Του Βασίλη Σαμπράκου
Προφανώς το πιο σοβαρό, ουσιαστικό και κρίσιμο για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου ζήτημα αυτών των ημερών είναι αυτό που αφορά την σημαντική απόφαση των διαιτητών να μην “σφυρίξουν” το ερχόμενο Σαββατοκύριακο επειδή σφύριξαν από τις απειλές και το διαρκές μπούλινγκ που δέχονται. Πιο σοβαρό και ανησυχητικό από όλα είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι δεν ιδρώνει το αφτί της και ότι στα σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν στο ποδόσφαιρο κινείται και “δρα” μόνο όταν νιώθει την ανάγκη να το κάνει για τα μάτια του κόσμου. Στην περίπτωση αυτή τα μάτια του κόσμου δεν στρέφονται στο ποδόσφαιρο επειδή οι διαιτητές είναι, ως “κοινωνική ομάδα”, αντιδημοφιλείς.
Αν το “στοπ στην τρομοκρατία” το είχαν φωνάξει οι ποδοσφαιριστές, σήμερα η κυβέρνηση θα είχε κάνει τουλάχιστον τέσσερις πέντε δημόσιες ανακοινώσεις και εξαγγελίες. Όμως οι διαιτητές δεν έχουν TikTok – καλά καλά δεν έχουν ούτε Instagram. Άρα, επειδή δεν πρόκειται για μεγάλους influencers, ποιος νοιάζεται; Τουλάχιστον όχι κάποιος εντός της κυβέρνησης.
Σε μια προσπάθεια να πάρω λίγο το μυαλό μου από αυτή την μαύρη ιστορία που επηρεάζει την ζωή μου, μοιράζομαι την σκέψη μου σχετικά με την πρόσληψη του Κάρλος Καρβαλιάλ από τον Ολυμπιακό.
Θυμάμαι να δίνω προσοχή στον Καρβαλιάλ για πρώτη φορά πριν από περίπου 15 χρόνια, δηλαδή λίγο προτού προσληφθεί από τον Αστέρα Τρίπολης. Ως ένας εκ των πρώτων “απόστολων του Μουρίνιο”, όπως τον είχαν βαφτίσει τον καιρό εκείνο στην Πορτογαλία επειδή ήταν από τους πρώτους προπονητές που υπήρξαν απόφοιτοι πανεπιστημίου, ο Καρβαλιάλ ήταν από τότε ένας τύπος που παρουσίαζε καλές ομάδες και μπορούσε να μεταδώσει γνώση και εμπειρία με τον δημόσιο προφορικό λόγο του.
Στην διάρκεια των τελευταίων ετών είχε φτάσει να είναι τόσο μεταδοτικός και φιλικός στον μέσο ποδοσφαιρόφιλο, που αποτελούσε σταθερό συνομιλητή του SkySports, όταν αυτό ήθελε να καταπιαστεί με την εξέλιξη των τακτικών και της προπονητικής στο ποδόσφαιρο, και τηλεοπτικό αναλυτή της LaLiga στο ψηφιακό κανάλι του SkySports που προβάλει τους αγώνες του ισπανικού πρωταθλήματος.
Ως ένας προπονητής που έχει παρουσιάσει καλές δουλειές, έχει ακαδημαϊκή δράση, και έχει αφήσει θετικές εντυπώσεις στην πλειονότητα των ομάδων που έχει εργαστεί, όπου ακόμη τον “αγαπούν”, ο Καρβαλιάλ ήταν διαχρονικά στο μυαλό μου μια πολύ καλή και πολύ ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία. Τον κάνουν όλα τα παραπάνω συμβατό με την φύση της δουλειάς που αναλαμβάνει;
Στο δικό μου μυαλό ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ είναι ένας πολύ καλός προπονητής. Υπήρξε αποτελεσματικός στον Ολυμπιακό; Αν το κριτήριο είναι ο βαθμολογικός πίνακας, όπως έχουμε μάθει στην Ελλάδα να μετράμε σε απόλυτο βαθμό την αποτελεσματικότητα των προπονητών, ο Ολυμπιακός του Μαρτίνεθ θα ήταν στην κορυφή αν δεν είχε χάσει τους βαθμούς λόγω του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, τους οποίους δεν έχασε η ομάδα του στο τερέν. Αν το κριτήριο είναι η ευρωπαϊκή πορεία, οι 4 νίκες/2 ισοπαλίες/ 3 ήττες στα 9 πρώτα του παιχνίδια δεν τον δείχνουν ούτε επιτυχημένο αλλά ούτε και αποτυχημένο. Στην πραγματικότητα δεν θα τον κρίνουμε ποτέ απολύτως σε αυτό το κομμάτι, δεδομένου ότι δεν μάθαμε αν εξασφάλισε ή όχι την συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας στο 2024. Αν το κριτήριο, τέλος, είναι το ποσοστό των νικών του, το 61,90% σε 21 αγώνες δεν τον βαφτίζει αποτυχημένο. Το αντίθετο, αν κανείς αναλογιστεί ότι επρόκειτο για την πρώτη του σεζόν θα έβαζε θετικό πρόσημο στο “μέχρι εδώ”.
