Μία καταραμένη γενιά που άνοιξε η γη και την κατάπιε

Στο ημίχρονο το σκορ ήταν ήδη 0-5! Οι Γερμανοί χόρευαν στο γήπεδο, απέναντι σε σκιές, σε φαντάσματα, σε στρατιωτάκια ακούνητα, πελαγωμένα από το άγχος. Το τελικό 1-7 στον περίφημο ημιτελικό της 8ης Ιουλίου του 2014 στο Μπέλο Οριζόντε έμεινε στην ιστορία ως «Mineirazo», η καταστροφή στο Μινεϊράο. Κάτι λιγότερο από τέσσερα χρόνια μετά, η «σελεσάο» αντιμετωπίζει ξανά σε φιλική αναμέτρηση την Γερμανία στο Βερολίνο και οι εφιάλτες επιστρέφουν. Συμπτωματικά (ή μήπως σημειολογικά;) ο Νεϊμάρ είναι ξανά στα πιτς, λαβωμένος.

Μπορεί η νίκη στα πέναλτι στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 να χρύσωσε λιγάκι το χάπι, όμως κανείς δεν έχει ξεχάσει, εξάλλου οι Βραζιλιάνοι ως λαός τρέφονται από τις καταστροφές, από τα δράματα, όχι από τις επιτυχίες.

Κοιτώντας πίσω σε εκείνο το βράδυ, όλα μοιάζουν απόλυτα εξηγήσιμα, ίσως εκτός από το εκκωφαντικό 1-7. Η Γερμανία ήταν μία ομάδα στην απόλυτη ακμή της, με παίκτης παγκόσμιας εμβέλειας στα ντουζένια τους, μία μηχανή με όλα τα γρανάζια στην σωστή τους θέση.

Η Βραζιλία έμοιαζε με κάτι σαν ομάδα, με έναν κάτι σαν προπονητή και με παίκτες που πλην λίγων εξαιρέσεων μοιάζουν σήμερα με καρικατούρες. Το SDNA βρήκε τα ίχνη όλων των πρωταγωνιστών εκείνης της ποδοσφαιρικής τραγωδίας και η μετέπειτα πορεία τους εξηγεί.

​Ζούλιο Σέζαρ (38, ετών Φλαμένγκο)

«Θα άλλαζα ευχαρίστως αυτό το 1-7 με μία ήττα με 0-1 που θα ερχόταν από δικό μου λάθος», ομολόγησε ο τερματοφύλακας της «σελεσάο», ο οποίος μάλιστα με δύο σπουδαίες επεμβάσεις στην επανάληψη είχε κρατήσει όσο πιο χαμηλά γινόταν.

Το γεγονός ότι κάτω από τα δοκάρια της Βραζιλίας καθόταν ήδη ένας παλαίμαχος τερματοφύλακας, ο οποίος προερχόταν από μία καταστροφική σεζόν στην Κ.Π.Ρ. μαρτυρά την ένδεια, την γύμνια εκείνης της ομάδας. Ειδικά σήμερα που ο καταπληκτικός Άλισον και ο ατρόμητος Έντερσον φτιάχνουν πιθανώς το καλύτερο δίδυμο τερματοφυλάκων στον κόσμο.

Μαϊκόν (37 ετών, αποσύρθηκε)

Προτιμήθηκε αντί του Ντάνι Άλβες γιατί τάχα ήταν πιο πειθαρχημένος ανασταλτικά. Πιο υπάκουος. Πιο «ευρωπαίος» στην συμπεριφορά του μες το γήπεδο. Αυτό που αποδείχθηκε στο Μπέλο Οριζόντε ήταν πως ο Μαϊκόν ήταν ήδη παλαίμαχος για αυτό το επίπεδο, το ποδόσφαιρο τον είχε ξεπεράσει. Φάνηκε αυτό στις επόμενες σεζόν του, όπου βολόδερνε ως ρεζέρβα στη Ρόμα, πριν κάνει ένα αποτυχημένο πείραμα πέρυσι στην Αβαϊ. Δεν το έχει δηλώσει επίσημα, αλλά ουσιαστικά αποτελεί παρελθόν για το ποδόσφαιρο, κάτι που στην πραγματικότητα είχε έρθει το βράδυ της 8ης Ιουλίου του 2014.

