Η αποψινή νίκη του Ολυμπιακού ήταν μεγαλύτερη από την προχθεσινή – και δεν αναφέρομαι μόνο στο βαθμολογικό της αντίκρυσμα και στην αύρα τίτλου που φέρνεις το Φάληρο. Είναι μεγαλύτερη, πιο «βαριά», επειδή επιτεύχθηκε απέναντι σε έναν κανονικό Παναθηναϊκό. Όχι απέναντι στο πράσινο σαν φάντασμα κορμί της Τετάρτης, που μας έκανε να αναρωτιόμαστε αν οι «πράσινοι» βρίσκονταν στο ΟΑΚΑ μόνο σώματι. Ο Ολυμπιακός πήρε το ματς όχι με ένδυμα περιπάτου, αλλά με κράνος στο κεφάλι, παλάσκες εκεί τέλος πάντων όπου φοριούνται οι παλάσκες και, πάνω απ’ όλα, μπαρούτι στο κορμί.
«Οι τύποι που βρίσκονται στο πλευρό μου είναι αυτό που λέμε foxhole guys», τόνισε ο Τόμας Γουόκαπ. Να σας πω τι σημαίνει αυτό, για να μη ψάχνετε τα slang λεξικά. Εννοεί τους συμπολεμιστές που θα ήθελε ο στρατιώτης να έχει δίπλα του μέσα στο λαγούμι, όταν έξω σκάνε χειροβομβίδες. Αυτούς που παίρνεις αγκαζέ για να πας στον πόλεμο, και αν χρειαστεί, να παραδώσεις πνεύμα δίπλα τους.
Συγχωρήστε μου το μακάβριο του πράγματος, αλλά οι τελικοί του εγχώριου πρωταθλήματος αυτό θυμίζουν: πολεμική σύρραξη που ξεκινάει με άσφαιρα πυρά και κλιμακώνεται με βαρέα ανθυγιεινά μέχρι να μείνει όρθιος μόνο ένας. Στο πρώτο μισό του αγώνα, το καθαρό βλέμμα το είχαν αυτοί που φορούσαν πράσινα. Αλλά στο πρώτο μισό δεν κερδίζεται κανένας αγώνας.
Με εξαίρεση τον ημιτελικό του Βερολίνου με τη Φενέρμπαχτσε, όπου έτρωγε σίδερα πριν καλά καλά γίνει το τζάμπολ, ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε από νερόβραστος μέχρι υπνωτισμένος στα πρώτα δεκάλεπτα των κρίσιμων αγώνων του, τον τελευταίο μήνα. Το κοντέρ έγραψε -39 σε επτά αγώνες με Μακάμπι, Ρεάλ και Ολυμπιακό, όπου το προβάδισμα του 10ου λεπτού ανήκε πάντοτε στον αντίπαλο.
Οι τέσσερις ανατροπές επαινέθηκαν και δικαίως, όπως και οι «πράσινες» προσαρμογές στη διάρκεια των αγώνων, προπονητικά και πνευματικά. Περισσότερο από όλες τις ομάδες που προαναφέρθηκαν, ωστόσο, ο Ολυμπιακός είναι ο κατ’ εξοχήν παρτενέρ που δεν χαρίζεται όταν μυριστεί αίμα και δει τον αντίπαλο μπόσικο μπροστά στο δόκανο. Kαι έχει και προπονητή καλύτερο, από αυτούς που αντιμετώπισε στις συγκεκριμένες μονομαχίες ο Εργκίν Αταμάν.
Τούτη τη φορά, ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε έτοιμος και προσηλωμένος, με ανάγλυφη της σφραγίδα της προπονητικής παρέμβασης. Δίπλα στον Ναν ξεκίνησε ο Σλούκας, που έφερε όχι μόνο νοικοκυριό, αλλά και αποφασιστικότητα. Αντί των Γκριγκόνις, Μήτογλου ξεκίνησαν οι Παπαπέτρου, Ερνανγκόμεθ, ώστε να θωρακιστεί η αμυντικά αδύναμη περιφέρεια με δύο καμικάζι φόργουορντ.
Τον ρόλο του φουνταριστού ανέλαβε ο Μπαλτσερόφσκι, ώστε να προστατευτεί ο Λεσόρ από την κόπωση και από τα φάουλ. Ο Τζέριαν Γκραντ πέρασε στο δεύτερο rotation για να κυνηγήσει τον φορμαρισμένο Γουίλιαμς-Γκος, ενώ ο Ντίνος Μήτογλου κατέφτασε ξεκούραστος στο 11ο λεπτό για να σημαδέψει τα αργά πόδια του Πίτερς.
