Του Μιχάλη ΤσόχουΕίναι κάτι που δεν εξηγείται εύκολα, το λες και μαγικό, είπε ο ίδιος ο Κάρλο Αντσελότι για τη σχέση της Ρεάλ Μαδρίτης με τα τρόπαια του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Ρεάλ χτίζει έναν μύθο, που όμοιό του ο παγκόσμιος αθλητισμός – και όχι μόνο το παγκόσμιο ποδόσφαιρο – δεν έχει ζήσει. Τέτοια συχνότητα κατάκτησης ενός τροπαίου σε μία δεκαετία από έναν σύλλογο σε οποιοδήποτε ομαδικό σπορ είναι αδιανόητη. Διότι δεν μιλάμε για μία Δυναστεία εγχώριων πρωταθλημάτων, αλλά μία Δυναστεία σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η Ρεάλ μεγαλώνει το μέγεθός της αφάνταστα τα τελευταία χρόνια. Το μεγαλώνει όχι σε επίπεδο τίτλων, πρεστίζ και εσόδων, αλλά κυρίως σε επίπεδο δημοφιλίας. Η δική της απάντηση στην Μπαρτσελόνα του Μέσι είναι τα τρόπαια του Τσάμπιονς Λιγκ, αυτά που κάνουν εκατομμύρια παιδιά ανά τον κόσμο την τελευταία δεκαετία να διαλέγουν ως πρώτη ή ως δεύτερη ομάδα, μετά την εκάστοτε εγχώρια, τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ναι, η Ρεάλ το είχε ξανακάνει στο παρελθόν, την εποχή του Ντι Στέφανο και του Πούσκας, αλλά τι να συγκρίνουμε ανάμεσα στις δύο εποχές; Τότε το μάθαιναν οι περισσότεροι την επόμενη ημέρα από μία εφημερίδα, σήμερα το ζουν εκατοντάδες εκατομμύρια live. Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο να ανακοινώνει την απόκτηση του Μπαπέ και μέσα σε ένα λεπτό, στο πρώτο λεπτό, 3 εκατομμύρια άνθρωποι να αντιδρούν θετικά με ένα like. Ένα like που έρχεται σε μεγάλο βαθμό από παιδιά, που αυτομάτως μετά το like αναζήτησαν την τιμή της φανέλας του Γάλλου σούπερ σταρ με την Ρεάλ και ζήτησαν από τον μπαμπά ή την μαμά να την παραγγείλει.
Αυτό σημαίνει μεγαλώνει το brand Ρεάλ Μαδρίτης, αυτό συμβαίνει σήμερα στο 2024, μεγαλώνει ο μύθος της Ρεάλ. Σημαίνει ότι μεγαλώνει το μέγεθός της. Καθένα τρόπαιο τη σημερινή εποχή, είναι και ένα ακόμη βήμα της Ρεάλ πιο μακριά από εγχώριους και ευρωπαίους ανταγωνιστές. Ένα βήμα πιο μακριά σε οικονομικό επίπεδο, σε επίπεδο πρεστίζ, αναγωρισιμότητας, εμπορικής αξίας. Φυσικά πάντα στο επίκεντρο όλων αυτών θα είναι το ποδόσφαιρο.
Το ποδόσφαιρο του Αντσελότι, του Μόντριτς, του Κρόος, του Βίνι και όλων των υπολοίπων, ένα ποδόσφαιρο γεμάτο από αυτοπεποίθηση, σιγουριά, αίσθηση ανωτερότητας. Ένα ποδόσφαιρο που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και δεν στηρίζεται στην τύχη, όπως πολλοί πιστεύουν, βλέποντας σε αρκετούς τελικούς τους αντιπάλους της Ρεάλ να είναι συνολικά ή σε μεγάλα χρονικά διαστήματα καλύτεροι. Πέρυσι ήταν ο Μπέλιγχαμ, φέτος ο Μπαπέ, του χρόνου ίσως ο Χάλαντ και αναρωτιέσαι πώς δεν θα πάρει τουλάχιστον άλλα πέντε τρόπαια την επόμενη δεκαετία, τι είναι αυτό που θα την σταματήσει;
Ισως κάποτε να κλείσει ο κύκλος, αλλά στη Ρεάλ οι κύκλοι κλείνουν και το μέγεθος μεγαλώνει. Η Ρεάλ του Κριστιάνο, του Ράμος, του Μαρσέλο, του Κασεμίρο και τόσων άλλων είναι μια Ρεάλ που ο κύκλος της έχει κλείσει προ πολλού. Ε, και; Σήμερα δεν είμαστε καν στη Ρεάλ του Μόντριτς και του Κρόος. Είμαστε στη Ρεάλ του Μπέλιγχαμ, του Βινίσιους, του Ροντρίγκο, του Βαλβέρδε, του Καμαβινγκά, κανείς τους δεν είναι καν 25! Και έρχεται και ο Μπαπέ.
Για τη Ρεάλ αυτό είναι υπέροχο, για το ίδιο το Τσάμπιονς Λιγκ, για την ίδια την διοργάνωση όμως; Πόσο εύκολο είναι να πείσεις κάποιον να δει έναν τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης, όταν από το 1981 και μετά δεν έχασε ούτε έναν; Παίζει καλά, δεν παίζει καλά, είναι η καλύτερη ομάδα, είναι η χειρότερη ομάδα, ότι κι’ αν συμβεί το φινάλε είναι πάντα ίδιο σαν τις ελληνικές ταινίες. Στο τέλος το ζευγάρι παντρεύεται ή στην περίπτωσή μας η Ρεάλ το σηκώνει…
Πηγή: Gazzetta
