Του Νίκου Παπαδογιάννη
Σας χάλασε, πουλάκια μου, η εικόνα της Εθνικής Ανδρών και η βαριά ήττα της από τη Λεττονία; Κατεβείτε αμέσως από το σύννεφο, γιατί σας έχω νέα. Άσχημα νέα.
Στη «φούσκα» του Σεράγιεβο, το ελληνικό μπάσκετ κατέβασε τα τρίτα του. Επειδή η δεξαμενή πάει να αδειάσει, είναι άτοπο και παράλογο να ζητάμε ανδραγαθήματα.
Τα τρίτα της Ελλάδας δεν είναι καλύτερα από τα δεύτερα της Λεττονίας ή, ξέρω γω, από τα πρώτα της Βουλγαρίας. Ούτε από τα τέταρτα της Ισπανίας και της Σερβίας.
Οι επιτυχίες των «παραθύρων» της προηγούμενης διετίας, εκείνο το εκκωφαντικό για τα αυτιά κάθε Κασσάνδρας 15-1, μας παρηγόρησαν και παράλληλα μας καλόμαθαν.
Νομίσαμε, χάρη στα παλικάρια με τα μπλε, ότι έχουμε την πολυτέλεια να αφήνουμε στο σπίτι δέκα, είκοσι ή και τριάντα παίκτες, αβρόχοις ποσίν.
Αλλά, όχι. Όταν τεντώνεις τον λαιμό σου περισσότερο από όσο φτάνει το μπόι σου, κινδυνεύεις να χτυπήσεις στο ταβάνι. Ιδίως όταν αρνείσαι να κοιτάξεις προς τα πάνω, για να εξακριβώσεις πού ακριβώς βρίσκεται η στέγη.
Η Εθνική του Νοεμβρίου 2020 πήγε στο Σεράγιεβο αποδεκατισμένη ακόμα και σε σύγκριση με την αντίστοιχη του Νοεμβρίου 2018 και 2019.
Το σερί των νικών καθ’ οδόν προς το Μουντομπάσκετ της Κίνας το δρομολόγησαν κυρίως παίκτες που είδαν το χθεσινό ματς από την τηλεόραση.
Ο Μπουρούσης. Ο Βασιλόπουλος. Ο Μποχωρίδης. Ο Λαρεντζάκης. Ο Γιαννόπουλος. Ο Σαλούστρος. Ο Κόνιαρης. Ο Μήτογλου. Ο Χρυσικόπουλος. Ο Μαυροειδής. Ο Κασελάκης. Ουδείς εξ αυτών ταξίδεψε στη Βοσνία ή στην Ερζεγοβίνη.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος αγνόησε τους ξεχασμένους βετεράνους που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ώστε να έρθει το αποτέλεσμα (Βασιλειάδη, Μαυροκεφαλίδη, Γιάνκοβιτς κ.α.), έχασε την τελευταία στιγμή ένα καλούτσικο χαρτί της νουβέλ βαγκ (Τολιόπουλος) και προχώρησε με τη συνταγή της πρότερης επιτυχίας, δημιουργώντας χώρο για 2-3 πιτσιρικάδες.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, θα δυσκολευτώ να αναγνωρίσω τον Λούντζη, τον Φλιώνη, τον Ρογκαβόπουλο και τον Γιάννη Αγραβάνη, εάν τους δω με πολιτικά στον δρόμο.
Δεν σας αρέσουν; Άλλους δεν έχουμε. Αυτοί είναι. Όσοι έπαιξαν χθες και οι 20-25 που απουσίαζαν.
Αμφισβητείτε την αριθμητική μου; Προσθέστε στην εξίσωση τους Ευρωλιγκάτους και τα «αμερικανάκια» και μετρήστε πόσες δωδεκάδες απόντων βάζει ο σάκος.
Για να μη κρυβόμαστε υπάρχουν και μερικοί που θα μπορούσαν να ταξιδέψουν στο Σεράγιεβο, εάν υπήρχε δίαυλος συνεννόησης και αλληλοκατανόησης με τους μεγάλους.
Εάν οι Τούρκοι έστειλαν στην Εθνική τους ολόκληρο Λάρκιν να παίξει δεύτερο ματς μέσα σε 24 ώρες, μπορούσε θαυμάσια και ο Ολυμπιακός να στείλει τους Λαρεντζάκη, Κόνιαρη, Χαραλαμπόπουλο.
Ή ο Παναθηναϊκός να αφήσει στην Εθνική τον πολυτάλαντο Καλαϊτζάκη, άσχετα αν ο μικρός βρέθηκε ξαφνικά στην αρχική πεντάδα του Βόβορα.
