Τι πέτυχε ο ΠΑΟΚ το βράδυ της Κυριακής; Πέτυχε να κατακτήσει το 4ο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Σπουδαίο από μόνο του.
Αλλά βέβαια δεν πέτυχε μόνο αυτό.
Πέτυχε να διαψεύσει τους πάντες και τα πάντα: όσους δεν πίστεψαν από την αρχή σε αυτήν την ομάδα, όσους την ξέγραφαν σε κάθε “στραβή”, όσους την είχαν (είχαμε) τελειωμένη μετά το ματς με τη Λαμία.
Πέτυχε να σηκώσει κούπα με ρόστερ φθηνότερο όλων των βασικών του αντιπάλων (και με χτυπητά κενά) και δίχως την παραμικρή διαιτητική εύνοια.
Πέτυχε να έχει την καλύτερη επίθεση, την καλύτερη άμυνα, τις περισσότερες νίκες και το μεγαλύτερο διάστημα πολύ καλού ποδοσφαίρου μέσα στη σεζόν.
Πέτυχε να στεφθεί πρωταθλητής με τέσσερις συνεχόμενες νίκες, τρεις επί των ανταγωνιστών του για την πρωτιά και μια, η τελευταία, στην έδρα του συμπολίτη που τα έδωσε όλα για να του κόψει τον τίτλο (και καλά έκανε).
Επιπλέον, την τελευταία, την πέτυχε και κόντρα σε έναν ανεκδιήγητο διαιτητή που τον άφησε με δέκα παίκτες στο τελευταίο εικοσάλεπτο (ανύπαρκτες και οι δυο κίτρινες στον Μιχαηλίδη, η δε πρώτη στα 20 δευτερόλεπτα από την σέντρα, σε φάση που ο στόπερ του ΠΑΟΚ δεν κάνει καν φάουλ, του κάνουν φάουλ, ήταν για γέλια και για κλάματα) ενώ επέτρεψε στον αντίπαλό του να βαράει στο ψαχνό – ο Βερστράτε πήγε να κόψει τη μπάλα στον Κωνσταντέλια και την γλίτωσε με κίτρινη).
Πέτυχε το 4Χ4 δίχως περιθώριο ούτε για ισοπαλία.
Πέτυχε να συνδυάσει όλα τα παραπάνω με εξαιρετική πορεία στην Ευρώπη, ξεκινώντας από το περασμένο καλοκαίρι με τρεις διαδοχικές προκρίσεις και τότε χωρίς το παραμικρό περιθώριο λάθους.
Πέτυχε να “γκρεμίσει” με πάταγο όλη την περιρρέουσα μιζέρια, όλα τα κλισέ που τον βάραιναν (“δεν μπορεί στα πλέι – οφ”, “δεν μπορεί στα ντέρμπι” κ.λπ.).
Πέτυχε να ανταμείψει τον κόσμο που δεν γέμισε πολλές φορές την Τούμπα, όμως έστω κι έτσι την έκανε την καλύτερη των τελευταίων πολλών ετών.
Πέτυχε να ξεπεράσει ακόμα και το αήττητο πρωτάθλημα με το απίστευτο πρωτάθλημα.
Πέτυχε αυτά και άλλα τόσα που δεν χωράνε εδώ.
Μα πέτυχε και κάτι ακόμα μεγαλύτερο και βαθύ, τη σημασία του οποίου θα καταλάβουμε τα επόμενα χρόνια.
Την ώρα που ο Ανσαριφάρντ σηκωνόταν για την κεφαλιά στο 95ο λεπτό, όλοι είδαμε την ΠΑΟΚτσήδικη ζωή μας να περνάει φιλμάκι μπροστά στα μάτια μας, όλοι είδαμε κάποια από τις αμέτρητες στιγμές που ο ΠΑΟΚ έφτασε στην βρύση μα δεν ήπιε νερό.
Για δέκατα του δευτερολέπτου είδαμε μπροστά μας των ΠΑΟΚ των δεκάδων “αχ” και των άλλων τόσων “παραλίγο”.
Αλλά ο φετινός δεν είναι αυτός ο ΠΑΟΚ.
Το φετινό στόρι, βασανιστικό και αγωνιώδες, επεφύλλασε άλλη μια εξαίσια ανατροπή στο τέλος.
