Impossible is Nothing, νούμερο-δύο. Είκοσι χρόνια μετά (από αυτό που ήταν, είναι, θα είναι εσαεί) το νούμερο-ένα. Ενα παραδειγματικό μυθιστόρημα, πίστης. Από τον Ολυμπιακό, για τον καθένα στην ίδια γειτονιά. Στη δική μας γειτονιά. Να πιστεύεις. Οτι ακόμη και στην…κακή σεζόν, για την ακρίβεια στη δεύτερη διαδοχική κακή σεζόν του κλαμπ, πάλι τίποτα δεν είναι ανέφικτο.
Επίσης, μια ιστορία περηφάνιας για τα “γηρατειά” των πάγκων. Μια ιστορία διδακτική, για τον ηλικιακό ρατσισμό στη δουλειά. Την περασμένη Τετάρτη, είδαμε τον Γκασπερίνι. Αυτή την Τετάρτη, τον Μεντιλίμπαρ. Ερχεται, και το Σάββατο του Αντσελότι. Τρία ευρωπαϊκά τρόπαια, και οι τρεις (προπονητές) μαζί… ίσαμε 200 ετών. Και ναι, ο μεν θα το κάνει από θέση φαβορί. Οι άλλοι δύο όμως, το έκαναν από θέση άουτσαϊντερ.
Φυσικά, ένα μεγάλο γκολ. Το μεγαλύτερο, στα χιλιάδες κόκκινα γκολ 99 ετών. Μόνον αυτό το αρπακτικό, ο Ελ Κααμπί, μπορούσε να βάλει ένα τέτοιο γκολ. Μες στο μυαλό μου, είναι απολύτως ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο πως, αν ο Ελ Κααμπί ήταν της Φιορεντίνα και ο Ολυμπιακός έπαιζε με σέντερ-φορ τον παρακμιακό Μπελότι, τώρα το τρόπαιο θα είχε φτάσει κιόλας στην Τοσκάνη.
Ενας σκόρερ που σαν κι αυτόν “δεν έχει”. Οι συντελεστές (του πιο μεγάλου γκολ) ωστόσο, αρκετοί.
* Είναι, πρώτος στην αλληλουχία, ο Κίνι που πηγαίνει “για θάνατο” στο φίφτι-φίφτι τράκο με τον Ντοντό. Αντί να κάνει επίθεση η Φιορεντίνα, κερδίζει το δικαίωμα στην επίθεση ο Ολυμπιακός. Και επίθεση, πού; Στην πλευρά του Ντοντό που, καταφανώς, δεν έχει τα κουράγια να γυρίσει πίσω.
* Είναι μετά, ο Ιμπόρα που κερδίζει (κι εκείνος σε φίφτι-φίφτι κατάσταση) από τον Μπάρακ τη “δεύτερη μπάλα”. Οταν η σέντρα του Αντρέ Ορτα δεν πέρασε, ο Ολυμπιακός δεν έκανε άμυνα. Ανανέωσε την επίθεση.
* Είναι οπωσδήποτε, ο Γιόβετιτς. Με τον Ντοντό αλλού και τον Χέσε έτοιμο εκεί να βγάλει τη δεύτερη σέντρα, ο δεξιός σέντερ-μπακ (Μαρτίνες) φεύγει από την καρδιά της άμυνας προς το πλάι για να καλύψει την τρύπα. Η κίνηση του Γιόβετιτς στο πρώτο δοκάρι, εν αναμονή της σέντρας του Χέσε, συμπαρέσυρε τον αριστερό σέντερ-μπακ (Μιλένκοβιτς). Οπότε ξέμειναν, ένας με ένα, ο Ελ Κααμπί και ο Ρανιέρι που από αριστερός μπακ ήρθε μέσα, σαν αριστερός σέντερ-μπακ. Ο Ελ Κααμπί, τον έβαλε στην κωλότσεπη.
Οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού έπαιξαν τελευταίο ματς σεζόν, σαν να ήταν τελευταίο ματς ζωής. Ετρεξαν, σαν παλαβοί. Αθροιστικά, 16 παίκτες, 150+ χιλιόμετρα! Μία πέρα ως πέρα italian job, “εις βάρος” Ιταλών. Ο Ολυμπιακός υπέφερε σαν αυθεντική ιταλική ομάδα, ισορρόπησε σαν αυθεντική ιταλική ομάδα, κτύπησε σαν αυθεντική ιταλική ομάδα, νίκησε σαν αυθεντική ιταλική ομάδα. Αντεξε σε όλα, τα πάτσισε όλα, θριάμβευσε με αυτό στο οποίο υπερτερούσε. Σέντερ-φορ.
Η Φιορεντίνα είχε πιο γεμάτο, πιο συγκροτημένο παιγνίδι στο πρώτο κομμάτι της παρτίδας. Μολονότι όλη νύχτα ο Γονσάλες, ο Φορτούνης της Φιορεντίνα, ήταν (όπως, άλλωστε, και ο δικός μας) υπό έλεγχον. Μη πω, υπό περιορισμόν. Κλειδί εδώ, ήταν ο στόπερ Μαρτίνες. Ανεβαίνει ψηλά, όχι μόνο στις στατικές φάσεις. Αλλά και, ένα δεύτερο εξάρι πες, στο build-up. Οκτάρι, σχεδόν. Ρισκάρουν έτσι, “στην πλάτη”. Αλλά είναι, σαν να χτίζουν επίθεση με δώδεκα παίκτες.
