Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η κάθε νύχτα στο ποδόσφαιρο, οι ευρωπαϊκές ιδίως, είναι μία άλλη νύχτα. Το κάθε παιγνίδι, ένα άλλο παιγνίδι. Μπορεί να ρίξεις τέσσερα γκολ σε μια ομάδα, κι ύστερα από τρεις εβδομάδες η ίδια ομάδα που της έριξες τα τέσσερα, ανεξαρτήτως έδρας, να σου ρίξει τρία. Συνέβη, και στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ. Συμβαίνει, πολύ περισσότερο, σε μία ανώμαλη σεζόν (με ομάδες που έρχονται από αφύσικη θερινή προετοιμασία) στη ροή της οποίας οι μεταπτώσεις είναι το ψωμί και το τυρί της ατζέντας. Οποιοι παρακολουθούμε ποδόσφαιρο και δεν το καταλαβαίνουμε, τότε μάλλον τζάμπα κουραζόμαστε να παρακολουθούμε.
Λήμματα όπως ξεφτίλα, διασυρμός κ.λπ. δεν περιλαμβάνονται στο λεξικό του αθλητισμού. Διότι, δεν ανήκουν στην ουσία του αθλητισμού. Δεν νοείται συζήτηση, και το μυαλό πηγαίνει κυρίως στην περίπτωση της ΑΕΚ αυτή την εβδομάδα, φορτισμένη με τέτοια ορολογία. Στο τέλος της ημέρας εάν ωφελεί να γίνουμε ολίγον κυνικοί, η τρίτη ομάδα του ουκρανικού πρωταθλήματος νίκησε 3-0 την τρίτη ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Το ουκρανικό πρωτάθλημα είναι σκαλιά επάνω από το ελληνικό, στο ranking. Εξ ου και το ότι η τρίτη ομάδα της Ουκρανίας δεν μπήκε καν στη βάσανο των προκριματικών παιγνιδιών, απευθείας έπαιξε σε όμιλο στο Γιουρόπα Λιγκ ενώ η τρίτη ομάδα της Ελλάδας χρειάστηκε να περάσει δύο γύρους πριν τον όμιλο. Υπ’ αυτό το πρίσμα, πιο…εξωφρενικό ήταν το 4-1 της ΑΕΚ στη Ζαπορίζια παρά το 3-0 της Ζοριά στην Αθήνα.
Το να παίζεις ματς δίχως wingers και ταυτόχρονα δίχως σέντερ-φορ, στη θεωρία αυτό είναι μια ποδοσφαιρική ανισορροπία. Εξηγεί πράγματι, πολλά. Μόνο που ακριβώς έτσι, η ΑΕΚ έπαιξε και στην Ουκρανία. Εάν ανατρέξουμε σ’ εκείνη την ενδεκάδα του 1-4, οι τρεις στόπερ είναι οι ίδιοι-ολόιδιοι με αυτούς της Πέμπτης, ο αριστερός μπακ ο ίδιος, οι δύο κεντρικοί χαφ οι ίδιοι, οι δύο επιθετικοί οι ίδιοι. Οκτώ στους έντεκα, οι ίδιοι. Οι διαφορές ήταν, ο Αθανασιάδης αντί του Τσιντώτα. Ο Αντρέ Σιμόες αντί του Μάνταλου. Ο Μπακάκης αντί του Βασιλαντωνόπουλου. Τελεία.
Κι όμως, από τα +3 στα -3 γκολ, τα αποτελέσματα είχαν έξι γκολ απόσταση. Γιατί; Χοντρικά, υπεραπλουστευμένα αν θέλετε, για τους εξής λόγους. Ενας, επειδή η ΑΕΚ στην Ουκρανία βρήκε γκολ στο 7′. Δεύτερος, επειδή η ΑΕΚ στην Ουκρανία είχε τον Μάνταλο. Τρίτος, επειδή η ΑΕΚ στην Ουκρανία έδωσε όλον τον αγώνα με έντεκα ποδοσφαιριστές. Στην Αθήνα, από αυτούς τους τρεις λόγους, δεν συνέτρεξε κανένας. Και φυσικά το 1-4 εκεί, εύλογα αφύπνισε τη Ζοριά να προσέλθει στην αναμέτρηση της Αθήνας με άλλο αγωνιστικό σκεπτικό. Το σφάλμα Καρέρα είναι ότι η προσέγγιση υπήρξε η ίδια, copy-paste, ενώ ο αγώνας ήταν διαφορετικός.