Οι καινοτομίες του Αταμάν μετουσιώθηκαν σε ένα δεκάλεπτο 24 πόντων και διάχυτης αισιοδοξίας, ασύμβατης με τη μελαγχολία του προηγούμενου διημέρου. Ο Ολυμπιακός σπατάλησε ολόκληρο ημίχρονο για να ξεφύγει από την εσωστρέφεια, αλλά βρήκε μπροστάρη (Γουίλιαμς-Γκος) και έφερε το ματς στα ίσα με το εφεδρικό σχήμα, χωρίς να πάρει το παραμικρό από τους βασικούς γκαρντ του: 0+0=0, σαν να ξαναζούσαν τον πρώτο τελικό.
«Σειρά μου πάλι, όπως προχθές», θα σκέφτηκε ο Τόμας Γουόκαπ στα αποδυτήρια. Όχι. Ήταν η σειρά του Αϊζέια Κάνααν, ο οποίος γνωρίζει καλά ότι τα συμβόλαια κερδίζονται και χάνονται τον Ιούνιο. Οι 9 σερί πόντοι του Ησαΐα που χόρευε (με αφετηρία την ελεύθερη βολή από την τεχνική ποινή στον Ναν, τρίτο προσωπικό φάουλ) έφεραν τον Ολυμπιακό στο +7 και του επέτρεψαν να εξαφανιστεί στον ορίζοντα: 50-43 με τη βοήθεια του Παπανικολάου και 60-46 με τρίποντο του Γουόκαπ, που μπήκε, με τη σειρά του, στον χορό. Όταν πια κόπασε το κόκκινο τσουνάμι, ο Παναθηναϊκός πνιγόταν, με τα ρουθούνια του κάτω από την επιφάνεια του νερού.
Αντέδρασε, βεβαίως, με ασυνήθιστη ψυχραιμία και μεθοδικότητα. Οι πάσες στο «βαμμένο» και το τρίποντο του Γκραντ μείωσαν την απόσταση κατά το ήμισυ (62-55) και ο ενθουσιασμός της κερκίδας άφησε τη θέση του στην ανησυχία. Ποιος ξέρει πώς θα τελείωνε το ντέρμπι, εάν ο Κέντρικ Ναν ευστοχούσε στο 79-74; Απέμεναν τριάμισυ λεπτά για τη λήξη, όχι τριάντα δευτερόλεπτα. Και ο Παναθηναϊκός ερχόταν από την καταπακτή.
O Oλυμπιακός πήρε πολλά από πολλούς. Ο Γουίλιαμς-Γκος ήταν ο πανέτοιμος γκαρντ που διακρίθηκε ακόμα και στο ναυάγιο του ημιτελικού και που κερδίζει συνεχώς πόντους στην ιεραρχία. Ο Μιλουτίνοφ και ο Πετρούσεφ κράτησαν το φρούριο που κλυδωνίστηκε μετά τον τραυματισμό του Φαλ, χωρίς να πτοηθούν από τις σκόρπιες ήττες που τους χρέωσε ο αινιγματικός Λεσόρ.
Ο Κάνααν, μη τα ξαναλέμε, 16 πόντους στο εικοσάλεπτο που μπορεί να μπάσει τον Ολυμπιακό στην αίθουσα του χρόνου. Ο Άλεκ Πίτερς ξεπέρασε τα 37 λεπτά χωρίς να χρειαστεί να κατεβεί ο Παπανικολάου στο «4». Ο αρχηγός, πραγματικός αρχηγός, καταπώς το συνηθίζει.
Ο Γουόκαπ άρπαξε δύο φορές τη μπάλα μέσα από τα χέρια του Ναν όταν ο Παναθηναϊκός ένιωθε τη γη να τρέμει. «Η άμυνα μας έδωσε ρυθμό», είπε ο ίδιος. «Μας επέτρεψε να τρέξουμε στον αιφνιδιασμό και να κάνουμε τα πάντα πιο γρήγορα». Ποιος περίμενε τον Ολυμπιακό να σκαρφαλωμένο στους 89+92 πόντους, σε ματς όπου η μπάλα είναι ασήκωτη; Και δεν είναι να πεις ότι απόψε είχαν όλοι οι παίκτες του γενέθλια. Ο,τι τρίποντο σούταρε ο Ολυμπιακός (10/26), σούταρε και ο Παναθηναϊκός (10/24).
Έχει ανατραπεί ποτέ το 2-0 σε σειρά τελικών ανάμεσα στους δύο «αιωνίους»; Ιστοριοδίφης δεν είμαι, αλλά νομίζω πως όχι. Μόνο την επιστροφή της ΑΕΚ θυμάμαι πρόχειρα από 0-2, το μακρινό 2002, απέναντι στον Ολυμπιακό μιας άλλης ζωής, με τον (και τότε) πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό σε ρόλο θεατή.
Άλλη εποχή, άλλες ομάδες, άλλο μπάσκετ. Με όρους 2024, ο μπαρουτοκαπνισμένος Ολυμπιακός είναι πια το γκραν φαβορί, αλλά το γαλόνι που ο Παναθηναϊκός κέρδισε στο Βερολίνο υπενθυμίζει ότι impossible is nothing.
Πηγή: Gazzetta
