Νωρίς το απόγευμα την Παρασκευή, έβαλα να (ξανα)δώ Ελλάδα-Βόρεια Ιρλανδία τον Σεπτέμβριο στη Ριζούπολη (3-1). Για να φρεσκάρω μες στο κεφάλι, ένα μπούσουλα τι επρόκειτο να συμβεί το βράδι, Ελλάδα-Ιρλανδία, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τι επρόκειτο να συμβεί, ποδοσφαιρικά. Διότι φυσικά, στο νοητικό/ψυχικό πεδίο, είναι άλλη υπόθεση το άνετο κλείσιμο, τότε, μίας ήδη τετελεσμένης διαδικασίας προβιβασμού από την τρίτη στη δεύτερη κατηγορία του Nations League. Και είναι άλλου είδους σφίξιμο τώρα, να παίζει η Εθνική τον πιο κρίσιμο αγώνα που είχε στην ατζέντα της σε ολόκληρο το 2022-23.
Τον πιο κρίσιμο αγώνα στη χρονιά, για αρχή ποτέ δεν θέλεις να τον παίζεις 16 Ιουνίου. Η κόπωση στο φινάλε της σεζόν, η υγρασία της νύχτας που χτυπάει κατακέφαλα. Οι ολιγοήμερες διακοπές, έπειτα μια κάποια επαναφόρτιση για δύο ματς πριν τις επόμενες, επίσης ολιγοήμερες, διακοπές. Εχει, τη δυσκολία του. Μία κατάσταση, τουλάχιστον σύνθετη. Τα πόδια από ένα σημείο και μετά, δεν ακούνε πολλά. Σηκώνονται, και βαράνε άσκοπα γεμίσματα. Το μυαλό, σε πηγαίνει όσο/όπου σε πηγαίνει. Και σίγουρα δεν θέλεις να παίζεις τον πιο κρίσιμο αγώνα στη χρονιά, εναντίον τέτοιου αντίπαλου. Στενόχωρου, μες στο 5-3-2 που στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, ενθαρρυμένοι από το 1-1, το έκαναν 5-4-1 για να δέσουν και να κλέψουν ό,τι περισσότερο θα μπορούσαν. Ενας αντίπαλος σπαστικός, όχι για την Ελλάδα, ακόμη και για τη Γαλλία τον Μάρτιο στο Δουβλίνο.
Επιμύθιο. Είδα, στο video κι ύστερα live, δύο… ανατριχιαστικά ίδια παιγνίδια! Στη Ριζούπολη η Ελλάδα προηγήθηκε στο 14′, στη Νέα Φιλαδέλφεια η Ελλάδα προηγήθηκε στο 15′. Στη Ριζούπολη η Βόρεια Ιρλανδία ισοφάρισε στο 18′, στη Νέα Φιλαδέλφεια η Ιρλανδία ισοφάρισε στο 27′. Στη Ριζούπολη η Ελλάδα έκανε το 2-1 στο 55′ με τον Μασούρα, στη Νέα Φιλαδέλφεια η Ελλάδα έκανε το 2-1 στο 49′ με τον Μασούρα. Στη Ριζούπολη η αναμέτρηση “έκλεισε” με το 3-1 στο 80′, στη Νέα Φιλαδέλφεια η αναμέτρηση δεν έκλεισε επειδή ο Γιακουμάκης στο 79′, σε καθαρή ευκαιρία στη μετάβαση, δεν βρήκε εστία.
Απίθανο! Αλλά, όχι αφύσικο. Στα πολλά τελευταία χρόνια, οι δύο Ιρλανδίες εξισώθηκαν. Ο,τι είναι η μία, το ίδιο είναι και η άλλη. Δεν εξισώθηκαν προς τα πάνω, πράγμα που θα ήταν για καλό της Βόρειας Ιρλανδίας. Εξισώθηκαν προς τα κάτω, πράγμα που είναι για κακό της Ιρλανδίας. Κάποτε η Ιρλανδία έβγαινε στο γήπεδο και έβλεπες τον Πολ ΜακΓκραθ, τον Νάιαλ Κουίν, τον Ρέι Χάουτον, τον Ολντριτζ, τον Ουίλαν, τον Στόντον, αργότερα τον Νταφ, τον Ρόι Κιν, τον Ρόμπι Κιν, ακόμη και τον Ο’Σέι που στην ΑγιαΣοφιά τον πήρε φευγαλέα το μάτι μου, μέλος του επιτελείου, κάπου στον πάγκο.
Ελεγες σε ένα βετεράνο σταρ της προπονητικής “έλα στην Ιρλανδία” και εκείνος, πράγματι, πήγαινε. Η αυτού μεγαλειότης ο Τραπατόνι, μια φορά κι ένα καιρό. Εβλεπε, πως είχε να ακουμπήσει. Αυτές οι ομάδες, ανέκαθεν χρειάζονται την περσόνα να τις τραβήξει. Οπως τράβηξε ο Μπέιλ ας πούμε, την Ουαλία. Ο Πούκι, τη Φινλανδία. Ο Πάντεβ, τη Βόρεια Μακεδονία. Ο Μχιταριάν, την Αρμενία. Ο Κβαρατσχέλια στις μέρες μας, τη Γεωργία. Σήμερα, ο ποδοσφαιριστής-περσόνα της Ιρλανδίας είναι ο ΜακΚλέιν. Οπότε, όχι, κανένας σύγχρονος Τραπατόνι δεν πρόκειται να δεχθεί να τους προπονήσει.
