Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Ο Ντιέγκο εδώ και δύο χρόνια δεν μένει πια εδώ… Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη έχω την εντύπωση από την εποχή του άδικου χαμού της Πριγκίπισσας Νταϊάνα και δεν είναι τυχαίο. Υπήρξε ένας σύγχρονος Ιανός που κατάφερε να λατρευτεί από τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους αν και πάντα έβγαζε δυο πρόσωπα. Όπως έγραψε η Équipe ήταν ο Θεός και ο διάβολος μαζί.
Αντί για οποιοδήποτε άλλο κομμάτι γι’ αυτόν προτιμώ να σας παραθέσω την συνέντευξη που πήρα από εκείνον το 1988. Υπάρχει μέσα στο βιβλίο μου που κυκλοφόρησε τέτοιες μέρες πέρσι με συνεντεύξεις και συναντήσεις με σπουδαίες προσωπικότητες ποδοσφαίρου και τιτλοφορείται #FootballTalk.
Την παραθέτω χωρίς να αλλάξω το παραμικρό γιατί νομίζω ότι έτσι μόνο μπορεί κάποιος να αντιληφθεί καλύτερα την ψυχοσύνθεση ενός τόσο χαρισματικού και ιδιοφυούς αθλητή. Στην προσωπική του ζωή ουσιαστικά έκανε χαρακίρι αλλά αυτά που μας χάρισε μέσα στο γήπεδο νομίζω πως θα είναι η αιώνια κληρονομιά του…
«Ντιέγκο Μαραντόνα: Ένας γεννημένος νικητής αλλά και πολύ κακός loser, δυνατός σαν χαρακτήρας μέσα στις τέσσερις γραμμές και στα αποδυτήρια αλλά ταυτόχρονα πολύ αδύναμος ν’ αντισταθεί στις προκλήσεις, όπως έλεγε ο συγγραφέας του Νονού, Μario Puzo (σε ένα άλλο έργο του) το The fortunate pilgrim «if evil cannot prevail against fate what hope is there for the good?
Ο Ντιεγκίτο βρέθηκε στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1988 στη Θεσσαλονίκη για την ρεβάνς του αγώνα του κυπέλλου UEFA ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την Νάπολι. Ήταν τότε – χωρίς αμφιβολία – ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη, πιθανώς να είναι ακόμα και ο μεγαλύτερος όλων των εποχών…
Για λογαριασμό του ραδιοφωνικού σταθμού TOP FM του δημοσιογραφικού οργανισμού Λαμπράκη, στον οποίο εργαζόμουν τότε, συναντήθηκα με τον Ντιέγκο για μια συνέντευξη που την είχε κανονίσει ο ραδιοσταθμός μέσω της εταιρείας ζυμαρικών που τότε διαφημιζόταν στη φανέλα των partenopei.
Στη σουίτα που είχε κλειστεί ως τόπος της συνέντευξης βρισκόταν ο διευθυντής επικοινωνίας της Νάπολι, η εκπρόσωπος του τμήματος Μάρκετινγκ της εταιρείας και τρεις φίλοι του Ντιέγκο, κάτι που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση.
Με είχε ρωτήσει ο υπεύθυνος Τύπου σε ποια γλώσσα θα γίνει η συνέντευξη και του είχα απαντήσει στα ιταλικά, εάν δεν είχε αντίρρηση ο Μαραντόνα. Ο Αργεντινός σταρ ντυμένος με ένα φούτερ και με μία βερμούδα μπήκε στο χώρο και ένιωθες πως απλωνόταν παντού αυτή η μοναδική αύρα που συνοδεύει τους μεγάλους. Πήρε από το καλάθι με τα φρούτα ένα μήλο, το δάγκωσε και γίνανε οι συστάσεις.
Ό,τι ακολουθεί είναι η απομαγνητοφώνηση της ορίτζιναλ συνέντευξης που μεταδόθηκε εκείνο το μεσημέρι…
Να θυμίσω πως η Νάπολι είχε νικήσει με 1-0 στο πρωτο ματς και στην Τούμπα παρά την εξαιρετική εμφάνιση του ΠΑΟΚ το παιχνίδι τελείωσε 1-1. Στο τέλος της χρονιάς η Νάπολι πήρε το κύπελλο UEFA λυγίζοντας τη Στουτγκάρδη σε διπλό τελικό 2-1, 3-3.
Εγώ να συμπληρώσω πως αν και ρωτήσαμε μήπως αρνηθεί να γίνει οποιαδήποτε αναφορά στο χέρι που είχε χρησιμοποιήσει το 1986 εναντίον της Αγγλίας στο Μουντιάλ του Μεξικό μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση πως ο διευθυντής επικοινωνίας της Νάπολι μας είχε πει πως δεν αφορά τον ίδιο τι ερωτήσεις θα γίνουν. Σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά πριν από κάθε συνέντευξη!
