Δεν θα πω ότι αυτός έφτιαξε τον Μέσι, τον Τσάβι και τον Ινιέστα, ότι αυτός εμπνεύστηκε το τίκι τάκα, που έκανε τους… κοντούς να θριαμβεύσουν στο ποδόσφαιρο της Ευρώπης, απλώς θα αναρωτηθώ αν ήταν το ίδιο καλή η Μπαρτσελόνα τα χρόνια μετά τον Πεπ, με τα χρόνια του Πεπ. Νομίζω την απάντηση την ξέρουν όλοι.
Από εκείνα τα δύο τρόπαια μέσα σε μία τριετία φτάσαμε 12 χρόνια μετά ο Πεπ Γκουαρντιόλα να σηκώσει ξανά το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά. Αφού πρώτα είχε σαρώσει όλους τους εγχώριους τίτλους σε Γερμανία και Αγγλία με Μπάγερν Μονάχου και Μάντσεστερ Σίτι αντίστοιχα. Διότι πριν πάρει αυτό το Τσάμπιονς Λιγκ, ο Πεπ είχε κάνει το 3/3 στην Μπουντεσλίγκα με την Μπάγερν Μονάχου και κυρίως είχε κάνει αυτό το 5/6 στην τελευταία εξαετία στην Πρέμιερ Λιγκ με την Σίτι. Να δούμε πότε κι’ αν θα εμφανιστεί άλλος προπονητής, ο οποίος στο πλέον απαιτητικό πρωτάθλημα στον πλανήτη θα πάρει πέντε πρωταθλήματα μέσα σε έξι χρόνια…
Ναι ξέρω, τα λεφτά ήταν αυτά που οδήγησαν τον Πεπ Γκουραντιόλα και την Σίτι στις επιτυχίες. Δεν θέλω να σας χαλάσω το επιχείρημα, αλλά θα σας πω ότι την τελευταία πενταετία η Τσέλσι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ακόμη και η Γουέστ Χαμ έχουν ξοδέψει περισσότερα για μεταγραφές στο net spending από την Μάντσεστερ Σίτι…
Αλλά ακόμη κι έτσι να είναι, ποιος προπονητής πήρε ομάδα που δεν ξοδεύει πολλά και την οδήγησε σε τόσους τίτλους μέσα σε τόσα λίγα χρόνια; Πείτε μου έναν και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αντιθέτως, μπορώ να σας αναφέρω δεκάδες προπονητές που ξόδεψαν πολλά, ακόμη και περισσότερα από την Σίτι και δεν πήραν τίποτα ή πήραν πολύ λιγότερα από αυτά που κατέκτησε ο Πεπ.
Αλλά αυτή η συζήτηση ανήκει περισσότερο στα social, η συζήτηση που αφορά το ποδόσφαιρο είναι αυτή που μετράει. Ο Πεπ τα δύο πρώτα τρόπαια του Τσάμπιονς Λιγκ τα πήρε με το τίκι τάκα και τους κοντούς, το τρίτο το πήρε με τελείως διαφορετικό τρόπο, το πήρε με τα κορμιά. Με τον Ντίας, με τον Στόουνς, με τον Ακάνζι, με τον Ρόδρι, με τον Χάαλαντ, με τον Ακέ. Το πήρε με τέσσερις παίκτες στην ενδεκάδα που η βασική θέση τους είναι αυτή του στόπερ, ανεξάρτητα από το που έπαιζαν, το πήρε με έξι παίκτες στους ένδεκα γύρω στο 1,90 (μαζί με τον Εντερσον). Κάποτε με τους «κοντούς», τώρα με τα… θηρία. Και με άλλο ποδόσφαιρο, με κυνισμό, με λιγότερες τελικές από τον αντίπαλο, με λιγότερες επιθέσεις, με απολύτως γήινα ποσοστά κατοχής μπάλας και όχι με… δικτατορία κατοχής του τύπου 70 και 75%…
Ο Πεπ αποφάσισε να γίνει αποτελεσματικός, αποφάσισε να γίνει περισσότερο Αγγλος και λιγότερο Ισπανός, αποφάσισε να μην παίξει τους τελικούς, αλλά να τους κερδίσει. Αλλωστε όσοι τον αμφισβητούσαν έλεγαν όταν πήγε στην Αγγλία: «Καλά ήταν στην Ισπανία που έπαιρνε τα πρωταθλήματα, εκεί δύο ομάδες υπήρχαν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ, βρήκε τη Ρεάλ χάλια και τα πήρε όλα. Μετά στην Γερμανία τα πήρε όλα με την Μπάγερν, αλλά ο καθένας θα τα έπαιρνε, στην Αγγλία όμως το τίκι τάκα και άλλες τέτοιες εμπνεύσεις θα πάνε περίπατο…» Εν τέλει ο Πεπ είναι αυτός που κάνει περίπατο με την Σίτι κάθε χρόνο και στην Αγγλία.
«Ναι, αλλά το Τσάμπιονς Λιγκ δεν το παίρνει»: ήταν το μόνο επιχείρημα που είχε απομείνει. Από το Σάββατο το βράδυ έσβησε και αυτό… Δεν περίμενα το Σάββατο το βράδυ για να το εκτιμήσω και να το γράψω, όπως δεν περίμενα και τον περασμένο Δεκέμβριο να σηκώσει ο Μέσι το Μουντιάλ για να γράφω ότι είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο.
Απλώς ο Πεπ το Σάββατο το βράδυ σφράγισε με το Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά μία εποχή που είναι η δική του εποχή. Και επιβεβαίωσε στα μάτια αρκετών – στα δικά μου το είχε κάνει νωρίτερα – ότι η μεγαλύτερη προσωπικότητα του ποδοσφαίρου εν ζωή, είναι αυτός.
Και δεν ξέρω αν αυτό το τρόπαιο, που είχε γίνει κάτι σαν απωθημένο για τον Γκουαρντιόλα και στην προσπάθεια να το κατακτήσει θόλωσε αρκετές φορές, τώρα που το πήρε επιτέλους, γίνει περισσότερες από μία φορές δικό του. Διότι το βράδυ του Σαββάτου μπορεί να αποδειχτεί ότι δεν έκλεισε ένας επιτυχημένος κύκλος της Μάντσεστερ Σίτι, αλλά άρχισε μία νέα Δυναστεία (μετά από αυτήν που έφτιαξε στην Αγγλία) και στην Ευρώπη…
Πηγή: Gazzetta
