Υπάρχουν πολλά που μπορεί να γράψει κανείς για τον Μουρίνιο. Θετικά και αρνητικά. Επαναστατικές μεθόδους στις προπονήσεις, τρόπαια, οξυδέρκεια, πόσο επιδραστικός ήταν σε αρκετούς παίκτες. Αυτά είναι τα θετικά.
Υπάρχουν και τα αρνητικά. Πόσο πίσω έχει μείνει στην προπονητική εξέλιξη, επιλέγει ποδόσφαιρο αντίδρασης και καταστροφής, αντί αυτό της δημιουργίας και της δράσης, αναίτιες λεκτικές επιθέσεις σε συναδέλφους του, κακές σχέσεις με παίκτες. Και κάτι πολύ παράξενο. Πόσο λίγο εκτίμησε μερικούς παικταράδες, που στη συνέχεια, αφού τους έδιωξε από την ομάδα του, έκαναν σπουδαία καριέρα και ακόμη και σήμερα ξεχωρίζουν.
Ναι οκ, δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, δεν μπορεί κάθε παίκτης όσο μεγάλης αξίας και αν είναι να βρει χώρο σε όλες τις ομάδες του κόσμου. Ισχύει αυτό, απλώς μοιάζει αφύσικο κοτζάμ Μουρίνιο, με μάτι που κόβει, να μην κατάφερε να αξιολογήσει σωστά έναν Ντε Μπρούινε, έναν Σαλάχ, έναν Νταβίντ Λουίζ, έναν Άριεν Ρόμπεν. Και πραγματικά απορεί κανείς τι μπορεί να τους ζήτησε και να μην το έκαναν, έτσι ώστε να τους δείξει την πόρτα της εξόδου. Κάθε ιστορία έχει το ενδιαφέρον της.
ΚΕΒΙΝ ΝΤΕ ΜΠΡΟΙΝΕ
Ο μέσος που έφτασε τις 20 ασιστ σε κάθε διοργάνωση εφέτος. Αριθμός ρεκόρ, καθώς κανείς άλλος στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ, δεν έχει να επιδείξει τέτοιο κατόρθωμα. Πριν από μερικά χρόνια, το 2012 στην Τσέλσι ο Βέλγος δεν έκανε “κλικ” στον Πορτογάλο τεχνικό και τον έστειλε για αγροτικό στη Βέρντερ Βρέμης, τελικά τον αγόρασε η Βόλφσμπουργκ και δικαιώθηκε απόλυτα. Τον πήρε έναντι 18 εκατομμυρίων ευρώ και τον μοσχοπούλησε στη Σίτι για 55 εκατομμύρια, ποσό ρεκόρ στην ιστορία του γερμανικού κλαμπ. Από τα μεγαλύτερα λάθη του Ζοζέ, πέραν πάσης αμφιβολίας. Και αυτό γιατί τον είχε στα χέρια του σε τρυφερή ηλικία και μπορούσε να τον πλάσει όπως επιθυμούσε. Αντ’ αυτού τον άφησε να φύγει.
ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΣΑΛΑΧ
Ο ποδοσφαιριστής φαινόμενο την εφετινή σεζόν στη Λίβερπουλ, με στατιστικά που τρομάζουν και γκολ που ζαλίζουν αμυντικούς και τερματοφύλακες. 39 σε όλες τις διοργανώσεις και 11 ασίστ. Απίθανα πράγματα, σε μία σεζόν. Μόνο 13 συμμετοχές έκανε στην Τσέλσι και αναγκάστηκε να πάει στη Φιορεντίνα για να παίξει λίγο. Έπαιξε, ήταν καλός, τον τσίμπησε η Ρόμα για 15 ψωρο-εκατομμύρια και φυσικά μετά από δύο εξαιρετικές σεζόν τον πούλησε για 38 εκατομμύρια στους Κόκκινους. Και εκεί πριν καν κλείσει η τρέχουσα περίοδος έχει κάνει απόσβεση και εκτόξευσε το κασέ του κοντά στα 80 εκατομμύρια. Κοινσό σημείο Ντε Μπρούινε και Σαλάχ; Πως έδειξαν το πλούσιο ταλέντο τους με προπονητές άλλης φιλοσοφίας από τον Μουρίνιο. Δηλαδή με Γκουαρδιόλα και Κλοπ.
ΝΤΑΒΙΝΤ ΛΟΥΙΖ
Εδώ μάλλον είχε να κάνει με τον χαρακτήρα. Μιλάνε την ίδια γλώσσα, όχι όμως και την ίδια ποδοσφαιρική γλώσσα. Εκεί έχουν άλλη διάλεκτο, γεγονός που φάνηκε αμέσως. Ο Λουίζ ήταν επιλογή του Αντσελότι το 2011, η Τσέλσι τον πούλησε για 50 εκατομμύρια το 2014 στην Παρί, εκεί πήρε δύο πρωταθλήματα και μόλις έφυγε ο “special one”, γύρισε δόξα και τιμή στο Λονδίνο και πήρε ένα ακόμη πρωτάθλημα με τους «μπλε». Παραδοχή λάθος από τον Αμπράμοβιτς, όχι φυσικά από τον Μουρίνιο, ο οποίος τέτοια…μειονεκτήματα δεν τα έχει στον χαρακτήρα του.