Η σύντομη ιστορία του Ντιέγκο Μαρτίνεθ στις 118 ημέρες που άντεξε, από το πρώτο του παιχνίδι μέχρι την απόλυσή του, επιβεβαιώνει την φήμη που έχει χτίσει ο Ολυμπιακός από την ημέρα που αποχωρίστηκε τον Πέδρο Μαρτίνς: οι πράξεις του Ολυμπιακού, δηλαδή αυτές οι πέντε αλλαγές προπονητή σε 493 ημέρες, δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός ψάχνει λαχείο – όχι προπονητή. Δηλαδή αναζητεί κάποιον που θα “πιάσει” με την “πρώτη”, δηλαδή στις πρώτες 100 ημέρες. Ναι, αλλά οι προπονητές διδάσκονται στις σχολές τους ότι η δουλειά του προπονητή, εφόσον είναι αυτός που συμμετείχε στον σχηματισμό του ρόστερ και έχτισε την ομάδα στην προετοιμασία, αρχίζει να φτάνει στην φάση της παγιοποίησης και της εμπέδωσης των αλλαγών μετά τις 100 ημέρες. Τότε είναι που αρχίζει να πλησιάζει μια ομάδα το μοντέλο παιχνιδιού του προπονητή της κατά 30%. Στο 30% σε σχέση με το ιδανικό που έχει στο μυαλό του ο προπονητής.
Τι πρέπει να συμβεί για να “πιάσει” ο Καρβαλιάλ λοιπόν; Να συμβούν πράγματα που είναι πέρα από τον δικό του έλεγχο. Δηλαδή να “πέσει” πάνω σε ποδοσφαιριστές που θα φορμαριστούν ή θα βρεθούν, τυχαία, στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, ή να “πέσει” πάνω στην αγωνιστική παρακμή των αντιπάλων του, ή να σταθεί στα κρίσιμα παιχνίδια τόσο τυχερός που να πάρει πολύ περισσότερους βαθμούς από τους Expected Points – δηλαδή από αυτούς που θα αναλογούν στην ποιότητα του παιχνιδιού της ομάδας του. Διότι εκτός των άλλων, ο Καρβαλιάλ δεν την έχει χτίσει αυτή την ομάδα. Και ένας προπονητής που, για παράδειγμα, βάζει ως αρχή στις ομάδες του ότι ο τερματοφύλακας αναπτύσσει τις επιθέσεις χάρη στις πολύ καλές τεχνικές δεξιότητές του, τώρα θα δουλέψει με τερματοφύλακες που δεν έχουν τόσο μεγάλες δεξιότητες στο passing game. Και το έργο του θα κριθεί με αυτούς – όχι με επόμενους, διότι και να αποκτήσει “μπαλαδόρο” τερματοφύλακα τον Ιανουάριο θα του πάρει τουλάχιστον 2 μήνες μέχρι αυτός να εξοικειωθεί με τη νέα του ομάδα.
Όταν αυτός που μόλις απολύθηκε είναι κάποιος που “έτρεχε” το καλύτερο ποσοστό νικών της καριέρας του, ο επόμενος θα πρέπει να σκέφτεται ότι για να έχει ρεαλιστικές ελπίδες για να επιβιώσει στον πάγκο του Ολυμπιακού θα πρέπει στο προσεχές εξάμηνο να ξεπεράσει την δική του καλύτερη επίδοση, που είχε στην Λεϊσόες πριν από 21 χρόνια (65,63%), διότι αν κάνει κάτι λιγότερο από αυτό, όπως του συμβαίνει από τότε, θα απολυθεί.
Μπορεί να είναι ο Καρβαλιάλ το λαχείο που ψάχνει εδώ και 16 μήνες ο Ολυμπιακός; Αυτή είναι μια συζήτηση για αυτούς που μαντεύουν το μέλλον. Η δική μας συζήτηση περιορίζεται στην διαπίστωση ότι ο Ολυμπιακός προσλαμβάνει ακόμη έναν ικανότατο προπονητή, μετά τον προηγούμενο που ήταν επίσης πολύ ικανός, για να δει αν με αυτόν θα έχει μεγαλύτερη τύχη.
Πηγή: Gazzetta