Τότε λοιπόν… 22 Ιουνίου του 1986… Αργεντινή Αγγλία , τέσσερα χρόνια μετά τον πόλεμο των Φοκλαντς. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα θα μας έδειχνε και τα δυο πρόσωπά του μέσα σε λίγη ώρα, όπως ο Ιανός, ο Θεός των Ετρούσκων που τον πήραν και οι Ρωμαίοι… Ο Ιανός απεικονιζόταν συχνά με δύο πρόσωπα και αποκαλείτο Janus bifrons, διπρόσωπος.
Έτσι και ο Ντιέγκο που με το… χέρι του Θεού άνοιξε το σκορ εναντίον των Άγγλων, δείχνοντας τη διαβολική μορφή του πριν σκοράρει περνώντας όποιον βρήκε στο διάβα του μαζί και τον γκολκίπερ, Σίλτον το ωραιότερο γκολ σε Μουντιάλ, το πέρασμα στην αθανασία…
Ο παράδεισος και η κόλαση πιστεύω πως ποτέ δεν βρέθηκαν τόσο κοντά.
Εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 έφερε τη σφραγίδα του και η παρουσία του απογείωσε τους ελάχιστους υψηλής ποιότητας παίκτες που υπήρχαν καθώς και κάποιους που ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους δεν θα σκεφτόντουσαν πως θα κατακτούσαν Μουντιάλ…
Η αληθινά ηγετική φυσιογνωμία του Ντιέγκο, οδήγησε την εθνικη Αργεντινής ξανά και με ακόμα λιγότερο ταλέντο ως ομάδα, στον τελικό και στο Μουντιάλ του 1990…
-Ο κόσμος σας θεωρεί τον κορυφαίο στο σύγχρονο κόσμο του ποδοσφαίρου αλλά εσείς που τοποθετείτε τον εαυτό σας;
«Πιστεύω πως αυτό που λέει ο κόσμος προκύπτει από την επιθυμία του να βλέπει πάντα τα καλύτερα. Νομίζω πως είμαι στο καλύτερο σημείο της καριέρας μου, είναι παγκόσμιος πρωταθλητής, βοήθησα την ομάδα που αγαπάω να πάρει το πρωτάθλημα για πρώτη φορά στην ιστορία της και τώρα κυνηγούμε και ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Φυσικά μου αρέσει που ο κόσμος λέει πως είμαι ο καλύτερος αλλά θέλω να το δείχνω και να το καταλαβαίνω εγώ πρώτα απ’ όλους μέσα στο γήπεδο».
-Η Νάπολι μπορεί να πάρει πίσω το πρωτάθλημα από τη Μίλαν; Και η ελληνική ομάδα πως σας φάνηκε;
«Για την ελληνική ομάδα έχω να πω πως μας είχε δυσκολέψει πάρα πολύ στο Σαν Πάολο. Πιστεύω πως θα προκριθούμε αλλά αυτό θα συμβεί αφού θα χρειαστεί πρώτα όλη η ομάδα να παίξει πάρα πολύ καλά σε αυτό εδώ το ματς. Για το πρωτάθλημα θα γίνει μεγάλη μάχη ανάμεσα σε μας στην Μίλαν και στην Ίντερ ενώ δεν μπορεί κανείς να βγάλει και την Γιουβέντους από την εξίσωση».
-Στο Μεξικό πριν δυο χρόνια σκοράρατε με το χέρι εναντίον της Αγγλίας. Έχετε ποτέ σκεφτεί πως ήταν άδικο αυτό που κάνατε ;
«Δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος, ούτε οι δημοσιογράφοι για αυτό το γκολ. Τον κλέφτη τον κλέβεις και δεν έχεις πρόβλημα. Θεωρώ πως έκανα ότι έπρεπε για την ομάδα μου. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο».
-Το δεύτερο γκολ πάντως σε εκείνο το ματς δεν υπάρχει κάποιος που να μην παραδέχεται πως είναι το ωραιότερο που έχει μπει ποτέ στα παγκόσμια κύπελλα συμφωνείτε;
«Ναι, ήταν πολύ ωραίο. Όταν ξεκίνησα την προσπάθεια δεν φανταζόμουν ότι θα καταλήξω με την μπάλα στα δίχτυα, αλλά βοήθησε πολύ ο τρόπος που λειτούργησε η αγγλική άμυνα δίνοντας μου χώρο στα πρώτα μέτρα. Ήταν ένα γκολ που το χάρηκα όχι γιατί ήταν πολύ ωραίο αλλά γιατί ουσιαστικά μας εξασφάλιζε την πρόκριση».
-Ποια είναι η γνώμη σας για τον Πελέ;
«Είναι ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής που έχει σημαδέψει την εποχή του και τη χώρα του. Δεν θέλω να μπαίνω διαρκώς σε αυτή τη σύγκριση, θεωρώ πως ότι κάνουμε στο γήπεδο δίνει τις δικές του απαντήσεις. Τον έχω συναντήσει και γενικώς θεωρώ πως υπήρξε πάρα πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής αλλά εμένα με ενδιαφέρει τι κάνω εγώ και όχι τι έκανε οποιοσδήποτε άλλος».