Να κοιτάξουμε το σκορ, λοιπόν; ‘Η το παιγνίδι, αυτό καθαυτό; Από το παιγνίδι εκείνο που προκύπτει, τώρα, με το οπλοστάσιο ξανά γεμάτο, είναι η ανάγκη να παγιώσει ο προπονητής τη λεγόμενη αγωνιστική ταυτότητα, να παίζει η ομάδα “κάτι” αντί να το αλλάζει από ματς σε ματς. Η PSV για παράδειγμα, παίζει με αυτόν τον προπονητή αυτό το (σπάνιο σήμερα στο διεθνές γίγνεσθαι) 4-2-2-2. Οτι με αυτό, μάζεψε τέσσερα γκολ στην Τούμπα δεν έγινε, και πολύ σωστά δεν έγινε, λόγος να το αναθεωρήσουν. Είναι ο τρόπος τους. Αυτό το πράγμα, το 4-2-2-2, πολύ δύσκολα μαρκάρεται όποτε “βγαίνει το παιγνίδι” στην PSV.
Αλλά, δεν βγαίνει πάντοτε. Εχει να κάνει, πρωτίστως με την πνευματική αστάθεια λόγω της ηλικίας των παικτών που καλούνται να το υποστηρίξουν. Ο καταπληκτικός Μάλεν που έκανε κόσκινο τον ΠΑΟΚ, είναι 21 ετών. Ο Γκακπό, επίσης είναι 21. Οι δύο κεντρικοί μέσοι, ο Ροσάριο και ο Σανγκαρέ, είναι 23. Ο Μαντουέκε είναι 18. Σαν τον Τζόλη! Μία θα τους βρίσκεις, μία θα ψάχνεις πάλι να τους βρεις, παντού έτσι πάει με τους μικρούς. Ο ΠΑΟΚ ζορίστηκε άσχημα, και (στο α’ ημίχρονο) στη Θεσσαλονίκη. Ηξερε, ξεκινώντας τώρα για το Αϊντχοφεν, πού πήγαινε.
Συν τοις άλλοις, πήγε αυτή τη φορά δίχως τον Γιαννούλη. Είναι ένα ζήτημα, οι απώλειες των ομάδων, που αφήνει στην UEFA πολλή τροφή για τη σκέψη. Εφόσον η UEFA συνωστίζει τόσα πολλά παιγνίδια (συλλόγων και Εθνικών Ομάδων) σε τόσο μικρή χρονική απόσταση ανάμεσά τους, οφείλει να διευκολύνει με το να παρέχει στα κλαμπ τη δυνατότητα για μια πιο ευέλικτη και ανοιχτή λίστα ποδοσφαιριστών. Μακάρι πλέον, από τον Φεβρουάριο κιόλας! Και βέβαια, είναι ένα ζήτημα και για τον ΠΑΟΚ. Να μάθει να ζει δίχως τον Γιαννούλη, ώστε αύριο-μεθαύριο να μπορέσει να ζήσει και μετά τον Γιαννούλη.
Αγωνιστική ταυτότητα, με τις όποιες μικρές παραλλαγές από ματς σε ματς, ο Ολυμπιακός έχει εδραιώσει. Είδαμε όμως ότι και ο Πέντρο Μαρτίνς για μια φορά υποχρεώθηκε, με τη Μάντσεστερ Σίτι, και πήγε σε κάτι άλλο, κάτι πρωτόγνωρο και ξένο στη δική του ομάδα. Η κατάληξη ήταν, στα 90 λεπτά οι επαφές με τη μπάλα μες στην αντίπαλη περιοχή να καταμετρηθούν 2-44. Και εδώ, επανέρχεται το ερώτημα; Να κοιτάξουμε το (ευπρόσωπο) σκορ, το 0-1; ‘Η το παιγνίδι, αυτό καθαυτό; Ασυζητητί, τα χέρια του Πορτογάλου προπονητή ήταν δεμένα. Μη πω, και τα πόδια.
Αλλ’ αυτό πάλι, περιλαμβάνεται στους λελογισμένους κινδύνους. Ως εκ του σχεδιασμού, θα ‘λεγε κανείς. Οταν το ρόστερ έχει επτά Αφρικανούς διεθνείς, αυτοί μετά τις Εθνικές Ομάδες “κάνεις τον σταυρό σου” για το πώς θα επιστρέψουν. Οταν το ρόστερ έχει έξι ποδοσφαιριστές εκ των οποίων τρεις είναι γεννημένοι το ’84, ένας το ’85, δύο το ’87, αυτοί δεν μπορεί παρά να είναι οι πρώτοι σε επικινδυνότητα στο να βγάλουν τραυματισμούς. Ο Ολυμπιακός εξουθενώθηκε, και απεμπόλησε τις όποιες πιθανότητές του, ακριβώς από αυτό. Ο,τι έφεραν Αφρικανοί από την ταξιδιωτική περιπέτεια, ό,τι έβγαλαν μεγάλοι σε τραυματισμό.
Πηγή: Sport DNA