Σε αυτό το πρώτο κομμάτι, στον Ολυμπιακό ανίχνευες ένα κάποιο (προϋπολογιζόμενο) μούδιασμα του ρούκι. Το προσπέρασε, ανώδυνα. Αλλη μία φορά, ένας σημαντικός λόγος ήταν η “τελευταία ενέργεια” της Φιορεντίνα. Προσήλθε στον τελικό, με (μέσον όρο) 10+ τελειώματα για να βάζει ένα γκολ. Εφυγε από τον τελικό, με 17 τελειώματα για κανένα γκολ. Εχουν χίλια καλά, ειδάλλως δεν θα έπαιζαν δύο τελικούς τον ένα πίσω από τον άλλον. Η αποτελεσματικότητα, δεν περιλαμβάνεται στα χίλια καλά.
Ο Ολυμπιακός πάτσισε δύο θαυμάσιους σέντερ-μπακ της Φιορεντίνα, με δύο δικούς τους θαυμάσιους σέντερ-μπακ. Σε 130+ λεπτά, αν μιλάμε για italian job, η ομάδα έκανε…ένα φάουλ στο αμυντικό τρίτο. Πάτσισε ένα τερματοφύλακα που φαίνεται πως είναι “της δουλειάς” (και της ιταλικής σχολής), με ένα δικό του top τερματοφύλακα. Στη φάση εξισορρόπησης, συν τω χρόνω οι δύο κεντρικοί χαφ του Ολυμπιακού ανέβαιναν και υπερέβαιναν, αργά αλλά συστηματικά, τους δύο κεντρικούς χαφ της Φιορεντίνα. Ο,τι στη Φιορεντίνα σιγόσβηνε, στον Ολυμπιακό φούντωνε.
Πηγή: Sdna
Ηδη πριν τον τελικό, με το καλό φινάλε της κακής σεζόν, ο Ολυμπιακός είχε φτιάξει προίκα για την επόμενη. Αν θέλετε, τη βάση εκκίνησης. Αυτό το τεχνικό σχήμα. Αθλητικός διευθυντής, προπονητής, ενεργός “διάλογος” με την ακαδημία. Με τη νίκη στον τελικό, το διευκολύνει. Παίρνει την άνεση, να βάλει τα πάντα στη σειρά και να τα κάνει σωστά δίχως πίεση. Ο ανταγωνισμός παίζει Ευρώπη, 23-24-25 Ιουλίου. Ο Ολυμπιακός παίζει Ευρώπη, 25-26 Σεπτεμβρίου. Είναι, ακριβώς δύο μήνες συγκριτικό πλεονέκτημα.
Μία ευεργεσία. Μία πολλαπλάσια ευεργεσία, για τη Σούπερ Λιγκ. Ο Ολυμπιακός at the buzzer την έκανε ξανά, πρωτάθλημα πέντε ευρωπαϊκών εισιτηρίων. Ανοιξε δρόμο, στη σχεδιαζόμενη αλλαγή format. Το ορθολογικό σπάσιμο της post-season, από δύο κομμάτια, σε τρία. 1-4, 5-8, 9-14. Η αναζωογόνηση του ενδιαφέροντος, εκεί που ατονεί. Στον “μεσαίο χώρο”. Ως και ο όγδοος, θα ελπίζει για Κόνφερενς Λιγκ.
Μία χρυσή δυνατότητα, το ωραίο να γίνει ακόμη ωραιότερο σε ολόκληρη την πολυκατοικία. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια που βλέπουμε πρωτάθλημα με 14 ομάδες, και στα τέσσερα, η απόσταση 8ου-9ου στο νήμα της regular season είναι 0-3 βαθμοί. Πρακτικά, σημαίνει. Ως και την 26η αγωνιστική, παλεύεις να μπεις στο γκρουπ για να διεκδικήσεις Ευρώπη. Και την επαύριο της 26ης, αν δεν τα καταφέρεις, αυτομάτως έχεις μπει στο γκρουπ για να διεκδικήσεις την επιβίωση. Τι καλύτερο, από κάτι τέτοιο;
Αντί για υστερόγραφο. Η διαχείριση του Αρτούρ Ντίας στον τελικό της ΑγιαΣοφιάς, χρησίμευσε για να είναι πολύ πιο εύκολα κατανοητό τι εννοούσαμε για τη διαχείριση της Φραπάρ στον τελικό του Πανθεσσαλικού. Ο Πορτογάλος στάθηκε εφάμιλλος ενός τελικού. Αν διηύθυνε Ολυμπιακός-Φιορεντίνα όπως διηύθυνε η Φραπάρ Παναθηναϊκός-Αρης, θα ήταν σκέτη καταστροφή.
