Του Κώστα Κεφαλογιάννη
α ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, όπως όλα δείχνουν, θα ολοκληρωθούν. Φυσικά μετά από αυτά που ζήσαμε και ζούμε τους τελευταίους μήνες, ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος τι μας ξημερώνει. Το πιθανότερο πάντως ετούτη την στιγμή είναι ότι η μπάλα θα κυλήσει ξανά στο χορτάρι, προφανώς σε παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών.
Ασφαλώς ετούτη η παράξενη κατάσταση δημιουργεί παράξενα δεδομένα, στα οποία μένει να αποδειχθεί πως θα ανταποκριθούν οι ομάδες: σε τι αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση θα είναι δηλαδή, πώς θα παίξουν οι ποδοσφαιριστές των οποίων τα συμβόλαια ολοκληρώνονται, πόσο θα επηρεάσει η απουσία θεατών κ.ά. Όλα ετούτα ενώ θα πλανάται σταθερά και το ηθικό ερώτημα αν τελικά το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικά έχει τόση σημασία ώστε να μπαίνουν στη διαδικασία εκατοντάδες άνθρωποι να επιστρέψουν στην δουλειά τους, με πολλούς και διαφορετικούς κινδύνους να εγκυμονούν;
Η προσωπική μου θέση, τώρα που το πρώτο στάδιο της μάχης μας απέναντι στον κορωνοϊό μοιάζει να έχει κριθεί, πώς ναι έχει τόση σημασία. Τα πρωταθλήματα πρέπει να τελειώσουν ή έστω να εξαντληθεί κάθε περιθώριο προτού αποφασιστεί η οριστική ματαίωσή τους. Όχι για να το πάρει η Λίβερπουλ, στην οποία οι Άγγλοι είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα το έδιναν έτσι κι αλλιώς. Ούτε για να το πάρει ο Ολυμπιακός που επίσης είμαι βέβαιος ότι θα το πάρει ακόμα κι αν τελικά το πρωτάθλημα δεν ξεκινήσει – η αγαπημένη παύλα του Σταύρου Κόλκα είναι ένα ωραίο τρολάρισμα που πήρε διαστάσεις, εντούτοις δεν νομίζω ότι είχε ποτέ σοβαρές πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα.
Τα πρωταθλήματα πρέπει να τελειώσουν, όχι επειδή σε διαφορετική περίπτωση οι επιπτώσεις από την απώλεια εσόδων και χορηγιών θα είναι καταστροφική.
Τα πρωταθλήματα πρέπει να τελειώσουν επειδή τα έχουμε ανάγκη. Επειδή η ψυχολογική αντοχή της ανθρωπότητας σε ετούτο τον πόλεμο είναι κρισιμότατο μέγεθος. Επειδή το μέλλον είναι άγνωστο και η απειλή για δεύτερο κύμα πανδημίας θα αιωρείται πάνω από τα κεφάλια για καιρό. Επειδή χρειαζόμαστε κάτι οικείο και ευχάριστο, κάτι που μας πορώνει και μας βοηθάει να ξεχαστούμε, κάτι που μας δίνει την αισιοδοξία ότι η ζωή συνεχίζεται έστω και με πολλές αλλαγές.
Λίγα πράγματα μπορούν να πετύχουν όλα τα παραπάνω για εκατομμύρια ανθρώπους, πέραν του ποδοσφαίρου.
Ακόμα και στην Ελλάδα του πιο τοξικού πρωταθλήματος στην Ευρώπη, μετά από δυο μήνες με «διαγγέλματα» Τσιόδρα, έχουν αρχίσει να μου λείπουν τα «διαγγέλματα» του κυρ – Σάββα.
Εντάξει, που λέει ο λόγος. Δεν φτάσαμε ακόμα σε τέτοιο σημείο. Αλλά το πιάνετε το νόημα.
Πηγή: Sport DNA
