Του Νίκου Παπαδογιάννη
Οι αλκυονίδες μέρες του Οκτώβρη πέρασαν και ο χειμώνας έρχεται βαρύς για τον Παναθηναϊκό. Μολονότι ταξίδεψε στην Ισπανία πλήρης και θεωρητικά έτοιμος να απλώσει την τράπουλα στο τραπέζι, ο πρωταθλητής Ελλάδας γνώρισε δύο βαριές ήττες από ομάδες μεσαίου βεληνεκούς και έμεινε μετεξεταστέος σε όλα ανεξαιρέτως τα μαθήματα. Δυστυχώς για τον ίδιο, η φανέλα του δεν είναι τόσο βαριά ώστε να του δώσει νίκες, η δε έδρα που μέχρι πέρυσι αποτελούσε απάγκιο χάσκει άδεια και παγερή. Το βαρύ πρόγραμμα των πρώτων οχτώ αποστολών είναι η μοναδική παρηγοριά. Αλλά πώς να βρεθούν ελαφρυντικά και πηγές αισιοδοξίας μετά τις εμφανίσεις του τελευταίου τριημέρου;
Υποτίθεται ότι η άμυνα είναι το ιδανικό καμουφλάζ για την έλλειψη ταλέντου και αυτοματισμών, αλλά τα τελευταία πέντε ημίχρονο ήταν για τον Παναθηναϊκό μία τραγωδία διαρκείας. Τα τρικ του Γιώργου Βόβορα με τις άμυνες ζώνες ξάφνιασαν για μερικές στιγμές τους Βάσκους, αλλά ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς διόρθωσε τις ανορθογραφίες μετά το σοκαριστικό πρώτο δίλεπτο (2-10) και βοήθησε την ομάδα του να ορθοποδήσει. Ο θεόρατος Φαλ αγκυροβόλησε στον πάγκο, δυναμικές μονάδες κατέφτασαν για να γεμίσουν το γήπεδο τόσο στο πρώτο ανάχωμα (Χένρι, Πίτερς) όσο και στα μετόπισθεν (Τζεκίρι, Ντιόπ) και η πλάστιγγα έγειρε προς την απέναντι πλευρά. Εάν υπήρξε ομάδα που έπαιξε καλή άμυνα στο παρκέ της αρένας όπου έγινε το τελευταίο φάιναλ-φορ, αυτή δεν ήταν ο Παναθηναϊκός, αλλά η Βασκόνια. Ο Ιβάνοβιτς διέκρινε χωρίς δυσκολία την αχίλλειο πτέρνα της παλιάς του ομάδας και έδωσε εντολή για ντουμπλαρίσματα στον απροπόνητο Νέντοβιτς, που συνήθως έμενε με τη μπάλα στα χέρια μετά τα πρώτα 15 δευτερόλεπτα και έψαχνε αβοήθητος δίχως συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του. Όπως και προχθές σε μία άλλη γωνιά της Ισπανίας, ο ξεχαρβαλωμένος και οργανωτικά αδύναμος Παναθηναϊκός έκανε λάθη από εκείνα που δεν συγχωρούνται. Οι τυφλές πάσες των περιφερειακών του έδιναν τη μπάλα κατ’ ευθείαν στα χέρια των μετρ του αιφνιδιασμού Ισπανών και τα προβληματάκια που αντιμετώπισε η Βασκόνια στο 5 εναντίον 5 λύθηκαν διά της τεθλασμένης. Τους πρόσθετους πόντους που χρειάζονταν οι γηπεδούχοι για να γίνουν αφεντικό του αγώνα τους βρήκαν από τις αμυντικές γκάφες του Παναθηναϊκού, όπως οι 6 βολές που δόθηκαν σε σουτ τριών πόντων από τις γωνίες: Όγκαστ στον Ντράγκιτς, Κασελάκης στον Πίτερς.
