Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Μια εβδομάδα πριν το Final 4 είχαμε τις ανακοινώσεις των καλύτερων της χρονιάς και ομολογώ πως μου άρεσαν πιο πολύ από αυτές οι γκρίνιες που τις συνόδευσαν. Στο μπάσκετ οι παίκτες μοιάζουν να χαίρονται για τις ατομικές βραβεύσεις τους πιο πολύ από όσα σε άλλα ομαδικά σπορ και το γιατί είναι κατανοητό: το ίδιο το παιγνίδι επιβάλει να παίζεις για την ομάδα, αλλά, αν νιώθεις μεγάλος παίκτης, και για τον εαυτό σου – εννοώ ότι δεν μπορείς να κρύβεσαι, να μην είσαι αυτός που θα πάρει την πρωτοβουλία, το κρίσιμο σουτ, εν τέλει την ευθύνη. Όταν αυτά τα κάνεις θέλεις και οι άλλοι να τα αναγνωρίζουν. Αν δεν συμβαίνει θυμώνεις. Και ο θυμός σου δημιουργεί ωραίες συζητήσεις διότι πρόκειται για συζητήσεις που αφορούν το σπορ. Που είναι το πιο σημαντικό πάντα.
Θα γράψω τις ενστάσεις μου και θα τις βάλω σε δημόσια διαβούλευση – εννοώ ότι θέλω να δω και τις δικές σας.
Ο Τζέιμς και οι άλλοι
Η επιλογή του Μάικ Τζέιμς ως MVP της κανονικής περιόδου έχει για μένα κάτι το ακατανόητο. Ο Τζέιμς είναι καταπληκτικός παίκτης, τον σέβομαι απεριόριστα κι ανήκει στην κατηγορία των παικτών που θα πλήρωνα εισιτήριο για να τους δω όπου κι αν αγωνίζονταν. Αλλά ΜVP δεν μπορεί να είναι ένας παίκτης η ομάδα του οποίου δεν έφτασε στο Final 4 διότι με αυτή την λογική καταργούμε εντελώς το αποτέλεσμα και δημιουργούμε ένα κριτήριο που δυσκολεύομαι να διακρίνω. Ο Τζέιμς δεν έκανε φέτος τίποτα πιο πολύ από όσο τα προηγούμενα χρόνια: είχε απλά χειρότερα αποτελέσματα. Εγινε πρώτος σκόρερ στην ιστορία της διοργάνωσης και μπράβο του. Μπορεί να θεσπιστεί ένα ειδικό βραβείο για το κατόρθωμά του: να το δεχτώ. Αλλά αν αποκλείσουμε από την συζήτηση το αποτέλεσμα, που είναι μάλιστα το μικρότερο δηλαδή ένα εισιτήριο για το Final 4, τότε στην συζήτηση μπαίνουν πολλοί ως υποψήφιοι. Ο Μονέκε με τον ίδιο τρόπο κουβάλησε την Μπασκόνια. Ο Λάρκιν την Εφές στην οποία κάποια στιγμή έπαιζε μόνος του αφού είχαν τραυματιστεί όλοι. Ο Σενγκέλια επίσης έκανε σπουδαία πράγματα με την Βίρτους – και μάλιστα επανήρθε φέτος σε στάνταρ απόδοσης που είχε χάσει. Για μένα για τον ΜVP της κανονικής περιόδου έπρεπε να ισχύσει το ίδιο κριτήριο με την ανάδειξη του προπονητή της κανονικής περιόδου: από την στιγμή που αναγνωρίστηκε στον Ματέο ότι η Ρεάλ του έτρεξε μόνη της, έτσι έπρεπε να αναγνωριστεί και στον Φακούντο Καμπάτσο ότι άλλαξε ταχύτητα στην Βασίλισσα και ήταν ο έξτρα παίκτης που στην κανονική περίοδο την άλλαξε καθοριστικά. Αυτός έπρεπε να είναι ο ΜVP, έστω κι αν αγωνίζεται στην κάτοχο της Ευρωλίγκας που λύσεις έχει πολλές.
Οι δυο πεντάδες
Για τις πεντάδες δεν έχω μεγάλες ενστάσεις, αλλά κατανοώ και όσους έχουν. Ο ΠΑΟ έχει στην πρώτη πεντάδα των καλύτερων της χρονιάς για την Ευρωλίγκα τους Ναν και ΛεΣόρτ και στην δεύτερη τον Κώστα Σλούκα: δεν είναι παράξενο. Ο ΠΑΟ τερμάτισε δεύτερος στην κανονική διάρκεια και έφτασε στο Final 4. O Ναν ήταν (είναι…) ο παίκτης που ήρθε από το ΝΒΑ για να παίξει στην Ευρώπη και έδειξε γιατί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού παίζεται άλλου τύπου επιθετικού μπάσκετ – μας αρέσει δεν μας αρέσει. Ο ΛεΣόρτ έδειξε μια καταπληκτική ικανότητα να αγωνίζεται 30 και 35 λεπτά και δεν είναι η πρώτη χρονιά που το κάνει: απλά φέτος αυτή η θεαματική αντοχή του (αποτέλεσμα μιας καταπληκτικής συγκέντρωσης) συνοδεύτηκε και από ένα εισιτήριο της ομάδας για το Final 4 πράγμα που δεν είχε συμβεί με την Παρτιζάν πχ. O Σλούκας οδηγεί τον ΠΑΟ στο Final 4 ως πρωταγωνιστής του κι αυτή είναι η τρίτη ομάδα που φτάνει στον στόχο αυτό υπό την ηγεσία του – κατόρθωμα που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, αν αγαπάει την διοργάνωση. Στην πρώτη πεντάδα μαζί με τους δυο παίκτες του ΠΑΟ είναι κι ο Χέινζ, ο Καμπάτσο και ο Τζέιμς. Μαζί με τον Σλούκα είναι ο Μπάλντγουιν, ο Χεζόνια, ο Ταβάρεζ, ο Λορέντσο Μπράουν. Εδώ έχω ενστάσεις.
