναι πιο… κοντινή στο πράσινο στόχαστρο η ΑΕΚ, η οποία (επίσης με ένα ματς λιγότερο, αυτό εναντίον του Αρη) έχει έξι βαθμούς περισσότερους. Θα χρειαστεί τεράστια υπέρβαση από τους Πράσινους και στον β΄ γύρο και στα play offs για να φτάσουν στην τέταρτη θέση, καθώς παρά τη δεδομένη βελτίωση της εικόνας της ομάδας με Μαουρίσιο – Βιγιαφάνιες – Αλεξανδρόπουλο (αλλά και με βελτίωση άλλων παικτών, με ποδοσφαιρική ταυτότητα, με καλύτερη φυσική κατάσταση) στην «εποχή Μπόλονι», η σταθερότητα λείπει από τους Πράσινους. Ας περιμένουμε και τις προσθαφαιρέσεις της μεταγραφικής περιόδου, αν και ο Ιανουάριος που είναι ο… μισός β’ γύρος ήδη ξημερώνει!
Το ίδιο ισχύει και για το δεύτερο δρόμο, μέσω Κυπέλλου, καθώς το εισιτήριο παίρνει μόνο ο τροπαιούχος και όχι ο φιναλίστ αν έχει παίξει στον τελικό με κάποια από τις ομάδες που έχουν εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή παρουσία της από τη θέση της στο βαθμολογικό πίνακα. Το Κύπελλο, βέβαια, παραμένει και… αυτόνομα ως ένας ξεχωριστός στόχος για μια ομάδα η οποία έχει μείνει από το 2014 χωρίς τίτλο, για μια ομάδα η οποία δεν έχει καταφέρει τα τελευταία τρία χρόνια να φτάσει ούτε καν στον ημιτελικό… Τα προηγούμενα χρόνια αποκλείστηκε και από υποδεέστερους αντιπάλους όπως η Λαμία και από ανώτερους αντιπάλους όπως ο ΠΑΟΚ.
Όμως – όπως εφέτος έτσι και στα δύο προηγούμενα έτη – ο Παναθηναϊκός έχει αποδείξει ότι εναντίον των «μεγάλων» όταν είναι συγκεντρωμένος, μελετημένος, προσεκτικός και έχει καλή ατμόσφαιρα στα αποδυτήριά του, είναι ικανός για το καλύτερο! Συνεπώς, όσο (πιο) δύσκολο κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, ίσως το Κύπελλο να είναι ο πιο βατός δρόμος προς την επιτυχία για την τρέχουσα σεζόν έτσι όπως έχει ήδη εξελιχθεί.
2. Η απομείωση του χρέους
Με τον Νίκο Νταμπίζα στο «τιμόνι» για 17 μήνες και τον Γιάννη Αλαφούζο να προβαίνει σε διαδοχικές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου ο Παναθηναϊκός κατάφερε τα δύο προηγούμενα χρόνια να απομειώσει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό το ύψος των χρεών του. Να πληρώσει όλους τους εργαζόμενους και υπαλλήλους, να ξεχρεώσει πολλούς «τρίτους», να κρατήσει την ισορροπία στο μπάτζετ του αγωνιστικού τμήματος. Εδώ και ένα χρόνο ο Παναθηναϊκός (παρά τη μείωση της φορολογίας στα συμβόλαια των παικτών από τον Ιανουάριο του 2019) αύξησε τον προϋπολογισμό του για τις αμοιβές των παικτών (οκτώ συμβόλαια άνω των 400.000 ευρώ ετησίως πλέον). Και ταυτόχρονα (όπως όλες οι ομάδες παγκοσμίως με πολύ κοινό και ισχυρό brand στη χώρα τους) απώλεσε ουκ ολίγα έσοδα από εισιτήρια, εμπορικά δικαιώματα, σπόνσορες και εισιτήρια διαρκείας, ενώ δεν πούλησε ούτε έναν παίκτη του, παρότι είχε κάποιες αξιοσημείωτες προτάσεις, οι οποίες τελικά δεν κρίθηκαν ως συμφέρουσες.
