Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Αναρωτιέμαι εδώ και μέρες για ποιο λόγο η κοινή γνώμη , πλην ΠΑΟΚτσήδων, είναι πεπεισμένη ότι φέτος την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα την έχει παίξει η ΑΕΚ.
Εξαιτίας της αποτελεσματικότητάς της στα μεγάλα παιχνίδια, είναι μια πρώτη, προφανής απάντηση – Νίκησε δυο φορές τον Ολυμπιακό, δεν έχασε στη Λεωφόρο, νίκησε στο ΟΑΚΑ τον ΠΑΟΚ, σκοράροντας σε χρονικό σημείο όπου έπαιζε με δέκα παίκτες, δεν ηττήθηκε σε δυο ματς από την Μίλαν, αποκλείστηκε από την Ευρώπη αήττητη. Εντάξει. Μόνο που όλα τα παραπάνω δείχνουν χαρακτήρα και προσωπικότητα, περισσότερο από ποιότητα. Σπουδαία μπάλα στα ελληνικά ντέρμπι η ΑΕΚ έπαιξε μονάχα στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Η ανατροπή στο «Καραϊσκάκης» π.χ. ήρθε μετά από μια μέτρια έως κακή εμφάνιση, χειρότερη από του ΠΑΟΚ στο ίδιο γήπεδο. Ούτε στα δυο ματς ΑΕΚ – ΠΑΟΚ, ξεχώρισε κάποιος αισθητά, απλώς η Ένωση είχε παραπάνω τσαμπουκά στην έδρα της και κυνισμό στην Τούμπα, όπου , θυμίζω, ότι έπαιζε για δυο αποτελέσματα.
Επιπλέον, ο ΠΑΟΚ στα υπόλοιπα ματς, με τους λεγόμενους «μικρότερους» αντιπάλους, μετά το πρώτο δίμηνο, είχε σταθερά πειστικότερη εικόνα. Σε ορισμένα εξ’ αυτών, εντυπωσιακή. Θέλω να πω, ότι αν κρίνουμε μονάχα με βάση όσα βλέπουμε στο γήπεδο από την αρχή της σεζόν (αφήνοντας στην άκρη δηλαδή, σημαντικά ζητήματα όπως τους σοβαρούς τραυματισμούς που αντιμετώπισε η ΑΕΚ και το γεγονός ότι έπαιζε σε τρεις διοργανώσεις με επιτυχία) ο ΠΑΟΚ δικαιούται να λέει ότι έφτασε σε υψηλότερα επίπεδα απόδοσης από την μεγάλη αντίπαλο του στο φετινό πρωτάθλημα.
Φοβάμαι, ουδείς δεν θα τον πιστέψει. Διότι αυτό που προσέφερε η ΑΕΚ στους οπαδούς της αλλά και σε πολλούς ουδέτερους δεν ήταν η ποιότητα, τόσο, όσο μεγάλες στιγμές! Συναρπαστικές, αξέχαστες στιγμές που αξίζουν να γίνουν ταινία. Το φάουλ του Λάζαρου στο πρώτο ματς με τον Ολυμπιακό και η συνολική, επική ανατροπή του «Δικεφάλου». Το τελευταίο πεντάλεπτο στο «Καραϊσκάκης» και το γκολ του Γιακουμάκη. Ολόκληρη η ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας, οι ισοπαλίες με τη Μίλαν, η πρόκριση στους «32» και η απίθανη χαμένη ευκαιρία του Μασούντ στο Κίεβο. Φυσικά η απίθανη γκολάρα του Χριστοδουλόπουλου στον ημιτελικό με την Λάρισα. Και κάμποσα άλλα που μου διαφεύγουν. Η σεζόν της Ένωσης είναι ένα διαρκές «φτιάξιμο» για οποιονδήποτε αγαπά αληθινά τη μπάλα. Ακόμη και οι δραματικές σκηνές, όπως ο τραυματισμός του Γιόχανσον σε παιχνίδι πρόκρισης της χώρας του στο Μουντιάλ (με δικό του γκολ μάλιστα), απλώς υπογράμμισαν τον κινηματογραφικό χαρακτήρα μιας σεζόν – έτοιμης για τον Μπουλμέτη όπως έχουν γράψει ήδη πολλοί.
Στον αντίποδα, τι ακριβώς θα μείνει στους ποδοσφαιρόφιλους από τη φετινή σεζόν του ΠΑΟΚ; Όσα έγιναν στα ματς με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ, δυστυχώς. Είναι άδικο ίσως, όμως πραγματικά ο «Δικέφαλος του Βορρά» δεν έχει δημιουργήσει φέτος ούτε ένα χάιλαιτ, από εκείνα που ψάχνεις στο youtube χρόνια μετά και σου σηκώνεται η τρίχα. Ένα γκολ Βρύζα στο «Χάιμπουρι». Ένα φάουλ Πάμπλο Γκαρσία με τον Παναθηναϊκό. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Το γκολ του Βαρέλα θα μπορούσε να γίνει σήμα κατατεθέν της «ασπρόμαυρης» χρονιάς. Πλέον έχει περάσει στην ιστορία για όλους τους λάθος λόγους.
Και εντάξει, τα ιστορικά στιγμιότυπα δεν τα παραγγέλνεις , απλώς προκύπτουν. Οι μεγάλες νίκες όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ο ΠΑΟΚ έχε απόλυτη ανάγκη μια μεγάλη, πειστική νίκη. Τη δική του, σπουδαία φετινή στιγμή. Για να ξεχάσει όσα συνέβησαν το τελευταίο δίμηνο, για να δώσει απαντήσεις προς κάθε κατεύθυνση, για να κερδίσει κάποιους από τους ουδέτερους που σήμερα τον αντιπαθούν, και κυρίως για τον εαυτό του. Για να μην κλείσει μια από τις καλύτερες χρονιές της ιστορίας του, με την επίγευση του αδικημένου και τίποτα παραπάνω.
Η «σκηνή» έχει στηθεί: Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας στο «καταραμένο» ΟΑΚΑ – Η τελευταία ευκαιρία του ΠΑΟΚ να φτιάξει τη δική του «ταινία» και να μην είναι απλώς ο χρήσιμος κομπάρσος στην ταινία της ΑΕΚ.
Πηγή: Sport DNA
