Μια λανθασμένη διαδικασία συνήθως οδηγεί σε κακές αποφάσεις. Συμβαίνει καμιά φορά η τύχη να ευνοεί τόσο που μια απόφαση που έχει παρθεί με λάθος τρόπο να φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έχει δηλαδή συμβεί αρκετές φορές στην ιστορία του ποδοσφαίρου ένας σύλλογος ή μια ομοσπονδία να προσλαμβάνει στην τύχη έναν προπονητή και αυτός να της βγαίνει. Αν το δεις από αυτή την οπτική γωνία, θα σχολιάσεις ότι ο Παναθηναϊκός δεν στάθηκε τυχερός με τον Τερίμ.
Ποιο θα ήταν το καλό σενάριο για την διοίκηση του Παναθηναϊκού; Να “έπιαναν” όλες οι ζαριές που έπαιξε ένας προπονητής προηγούμενης εποχής μη έχοντας τίποτα να χάσει, δεδομένου ότι ουσιαστικά είχε αποσυρθεί, και να έφτανε στην κατάκτηση του τίτλου. Προφανώς αυτή η επιτυχία θα έδινε μεγάλη χαρά στους φίλους του Παναθηναϊκού, που τον περιμένουν εδώ και χρόνια αυτόν τον τίτλο. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τον τίτλο και την χαρά και ας κοιτάξουμε πιο μέσα: τι ομάδα θα άφηνε πίσω αυτή η επιτυχία; Μια ομάδα που “ξέμαθε” να παίζει το οργανωμένο ποδόσφαιρο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και έμαθε να παίζει το παλαιού τύπου ποδόσφαιρο του αυτοσχεδιασμού και των τρικ από τον πάγκο. Πιστεύει κανείς ότι θα είχε προοπτική μια ομάδα που θα έπαιζε το προ 20ετίας ποδόσφαιρο στην ψηφιακή εποχή του 2024;
Το ζήτημα της επιλογής προπονητή και οι διαδικασίες που ακολουθούν οι διοικήσεις είναι χτυπητές αδυναμίες του ελληνικού ποδοσφαίρου και αποτελούν μια εξήγηση για το γεγονός ότι το ελληνικό ανήκει στα πρωταθλήματα της τρίτης ταχύτητας στην Ευρώπη. Ο κανόνας εδώ είναι το “περίπου στην τύχη”, και παρόλο που έχουν υπάρξει εξαιρέσεις – δηλαδή περιπτώσεις προπονητών που επελέγησαν μέσα από μια λογική και σύγχρονη διαδικασία, αυτές δεν έχουν επηρεάσει όσο θα ελπίζαμε την επικρατούσα αντίληψη της αγοράς.
Στο κανονικό ποδόσφαιρο, αυτό που παίζεται μακριά από την Ελλάδα, μια ποδοσφαιρική εταιρεία επενδύει πολλά χρήματα και πολλούς ανθρώπινους πόρους για να στήσει ένα επιτελείο επαγγελματιών που βοηθούν, με τις πληροφορίες, προς την λήψη τεκμηριωμένων αποφάσεων για τόσο σημαντικά ζητήματα όσο είναι η επιλογή των προπονητών – όχι μόνο της πρώτης ομάδας. Εδώ, στην Ελλάδα, εξακολουθούν να επικρατούν οι “Ατζούν” – δηλαδή άνθρωποι με την “φίλος του προέδρου” ιδιότητα, χωρίς κανένα άλλο εφόδιο που να πείθει για την καταλληλότητα της συμμετοχής τους στις διαδικασίες λήψης τόσο σημαντικών αποφάσεων. Άνθρωποι χωρίς σπουδές στο ποδόσφαιρο, χωρίς άλλη εμπειρία πλην αυτής της παθητικής συμμετοχής, ως τηλεθεατές ή θεατές, στο ποδόσφαιρο έχουν βαρύνουσα άποψη, και καμιά φορά η βαρύτητά της είναι τέτοια που φτάνει να ορίζει την επιλογή.
Πίσω από την ιστορία της συντριπτικής πλειονότητας των αποτυχημένων επιλογών προπονητή των ομάδων της Superleague υπάρχουν τέτοιοι τύποι, σαν τον Ατζούν. Άνθρωποι των οποίων η κατανόηση για το ρόλο του προπονητή και τις δεξιότητες που πρέπει να έχει φτάνουν μέχρι το “κάνει τις προπονήσεις και επιλέγει την ενδεκάδα”.
Πηγή: Gazzetta