Ωστόσο, ο στόχος παραμένει ίδιος και η κεντρική γραμμή της διοίκησης δεν αλλάζει: η ΠΑΕ Παναθηναϊκός οδεύει ολοταχώς προς την περαιτέρω μείωση του χρέους της (αναμένεται να πέσει κάτω από τα δέκα εκατ. ευρώ στο τέλος της τρέχουσας σεζόν) και την ολοκληρωτική οικονομική εξυγίανσή της, μετά από πολύ σοβαρές και ιστορικού για τον σύλλογο ποινές αποκλεισμού ακόμα και από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ποινές οι οποίες κηλίδωσαν ανεξίτηλα το κλαμπ. Αφού «ντρίμπλαρε» και τον υποβιβασμό το καλοκαίρι του 2018 μετά την τροποποίηση του σχετικού κανονισμού από τη Superleague, ο Παναθηναϊκός μέσα σε όλα τα δεινά του, τουλάχιστον έως τώρα δεν δείχνει να παρεκκλίνει απ΄αυτό το βασικό στόχο του…
3. Οι δομές του συλλόγου και η Ακαδημία
Τον Ιούνιο συμπληρώνονται 40 χρόνια από την ημέρα που μια ελληνική ομάδα έφτασε στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης στον κόσμο. Από το 1971 και έπειτα, ειδικά στην 30ετία της οικογένειας Βαρδινογιάννη, ο Παναθηναϊκός έχτισε το πιο δυνατό ευρωπαϊκό brand name ελληνικού ποδοσφαιρικού συλλόγου. Απέτυχε σε πολλά ο Παναθηναϊκός σ’ αυτή την 30ετία (περισσότερο στο θέμα του γηπέδου), όμως καινοτόμησε και ήταν πρωτοπόρος επίσης σε πάρα πολλά! Η περίοδος της πολυμετοχικότητας που θα ήταν το ιδανικό σχήμα αν οι «μεγάλοι» τα έβρισκαν μεταξύ τους μοιάζει πλέον με σταγόνα στον ωκεανό της ιστορίας του συλλόγου από το 1908 έως το 2021. Σαράντα χρόνια μετά τη σεζόν στην οποία ο Παναθηναϊκός ένωσε στο Γουέμπλεϊ όλη την Ελλάδα μοιάζει με έναν σύλλογο που προχωρά προς το μέλλον χωρίς καθαρό προσανατολισμό. Αν, μάλιστα, δεν είχε εμφανιστεί και η προοπτική του νέου γηπέδου θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί με βάσιμα επιχειρήματα ότι προχωρά με το «ό,τι να΄ναι» και το «όπως τα φέρει η σεζόν», αλλά τώρα πια υπάρχει και ένα υλοποιήσιμο μεγάλο όνειρο στον ορίζοντα που μπορεί να κάνει τους φίλους της ομάδας κάπως πιο αισιόδοξους. Όχι μόνο για τη στέγαση του Ερασιτέχνη και το μέλλον του ποδοσφαιρικού συλλόγου, αλλά για την πώληση της ΠΑΕ σε κάποιον όχι απαραίτητα οικονομικά ισχυρότερο, αλλά σίγουρα διοικητικά ικανότερο από τον Γιάννη Αλαφούζο.
Σ’ αυτό το timing, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να μην εστιάζει μόνο στο… αν θα συμμετάσχει στο Conference League της επόμενης σεζόν. Θα πρέπει να κοιτάξει στο έμψυχο δυναμικό των στελεχών του, θα πρέπει να το ενισχύσει με τους κατάλληλους ανθρώπους ειδικά στους τομείς του scouting και της Ακαδημίας που είναι και αλληλένδετοι. Η πρόσφατη, η πολύ «φρέσκια» ιστορία της (προσωρινής ή μόνιμης δεν έχει μεγάλη σημασία) μετακόμισης στη «Λεωφόρο» μας δείχνει ότι ο Αλαφούζος είναι ένας μεγαλομέτοχος που αυτή την περίοδο τουλάχιστον μπορεί να υλοποιήσει τάχιστα μια ιδέα αν του αρέσει! Να μην υπολογίσει το κόστος και να λειτουργήσει τάχιστα για την ολοκλήρωσή της. Οι δομές του συλλόγου, λοιπόν, χρειάζονται ενίσχυση. Το γνωρίζει. Και προφανώς θα πρέπει να βρεθούν οι άνθρωποι που θα τον πείσουν ότι αξίζει πολύ περισσότερα η σοβαρή επένδυση σε έμψυχο δυναμικό για την Ακαδημία και το scouting και την υποστήριξη σε «αφανείς» όχι και τόσο «λαμπερούς» τομείς συγκριτικά με δυο – τρεις μεταγραφές ξένων παικτών οι οποίοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να κάνουν τη διαφορά…
4. Το πρότζεκτ της «Διπλής Ανάπλασης»
Το νερό μπήκε στ’ αυλάκι για τα καλά όσον αφορά το πλάνο της «Διπλής Ανάπλασης» που ενδεχομένως να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σ’ ένα ολοκαίνουριο σπίτι και να χαράξει νέους δρόμους στην ιστορία του συλλόγου. Όμως, προσοχή: το νερό είχε μπει στ’ αυλάκι ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν! Όχι μόνο για τον Βοτανικό επί Αγγελου Φιλιππίδη και Δημήτρη Αβραμόπουλου στον Παναθηναϊκό του Γιάννη Βαρδινογιάννη, αλλά και για το Γουδί και για άλλες περιοχές. Συνεπώς, ας είμαστε επιφυλακτικοί και υπομονετικοί.
Είναι δεδομένο ότι το 2021 είναι καθοριστικό για το αν θα κινηθούν όλες οι διαδικασίες για τη μελλοντική κατασκευή του νέου γηπέδου του Τριφυλλιού στον Βοτανικό, τα πρώτα βήματα έχουν ήδη γίνει, προφανώς ο προγραμματισμός κυρίως για τη χρηματοδότηση του έργου είναι έτοιμος από την πλευρά του Δήμου Αθηναίων. Ομως αν μετά τα Μ.ο.U, τις μακέτες και τις φωτογραφίες δεν πέσουν και οι υπογραφές κυρίως μεταξύ Ερασιτέχνη – Δήμου (μιας και μεταξύ ΠΑΕ και Δήμου δεν φαίνεται ότι μπορεί να προκύψει σοβαρό πρόβλημα), τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται οριστικό. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, αυτός είναι ο μεγάλος στόχος του συλλόγου για την επόμενη χρονιά, με όσο το δυνατόν πιο συμφέρουσες συμφωνίες για το κλαμπ!
Πηγή: Gazzetta