Αφήνω στην άκρη τους (πλην Γιάννη) Αντετοκούνμπο, αλλά και τον Τάιλερ Ντόρσεϊ. Αλήθεια, εκείνος ο Κουφός που θα κατακτούσε την Ευρώπη τι απέγινε;
Προσπαθώ να πω, ότι στην κριτική μας οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές, προσγειωμένοι και πραγματιστές. Ειδάλλως, γινόμαστε άδικοι.
Οι παίκτες από το δεύτερο και τρίτο ράφι έχουν ορισμένα χαρίσματα της ελληνικής σχολής, αλλά και όλα τα κουσούρια της, δίχως το πηγαίο ταλέντο και την πείρα των ολίγων πρωτοκλασάτων.
Ο μέχρι τώρα απολογισμός της εκτός Μουντομπάσκετ διετίας είναι τίτλος τιμής για τους ίδιους (και για τον προπονητή τους), αλλά και υπέρβαση ολκής.
Με ποιο θράσος τους ζητάμε να αλλάξουν προβιά και να γίνουν λαμπερά αστέρια, την ίδια ώρα που αποθεώνουμε τις κοκκινοπράσινες ομαδάρες για την άκαμπτη στάση τους;
Πώς ακριβώς να γεννήσει παιχταράδες ο φιλότιμος Σκουρτόπουλος και πώς να μετατρέψει τον Κατσίβελη σε Σλούκα ή τον Μαργαρίτη σε Παπαπέτρου; Ευγνωμοσύνη οφείλουμε στους διεθνείς των «παραθύρων», όχι σκληρή κριτική.
Ο κανόνας που ισχύει στα «παράθυρα» είναι ο παρακάτω, τον οποίο θα μου επιτρέψετε να τον θεωρήσω απαράβατο.
Κάθε νίκη της ελληνικής ομάδας ανήκει αποκλειστικά σε εκείνους που μόχθησαν για να την επιτύχουν, ενώ κάθε ήττα τη χρεώνονται όσοι προκάλεσαν αυτή την κατάντια: FIBA, Euroleague, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Ομοσπονδίες, Λίγκες, ας μη προσθέσω και το ΝΒΑ στην εξίσωση.
Εάν δεν μας αρέσουν οι βαριές ήττες και η απογοητευτική εικόνα, ας κάνουμε κάτι για να αγωνίζονται στα «παράθυρα» οι παίκτες της κανονικής Εθνικής.
Έστω εκβιαστικά, όπως έπραξαν οι Τούρκοι με τους Λάρκιν, Μπαλμπάι, Μαχμούτογλου και οι Λιθουανοί με τον Γιακουμπάιτις της Ζαλγκίρις.
Ή και οι θρασύτατοι Σλοβένοι, που ζήτησαν τον …Ντόντσιτς από τους Μάβερικς, άσχετα αν έφαγαν απαγορευτικό λόγω ασφάλισης!
Ειδάλλως, ας σταματήσουμε τη γκρίνια και ας αντικρύσουμε κατάματα την πραγματικότητα, χωρίς να αδικούμε τους παίκτες και τους προπονητές που πασχίζουν για να κρατήσουν το λάβαρο ψηλά.
Μπορεί χθες να γνωρίσαμε συντριβή από τη Λετονία, αλλά στους προηγούμενους 16 αγώνες των «παραθύρων» το ρεκόρ ήταν 15 νίκες και μόνο μία ήττα, από τη Σερβία των Μίτσιτς, Γιόβιτς, Ραντούλιτσα, στο Βελιγράδι.
Το χθεσινό 66-77 από τους Λεττονούς ήταν η πρώτη «κακή» ήττα της Εθνικής Ελλάδας στην διετία των «παραθύρων». Μπορεί να είναι και η τελευταία.
Στο μεταξύ, Σλοβένοι και Κροάτες αποκλείστηκαν από το Μουντομπάσκετ, οι Τούρκοι ξεκίνησαν με 0-3 τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2022, οι Λιθουανοί ηττήθηκαν χθες από τη Δανία, οι Γερμανοί έχασαν από το Μοντενέγκρο, οι Τσέχοι έφαγαν 28άρα από το Βέλγιο και πάει κλαίγοντας.
Όσο για την πρόκριση στα τελικά, που τάχα «κινδυνεύει», ντροπής πράγματα δηλαδής, σας επισημαίνω ότι από τον Όμιλό μας προκρίνονται όχι δύο ομάδες, αλλά τρεις.
Η Εθνική μας μετράει ήδη δύο κουκιά στο σακούλι, έχοντας μάλιστα νίκη επί των Βόσνιων εκτός έδρας και σε γεμάτο γήπεδο. Εφ’ όσον κατατροπώσει αύριο τους Βούλγαρους, καθάρισε.
Ακόμα και αν ηττηθεί, βέβαια, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ένα (απευκταίο και μάλλον απίθανο) 2-4 στην τελική βαθμολογία μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί αρκετό για την τρίτη θέση.
Πηγή: Gazzetta