Η κεφαλιά του Ιρανού έφυγε άουτ.
Ήταν η στιγμή που η ιστορία κόπηκε στα δύο!
Ναι, ο ΠΑΟΚ έχει δυο πρωταθλήματα στα τελευταία πέντε χρόνια.
Αλλά το αήττητο του 2019 ήρθε χωρίς ήττα και με επίδειξη ανωτερότητας που δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί από κανέναν.
Το φετινό, το πιο ΠΑΟΚτσήδικο όλων των εποχών, το πιο πιο μάγκικο όλων των εποχών, ήρθε με έναν σχεδόν σαδιστικό μα εντέλει απολύτως κ…τικό τρόπο.
Με έναν τρόπο που σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή στον χρόνο θα είχε την συνήθη, θλιβερή κατάληξη.
Όχι φέτος. Όχι την Κυριακή 19 Μαίου στο “Βικελίδης”.
Όχι με τον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη.
Όχι με τον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου.
Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου είναι αυτός που δεν λυγίζει όσες αναποδιές κι αν βρει στον δρόμο του.
Που σηκώθηκε όσες φορές κι αν έπεσε, μέχρι τελικά η ικανότητα και η τύχη να του το ανταποδώσουν.
Ο ΠΑΟΚ νικητής, θριαμβευτής, πρωταθλητής.
Ο ΠΑΟΚ που δικαίωσε πρωτίστως την απίθανη φετινή προσπάθεια προπονητή, παικτών και διοίκησης και όσων στάθηκαν από την αρχή δίπλα τους.
Και μετά δικαίωσε και όλους όσους πόνεσαν, διαλύθηκαν, έκλαψαν διαχρονικά, στα τσιμέντα της Τούμπας, στο Αλεξάνδρειο, στα γήπεδα της Αθήνας ή στα γήπεδα της Ευρώπης. Όσους είναι εδώ και όσους έχουν φύγει.
Είναι ο ΠΑΟΚ που διάβασε και τίμησε το κεφάλαιο με το χαμένο πέναλτι του Δαμανάκη στο Μόναχο και την οδύνη του Μπάνε στην Ναντ, το κεφάλαιο με τις αμέτρητες άλλες παρόμοιες, μικρές και μεγάλες “ασπρόμαυρες” απογοητεύσεις.
Μα δεν στάθηκε εκεί. Δεν του αρκούσε. Δεν θα μπορούσε να του αρκεί.
Για αυτό και έγραψε ένα καινούργιο. Ολοκαίνουργιο.
Το κεφάλαιο όπου ο ΠΑΟΚ δεν είναι πια ο “ήρωας” ο οποίος μάχεται με υπέρτερους αντιπάλους και στο φινάλε “πεθαίνει” με τιμή και δόξα.
Είναι ο ήρωας που επανέρχεται ξανά και ξανά, για να πάρει στο τέλος εκείνος το πανέμορφο κορίτσι (την κούπα) και να χαθεί στο ηλιοβασίλεμα, αφήνοντας τους πάντες σύξυλους να αναρωτιούνται από που τους ήρθε (από τη Θεσσαλονίκη, την Ρουμανία και τη Ρωσία παιδιά).
Να η μεγαλύτερη επιτυχία του φετινού ΠΑΟΚ: έσπασε με κρότο τη λούπα των ηρωϊκών αποτυχιών, στην οποία έμοιαζε αιώνια εγκλωβισμένος!
Και τώρα;
Τώρα το χαιρόμαστε και περιμένουμε το μέλλον.
Ουδείς γνωρίζει τι θα φέρει. Αυτό είναι το ωραίο.
Ο Σαββίδης, ο Ραζβάν και οι ποδοσφαιριστές του όμως μας άνοιξαν την πόρτα σε μια προσμονή γεμάτη ελπίδα, χαρά, χαμόγελο και πίστη.
Μας μετέτρεψαν από αμφισβητίες σε πιστούς (αντίο και καλή ζωή μεγάλε Κλοπ).
Και τούτο συνιστά έναν άτυπο “τίτλο” που δεν καταγράφεται στα βιβλία μα ενδεχομένως να αποδειχθεί ο σημαντικότερος όλων.
Υ.Γ. Για το προπονητικό αριστούργημα ζωής του Λουτσέσκου στο επόμενο κείμενο.
Πηγή: Sdna