***Βασική υποσημείωση πάντως, για να είμαστε δίκαιοι. Ο Μουρίνιο αν και έδιωξε Ντε Μπρούινε, δεν υπολόγιζε Σαλάχ και έκανε Παριζιάνο τον Λουίζ, το πρωτάθλημα της σεζόν 2014-2015 το πήρε, με την ομάδα που ήθελε και με τις ιδέες του. Τη συνέχεια την ξέρουμε, αλλά εμείς εξετάζουμε τη λάθος εκτίμηση του για συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
ΡΟΜΕΛΟΥ ΛΟΥΚΑΚΟΥ
Εδώ εντοπίζουμε την πιο παράδοξη ιστορία. Ο Μουρίνιο τον βρήκε έτοιμο, όχι απόλυτα χαρούμενο με το κλαμπ και το χρόνο που είχε στα ματς. Ο Ίβηρας τεχνικός μπορούσε να τον αξιοποιήσει, αλλά τελικά τον έστελνε δανεικό στην Έβερτον, αφού νωρίτερα είχε δείξει στη Γουέστ Μπρομ την επαφή του με τα δίχτυα. Δεν έπεισε τον Μουρίνιο εκείνα τα χρόνια. Ο ίδιος παίκτης πάντως μετά του γυάλισε και ξόδεψε 90 εκατομμύρια ευρώ για να τον πάρει στο “Ολντ Τράφορντ” και να τον κάνει βασικό επιθετικό στην ομάδα που έχτιζε. Έμμεση παραδοχή λάθους; Όχι, είπαμε. Ο Μουρίνιο δεν κάνει λάθη.
ΑΡΙΕΝ ΡΟΜΠΕΝ
Το πιο “βαρύ” όνομα που άφησε ο Μουρίνιο να φύγει από την αγκαλιά του, αν και μαζί του πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα το 2005 και το 2006. Τα πρώτα back-to-back της Τσέλσι. Εδώ νομίζω έπαιξαν ρόλο και κάποιοι τραυματισμοί στο γόνατο του Ολλανδού αστέρα, όπως επίσης και η άνεση του Μουρίνιο τότε που αγόραζε όποιον ήθελε. Λεφτά υπήρχαν και τα έκανε ότι επιθυμούσε. Ο Ρόμπεν έφυγε για τη Ρεάλ, μετά για τη Μπάγερν, όπου ρίζωσε και κατέκτησε τα πάντα. Ο Ολλανδός δεν έχασε, η Τσέλσι και ο Μουρίνιο ναι, ως ένα σημείο φυσικά, καθώς με το χρόνο βρίσκονται λύσεις για όλα. Παίκτες όπως ο Ρόμπεν πάντως, δεν πρέπει να τους αφήνεις να πηγαίνουν αλλού.
ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΜΠΟΝΟΥΤΣΙ
Δεν ξέρω πόσοι το θυμάστε, αλλά στην Ίντερ ο Μουρίνιο είχε στο ρόστερ τον πολύ μεγάλο Ιταλό αμυντικό με την τεράστια καριέρα στη Γιουβέντους. Προφανώς ήταν άγουρος τότε ο σημερινός αρχηγός της Μίλαν, δεν έπεισε τον Πορτογάλο πως μπορούσε να σταθεί σε υψηλό επίπεδο και τον άφησε στις Τρεβίζο, Μπάρι, μέχρι να βρει το δρόμο του. Δεν του κόστισε κάτι βέβαια, καθώς τη σεζόν 2009-2010 η Ίντερ έκανε το τρεμπλ, με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ ως κερασάκι στην τούρτα. Με αντίπαλο τη Μπάγερν του Ρόμπεν!
ΦΙΛΙΠΕ ΛΟΥΙΣ
Ομολογώ πως όταν πήγε ο Βραζιλάνος μπακ στην Τσέλσι, έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα Ισπανίας με την Ατλέτικο, πίστεψα ότι “κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι”. Τέτοια μπακ θέλει ο 55χρονος προπονητής. Σκληρά, αλήτικα, με αψάδα, να ανεβοκατεβαίνουν χωρίς σταματημό, να δαγκώνουν στο λαιμό και να ξέρουν μπάλα. Και όμως δεν ταίριαξε στους “μπλε” και παρ’ ότι πήραν τον τίτλο, εκείνος γύρισε άρον-άρον στη Μαδρίτη και στην αγαπημένη του Ατλέτικο. Δεν πρέπει να φταίει ο Μουρίνιο εδώ, κάτι δεν κόλλησε στην ψυχολογία του Λουίς, με την αλλαγή περιβάλλοντος, χώρας, συνηθειών.
Μία πλειάδα αστέρων, που δεν έδεσαν στο σύνολο του Ζοζέ Μουρίνιο και που βρήκαν το δρόμο τους μετά το αντίο στον απαιτητικό τεχνικό. Ουδείς χαμένος, άλλωστε στο ποδόσφαιρο υπάρχει χώρος για όλους. Και ο Μουρίνιο πήρε τίτλους παρά το γεγονός πως δεν τους υπολόγιζε. Ποια θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη τους, αν έμεναν στα χέρια τους; Ουδείς γνωρίζει, πάντως νομίζω πως αν γύριζε το χρόνο πίσω, μία μη εγωιστική εκδοχή του Μουρίνιο, θα παραδεχόταν πως έκανε λάθος σε κάθεμια από αυτές τις περιπτώσεις. Μία μη εγωιστική επαναλαμβάνω, όχι η αυθεντική.
Πηγή: Sport 24