Νταβίντ Λουίζ (30 ετών, Τσέλσι)

Η εικόνα του μετά το τέλος του Mineirazo να προσπαθεί να εξηγήσει με λυγμούς τι έγινε στο γήπεδο δεν έχει σβήσει από το μυαλό όσων την είδαν. Η απουσία του Τιάγκο Σίλβα τον έχρισε αρχηγό σε αυτό το μοιραίο παιχνίδι, όπου αποκαλύφθηκε αυτό που ψιθύριζε όλος ο πλανήτης: πως ένας αμυντικός πρέπει πρώτιστα να μπορεί να αμύνεται, να κόβει, να αποσοβεί. Από εκείνο το παιχνίδι και μετά η καριέρα του «αφάνα» πήρε την κατιούσα. Πέρασε δύο ανώνυμα χρόνια στην Παρί Σεν Ζερμέν και επέστρεψε στην Τσέλσι, όπου φέτος έχασε οριστικά κι αμετάκλητα τη θέση του βασικού, χωρίς να λείπει σε κανέναν. Όσο για την Εθνική; Δεν έχει κληθεί από τον Ιούνιο του 2017 και (λογικά) ούτε πρόκειται…

Ντάντε (34 ετών, Νις)

«Η ζωή μου από εκείνη την ημέρα και μετά έγινε μία κόλαση. Κατάλαβα ότι οι άνθρωποι μπορούν να χάσουν τον σεβασμό που είχαν για σένα μέσα σε μία ημέρα. Πέρασα πολύ δύσκολα, μόνο 3-4 φίλοι ήταν εκεί και στάθηκαν για μένα», εξομολογήθηκε ο έτερος αφάνας, ο οποίος είχε πάρει τη θέση του Τιάγκο Σίλβα στο κέντρο της άμυνας. Από εκείνη την ημέρα η καριέρα του πήρε την κατιούσα. Αποχαιρέτισε την Μπάγερν, δεν έπιασε στην Βόλφσμπουργκ ακι την τελευταία διετία βγάζει το ψωμί του στην Νις, μακριά από την πίεση και το άγχος του πρωταθλητισμού και τις υψηλές απαιτήσεις. Το βράδυ της 8ης Ιουλίου του 2014 φόρεσε για 14η και τελευταία φορά τη φανέλα της «σελεσάο».

Μαρσέλο (29 ετών, Ρεάλ Μαδρίτης)

Πιθανώς ο μόνος που έμεινε ανεπηρέαστος από όλες τις μετασεισμικές δονήσεις που προκάλεσε το εκκωφαντικό 1-7, που στιγμάτισε το μέλλον σχεδόν όλων των συμπαικτών του εκείνο το βράδυ. Ο αφάνας, όχι μόνο απογείωσε την καριέρα του, αλλά ήταν ο μόνος Βραζιλιάνος που ήταν φέτος στην 20άδα για την ψηφοφορία της «Χρυσής Μπάλας» πλην του Νεϊμάρ. Κατέκτησε δύο Champions League με την Ρεάλ Μαδρίτης, όπου καθιερώθηκε ως απόλυτος leader, εξέλιξε και πέρασε σε άλλο επίπδο τη θέση του αριστερού μπακ, διατηρώντας τη θέση του στην «σελεσάο».

Οι Γερμανοί είχαν στα χαφ Κρόος, Σβαϊνστάιγκερ και Κεντίρα (χώρια ο Οζίλ) και η Βραζιλία τον τίμιο είλωτα Λουίζ Γκουστάβο. Το λες και προσβολή για το ποδόσφαιρο. Έμεινε στα πλάνα του επόμενου τεχνικού (Ντούνγκα), όμως από την στιγμή που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εθνικής Βραζιλίας ο Τίτε το καλοκαίρι του 2016 δεν ξανακλήθηκε ποτέ στη «σελεσάο». Μετά από 4 χρόνια στην Βόλφσμπουργκ, το περασμένο καλοκαίρι άλλαξε στέγη (Μαρσέιγ), κάτι που ανανέωσε μία καριέρα που είχε πάρει την κατιούσα.

