Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Επειδή το blog είναι προσωπικό και οι περισσότεροι γνωριζόμαστε (που λέει ο λόγος) δεν πρόκειται να υποκριθώ τον χαρούμενο, ούτε θα δώσω συγχαρητήρια στον Ολυμπιακό – η διοίκησή του και όσα έχει κάνει τόσα χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο (εν πολλοίς συνεχίζει να τα κάνει) δεν ξεχνιούνται σε μια βραδιά.
Πλην όμως, καθαρά ποδοσφαιρικά, όσα έχει πετύχει ο Ολυμπιακός φέτος, με αποκορύφωμα την απίστευτη και απολύτως δίκαιη πρόκριση επί της Άρσεναλ, είναι άξια θαυμασμού. Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η χρονιά για τους «Ερυθρολεύκους». Νομίζω ότι το πρωτάθλημα είναι «κλειδωμένο, το κύπελλο πολύ πιθανό και η ευρωπαϊκή παρουσία τους θα έχει και συνέχεια. Σε κάθε περίπτωση αυτό που παρακολουθούμε μέχρι σήμερα είναι μια από τις καλύτερες χρονιές που έχει κάνει ποτέ ελληνική ομάδα. Γεμάτη σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο από πλευράς αποτελεσμάτων, αλλά από πλευράς ποδοσφαίρου.
Ο Ολυμπιακός παίρνει ό,τι παίρνει παίζοντας οργανωμένα, σωστά, στα ίσια κάθε αντίπαλο και ενίοτε με ψυχή, θάρρος και αυταπάρνηση όπως στο Λονδίνο. Τίποτα δεν του έχει χαριστεί, όλα τα έχει κερδίσει με το σπαθί του. Αν η τύχη του χαμογέλασε στην χαμένη ευκαιρία του Ομπαμεγιάνγκ (που προέκυψε έτσι κι αλλιώς από καραμπόλα), στην πραγματικότητα απλώς του επέστρεψε τα χρωστούμενα. Η πρόκριση, μια από τις μεγαλύτερες που έχει πετύχει ποτέ στην Ευρώπη ελληνική ομάδα, ήταν αποτέλεσμα του εξαιρετικού σχεδιασμού του Μαρτίνς και της συγκλονιστικής εμφάνισης των παικτών, όχι σε ένα αλλά και στα δυο ματς με τους Λονδρέζους.
Θυμίζω δε ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε στο «Έμιρέιτς» το τρίτο σερί απαιτητικό ενενηντάλεπτο μέσα μια εβδομάδα και επιπλέον έπαιξε χωρίς Φορτούνη, Σεμέντο, χωρίς τον Ποντένσε πια που παίζει αλλού, χωρίς Σουντανί και Χασάν που θα έδιναν ανάσες και ενώ βρισκόμαστε ήδη στην τελική ευθεία, μιας χρονιάς που για τον Μαρτίνς και τους παίκτες του ξεκίνησε νωρίς το καλοκαίρι. Και προκρίθηκε ενώ είχε χάσει εντός έδρας, δέχτηκε γκολ αποκλεισμού στο 114ο λεπτό της παράτασης κι εκεί που έμοιαζε να μην μπορεί να πάρει ανάσα, αντί να καταρρεύσει, συνήλθε, επιτέθηκε και βρήκε γκολ πρόκρισης στο 120ο! Εντάξει, οι αθλητικοί συντάκτες φημιζόμαστε για τις υπερβολές μας, ωστόσο αυτό ήταν ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό έπος που όσοι το έζησαν δεν θα το ξεχάσουν ποτέ.
Πέραν από τις επί μέρους στιγμές ενώ ιστορικού θριάμβου εντούτοις, στην προκειμένη περίπτωση αξίζει να δει κανείς την συνολική εικόνα: ο Ολυμπιακός, παρότι η επικοινωνιακή πολιτική του παραμένει γεμάτη τοξικότητα και συχνά αδικεί τις προσπάθειες των παικτών, ζει στιγμές χαράς και καταξίωσης, επειδή εδώ και δυο χρόνια το ποδοσφαιρικό τμήμα του λειτουργεί σωστά.
Με αφετηρία την ευτυχή επιλογή ενός άγνωστου αλλά φιλόδοξου και δουλευταρά προπονητή και την ακόμη ευτυχέστερη της στήριξής του όταν έχασε πέρυσι όλους τους τίτλους, ο Ολυμπιακός κάλυψε ταχύτατα το αγωνιστικό χάντικαπ που είχε από τον ΠΑΟΚ (το καλοκαίρι του 2018 και από την ΑΕΚ) , τον προσπέρασε και πλέον, με «κομπόδεμα» καμιά 100άρια εκατομμύρια ευρώ (αν συνυπολογίσουμε τα έσοδα της ευρωπαϊκής πορείας συν τις πωλήσεις που θα φέρει – τα 20 του Ποντένσε μάλλον θα είναι λίγα μπροστά στο ποσό με το οποίο θα πουληθεί ο Τσιμίκας) έχει όλα τα φόντα να ανοίξει κι άλλο την υπέρ του διαφορά.
