Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Στην ατελείωτη σειρά «Μεγάλα παιγνίδια του Τσάμπιονς λιγκ» είδαμε χθες βράδυ ένα ακόμα: τον πρώτο ημιτελικό της διοργάνωσης ανάμεσα στην Μπάγερν Μονάχου και την Ρεάλ Μαδρίτης. Το ματς τελείωσε με το εντυπωσιακό 2-2, οι δυο τους έδωσαν ραντεβού σε μια εβδομάδα στην Μαδρίτη κι όποιος αγαπάει το ποδόσφαιρο νιώθει τυχερός γιατί θα τους ξαναδεί.
Η πρώτη φορά της Μπάγερν
Ο ημιτελικός αυτός έχει κάτι το ιστορικό: για την Μπάγερν Μονάχου που δεν έχει παίξει και λίγους αποτελεί τον πρώτο μετά από πολλά πολλά χρόνια, (ίσως και τον πρώτο γενικά στην ιστορία της…), στο οποίο προσπαθεί να σώσει την σεζόν της κερδίζοντας το μεγάλο τρόπαιο έχοντας ήδη χάσει το γερμανικό πρωτάθλημα. Η Μπάγερν παίζει για να σώσει μια κακή χρονιά – η όλη διαδικασία δεν της ταιριάζει. Αλλά ανταποκρίνεται πολύ καλά.
Ο προπονητής με τις βαλίτσες στο χέρι (ο Τούχελ είναι κοινό μυστικό ότι δεν θα συνεχίσει στην Μπάγερν Μονάχου που ψάχνει τον αντικαταστάτη του) εμφανίζει μια ομάδα ψυχωμένη για την περίσταση και έτοιμη να πάρει την πρωτοβουλία. Η Μπάγερν δεν έχει μυστικά, αλλά έχει απουσίες και ειδικά στην άμυνα πολλές. Ο Τούχελ γυρνά τον Κίμιχ στην θέση του δεξιού μπακ γιατί διστάζει να χρησιμοποιήσει τον ακόμα ανέτοιμο Ντέιβις κι αριστερά βάζει τον Μαζράουι. Φτιάχνει ένα κεντρικό αμυντικό δίδυμο (Κιμ – Ντάϊερ) που δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί να παίζουν ευρωπαϊκό ματς μαζί, γιατί δεν έχει τον ΝτεΛιχτ και έχει αγανακτήσει από τις εμφανίσεις του Ουπαμεκανό. Βάζει τον στρατιώτη Λάιμερ δίπλα στον Γκορέτσκα και εμπιστεύεται τον γερόλυκο Μίλερ για να παίξει πίσω από τον Χάρι Κέιν με τους Σανέ και Μουσιάλα κοντά τους. Στα χαρτιά είναι 4-2-3-1 στην πράξη είναι κάτι σαν 4-2-4 και ο Τοούχελ θέλει οι τέσσερεις κυνηγοί του να πάνε στο ένας εναντίον ενός με τους αμυντικούς του Αντσελότι διότι σωστά έχει καταλάβει πως η Ρεάλ Μαδρίτης και σε αυτό το ματς θα περιμένει.
Καταραμένη άμυνα
Η Μπάγερν με τους Μουσιάλα, Σανέ, Κέιν σε καλή βραδιά, τον Λάιμερ να σκουπίζει στην μεσαία γραμμή και την εξέδρα να την εμψυχώνει όσο ποτέ τους τελευταίους μήνες κάνει μια καλή αρχή στο παιγνίδι και έχει και απαντήσεις όταν θα βρεθεί πίσω στο σκορ. Γυρίζει το ματς στο δεύτερο ημίχρονο με ένα εξαιρετικό γκολ του Σανέ κι ένα πέναλτι του Κέιν που κερδίζει ο Μουσιάλα που κλέβει τις εντυπώσεις από τον Μπέλιγχαμ στην συνάντηση των δυο χαρισματικών του μέλλοντος: τα δυο γκολ έρχονται σε πέντε λεπτά (στυο 51΄και στο 55΄). Αλλά η Μπάγερν δεν κερδίζει γιατί η άμυνα της δεν είναι η καλύτερη γραμμή της – ίσα έσα. Αλλά και γιατί απέναντί της υπάρχει αυτή η Λερναία Ύδρα που λέγεται Ρεάλ Μαδρίτης. Το αρχικό 4-4-2 της οποίας μπορεί να μετατραπεί κατά την διάρκεια ενός ματς σε οποια διάτάξη υπάρχει αρκεί ο Αντσελότι να το ζητήσει. Οταν πχ η Μπάγερν Μονάχου προηγείται γίνεται κάτι σαν 4-3-3. Κι όταν ο Μόντριτς θα μπει στο ματς γίνεται 4-3-2-1 – νομίζεις πως η Ρεάλ ξαφνικά παίζει με παίκτη παραπάνω.