Φερναντίνιο (32 ετών, Μάντσεστερ Σίτι)

Δεν πρόλαβε να πιει το μαρτύριο ως την τελευταία του σταγόνα, αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο από τον Παουλίνιο, έχοντας τεράστια ευθύνη για αυτό το χάος στα μετόπισθεν που είχε διαμορφώσει το σκορ στο 0-5. Παρόλα αυτά δεν τον πήρε από κάτω. Σήκωσε κεφάλι και μετά από δύο χρόνια απουσίας από την Εθνική κέρδισε την εμπιστοσύνη του Τίτε, ο οποίος παρέλαβε έναν άλλο, διαφορετικό παίκτη, μεταλλαγμένο προς το καλύτερο από τα μαγικά χέρια του Πεπ Γκουαρντιόλα.

Οσκάρ (26 ετών, Σανγκάη SIPG)

Δεν υπάρχει άλλο γκολ στην ιστορία της Εθνικής Βραζιλίας που να αποτέλεσε αντικείμενο χλευασμού, όσο το δικό του. Κανείς δεν ξέρει αν έκανε καλά ή όχι που στο 90ό λεπτό, έβαλε το γκολ της τιμής (;), διαμορφώνοντας το τελικό 1-7 κι έβαλε το όνομα του σε έναν ταπεινωτικό πίνακα σκόρερ. Τότε, το 2014 ο Οσκάρ ήταν ένας 22χρονος επιτελικός μέσος, που έλαμπε στην Τσέλσι και είχε τα φόντα να μοιάσει στον Κακά. Σήμερα, μόλις στα 26 του είναι ένας ζάπλουτος λεγεωνάριος στην Κίνα, ο εξοστρακισμένος εδώ και τρία χρόνια από την «σελεσάο».

Χουλκ (31 ετών, Σανγκάη SIPG)

Αν το καλοσκεφτεί κανείς ήταν μία ένεση ποιότητας σε ένα φτωχό σε αλατοπίπερο και νοστιμιά ρόστερ. Ένας παίκτης που μπορούσε να προσφέρει το κάτι παραπάνω σε μία ομάδα γεμάτη προβλεπόμενους (πλην Νεϊμάρ) παίκτες. Ωστόσο, ο Χουλκ ποτέ δεν πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο στην «σελεσάο», δεν τον διεκδίκησε ποτέ, δεν τον ένοιαξε. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν οι πλουσιοπάροχες μεταγραφές, δόξα τον Θεό από τέτοιες έκανε πολλές (Ζενίτ, Σανγκάη). Ο Ντούνγκα τον κράτησε για λίγο στην Εθνική, στην οποία όμως δεν έπαιξε ποτέ ξανά επί Τίτε.

Μπέρναρντ (25 ετών, Σαχτάρ Ντόνετσκ)

Του έλαχε ο κλήρος να αντικαταστήσει το κενό του Νεϊμάρ σε αυτό το μοιραίο παιχνίδι κι αυτό θα το κουβαλά για πάντα ως ρετσινιά. Ήταν από τα αγαπημένα παιδιά του Σκολάρι, ακόμα μία ετικέτα που δεν λέει να ξεκολλήσει από πάνω του. Ο εξτρέμ της Σαχτάρ Ντόνετσκ, ο οποίος πέρασε και δεν ακούμπησε σε εκείνο το παιχνίδι του Μπέλο Οριζόντε παραμένει κολλημένος στην Ουκρανία και από εκείνο το βράδυ δεν φόρεσε ποτέ ξανά την φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας, πληρώνοντας το μάρμαρο των ριζικών εκκαθαρίσεων που ξεκίνησαν εκείνο το βράδυ.