Στην πρώτη πεντάδα υπάρχουν τρεις περιφερειακοί. Κατανοώ ότι θα πρεπε με κάποιο τρόπο να βρεθεί χώρος για τους τρεις αφού έκαναν αξιοσημείωτα πράγματα. Αλλά το αποτέλεσμα είναι κωμικό. Μου θυμίζει κάτι ενδεκάδες που ψηφίζονται σε ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και στις οποίες υπάρχουν δυο σέντερ φορ, τρια εξτρέμ και δυο δεκάρια. Ο Καμπάτσο, ο Ναν και ο Τζέιμς για να παίξουν μαζί πρέπει να υπάρχουν δυο μπάλες στο παρκέ τουλάχιστον. Δεν ξέρω πως έγινε η ψηφοφορία, αλλά αν έγινε κατά θέση (που είναι το πιο λογικό) είναι σαν να αποφασίστηκε πως δεν υπάρχει στην Ευρωλίγκα παίκτης της προκοπής για την θέση «τρία». Αλλά και η δεύτερη πεντάδα μου φαίνεται παράξενη. Καλοί παίκτες ο Μπράουν και ο Μπάλντγουιν αλλά δεν θα είναι στο Final 4. O Μπάλντγουιν έκλεισε την χρονιά τραυματίας και έλειψε στα κρίσιμα ματς της Μακάμπι με τον ΠΑΟ: πως γίνεται να μπει σε κάποια καλή πεντάδα, πρώτη ή δεύτερη; Ας του δίναν το βραβείο του άτυχου της σεζόν. Ο δε Μπράουν έκανε ηρωϊκά play off, αλλά όχι τόσο σπουδαία ματς στην κανονική περίοδο. Οπου έπαιξαν πολύ καλύτερα παίκτες όπως ο Λαπροβίτολα, ο ΜακΙντάιερ, ο Λάρκιν και άλλοι.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει παίκτη στις δυο πεντάδες, αλλά ο Γουόκαπ πήρε το βραβείο του καλύτερου αμυντικού: θα μπορούσαν να το πάρουν κι άλλοι παίκτες του Ολυμπιακού – ο Παπανικολάου πχ. Ο δρόμος του Ολυμπιακού είναι διαφορετικός από τον υπόλοιπων ομάδων, η προσοχή στην άμυνα είναι μεγαλύτερη. Αλλά πως γίνεται ο καλύτερος αμυντικός της Ευρωλίγκας να λείπει από κάποια από τις πεντάδες των καλύτερων; Εντάξει, δεν ζούμε στην Ευρώπη στην εποχή της άμυνας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την ακυρώνουμε κιόλας: αν την έχουμε ακυρώσει, τι χρειάζεται το βραβείο του καλύτερου αμυντικού;
Λογικά ο Ματέο
Ούτε για την ανάδειξη του Τσους Ματέο ως καλύτερου προπονητή έχω ένσταση. Ο Ισπανός παρουσίασε μια Ρεάλ που έκανε περίπατο στην διοργάνωση και στα play off: έπρεπε αυτό να επισημανθεί. Υπάρχουν φυσικά κι άλλοι που θα μπορούσαν να πάρουν το βραβείο, αλλά για όλοι κουβαλάνε κάποιες σκιές στη σεζόν τους. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήταν φέτος ο MVP του Oλυμπιακού κι όχι απλά ο προπονητής του. Είναι τόσο καταλυτική η παρουσία του ώστε είναι αδύνατο και να φανταστείς τους συγκεκριμένους παίκτες με άλλο προπονητή. Αλλά ο Ολυμπιακός έπαιξε φέτος συνολικά χειρότερο μπάσκετ από πέρσι και πρόπερσι που ο Μπαρτζώκας πήρε τον σχετικό τίτλο. Τον άξιζε φέτος τον τίτλο αυτό ο Γιασκεβίτσιους, που βρήκε μια Φενέρ χωρίς ηθικό και σαφώς την βοήθησε, αλλά δεν μπορεί να δώσεις το βραβείο σε κάποιον που ανέλαβε μια ομάδα στη μέση της περιόδου. Ο Αταμάν έκανε επίσης εξαιρετική δουλειά, αλλά στα play off με την Μακάμπι ο ΠΑΟ ζορίστηκε πολύ και είναι τέτοιος ο τρόπος που ο Τούρκος δουλεύει, που δύσκολα θα πάρει ατομικά βραβεία αν δεν κερδίσει την Ευρωλίγκα: είναι ο λιγότερο σοφιστικέ προπονητής στην Ευρώπη και η απλότητα του δεν εκτιμάται από όσους αγαπάνε τα περίπλοκα – στο μπάσκετ είναι πολλοί. Το βραβείο θα το έπαιρνε ο Κάτας, αν η Μακάμπι του έφτανε στο Final 4 παίζοντας όλο το χρόνο μακριά από την έδρα της. Αλλά δεν πήγε στο Βερολίνο.
Θα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα βραβεία για το Final 4. Αυτά κατά την γνώμη μου μετράνε και λίγο πιο πολύ. Κι ας είναι σε αυτό τα ματς λίγα.
Πηγή: Karpetshow