Η Ιρλανδία στην Αθήνα, όντως ήταν…σπαστική. Είχαν διαβάσει πολύ Μπακασέτα, άλλο αν ξεπέρασε το διάβασμά τους η συνεργασία Μπάλντοκ/Μπακασέτα/Μασούρα, 3 v 3, στην πιο καθοριστική στιγμή της βραδυάς. Επίσης έβγαλαν περισσότερες από μία φορές, για την ακρίβεια πολλές περισσότερες από μία, τις πλαγιοκοπήσεις που προκάλεσαν τα ρήγματα και τέντωσαν την ελληνική αμυντική γραμμή. Τέτοια περίπτωση ήταν για παράδειγμα, το παρά τρίχα αυτογκόλ του Χατζηδιάκου που έδωσε, εν τέλει, το κόρνερ της ισοφάρισης. Το κυριότερο, ήταν αφόρητα αποτελεσματικοί! Ενα κόρνερ, στο πρώτο δοκάρι χάνει κατά κράτος τη μονομαχία ο Μπάλντοκ ψηλά, στο δεύτερο δοκάρι χάνει εντελώς το ατομικό μαρκάρισμα ο Μαυροπάνος, γκολ.
Το πλέον σπαστικό δε, ήταν η σύγκριση αποτελεσματικότητας. Συνεχείς αλλαγές πλευράς, καλή πίεση, αρκετά δυνατή ένταση, ισορροπία στα ξεδιπλώματα, η Εθνική στο 7′ μετρούσε, κιόλας, έξι κόρνερ. Στο 10′, επτά. Και σε όλα, κάτι γινόταν αλλά στο τέλος τίποτα δεν γινόταν. Το δε όγδοο (κόρνερ), δεν εκτελέστηκε ποτέ. Εγινε, πέναλτι! Στο φιλικό με τη Λιθουανία (μετά το Γιβραλτάρ) προ μηνών, κατέληγες να βάζεις τα γέλια…για να αμυνθεί ο νους. Ωραία ανάπτυξη επιθέσεων, 30-3 τελειώματα, 13-2 κόρνερ, τώρα θα μπει, μετά θα μπει, δεν μπορεί να μη μπει, είναι μόνο θέμα χρόνου το πότε θα μπει, 0-0. Σπατάλη! Πιο πολύ από καθετί άλλο στο ποδόσφαιρο, το ξέρουμε όλοι, η τελική ενέργεια θέλει ποιότητα. Εδώ, με την Ιρλανδία, τα τελειώματα δεν ήταν 30-3. Ηταν, 20-6. Ομως, προσέξτε, τα προσδοκώμενα γκολ βγήκαν 1,60 με 1,22.
Σημαίνει πως, για όλη τη διαφορά στην ποσότητα, η ποιότητα της τελευταίας απόφασης δικαιολογεί, εκατό τοις εκατό, την οριακή νίκη της Ελλάδας. Δεν αντιστοιχούσε στην Ελλάδα, κάτι πιο άνετο από μία νίκη “στο γκολ”. Τι να κάνουμε; Μετά τον Μήτρογλου και τον Γκέκα, τους μπόμπερ του έθνους τους πάτησε τρένο. Πορευόμαστε με ό,τι είναι διαθέσιμο. Και…μη λέμε τα ίδια κάθε φορά, ευτυχώς που υπήρξε στη ζωή των ποδοσφαιριστών ο Πανιώνιος! Μασούρας/Σιώπης/Μπακασέτας τα έβαλαν με το Γιβραλτάρ, Μπακασέτας/Μασούρας με την Ιρλανδία.
Πάνω-κάτω 45 λεπτά ποδόσφαιρο και 45 λεπτά διαχείριση, η δουλειά βγήκε πέρα. Η Εθνική είναι, μία μέσης εμβέλειας ομάδα που αντιμετωπίζει ένα υψηλό στόχο. Ποτέ δεν επρόκειτο, να είναι κάτι το εύκολο. Είναι γλυκό ωστόσο, να το βλέπεις να συμβαίνει. Να κυνηγούν τον υψηλό στόχο, ένα γκρουπ τόσο αγαπημένων και αλληλέγγυων νέων ανθρώπων, σαν να εξαρτάται η ίδια η ζωή τους από αυτό. Υπάρχουν στον αγωνιστικό χώρο, οι εκάστοτε έντεκα, με ένα και μοναδικό σκεπτικό. Να στηρίζουν, τον άλλον. Να καλύπτουν, το λάθος του άλλου. Αξίζει, το καταφανές spirit, όλη τη θετική ενέργεια του κόσμου.
Ο Πογέτ γνωρίζει πως το τρένο που πάτησε τους σίριαλ κίλερ, τουλάχιστον δεν μπορεί ποτέ να πατήσει την ομοιογένεια. Είναι το νούμερο-ένα όπλο της ομάδας. Εξ ου πλέον, και οι ελάχιστες αλλαγές από παιγνίδι σε παιγνίδι. Οταν επέστρεψαν από τη νίκη με το Γιβραλτάρ, στο φιλικό με τη Λιθουανία (μολονότι φιλικό) μονάχα μπήκε ο Ρότα αντί του Μπάλντοκ, ο Φορτούνης αντί του Πέλκα, ο Παυλίδης αντί του Γιακουμάκη, τελεία. Τρεις. Με την Ιρλανδία μπήκε ο Κουρμπέλης αντί του Σιώπη, επανήλθαν ο Μπάλντοκ και ο Πέλκας, τελεία. Τρεις.
Ελάχιστες αλλαγές, ελάχιστες “δημόσιες σχέσεις” και καλοσύνες. Ο διοικητής, ευθέως μας δείχνει τους στρατιώτες του και την ιεράρχησή τους. Επ’ αυτών φυσικά, καθένας έχει το δικαίωμα στη γνώμη του. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα, στην εύκολη αμφιβολία για την ακεραιότητα του ανδρός.
Πηγή: Sdna