Φρεντ (34 ετών, Κρουζέιρο)

Στο άτυπο δημοψήφισμα για τον χειρότερο σέντερ-φορ στην ιστορία της Εθνικής Βραζιλίας σε Παγκόσμια Κύπελλα, θα έπαιρνε ποσοστό μεγαλύτερο κι από αυτό του Πούτιν στις πρόσφατες εκλογές της Ρωσίας: «Φταίω κι εγώ, αλλά οι ευθύνες για αυτό το 1-7 είναι μοιρασμένες. Αυτό το 1-7 δεν ήταν υπεύθυνος μόνο ο Φρεντ», ήταν το επιμύθιο σε μία κατάθεση ψυχής στην Estado de Sao Paulo. Ναι, ο Φρεντ ήταν ακούνητος, αλλά σάμπως υπήρχε και καλύτερος σέντερ-φορ εκείνη την εποχή και δεν το ξέραμε; Εντός συνόρων συνέχισε να τα παστελώνει (πρώτος σκόρερ πέρυσι μετη φανέλα της Ατλέτικο Μινέιρο), όμως μετά το Mineirazo την Εθνική δεν την ξαναείδε παρά μόνο στην τηλεόραση.

Λουίς Φελίπε Σκολάρι (69 ετών, άνεργος)

Οι μεθόδοι του θεωρήθηκαν απαρχαιωμένοι, η ψυχολογική και τακτική του προετοιμασία ελλιπής. Πάνω στον «Φελιπάο» έπεσε όλος ο σταυρός του μαρτυρίου, σχεδόν διαπομπεύτηκε σε όλη τη χώρα. Αμέσως μετά το τέλος του Μουντιάλ βρήκε δουλειά στην Γκρέμιο, όπου έμεινε για 10 μήνες και για δύο χρόνια έζησε στην Κίνα, βγάζοντας μεροκάματο στον πάγκο της βαθύπλουτης Γκουάνγκζου. Εδώ και περίπου ένα χρόνο είναι άνεργος και ψάχνει τον επόμενο εργοδότη…

Το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα

Πίσω από κάθε τρικυμία υπάρχει η γαλήνη. Πίσω από κάθε καταρρακτώδη βροχή, ακολουθεί ένα ουράνιο τόξο. Το Mineirazo έκανε τους Βραζιλιάνους να καταλάβουν ότι έχουν πάρει τον λάθος δρόμο. Ο κατά κοινή ομολογία καλύτερος προπονητής της χώρας (Τίτε) ανέλαβε πριν από δύο χρόνια το χάος που είχε συνεχίσει ο Κάρλος Ντούνγκα και η Βραζιλία έγινε ξανά ομάδα. Προκρίθηκε πρώτη στο Μουντιάλ, απέκτησε κορμό, ταυτότητα, χαρακτήρα, ύφος, νοοτροπία νικητή. Τα πάντα πια λειτουργούν πιο επαγγελματικά, στα ευρωπαϊκά πρότυπα, από τους γυμναστές και το ιατρικό τιμ, ως το τμήμα scouting και τους ειδικούς συνεργάτες (διατροφολόγοι, ψυχολόγοι).

Το πιο σημαντικό όμως; Η Βραζιλία απέκτησε ξανά σύγχρονους ποδοσφαιριστές, που παίζουν ποδόσφαιρο της εποχής τους. Ο Φιρμίνο, ο Μαρκίνιος, ο Κοουτίνιο, ο Ντόουγκλας Κόστα, ο Άλισον, ο Έντερσον, ο Γκάμπριελ Ζεσούς, ο Κασεμίρο, όλοι τους είναι παίκτες που παίζουν σημερινό ποδόσφαιρο κατοχής, δημιουργίας, winning football, με πρωταγωνιστικό ρόλο στα μεγαλύτερα κλαμπ της Ευρώπης. Το 1-7 πιθανότατα δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ, αλλά η Βραζιλία δείχνει έτοιμη ξανά για ποδόσφαιρο που αντιπροσωπεύει την ιστορία της. Μπορεί να μην έχει καταφέρει ακόμα να καλύψει την απόσταση που την χωρίζει από την Ισπανία και την Γερμανία (κυρίως σε επίπεδο εθνικής αυτοπεποίθησης), αλλά τα 3,5 χρόνια που πέρασαν από εκείνο το βράδυ στο Μπέλο Οριζόντε σίγουρα δεν πήγαν χαμένα…