Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο ΠΑΟΚ έχασε και το τρίτο ντέρμπι των πλέι – οφ στην Τούμπα. Μετά από ΑΕΚ, ΠΑΟ ηττήθηκε σε «τελικό» 3ης θέσης και από τον Ολυμπιακό. Τον Ολυμπιακό του -4ου προπονητή μέσα στη χρονιά – Ζοσέ Ανιγκό ο οποίος πάντως βρήκε στα τελευταία ματς το σχήμα για να μαζέψει τα αμυντικά χάλια της ομάδας του και για αυτό δεν δέχτηκε γκολ ούτε από ΑΕΚ, ούτε από Παναθηναϊκό, ούτε από ΠΑΟΚ. Με βάση το ποδόσφαιρο που έπαιξε μέσα στη σεζόν, πίστευα και έγραφα ότι ο ΠΑΟΚ άξιζε την 3η θέση σε σχέση με τον ποιοτικό μα αλλοπρόσαλλο Ολυμπιακό. Με βάση τα πλέι – οφ και την πνευματική ανετοιμότητα – νωθρότητα του «Δικεφάλου» εντέλει η 4η θέση είναι δίκαιη. Για ένα δίμηνο – τρίμηνο μέσα στο χειμώνα «ψηθήκαμε» ότι ο αυτός ο ΠΑΟΚ μπορούσε να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Αποδείχθηκε ότι απείχε πολύ.
Και, ναι ,εντάξει σε κανένα από τα ντέρμπι της Τούμπας δεν ήταν χειρότερος των αντιπάλων του. Σε όλα ηττήθηκε στις λεπτομέρειες – ευκολότερα εντέλει από τον Ολυμπιακό που δεν πιέστηκε όσο η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ. Αυτά όμως είναι τελικά παρηγοριά που δεν βοηθά σε κάτι. Και καταλαβαίνω μεν τις δηλώσεις του Λουτσέσκου, ενόψει και του τελικού κυπέλλου, περί υπερηφάνειας για τους ποδοσφαιριστές του. Κι εγώ δεν αμφιβάλω ότι τα έδωσαν όλα. Τούτο καθιστά την πραγματικότητα που περιέγραψε ο Σωτήρης Μήλιος στο κείμενό του για τα συμπεράσματα των πλέι – οφ ακόμα πιο στενάχωρη: «Ο ΠΑΟΚ είναι μάλλον η μεγαλύτερη απογοήτευση των πλέι-οφ. Μία ομάδα που δέχθηκε 15 γκολ στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, δέχθηκε 17 σε αυτές τις 10 αγωνιστικές! Μάλιστα η ομάδα του Λουτσέσκου έχασε στην Τούμπα διαδοχικά από ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και έκανε 5 ήττες σε 10 ματς, παρότι είχε δύο σε όλη την κανονική διάρκεια»!
Αν λοιπόν ο ΠΑΟΚ τα έδωσε όλα και έφερε αυτά τα αποτελέσματα, τότε το πρότζεκτ που ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι μάλλον δεν πέτυχε, σωστά; Όχι ακριβώς. Εξακολουθώ να θεωρώ την κεντρική ιδέα σωστή, Ο ΠΑΟΚ οφείλει, κατά τη γνώμη μου να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο με στόχο την οικονομική αυτάρκεια: στήριξη και εξέλιξη νέων ταλέντων και πλαισίωσή τους με ποιοτική εμπειρία. Αλλά με καλύτερες επιλογές και στις δυο κατηγορίες. Οι ακαδημίες του ΠΑΟΚ παράγουν εξίσου ή και περισσότερο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές από διάφορους Κουαλιάτα και Φελίπε Σοάρες (που μακάρι να βγουν παιχταράδες τα παιδιά αλλά προς το παρόν δεν…). Τα 5 εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για αυτούς τους δύο θα ήταν χρησιμότερο την επόμενη φορά να πάνε στα συμβόλαια δυο τοπ – κλας (για τα ελληνικά δεδομένα) έμπειρων παικτών που θα κάνουν τη διαφορά στα ντέρμπι. Ο πολυσυζητημένος εσχάτως Κωνσταντέλιας, ο Κουλιεράκης, ο Τζήμας, ο Λύρατζης, ο Χάρης Τσιγγάρας εφόσον επιστρέψει αλλά και ο Κοτάρσκι με τον Ντάντας έχουν το ταλέντο για να αποτελέσουν τη βάση μιας πολύ καλής ομάδας. Αρκεί να πλαισιωθούν από ποδοσφαιριστές επιπέδου Τάισον και πάνω. Οι αποχωρήσεις Μπίσε (θα σε αγαπάμε πάντα), Καντουρί, Κούρτιτς, Ολιβέιρα και μάλλον Μουργκ ανοίγουν τον δρόμο για το update.
Το οποίο από μόνο του δεν αρκεί. Χρειάζεται επίσης updateνοοτροπίας.
Με πρόσχημα την φετινή ανανέωση, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε να συμβιβάζεται στη μετριότητα. Το κλείσιμο του πρωταθλήματος αντί να προκαλέσει σφοδρή απογοήτευση, ήταν σε φάση «τι να κάνσ να κάτσ να σκάις;».
Ο ΠΑΟΚ σε έξι ματς με τους τρεις του ΠΟΚ στα πλέι – οφ είχε μια ισοπαλία και πέντε ήττες. Έπεσε από την 2η στην 4η θέση μετά από χρόνια. Και κινδυνεύει να ξεκινήσει κατακαλόκαιρο τα προκριματικά του Κόνφερενς Λιγκ θέτοντας σε κίνδυνο και την επόμενη χρονιά του. Φυσικά θα κάτσεις να σκάσεις! Να στεναχωρηθείς, να εκνευριστείς, να σκυλιάσεις για να δεις πώς θα το γυρίσεις.
Αν τα παραπάνω συναισθήματα δεν κυριαρχούν από το βράδυ της Κυριακής στον οργανισμό του ΠΑΟΚ και εννοώ από τα αποδυτήρια έως τη διοίκηση, τότε υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα που δεν λύνεται μόνο με ποιοτικές μεταγραφές. Σε κάθε περίπτωση καθίσταται ξεκάθαρο πώς όσοι έρθουν, εκτός από καλοί παίκτες πρέπει να είναι και πρωταθλητές, με μάτι που γυαλίζει, τύπου Λέο Μάτος.
Υ.Γ. Ο Λουτσέσκου, που θα το γράψω ξανά, παρουσιάζει για δεύτερη συνεχή χρονιά μια ομάδα που σχεδόν κατέρρευσε στα πλέι οφ, συνήθως δεν συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο από τους υψηλότερους δυνατούς στόχους. Και παρά τις επί μέρους ενστάσεις τις οποίες ενδεχομένως να έχω για την προσέγγισή του σε συγκεκριμένα παιχνίδια, είναι κανονικά εχέγγυο για την δημιουργία κουλτούρας πρωταθλητισμού εντός αποδυτηρίων. Ούτε αυτό το είδαμε φέτος –είδαμε καλή δουλειά μεν, καθόλου καλή mentality δε. Ελπίζω να τη δούμε στον τελικό του κυπέλλου, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Πηγή: Sport DNA