-Σε δύο χρόνια από τώρα, η Αργεντινή θα υπερασπιστεί τον τίτλο της στην Ιταλία. Θα σας άρεσε ένας τελικός απέναντι στην χώρα που είστε τώρα και στην οποία ουσιαστικά εργάζεστε;
«Θεωρώ πως έχουμε μία πάρα πολύ καλή ομάδα και θα είναι καλύτερη σε δύο χρόνια γιατί η κατάκτηση του τίτλου στο Μεξικό μας έχει βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πόσο σπουδαίο είναι να διακρίνεσαι με την εθνική ομάδα. Στον τελικό δεν με νοιάζει ποιον θα βρούμε αντίπαλο γιατί αν θα φτάσουμε μέχρι εκεί θα το κατακτήσουμε. Η Ιταλία είναι μέσα στην καρδιά μου, αν όμως την έχω αντίπαλο δεν έχω το παραμικρό ενδοιασμό πως θα κάνω τα πάντα για να την κερδίσουμε. Όμως θα είναι πάρα πολύ ωραίο για το ίδιο το παγκόσμιο κύπελλο να φτάσεις στον τελικό η Ιταλία, με εμάς ως αντιπάλους».
-Η Ολλανδία πήρε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο και με τον Φαν Μπάστεν να σκοράρει με ένα τρομερό τρόπο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Θα ήθελα τη γνώμη σας…
«Παίχτηκε πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, με την Ολλανδία να παίρνει το τρόπαιο δίκαια. Είδα ελάχιστα παιχνίδια όμως ήταν συγκριτικά καλύτερο το θέαμα απ’ ότι μπορεί κάποιος να περίμενε. Ο Φαν Μπάστεν μου αρέσει ως ποδοσφαιριστής γιατί έχει στοιχεία διαφορετικά από τους κλασικούς σέντερ φορ. Και αυτό το γκολ που πέτυχε στον τελικό ήταν πολύ δύσκολο και άψογο».
-Η Νάπολι μπορεί κάποια στιγμή να πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών;
«Ναι μπορεί αλλά πρέπει να κερδίσει και πάλι το πρωτάθλημα στην Ιταλία. Και ξέρετε πως είναι το πιο δύσκολο πρωτάθλημα στον κόσμο. Πουθενά αλλού δεν υπάρχουν τόσοι καλοί ποδοσφαιριστές».
-Ποια ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση στην καριέρα σας, αν υποθέσουμε πως η πιο ευχάριστη στιγμή ήταν η κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου;
«Σαφέστατα και έχετε δίκιο, η κατάκτηση του Μουντιάλ ήταν η καλύτερη στιγμή. Η χειρότερη; Όταν ο Μενότι με απέκλεισε από την αποστολή για το Μουντιάλ του 1978. Θεωρώ πως είχα θέση σε εκείνη την ομάδα, αν όχι βασικός θα μπορούσα όμως να είμαι στην αποστολή και να μπορούσα να παίξω σε κάποια από τα παιχνίδια».
-Για την Ελλάδα τι γνωρίζετε; Ξέρετε κάτι για το ποδόσφαιρο μας;
«Όχι πολλά πράγματα, δεν έχετε μπορέσει να προκριθείτε σε μεγάλες διοργανώσεις ώστε να σας ξέρουμε. Ξέρω πως έχει πολύ πάθος ο κόσμος στην εξέδρα και το μεταφέρει και στην ομάδα. Γνωρίζω πως παίζουν λατινοαμερικάνοι στο πρωτάθλημα σας και πρόσφατα διάβασα πως ήρθε ο Ντέταρι στον Ολυμπιακό, αν δεν κάνω λάθος. Σπουδαίος παίκτης. Αλλά όχι δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για το ελληνικό ποδόσφαιρο».
Η τελευταία ερώτηση στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είχε να κάνει με το πόσα χρόνια, πιστεύει πως θα παίζει ποδόσφαιρο. Το βλέμμα του, γεμάτο απορία, έδινε μία απάντηση που το μικρόφωνο του ραδιοφώνου δεν μπορούσε ποτέ να αποτυπώσει! Ήταν σαν να έλεγε, «γιατί μου το ρωτάτε αυτό;».
«Πολλά χρόνια ακόμα. Νέος είμαι. Θέλω οπωσδήποτε να παίξω μέχρι το μεθεπόμενο Μουντιάλ…».
Το τι συνέβη στη συνέχεια, πιστεύω πως είναι σε όλους γνωστό. Το 1991 ουσιαστικά η καριέρα του στην Νάπολι θα τελειώσει, Στο Μουντιάλ του 1994 θα πάει μετά από καιρό όμως ήταν ουσιαστικά εκτός δράσης και θα σκοράρει για τελευταία φορά εναντίον της Εθνικής μας ομάδας, ενώ μετά το παιχνίδι με την Νιγηρία θα βρεθεί πάλι ντοπαρισμένος και εκεί κάπου τελείωσαν όλα…
Πηγή: England 365
