Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Στις 18 Μαρτίου, όταν ο επτάστερος ήταν ακόμα εξάστερος και η ποδοσφαιρική Ελλάδα είχε ακόμα μια ευρωπαϊκή κούπα (πλέον έχει τρεις, για να μην ξεχνάμε ποτέ τους Νέους του Ολυμπιακού), έγραφα σε αυτή εδώ τη διαδικτυακή γωνιά ότι Το ζευγάρι Ρεάλ – Σίτι βγάζει (ξανά) την πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Δυόμισι μήνες αργότερα, απέχουμε 90 (ή 120) αγωνιστικά λεπτά για να διαπιστώσουμε αν αυτή η πρόβλεψη θα δικαιωθεί. Η ποδοσφαιρική λογική, η ποιότητα των μονάδων και η… τεχνογνωσία στις κούπες λέει ότι θα δικαιωθεί το βράδυ του Σαββάτου (01/06, καλό μήνα και καλό καλοκαίρι παρεμπιπτόντως) στο «Γουέμπλεϊ» του Λονδίνου.
Η Ρεάλ Μαδρίτης των 14 Champions League και των οκτώ σερί νικών σε τελικούς (έχασε τελευταία φορά το 1981, όταν ο υπογράφων δεν πήγαινε καν δημοτικό ακόμα!), έχει έναν προπονητή εξπέρ στις κούπες με τα μεγάλα αυτιά (Κάρλο Αντσελότι), τον κορυφαίο τερματοφύλακα του κόσμου, παρότι προέρχεται από σοβαρότατο τραυματισμό (Τιμπό Κουρτουά), τον πιο «καυτό» 20άρη στον πλανήτη (Τζουντ Μπέλινγκχαμ) και τον καλύτερο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή (συγνώμη «Νέι») αυτή την στιγμή (Βινίσιους Ζούνιορ).
Συν τοις άλλοις, το αποψινό ματς στον νάο του αγγλικού ποδοσφαίρου, σε ένα από τα ελάχιστα θρυλικά γήπεδα της Ευρώπης όπου ακόμα ΔΕΝ έχει κατακτήσει το Champions League η Ρεάλ, θα δώσει την τελευταία του παράσταση με την λευκή φανέλα ο ξανθομάλλης μαέστρος που ακούει στο όνομα Τόνι Κρόος. Και, βεβαίως, ο Γερμανός θέλει να το κάνει με την έκτη ευρώ – κούπα του, στο γήπεδο μάλιστα που πήρε την πρώτη, το 2013, με την Μπάγερν Μονάχου απέναντι στην… Ντόρτμουντ.
Η Ρεάλ έχει όλο το «πακέτο» για να κάνει 15 τα Άγια Δισκοπότηρα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο (θυμίζω ότι η δεύτερη Μίλαν έχει… επτά!), να το πανηγυρίσει στο άγαλμα της θεάς Κυβέλης με τους φιλάθλους της και, από βδομάδα, να ανακοινώσει εν χορδαίς και οργάνοις την μεταγραφάρα του Κιλιάν Μπαπέ. Αλλά…
Που ποντάρει η Μπορούσια
Η Βασίλισσα, βεβαίως, δεν παίζει μόνη της. Απέναντί της θα βρει μια ομάδα που, στην διαδρομή προς το «Γουέμπλεϊ», όπως αυτή απέκλεισε την κάτοχο (Μάντσεστερ Σίτι) και ένα παραδοσιακό θηρίο (Μπάγερν), έτσι και εκείνη πέταξε έξω την επτάκις πρωταθλήτρια Ευρώπης Μίλαν (στην φάση ομίλων), την δις φιναλίστ του Champions League την τελευταία δεκαετία Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε και την αιώνια διεκδικήτρια της κούπας, Παρί Σεν Ζερμέν του… Μπαπέ, τότε.
Στο ζευγάρωμα με τους Παριζιάνους, μάλιστα, η Μπορούσια Ντόρτμουντ είχε, εκτός από την ικανότητα και την αποτελεσματικότητα, την τύχη που πάντα χρειάζεται μια ομάδα για να πάει μακριά (για ρωτήστε και τον Ολυμπιακό…).
Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά έξι (!) δοκάρια είχε στα δύο παιχνίδια η ομάδα του Λουίς Ενρίκε, την ώρα που οι Βεστφαλοί εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τις δικές τους ευκαιρίες για να επιστρέψουν το γήπεδο όπου πριν από έντεκα χρόνια έχασαν στις λεπτομέρειες την κούπα από τους Βαυαρούς (γκολ του Άριεν Ρόμπεν στο 89’).
Παραδοσιακά, η Μπορούσια ήταν μια απολαυστικά αφελής ομάδα, της λογικής «όσα βάλουμε και όσα φάμε». Όχι πια. Ο Έντιν Τέρζιτς, ο οποίος έφαγε τα νιάτα του (με άκρατη ικανοποίηση βεβαίως) στο Κίτρινο Τείχος ως ένας ακόμα φίλαθλους της «BVB», έχει φροντίσει να δημιουργήσει ένα σύνολο που λειτουργεί άψογα στην άμυνα, ξέρει πως να βγαίνει με αξιώσεις στο transition άμυνας – επίθεσης και, κυρίως, λατρεύει τον ρόλο του αουτσάιντερ.
Αυτόν, δηλαδή, που είχε στον όμιλο με Παρί, Μίλαν και Νιούκαστλ, όπου τερμάτισε πρώτη, αλλά και στα ανταμώματα με Ατλέτικο και Παρί στα νοκ άουτ. Φαβορί θεωρούνταν μόνο με την Αϊντχόφεν στους «16» και εκεί ζορίστηκε πολύ.
Η Ντόρτμουντ δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να περιμένει την Ρεάλ στην περιοχή της, να κλείσει τους διαδρόμους και να ψάξει τα (όποια) κενά μπορεί να αφήσουν στην άμυνά τους οι Μαδριλένοι, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να παίζουν κόντρα σε κλειστές άμυνες, αλλά δεν είναι και το καλύτερό τους.
Η Μπορούσια θα πρέπει να υπερβάλλει εαυτόν και να αγγίξει την τελειότητα σε όλες τις γραμμές της και κάθε μονάδα ξεχωριστά, ώστε να έχει πιθανότητες να κάνει μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις σε τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Έκπληξη εφάμιλλή με τη νίκη του Αμβούργου επί της Γιουβέντους στην Αθήνα (1983), τη νίκη της Στεάουα Βουκουρεστίου επί της Μπαρτσελόνα στην Σεβίλλη (1986), τη νίκη της Πόρτο επί της Μπάγερν Μονάχου στην Βιέννη (1987), αλλά βεβαίως και τη νίκη της… Ντόρτμουντ επί της Γιουβέντους στο Μόναχο (1997).
Αυτό είναι και το μοναδικό Champions League στην συλλογή της Μπορούσια, η οποία έχει ως καθρέφτη εκείνον τον τελικό με την Γηραιά Κυρία αλλά, κατά πρώτο λόγο, το τι συνέβη στις άλλες δύο ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις φέτος.
Γιατί, μην γελιόμαστε, τόσο η Αταλάντα, όσο και ο Ολυμπιακός, ήταν αουτσάιντερ κόντρα σε Μπάγερ Λεβερκούζεν και Φιορεντίνα αντίστοιχα. Οι Μπεργκαμάσκι, όμως, θριάμβευσαν με 3-0 των Ασπιρινών και κατέκτησαν εμφατικά το Europa League, ενώ οι Ερυθρόλευκοι έγραψαν ιστορία με το 1-0 επί των Βιόλα και την παρθενική κατάκτηση για ελληνική ομάδα του Europa Conference League.
Όπως και η Ρεάλ, έτσι και η Μπορούσια αποχαιρετά απόψε έναν θρύλο (της). Ο Μάρκο Ρόις θα φορέσει για τελευταία φορά την κίτρινη φανέλα και θέλει να το κάνει με μια αξέχαστη βραδιά. Δεν αποκλείεται, όμως, να κάνει το ίδιο και ο Ματς Χούμελς, του οποίου το συμβόλαιο επίσης λήγει τις επόμενες ημέρες.
Όπως και να’ χει, κάποιου το «αντίο» απόψε θα είναι ξεχωριστό. Και, ποιος ξέρει, ίσως ο Δαυίδ να νικήσει τον Γολιάθ για τρίτη φορά φέτος σε ευρωπαϊκό τελικό…
Πηγή: Gazzetta
