Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την αποχώρηση του 28χρονου επιθετικού της Πόρτο από το τερέν μετά την βάναυση ρατσιστική επίθεση από τους οπαδούς της Βιτόρια Γκιμαράες και για το ρεύμα πάταξης των ρατσιστικών φαινομένων που δημιουργεί, τουλάχιστον στην Πορτογαλία, η αντίδρασή του.
Από όσα έγιναν στα σπορ, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, δεν βρίσκω διάθεση και νόημα να σχολιάσω τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό που έγινε το απόγευμα της Κυριακής στην Γκιμαράες της Πορτογαλίας, την ρατσιστική επίθεση στον Μούσα Μαρεγκά από οπαδούς της Βιτόρια. Δεν θα το συζητούσαμε όλο αυτό αν δεν είχε εκραγεί ο 28χρονος επιθετικός από το Μάλι. Αν είχε επιλέξει να υπομείνει ακόμη μια σειρά από ρατσιστικές επιθέσεις σε βάρος του, αν είχε πειστεί από τους συμπαίκτες που τον παρότρυναν να παραμείνει στο τερέν και να μην αποχωρήσει, το πιθανότερο είναι ότι η απήχηση αυτής της ιστορίας θα έμενε εντός των πορτογαλικών συνόρων. Και θα ήταν κρίμα, διότι θα ήταν λιγότεροι αυτοί που θα είχαν ενθαρρυνθεί για να αντιδράσουν και αυτοί και να φωνάξουν με τη στάση τους ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται αυτή η δοκιμασία των ανθρώπων εξαιτίας της απάνθρωπης συμπεριφοράς άλλων ανθρώπων.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δεν είναι πολύ εύκολο να δεχθεί το μυαλό ότι σήμερα, στο 2020, άνθρωποι πηγαίνουν στο γήπεδο για να ψυχαγωγηθούν με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και ο πολιτισμός τους είναι τέτοιος που να βρίσκουν λόγο να μιμηθούν τον ήχο των πιθήκων προκειμένου να ενοχλήσουν έναν ποδοσφαιριστή· έναν άνθρωπο. Και δεν είναι φυσιολογικό σήμερα το ποδόσφαιρο να μην έχει πείσει τον κάθε έναν Μαρεγκά, δηλαδή κάθε άνθρωπο που δέχεται ρατσιστική επίθεση, ότι θα έχει την αμέριστη συμπαράστασή του και την υποστήριξη με πράξεις προκειμένου αυτός να αντιδρά και να απαιτεί από τους ρατσιστές να αλλάξουν ή να σωπάσουν. Δεν είναι δυνατόν το 2020 το ποδόσφαιρο να στέλνει στον Μαρεγκά το μήνυμα που του έστειλε ο διαιτητής με την κίτρινη κάρτα που του έδειξε για τις αντιδράσεις του κατά τους πανηγυρισμούς του γκολ που πέτυχε.
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι σήμερα, που είναι πιο εύκολο από ποτέ για το ποδόσφαιρο να χρησιμοποιήσει τις ψηφιακές πλατφόρμες και να ενώσει τις φωνές όλου του πλανήτη προκειμένου να απαιτήσει να εξαφανιστεί ο ρατσισμός από τα γήπεδά του, οι πρόεδροι της FIFA και της UEFA νοιάζονται μόνο για τα προγράμματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης σε σχέση με τον ρατσισμό, δηλαδή μόνο για το θεαθήναι και τα μπαλώματα που ράβουν στα μανίκια των εμφανίσεων ή στα πλακάτ που κρατούν για τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι το ποδόσφαιρο δεν κάνει το προφανές: να δημιουργήσει ένα πρωτόκολλο αντίδρασης και υποστήριξης του αθλητή και της αθλήτριας σε κάθε ρατσιστική επίθεση.