Στα δύο τελευταία ματς, οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού μοίρασαν περισσότερες από 50 ασίστ: 28 η Βαλένθια, 24 η Βασκόνια. Αυτό λέει πολλά όχι μόνο για τη δική τους απρόσκοπτη λειτουργία και χημεία, αλλά και για τη νερόβραστη άμυνα που είχαν απέναντί τους. Απόψε πήγαν περίπατο και τα ριμπάουντ, τα οποία ήταν ισχυρό χαρτί στα πρώτα 6-7 παιχνίδια: 36 για τη Βασκόνια, 24 για τον Παναθηναϊκό. Τι να φοβηθούν οι απέναντι, από μία ομάδα που δεν έχει ούτε την ποιότητα ούτε την προσωπικότητα ούτε τον ιδρώτα για να σταθεί όρθια στα δύσκολα; Το καλύτερό του διάστημα -με εξαίρεση το ξεκίνημα- ο Παναθηναϊκός το είχε όταν πέταξε νύχια, έβγαλε μούσκουλα, κυνήγησε σκοτωμένες φάσεις, κατέθεσε το «θέλω» του: επιθετικό ριμπάουντ του Παπαγιάννη και φόλοου με τα ακροδάχτυλα, δυναμικό μπάσιμο του Παπαπέτρου και γκολ-φάουλ, επιθετικό ριμπάουντ του Μήτογλου και καλάθι: 50-49. Ακολούθησε, ωστόσο, μία σειρά από αστοχίες νηπιακού επιπέδου. Ο Νέντοβιτς έδωσε πάσα σε αντίπαλο για παρέλαση προς την ελληνική μπασκέτα, ο Μήτογλου έχασε σε δύο συνεχόμενες φάσεις τον παίκτη του και δέχθηκε ισάριθμα καλάθια στην πλάτη του, ο Παπαγιάννης των 2μ18 νικήθηκε από τον Τζεκίρι σε προσπάθεια για κάρφωμα με τα δύο χέρια, ο Φόστερ ήρθε από τον πάγκο για να γίνει φόντο στο μπουμπουνητό του Βιλδόσα, το τρένο απομακρύνθηκε. Όσο ο Παϊρία Χένρι παρέδιδε σεμινάριο δημιουργίας (12 ασίστ) για να εκτελούν ανενόχλητοι οι Βιλδόσα, Πίτερς (9/12 τρίποντα οι δυό τους), ο Βόβορας έψαχνε έναν, έστω, γκαρντ ικανό να πατήσει και με τα δύο πόδια στο παρκέ. Το κενό που άφησε πίσω του ο Νικ Καλάθης φεύγοντας για τη Βαρκελώνη είναι αδύνατο να αναπληρωθεί με ημίμετρα, πόσο μάλλον με αλχημείες των τριών μηνών και με παίκτες που μοιάζουν σαν να έπεσαν με αλεξίπτωτο στα «πράσινα» αποδυτήρια.
Φτάνοντας στην 8η στροφή της διαδρομής, ο Παναθηναϊκός μετράει μόλις 2 νίκες και βρίσκεται κοντά στο «υπόγειο» της βαθμολογίας. Χρήσιμο είναι να θυμάται κανείς, ότι όλοι ανεξαιρέτως οι έως τώρα αγώνες του ήταν δύσκολοι και ξεκίνησαν με τον αντίπαλο στη θέση του φαβορί. Η συνέχεια είναι πιο βατή και μπορεί να πυροδοτήσει κάποιου είδους αντεπίθεση. Εάν υπάρχει στοιχείο που προκαλεί απαισιοδοξία, αυτό δεν είναι η βαθμολογία, αλλά η εικόνα των δύο τελευταίων αγώνων. Mε τέτοια απόδοση, ο Παναθηναϊκός δεν θα νικήσει πολλούς. Και όσο χάνει, θα βλέπει την υπομονή να στερεύει. Ο ρεαλισμός είναι ο καλύτερος φίλος, αλλά αποτελεί και είδος εν ανεπαρκεία στην Ελλάδα.
Πηγή: Gazzetta