Τα παραπάνω τα έκανε με καλές αγορές (Σεμέντο, Ελ Αραμπί, Ποντένσε, Γκιγιέρμε) αλλά και με ανακαλύψεις όπως ο Καμαρά, ο Τσιμίκας, ο Ρατζέλοβιτς, ο Μπα και ο Σισέ που δείχνουν ότι διαθέτει άριστο τμήμα σκάουτινγκ. Αν έγιναν και λάθη; Φυσικά, ποιος δεν κάνει λάθη σε τέτοιες διαδικασίες. Δείτε όμως τις αντίστοιχες επιλογές του ΠΑΟΚ την τελευταία διετία και θα καταλάβετε πώς ήρθε η ανατροπή.
Νομίζω ότι ποτέ στο παρελθόν, ούτε καν επί Βαλβέρδε, ο Ολυμπιακός δεν είχε λειτουργήσει τόσο ποδοσφαιρικά και για αυτό ποτέ στο παρελθόν δεν είχε χρονιά όπως η τρέχουσα (μεμονωμένες επιτυχίες και μεγάλες νίκες ναι, σταθερή και γεμάτη πορεία τέτοιου επιπέδου, όχι εδώ και πολλά –πολλά χρόνια).
Όσο κι αν δεν πρόκειται να το παραδεχτούν ποτέ, ούτε οι άνθρωποι της ομάδας, ούτε οι οπαδοί της, ο βασικός λόγος για όλα ετούτα, στα δικά μου μάτια, είναι η «κατάπτυστη» εξυγίανση. Είναι μάλλον απλό: όταν η διοίκηση του Ολυμπιακού κατάλαβε ότι δεν θα παίρνει το πρωτάθλημα με ό,τι ρόστερ και να κατεβάσει, με όποιον προπονητή κι αν φέρει, όταν έγινε συνείδηση στον σύλλογο πως πλέον το ποδόσφαιρο είναι ο βασικός δρόμος επιστροφής στην κορυφή (ασχέτως με όσα λένε και κάνουν εκτός γηπέδου), όταν άπαντες αντιλήφθηκαν πώς ο ποδοσφαιρικός παραλογισμός που είχαν ως οδηγό μέχρι πρότινος, θα τους οδηγούσε νέα «πέτρινα χρόνια», ανασκουμπώθηκαν, σήκωσαν τα μανίκια και επέστρεψαν στις βασικές αρχές του αθλήματος.
Και το άθλημα, όπως συνήθως συμβαίνει, τους επιβραβεύει. Θα συνέβαινε άραγε το έπος του Λονδίνου, χωρίς την εξυγίανση και τον εγχώριο ανταγωνισμό; Ποιος ξέρει, μπορεί.
Επί είκοσι συναπτά χρόνια περίπου δεδομένης κατάκτησης πρωταθλημάτων πάντως και σταθερής παρουσίας στους ομίλους, τέτοια πρόκριση σε νοκ άουτ ματς δεν είχε συμβεί. Αν αυτό λέει κάτι…
Υ.Γ. Για τις σωστές επιλογές του Ολυμπιακού και τις λάθος του ΠΑΟΚ που έφεραν την αλλαγή στους συσχετισμούς κορυφής του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα αναφερθώ σε αμέσως επόμενο blog. Μια βασική επισήμανση όμως: πολλοί ΠΑΟΚτσήδες δείχνουν το παράδειγμα της στήριξης στον Μαρτίνς, μετά την απώλεια των περυσινών τίτλων, ως καλή πρακτική που πρέπει να ακολουθήσει και ο ΠΑΟΚ.
Στη θεωρία ακούγεται σωστό. Στην πράξη όμως, τονίζω απλώς ότι ο Πορτογάλος του Ολυμπιακού είχε δείξει από πέρυσι πολύ καλά δείγματα. Τα λογικά σκαμπανεβάσματα μιας νέας ομάδας και η ανωριμότητα στην διαχείριση κρίσιμων παιχνιδιών ήταν λογικά παρεπόμενα της απειρίας του γκρουπ και του ίδιου, ωστόσο τα δείγματα ήταν εκεί και η διαρκής βελτίωση επίσης. Αυτά είδε και εκτίμησε ο κόσμος, αυτά είδε και εκτίμησε ο Μαρινάκης και κράτησε τον συμπαθή Πέδρο.
Αν στον ΠΑΟΚ έχουν δει φέτος αντίστοιχα πράγματα από τον Αμπέλ, τότε ας τον στηρίξουν και εύχομαι ολόψυχα να δικαιωθούν. Εγώ προς το παρόν δεν τα έχω δει.
Πηγή: Sport DNA