Περπατάει γρήγορα
Για ένα ακόμα ματς η Βασίλισσα παίζει λίγο πιο πίσω από όσο αισθητικά τουλάχιστον επιτρέπεται, αλλά το κάνει για δυο σχεδόν υποχρεωτικούς λόγους: ο πρώτος γιατί έτσι μπορεί να αμυνθεί καλύτερα απέναντι στον Κέιν και τους άλλους σολίστες του Τούχελ. Ο δεύτερος γιατί όποιος τολμήσει να ανεβεί ψηλά για να της επιτεθεί δεν έχει αντίδοτο στην ταχύτητα του Βινίσιους και του Ροντρίγκο πρώτα από όλα. Παραδόξως όσο πιο επιθετικός γίνεται ο αντίπαλος τόσο πιο βολικά γίνονται τα πράγματα για την Ρεάλ που είναι πάντα έτοιμη να τιμωρήσει κάθε ρίσκο αφού έχει χαφ με μεγάλη πείρα, έτοιμα να βρουν την κάθετη πάσα χωρίς μάλιστα να παίζουν πολύ, και κυνηγούς που στους κενούς χώρους δημιουργούν προβλήματα σε όλες τις άμυνες. Η φάση του 24′ στην οποία η Ρεάλ ανοίγει το σκορ είναι ενδεικτική. Ο Κρος εδώ και δυο τρία χρόνια απλά περπατάει γρήγορα και μικρή σχέση έχει με το σκυλί του πολέμου που ήταν κάποτε. Αλλά όσο λιγοστεύουν οι δυνάμεις του (άλλωστε για αυτόν μπορούν να τρέχουν ο Βαλβέρδε και ο Τσουαμενί) τόσο αυξάνεται η τακτική σοφία του: η πάσα στον Βινίσιους είναι όνειρο – νομίζεις πως την έχει κάνει με τα χέρια. Ο Βραζιλιάνος παίρνει το δώρο και κάνει το 0-1 την πρώτη φορά που φτάνει σε θέση βολής. Ο Κρος ανεβαίνει στο δεύτερο ημίχρονο και μαζί του κι όλη η Ρεάλ: έχει κι ένα τρομερό σουτ στο οποίο απαντά ο Νόιερ. Όταν έχει ολοκληρώσει την παράστασή του, κι ενώ στην μεσαία γραμμή η Ρεάλ είναι με ένα παίκτη λιγότερο καθώς το τρικ με τον Μπέλιγχαμ πότε φορ και πότε «δεκάρι» αυτή την φορά δεν πιάνει, εμφανίζεται από τον πάγκο η Αυτού Εξοχότης ο Λούκα Μόντριτς για να οδηγήσει την Βασίλισσα στην ισοπαλία της μεγάλης ελπίδας. Για τον Κιν η ταχύτητα των Βραζιλιάνων έχει μετατρέψει το ματς σε εφιάλτη – ο Κορεάτης κάνει ό,τι μπορεί αλλά χωρίς αγωνιστικό ρυθμό μπορεί λίγα.
Ο τρόπος του Μόντριτς
Ο τρόπος που ο Αντσελότι χρησιμοποιεί τον Μόντριτς μπορεί στο ποδόσφαιρο των πέντε αλλαγών να τον καθιστά χρήσιμο ακόμα και στα πενήντα του! Πάντα θα έχει την δυνατότητα να βάζει τις ψιλοβελονιές του και να βρίσκει τους κυνηγούς που έχουν χώρους κι όσο πιο λίγα λεπτά αγωνίζεται τόσο πιο χρήσιμα μπορεί να είναι όλα αυτά. Χάρη στην παρουσία του στο γήπεδο, η Ρεάλ που γενικά στο δεύτερο ημίχρονο έχει παίξει καλύτερα και περισσότερο από όσο στο πρώτο χωρίς ωστόσο ποτέ να εντυπωσιάσει, βρίσκει στο 83΄το πέναλτι – γκολ του Βινίσιους για το τελικό 2-2. Που είναι δίκαιο και άδικο συγχρόνως. Αδικο γιατί η Μπάγερν έδειξε να θέλει τη νίκη πιο πολύ. Και δίκαιο γιατί μια ομάδα με τόσες αμυντικές αδυναμίες όσες είχαν χθες οι Βαυαροί δύσκολα κερδίζει. Όχι την Ρεάλ Μαδρίτης. Γενικά στο Τσάμπιονς λιγκ.
«Υπάρχουν προπονητές που έχουν τόσο καλούς παίκτες που δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα και προπονητές που κάνουν μόνο ζημιές – προτιμώ να ανήκω στους πρώτους» έχει πει ο Κάρλο Αντσελότι πριν το ματς. Μου φάνηκε στο τέλος πιο χαρούμενος από τον Τούχελ μολονότι δεν ήταν ευχαριστημένος από την γενική απόδοση της Βασίλισσας. Ο Τούχελ ήταν ευχαριστημένος από την ομάδα του (έκανε άλλωστε για αυτό μόνο τρεις αλλαγές) αλλά ξέρει ότι έχει μπροστά του κάτι δύσκολο. Οι δυο τους θα βρεθούν στο Μπερναμπέου για να λύσουν οριστικά τις διαφορές τους. Γιατί τώρα η ισοπαλία δεν αρκεί σε κανένα τους.
Πηγή: Karpetshow