Η πορτογαλική ιστορία είναι πολύ διδακτική: μέχρι την Κυριακή, στο πορτογαλικό πρωτάθλημα δεν ήταν πολύ συχνό το φαινόμενο των ρατσιστικών επιθέσεων – ένα δύο επεισόδια ανά σεζόν. Δεν ήταν συχνό, αλλά ήταν ανεκτό το φαινόμενο, διότι ήταν «χάδια» οι προβλεπόμενες ποινές. Στον προηγούμενο καιρό οι σύλλογοι με τους ρατσιστές οπαδούς τη γλίτωναν με 500-600 ευρώ ανά επεισόδιο. Κι ύστερα η ομοσπονδία αποφάσισε να επιβάλει ως ποινή το κλείσιμο της θύρας που γίνεται τόπος εκδήλωσης ρατσιστικών συνθημάτων και επιθέσεων στην περίπτωση που διαπίστωνε ότι ο σύλλογος ανέχεται ή επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές. Αυτό όμως δεν ήταν εύκολο να αποδειχθεί, άρα δεν ήταν και εύκολο να πληρώσει μια ομάδα βαρύ τίμημα για την ανοχή στον ρατσισμό. Κι ύστερα ήρθε ο Μαρεγκά. Και χάρη στην απόφασή του να δηλώσει, με την αποχώρησή του, ότι προσβάλλεται και δεν έχει την διάθεση να το ανεχθεί όλο αυτό, λες και είναι αυτή μια συμβατική υποχρέωσή του, ο 28χρονος επιθετικός της Πόρτο φαίνεται να προσφέρει σημαντική κοινωνική υπηρεσία: η έκταση που πήρε το θέμα στην Πορτογαλική κοινωνία ανάγκασε όλο τον πολιτικό κόσμο, μέχρι και τον πρωθυπουργό να τοποθετηθεί. Και τώρα μοιάζει βέβαιο ότι η Βιτόρια Γκιμαράες θα αναγκαστεί να παίξει για αρκετά παιχνίδια μπροστά σε άδειες εξέδρες και ότι η ποδοσφαιρική ομοσπονδία θα δουλέψει με τη Liga NOS προκειμένου να κάνουν μέσα από τους κανονισμούς τους σαφές ότι αλλάζει η κατάσταση και φεύγουν από το καθεστώς της ατιμωρησίας για τις ρατσιστικές συμπεριφορές. Ο Μαρεγκά ευαισθητοποίησε πολύ και πολλούς παγκοσμίως. Προσέφερε στο ποδόσφαιρο πολύ περισσότερα από όσα έχει προσφέρει με τα γκολ του. Απείρως περισσότερα από όσα θα είχε προσφέρει στην περίπτωση που είχε δείξει … ανωτερότητα και είχε παραμείνει στο τερέν για να συνεχίσει το παιχνίδι.
Το ποδόσφαιρο θα έπρεπε ήδη να ζει στην εποχή που οι 21 ποδοσφαιριστές θα ακολουθούν τον συνάδελφο, τον συνάνθρωπό τους που πέφτει θύμα ρατσιστικής συμπεριφοράς και θα αποχωρούν από τον αγωνιστικό χώρο μέχρι να εντοπιστούν και να αποβληθούν από την κερκίδα ή τις κερκίδες οι ρατσιστές. Κι είναι οι ποδοσφαιριστές αυτοί που πρέπει να το απαιτήσουν. Εύχομαι να βρει αμέτρητους μιμητές ο Μαρεγκά, ο Στέρλινγκ, κάθε ένας που έχει μέχρι σήμερα αντιδράσει. Μέχρι να γίνει ανθρώπινο το ποδόσφαιρο. Θα είναι μια αρχή.
ΥΓ. Μια μεγάλη μας διαφορά με την Πορτογαλία. Εκεί σήμερα τα πρωτοσέλιδα είναι όλα σαν αυτό που βλέπετε παραπάνω, από την Record. Εδώ…
