Του Νίκου Παπαδογιάννη
Yπάρχουν ήττες που απογοητεύουν, ήττες που κόβουν τα πόδια, ήττες που αντιμετωπίζονται με ένα «δε βαριέσαι», υπάρχουν και ήττες που σε κάνουν και θυμώνεις. Ο Παναθηναϊκός έχασε στο Βελιγράδι επειδή διέπραξε αυτοχειρία και άρπαξε την ήττα μέσα από τα δόντια της νίκης. Στο τέλος της δραματικής βραδιάς, δεν έχει κανέναν άλλον να κατηγορήσει, παρά μόνο τον εαυτό του. Ας πάει στον καθρέφτη, αν θέλει να τιμωρήσει τον υπαίτιο, ας σημαδέψει και άφοβα τον φταίχτη ας χτυπήσει.
Μπαρδόν για την ιεροσυλία, αλλά δεν βρίσκω άλλον τρόπο για να περιγράψω αυτά που έγιναν στο Βελιγράδι. Η αγωνιστική συμπεριφορά των παικτών του Παναθηναϊκού, και ιδίως του προπονητή που μέχρι τότε έχτιζε ένα μικρό αριστούργημα απέναντι σε ολόκληρο Ομπράντοβιτς, αγγίζει τα όρια του ασυγχώρητου. Οι «πράσινοι» έφτασαν στο +10 του 35ου λεπτού όχι με κολοκοτρωνέικους ηρωισμούς, αλλά με μπασκετάρα που μοίρασε φίμωτρα στους 20.000 Σέρβους.
Και τότε, αποφάσισε να το γυρίσει στο streetball, μία ακατανόητη άσκηση στην αποτυχία. Ο Κέντρικ Ναν, κορυφαίος όλων αλλά γαλουχημένος με μία λογική βγαλμένη από τον λάθος πλανήτη, πήρε δύο μπάλες και τις σπατάλησε με σουτ του χαρταετού, προσφέροντας στο πιάτο της Παρτίζαν το μεζέ που αυτή έψαχνε απεγνωσμένα: 59-64 από 54-64 σε χρόνο μηδέν, μέσα σε κοσμοχαλασιά.
Τάιμ-άουτ. Υπάρχει προπονητής στο σύμπαν που θα έπαιζε κορώνα γράμματα το ματς προσφέροντας ψήφο εμπιστοσύνης στον Ναν; Υπάρχει και κάθεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Ο Ναν έμεινε στο παρκέ, κέρδισε δύο φάουλ, σούταρε άλλο ένα τρίποντο της πλάκας (εύστοχο ωστόσο) και συνέχισε να κάνει του κεφαλιού του ανενόχλητος, την ίδια ώρα που ο Σλούκας με τον Βιλδόσα κοιτάζονταν απορημένοι στον πάγκο.
Ο Ναν δεν ξανασκόραρε μέχρι το 88-80, οι δε συμπαίκτες του είχαν ξεπαγιάσει ξεροσταλιάζοντας για μια μπάλα μέσα στο ηφαίστειο. Μέσα στην αναμπουμπούλα, ο Κέβιν Πάντερ ζεστάθηκε, ο Πι Τζέι Ντόζιερ βρήκε διαδρόμους για κρίσιμα καλάθια, ο βιονικός Καμπόκλο άρχισε τις πτήσεις απέναντι στους κατάκοπους Λεσόρ και Μήτογλου, όλα πήγαν στράφι, η νίκη χάθηκε μέσα σε μία δεκάλεπτη βροχή από κακές επιλογές και ακόμα χειρότερο μπάσκετ.
Η τελική στατιστική βρήκε τον εξουθενωμένο Ντίνο Μήτογλου στα 41:04 και τον Μάριους Γκριγκόνις στα 39:26. Πώς είναι δυνατόν να μην βρίσκεται ο Παναθηναϊκός στην αγορά για φόργουορντ; Λίγο πιο μέσα, ο ούτως ή άλλως μέτριος Ματίας Λεσόρ πάσχιζε απεγνωσμένα να πάρει μία ανάσα, αφού αγωνίστηκε απνευστί σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο και την παράταση. Αυτός ήταν που βρέθηκε μπροστά στον Πάντερ στις φάσεις που έφεραν την Παρτίζαν από το -7 του 38ου λεπτού (71-78) στην ισοπαλία.
Ο άλλοτε «πράσινος» Τζέιμς εκτέλεσε τον Ολυμπιακό στο Μόντε Κάρλο, ο άλλοτε «κόκκινος» (και «κίτρινος») Πάντερ καθάρισε τον Παναθηναϊκό στο Βελιγράδι και οι εκατέρωθεν οπαδοί βρήκαν πάτημα για να διασκεδάσουν τη σκασίλα τους για τη χιονοστιβάδα των ηττών αυτής της γκρίζας Πέμπτης.
Όταν περάσει ο θυμός, ο Παναθηναϊκός θα ρίξει μία νηφάλια ματιά στη βαθμολογία και θα δει τον εαυτό του πολύ πιο κοντά στην κορυφογραμμή παρά στο υπόγειο όπου ζούσε τα προηγούμενα χρόνια. Η πρόοδος είναι εμφανής, το εγχώριο διπλό στο ΣΕΦ πολύτιμο πετράδι, αλλά και οι παλινωδίες αναμφισβήτητες.
Το 6-5 δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί φτωχό, αλλά και η πίκρα των τριών χαμένων παρατάσεων -σε συνδυασμό με το ευνοϊκό πρόγραμμα- κάνει τον καφέ από βαρύ γλυκό, μέτριο. Εάν ο Παναθηναϊκός έφευγε νικητής από το Βελιγράδι, θα υποδεχόταν τον Δεκέμβρη στρογγυλοκαθισμένος στην 3η θέση, με δύο μόνο πλάτες στον ορίζοντά του. Ποιος του είπε να γίνει στα καλά καθούμενα αμερικανική ομάδα, στην τελική ευθεία του αγώνα με την Παρτίζαν;
Πηγή: Gazzetta
